Het begon met een kriebel in mijn keel, zoals dat vaak gaat
Maar de kriebel werd een zeurende hoest, mijn hoofd voelde alsof het gevuld was met watten en mijn neus leek een lekke kraan. Ik wist het al: dit werd er weer zo eentje. Maar ziek zijn, echt ziek zijn, dat paste niet. Niet met vier kinderen en een man als Theo, die met zijn baan bij de politie altijd druk was. Theo werkte wel kortere dagen, vooral als ik niet lekker was, maar ik wist inmiddels wat dat betekende: hij haalde de kinderen van school, zorgde dat er een maaltijd op tafel stond, en speelde met de kinderen. Ik moest het dan zelf maar uitzoeken.
Die ochtend wist ik dat ik het niet zou redden
Mijn lichaam voelde als lood, en zelfs uit bed komen was niet te doen. “Theo, ik ben echt ziek,” zei ik, terwijl ik op mijn kussen bleef liggen. Theo knikte kort. “Ik haal de kids straks wel, en ik zorg dat er iets te eten is. Probeer wat te slapen, oké?” Hij drukte een kus op mijn voorhoofd en was weg. En daar lag ik dan. Aan mezelf overgeleverd, met tissues, een halflege waterfles en een telefoon die mijn enige verbinding met de buitenwereld was.
Rond lunchtijd voelde ik me nog beroerder
Mijn hoofd bonkte, en ik wist dat ik iets moest drinken, maar de gedachte om zelf naar beneden te gaan, voelde als een onmogelijke taak. Dus stuurde ik Theo een appje. Kun je een kopje thee voor me maken en naar boven brengen? Ik zag dat hij het las – de twee blauwe vinkjes waren meteen zichtbaar – maar er kwam geen reactie. Minuten verstreken. Misschien was hij druk met de kinderen, dacht ik nog. Maar toen hoorde ik zijn stem van beneden komen, luid en duidelijk.
“Je thee staat op het aanrecht!” riep hij
Ik zuchtte diep. Natuurlijk. Op het aanrecht. Ik was zo beroerd dat ik nauwelijks kon bewegen, en toch werd van mij verwacht dat ik naar beneden zou strompelen. Ik appte terug: Ik ben echt heel ziek. Kun je het niet even brengen? Geen antwoord. Alleen stilte. Toen ik eindelijk de moed bij elkaar had geraapt om naar beneden te gaan, stond mijn thee op het aanrecht, afgekoeld. De kinderen zaten in de woonkamer, druk pratend over hun dag op school, terwijl Theo in de keuken stond, iets roerends in een pan. Hij keek op toen ik binnenkwam. “Je moet echt proberen wat te drinken,” zei hij, zonder enige blik van medeleven. Ik kon wel huilen. Was het echt zo moeilijk om één keer een beetje extra moeite te doen? Ik voelde me alsof ik onzichtbaar was, alsof ziek zijn geen recht gaf op een beetje zorg.
Maar niets overtrof die keer met de buikgriep
Dat was de absolute hel. Ik was overgeleverd aan een lichaam dat alles weigerde binnen te houden, of het nou water, crackers of medicijnen waren. Ik herinner me hoe ik ’s ochtends vroeg, toen Theo net klaar was met zijn korte dienst, probeerde uit te leggen hoe beroerd ik me voelde. “Kun je vandaag misschien wat meer doen met de kinderen? Ik kan echt helemaal niks,” zei ik zwakjes, terwijl ik half tegen de muur in onze badkamer leunde.
Theo knikte
“Ik haal ze wel van school en maak wat eten. Maar je moet echt proberen uit te rusten, Kiki. Daar knap je van op.” Uitrusten? Hoe kon ik uitrusten als mijn lichaam constant vocht met zichzelf en ik zelfs niet het comfort had van een partner die iets extra’s wilde doen? Later die dag, toen ik amper rechtop kon zitten, stuurde ik Theo weer een appje. Kun je een kan water brengen? Opnieuw die blauwe vinkjes, gevolgd door niets. Een uur later hoorde ik hem beneden met de kinderen. Lachen, praten, gekibbel om een computerspelletje. En ik lag daar, met een droog gevoel in mijn mond en het gevoel dat mijn ziekte voor niemand iets uitmaakte.
Rond etenstijd hoorde ik zijn stem onder de deur vandaan komen
“Eten is klaar!” riep hij. Mannen snappen dus werkelijk niets van vrouwen die ziek zijn. Blijkbaar. Ik kon niet eens antwoorden. Hoe kon hij denken dat ik überhaupt naar beneden zou komen? Ik appte hem opnieuw: Ik ben te ziek om te lopen. Kun je het niet naar boven brengen?“ Het staat op het aanrecht,” riep hij terug, alsof dat de meest logische oplossing ter wereld was. “De kinderen willen je ook even zien.”
Ik lag daar en staarde naar het plafond
Hoe kon iemand zo weinig moeite doen? Hij bedoelde het niet slecht, dat wist ik wel. Alsof zorg vragen een luxe was die ik me niet kon permitteren. Ik appte dat ik echt niet naar beneden kon. “Laat de kinderen maar straks boven komen, en neem dan gelijk mijn eten mee”. Zo. Geregeld.
De volgende ochtend voelde ik me iets beter, maar mijn lichaam was nog steeds kapot
Het had een flinke knauw gehad. Ik voelde me uitgeput. Toen ik langzaam naar beneden stapte, zag ik Theo aan de eettafel zitten met een kop koffie. Hij keek op en zei: “Gaat het weer een beetje?” Ik antwoordde: “Een beetje. Maar Theo… weet je hoe moeilijk het voor me was?” Hij haalde zijn schouders op. “Ik heb toch voor de kinderen gezorgd? Het is het belangrijkste dat je rust krijgt.”
Rust?
Ik had alles behalve rust gehad. Ik had me onzichtbaar gevoeld, genegeerd, alsof ziek zijn een luxe was. En op dat moment besloot ik dat ik dit niet meer wilde. Dat ik, de volgende keer dat ik ziek werd, van mezelf zou eisen dat ik meer mocht vragen. Want iedereen verdient een beetje zorg. Zelfs ik. Als mama.
Ik besloot dat ik iets moest zeggen
Niet met verwijten, niet met boosheid, maar wel duidelijk. Want als ik niet vertelde hoe ik me voelde, hoe zou er dan ooit iets veranderen? Dus die avond, nadat de kinderen in bed lagen, ging ik naast hem op de bank zitten en keek hem aan. “Theo,” begon ik, “ik weet dat je je best doet, maar als ik ziek ben… dan voel ik me zo alleen. Ik heb je nodig, echt nodig. Niet alleen om dingen te regelen, voor de kinderen, maar om voor míj te zorgen.” Gehoord worden was de eerste stap.
Hoe zit dat bij andere moeders? Doe je het ook helemaal alleen als je ziek bent?
KIKI
Ik wens je succes ben zelf om deze reden gescheiden Ik heb 25 jaar gezorgd voor inkomen huishouden 4 kinderen en m’n schoonmoeder. Het enigste wat ik bewaard heb is z’n excuus briefje dat hij me zo in de steek had gelaten dus kon ik wel terug komen. M’n dochter van 26 is daarna overleden na ziekbed hij is niet 1 keer langsgeweest ondanks haar herhaaldelijk vragen. Blijft dezelfde ongevoelige k…….
Maar ik neem aan dat zij dat normaal doet elke dag, werken, kinderen uit school halen en koken. Logisch toch, dat dat nu niet lukt als ze ziek is.
in alle oprechtheid vind ik dat je nooit en te nimmer genegeerd of te kort gedaan mag worden.
ik begrijp je en wens je toe dat je doorgaat met luisteren naar jouw eigen gevoel en behoeftes en deze kenbaar maakt. misschien zelfs vaker,ook als je niet ziek bent.
wat zeur jij zeg prinses
hoeveel vrouwen zijn alleenstaand met kinderen die moeten alles alleen doen
ik ben daar 1 van
als ik ziek ben is er ook niemand ik woon ver weg van mijn familie
dus hoe ziek ik ben ik doe de kinderen
jij ben echt een verwend nest
idd het leven is geen ponykamp
Nou ik vind dat je nog geluk heb.
mijn man gaat echt geen vrij nemen als ik ziek ben. dus dat betekent zelf de kinderen aankleden, broodtrommels klaarmaken en ze naar school brengen op de fiets.
ik teken voor zo’n man die zorgt dat er eten klaar staat en vrij neemt van z’n werk.
Als je dat allemaal kunt doen ben je niet echt ziek en kun je ook gewoon gaan werken, lijkt me
Ik ben gelukkig niet zo vaak ziek maar die paar keer per jaar lig/hang ik zoveel mogelijk op de bank om toch nog deel uit te maken van de rest. Met een beetje pech nog een ziek kind naast me ook. De kinderen uit school halen en eten koken vind ik heel wat als je ook nog moet werken. Je kan het nog een keer proberen uit te leggen als het voor jou echt zo voelt, maar ik vind het eerlijk gezegd een beetje aanstellen.
Mannen kunnen zich niet verplaatsen in een vrouw Ga verdorie helpen als je vrouw zo ziek is , breng haar drinken vraag wat ze wil eten en zorg voor de kids als je toch thuis bent .Denk er maar eens aan wat er zal gebeuren als ze zonder kids weg zou gaan omdat ze er genoeg van heeft wat een puinhoop zal het worden en dan komt een man erachter wat zijn vrouw allemaal doet voor hem en de kids .