Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Instagram te volgen.
Toen Noah werd geboren, zou alles goed moeten voelen. Alles. Dat was wat mensen zeiden, wat ik mezelf probeerde wijs te maken. Na alles wat ik had meegemaakt, na het verlies van mijn eerste kindje bij twintig weken zwangerschap, zou dit moment een nieuw begin moeten zijn. Maar zo voelde het niet.
De zwangerschap van Noah verliep goed, bijna probleemloos zelfs. Maar in mijn hoofd bleef het donderen. Elke echo bracht een mix van hoop en angst met zich mee. Wat als het weer misging? Wat als ik opnieuw afscheid moest nemen? Toen hij eindelijk in mijn armen lag, hoorde ik ze zeggen: ‘Wat een geluk, wat een prachtig mannetje.’ Maar ik voelde het niet. Niet meteen.
Het verdriet dat niet weg ging
De eerste weken met Noah waren een waas. Ik hield van hem, dat wist ik wel. Maar mijn hoofd was zwaar en mijn hart voelde nog zwaarder. En Noah? Die huilde. Constant. Van ’s ochtends vroeg tot diep in de nacht. Hij was een huilbaby, zoals de artsen hem noemden. Maar die term voelde te simpel. Voor mij was het alsof ik faalde.
Mensen probeerden me op te beuren. ‘Dat hoort erbij’, zeiden ze. Of: ‘Het gaat wel over.’ Maar het ging niet over. Niet na een week. Niet na een maand. Ik was uitgeput. Ik was verdrietig. En bovenal voelde ik me schuldig. Hoe kon ik nou klagen, terwijl ik wist hoe het voelde om een kindje te verliezen?
Stille rouw
Het verlies van mijn eerste kindje bleef als een schaduw boven me hangen. Het leek alsof iedereen dacht dat Noah mijn pijn zou wegnemen, alsof hij een soort pleister op de wond kon zijn. Maar dat was niet eerlijk, niet voor hem en niet voor mij. Ik rouwde nog steeds om mijn stilgeboorte. Om de baby die er niet meer was. Om de toekomst die ik niet had gekregen.
Ik had mijn eerste kindje in mijn armen mogen houden, maar haar oogjes zouden nooit open gaan. Die ervaring, dat afscheid, zit diep in mijn hart gegrift. De zwangerschap van Noah voelde als een nieuwe kans, maar ook als een pijnlijke herinnering aan wat ik was verloren.
Mijn omgeving begreep het niet altijd. ‘Maar je hebt toch een gezond kindje nu?’, zei mijn moeder een keer. Ik wist dat ze het goed bedoelde, maar haar woorden sneden door me heen. Het voelde alsof mijn verdriet niet meer mocht bestaan, alsof het er niet meer toe deed, omdat Noah er was.
Een diepe duik
De dagen werden weken, en de weken werden maanden. Noah bleef huilen, en mijn stemming zakte steeds verder weg. Mijn man, die ontzettend zijn best deed om me te steunen, vroeg me op een avond: “Janine, ben je gelukkig?”
Ik barstte in tranen uit. “Ik weet het niet,” fluisterde ik. “Ik wil het zijn, maar ik voel het niet. Ik ben zo moe. Zo verdrietig.”
Hij stelde voor om hulp te zoeken, en met tegenzin stemde ik toe. De drempel om naar een therapeut te gaan voelde hoog, maar toen ik eenmaal begon te praten, merkte ik hoeveel ik had opgekropt. Het was niet alleen het verdriet van de stilgeboorte. Het was ook de druk om perfect te zijn, om meteen alles goed te doen voor Noah.
Langzaam omhoog
De weg naar boven was niet makkelijk, maar wel de moeite waard. Mijn therapeut leerde me dat het oké was om verdriet en vreugde naast elkaar te voelen. Dat ik niet per se direct ‘gelukkig’ hoefde te zijn om een goede moeder te zijn. Langzaam maar zeker begon ik mijn band met Noah te voelen groeien.
Zijn gehuil werd minder naarmate hij ouder werd, en ik begon kleine momenten van rust en blijdschap te ervaren. Toen hij voor het eerst naar me lachte – echt naar mij – voelde ik iets breken in mezelf. Het was alsof ik eindelijk de toestemming voelde om van hem te genieten.
Eindelijk echt blij
Noah is nu drie. Hij is een vrolijke peuter die het liefst de hele dag door het huis rent en liedjes zingt. Als ik naar hem kijk, zie ik hoe ver we samen zijn gekomen. Maar het heeft lang geduurd voordat ik echt blij kon zijn met hem. Het verlies van mijn eerste kindje zal altijd een deel van mij blijven. Dat verdriet verdwijnt niet, maar het definieert me ook niet langer. Ik ben sterker geworden. En ik heb geleerd dat het oké is om je eigen pad te bewandelen, zelfs als dat pad anders is dan je had verwacht.
Vandaag kan ik met heel mijn hart zeggen dat ik van Noah hou. Maar ik weet ook dat de reis naar dat gevoel moeilijk was. En dat is oké. Het maakt mijn liefde voor hem des te waardevoller.
JANINE
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Instagram te volgen.
