Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Instagram te volgen.
Ik zag het meteen toen ik Ravi ophaalde van de kinderopvang. Zijn schouders hingen naar beneden, zijn lip trilde en zijn ogen waren nat. Hij is pas drie jaar, maar op zulke momenten lijkt hij ouder. Verslagen. Alsof hij het nu al opgegeven heeft. ‘Wat is er gebeurd, lieverd?’, vroeg ik, terwijl ik door zijn haren streek. ‘Juf boos’, fluisterde hij.
De wilde kant
Het is niet de eerste keer. Sterker nog, het is de laatste tijd altijd raak als ik hem van de opvang haal. Hij gaat op dinsdag en donderdag naar de crèche en ik weet dat hij soms druk kan zijn. Hij heeft een eindeloze energie die soms niet te temmen is. Gelukkig maar, denk ik dan.
Maar daarnaast is mijn kind óók zacht en gevoelig. Hij geeft kusjes aan ons en aan zijn knuffels voordat hij gaat slapen. Hij aait voorzichtig over mijn arm als ik verdrietig ben en vraagt: ‘Mama, gaat het?’ En als hij vrolijk is, zingt hij altijd een liedje. Toch lijkt de juf alleen die eerste kant van hem te zien: de wilde kant. De moeilijke kant. De kant waar ze blijkbaar niet mee om kan gaan.
Waslijst aan klachten
Toen ik die dag zijn juf vroeg wat er gebeurd was, kreeg ik meteen een waslijst aan klachten. ‘Hij was weer stout vandaag. Hij heeft twee kindjes geslagen, mij gekrabt en niet geslapen. Ook wilde hij niet opruimen.’ Terwijl ze door bleef ratelen over wat mijn kind allemaal verkeerd had gedaan, raakte ik behoorlijk van slag. ‘Hij luisterde niet toen ik hem riep. Hij gooide boos alle blokken op de grond.’ De juf zuchtte diep en zei: ‘Misschien is het goed als jullie thuis wat strikter zijn.’
Strikter. Elke keer komt dat woord terug. Alsof bij ons thuis maar altijd alles mag. Alsof wij thuis niets anders doen dan chaos laten regeren. Ik knikte beleefd, maar mijn bloed kookte. Hoe kan iemand zó weinig moeite doen om mijn kind te begrijpen?!
Voorkeursbehandeling
Thuis ging ik rustig aan tafel zitten met Ravi. Terwijl hij hongerig zijn bordje leeg at en grote slokken van zijn water nam – hij krijgt ook amper te eten en drinken op de crèche, vroeg ik hem wat er vandaag was gebeurd. Hij keek me met grote ogen aan. ‘Ik wilde met de blokken spelen, maar juf zei nee. Toen mocht Lisa het wel.’
En daar was het weer, dat knagende gevoel. Ravi lijkt altijd de ‘stoute’ te zijn. De juf zegt nee tegen hem, maar andere kindjes mogen het wel. En als hij dus iets verkeerd doet, wordt hij er meteen op afgerekend. Maar als een ander kind hetzelfde doet? Dan hoort hij alleen maar complimentjes van de juf.
Het maakt me woedend. Maar ook zeker verdrietig. Hoe kan ik mijn kind beschermen tegen een volwassene die blijkbaar heeft besloten dat hij niet goed genoeg is?
Observeren
De volgende dag ging ik eerder naar school. Ik wilde zelf zien hoe Ravi het deed in de groep, dus bleef nog dik drie kwartier onopgemerkt kijken vanaf het raam. Wat me opviel, brak mijn hart. Ravi stond apart van de rest. Terwijl de andere kinderen vrolijk met Duplo en in het keukentje speelden, zat hij alleen aan een tafeltje met een puzzel. Alleen. Hij keek naar de juf, hopend op een glimlach, maar zij keek niet terug.
Toen ik haar daar later op aansprak, haalde ze haar schouders op. ‘Ravi heeft wat moeite met sociale situaties. Ik probeer het voor hem makkelijker te maken.’ Echt? Hem apart zetten maakt het makkelijker?! Ik voelde de tranen achter mijn ogen branden, maar ik slikte ze weg. Dit gesprek was nog lang niet voorbij.
De druppel
Een week later was het weer raak. Toen ik Ravi kwam ophalen, kreeg ik opnieuw de wind van voren van de juf. ‘Hij heeft vandaag weer met blokken gegooid, niet geluisterd en weigerde zijn schoenen uit te trekken’, zei ze, terwijl ze mijn kind streng aankeek. Mijn hart krom ineen. Dit was voor mij de druppel. Hoe kon mijn kind telkens als ‘moeilijk’ worden neergezet, terwijl ik voelde dat hij niet begrepen werd? Het leek wel alsof er geen ruimte was voor de zachte, gevoelige kant van mijn kind.
Probleemkind
De volgende dag belde ik de locatiemanager van mijn kinderopvang op. Ik vertelde over mijn zorgen en mijn gevoel dat Ravi niet eerlijk werd behandeld. De vrouw die ik aan de lijn kreeg, kon niet geloven dat de juf in kwestie echt de pik had op mijn kind, maar goed, uitsluiten kon ze ook niet helemaal. Ze dacht graag mee in oplossingen en er werd afgesproken dat een andere juf eens zou meekijken in de klas.
Mijn zorgen werden gelukkig serieus genomen: de week erop was er al een extra juf op de groep, om mee te kijken. Ik heb daar ook terugkoppeling van gehad en merkte in de weken daarna langzaam een verschil bij mijn kind en bij het ophalen. Ravi werd niet meer standaard weggezet als ‘het probleem’. Hij kreeg complimentjes als hij iets goed deed en ik zag hem weer lachen als ik hem ophaalde.
Moedergevoel
Zo blij dat ik geluisterd heb naar mijn moederhart en hier zo snel mogelijk werk van heb gemaakt. Maar eerlijk? Het blijft lastig om te weten of je kind niet gewoon de pech heeft om nét die ene juf te treffen die hem niet begrijpt.
SUNITA
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Instagram te volgen.
ja wat is normaal gedrag dan?
Juffen willen het liefst dat iedereen precies in hun straatje past of loopt…vind ik echt een verkeerde insteek.
Er zijn juffen waar wat op aan te merken valt , net zoals zeur-ouders die denken dat hun zoon of dochter een engeltje is, of hoogbegaafd, daarnaast zijn er naast de gemiddelde leerlingen ook gewoon rotkinderen. Of verwende jankkinderen die geleerd hebben met dreinzen hun zin te krijgen ( met dank aan de inconsequente ouders) en kindertjes die agressief gedrag vertonen .
Het kan nog altijd fout gaan, maar het begint toch echt bij opvoeden. Dat is primair de taak van ouders.
Geen tijd, geen aandacht of zin in werken aan de opvoeding, of vind je jouw kroost de verantwoording van de rest van de maatschappij ..zorg dan dat je ze niet krijgt. Dan is elke betrokkene beter af.
Als een juf tegen jouw kind zegt dat hij niet met de blokken mag spelen en een ander kind mag het wel, dan is het logisch, dat zo’n kind met blokken gaat gooien uit onmacht. Hij is 3 hè en geen volwassene hij kan dit nog niet bespreken met de juf. Als mijn kind dit overkwam zou mijn bloed koken. Zo onrechtvaardig.
Misschien is het wel de manier waarop hij het vraagt (of niet vraagt). Zoals zo vaak: het is de toon die de muziek maakt.
zo iets ook ervaren oudste had in de kleuterklas 2 juffen waar het minder klikte. veelal negatief. en moest logopedie. logopedie ging het prima maar toch een half jaar door gegaan tot groep 3. de logopedist zag het probleem van juf en de groep. probleem er was geen goede klik.
vanaf groep 3 best positief en de lastige momenten zijn er maar dat word herkent en daarmee wordt ze positief meegeholpen ipv haar 100 procent schuld geven
ik moet zeggen we hebben een fijne kdv voor onze kids. alles is te bespreken en als ik aangeef dat mij kind echt uitgedroogd en hongerig lijkt als ik haar ophaal dan was dat vaak omdat ze haast niet kon wachten om te spelen. maar ze zouden er opletten en soms kregen ze dan wat extra’s op de groep en ik had altijd een lunch pakket klaar in de auto gewoon fruit en drinken.
Toen ze naar de 2-4 groep ging kregen we te horen dat haar spraak een beetje achterbleef en dat ze moeite had met bepaalde letters niet goed uitspreken. Dat was ons ook al opgevallen maar vonden wij niet gek, als baby stak ze altijd haar tong uit, net als haar vader. hij praat soms met een lis. niks ergs aan want ze wist al veel letters houdt van boeken en kletst de oren van je kop. toch kregen we het advies om vrijblijvend met de interne professional te zitten. toe maar dan.
eenmaal bij de beste dame aan tafel kon ze netjes groeten, vertelde ze wie ze was en dat ze een grote zus zou worden. dat ik door mijn dikke buik niet meer kon tillen maar nogsteeds lekker kon knuffelen, toen heeft ze ook verklapt dat we een meisje kregen. Na 1 minuut wist ze al dat dit niet voor problemen zou zorgen.
ik sprak later een andere juf en die vertelde dat ze het zelf niet zou bedenken omdat voor te stellen want mijn Meisie spreekt beter dan de meeste in haar groep en is juist een goed voorbeeld voor de rest.
soms zijn ouders over bezorgt en soms de juf en soms is het niet nodig en voor de mama van dit verhaal wel.
want als de juf boos is op mijn meisje zonder goede verklaring en mijn kind zo afkaffert dan zou ik haar sowieso gevraagd hebben of er ook nog iets goeds gegaan was op de dag. Want een juf die vooral bij een 3 jarige alleen maar kan klagen en het niet goed kan maken met een dikke knuffel en/of emotionele validatie om dan vervolgens nog maar een keer even de regels bespreken is voor
mij verkeerd bezig.
hij is 3 emotionele ervaringen van een kind van 3 kunnen heel extreem zijn. In iedere geval top dat je stappen hebt ondernomen al had het misschien wat rapper gekund.
1 van mijn kinderen is ook altijd heftiger in zijn emoties geweest. Wat ik na al die jaren geleerd heb daarin is dat je in een vicieuze cirkel komt, omdat leraren constant het negatieve benadrukken. Dat is wat dit soort kinderen zelf dus ook gaan geloven. Wat dus erg belangrijk is bij zulke kinderen is écht het positieve te benadrukken. Ze hebben positieve ervaringen nodig.
Klas en juf, blijkt het een crèche te zijn. Zitten ze daar niet op een groep en werken er geen pedagogisch medewerkers?
Wat fijn dat ze op het kinderdagverblijf nu beter en met meer begrip met het gedrag van je kind omgaan. Niet alle medewerkers zijn daar altijd even vaardig in, dus goed dat je het aangekaart hebt. Maar ik denk wel dat het gedrag van je kind wel degelijk een probleem is en niet alleen door een juf komt. Ik denk dat je zelf ook in actie moet komen en advies en hulp moet zoeken. Want andere kinderen en zelfs volwassenen pijn doen, met speelgoed gooien en niet luisteren, dat is gedrag waar bij mij als leerkracht alle alarmbellen afgaan. Dat is echt geen normaal gedrag, ik houd mijn hart vast voor wanneer hij naar het basisonderwijs gaat.
Wat is dan normaal gedrag (voor jou) ?