Ik zat aan de keukentafel, omringd door de geknutselde verlanglijstjes van mijn drie dochters: Luna (8), Nova (6) en Mara (4). Nog even en dan is het Pakjesavond. De meiden kunnen natuurlijk weer niet wachten om te zien wat de Sint dit jaar voor ze heeft meegebracht. Maar in plaats van diezelfde vrolijke spanning te voelen, ben ik vooral geïrriteerd. Sinterklaasavond staat voor de deur, en ik weet nu al dat het weer een frustrerende chaos zou worden. Niet door de kinderen, niet door de drukte, maar door mijn moeder. Mijn moeder en haar belachelijke hoeveelheid prullaria.
Een zak vol prullaria voor 5 minuten plezier
Elk jaar hetzelfde liedje: ze komt binnen met tassen vol goedkope cadeautjes. Denk aan plastic pistooltjes, poppetjes die na één keer spelen al uit elkaar vielen en dozen met puzzels waar altijd een stukje leek te missen. Ik snap het niet. Voor hetzelfde geld kan ze iets kopen wat écht waarde heeft. Maar mijn moeder heeft een compleet andere filosofie: meer is beter.
Een boek, een poppenhuis en een eenhoornknuffel graag!
“Wat zouden jullie echt leuk vinden dit jaar?” had ik een paar weken eerder aan de meiden gevraagd. We zaten op een zondagmiddag samen aan tafel, lekker ouderwets met stapels speelgoedboeken. Tijd om het verlanglijstje te knippen en plakken. Luna wilde een boek van haar favoriete serie. Nova droomde van een poppenhuis. En Mara? Die was al weken niet uitgepraat over een eenhoornknuffel die ze in de speelgoedwinkel had gezien. Die gezichten alleen al tijdens het maken van de verlanglijstjes en het wegdromen bij alles wat werd uitgeknipt.
Natuurlijk krijgen ze niet alles van het lijstje, maar ik wil wel weten wat ze het allerliefste willen hebben. Dit verandert namelijk nogal. En cadeaus krijgen van je verlanglijstje is onderdeel van de Sinterklaas-magie. Maar mijn moeder? Die leek die lijstjes niet eens te bekijken. Elk jaar zei ze hetzelfde: “Ik weet zelf wel wat leuk is voor mijn kleinkinderen.” Nou, dat weet ze dus niet.
De cadeaus van vorig jaar liggen te verstoffen in de kast
De cadeautjes die ze vorig jaar gaf, stonden me nog helder voor de geest. Een doos plastic dieren voor Luna, terwijl ze daar na haar derde geen interesse meer in heeft. Een setje glitterstiften voor Nova, die bakken vol heeft. En Mara kreeg een plastic keyboard dat binnen een week stuk ging. De rest laat ik maar achterwege. Al die spullen liggen nu ergens in de kast, vergeten en onaangeraakt. Ik wil absoluut niet ondankbaar overkomen, want natuurlijk waardeer ik het dat mijn moeder de kinderen iets wil geven. Maar dit is toch zonde van het geld? Zij ziet toch ook wel dat de meiden hier niet echt blij van worden?
Met tegenzin belde ik mijn moeder op, daar gaan we weer
“Misschien moet je het gewoon bespreken met je moeder,” zei mijn man Daan die avond. Hij zag mijn frustratie, die ik inmiddels niet meer kon verbergen. Dat heb ik al zo vaak gedaan. Ze luistert niet. Ik heb haar vorig jaar nog geprobeerd uit te leggen dat die goedkope rommel nergens goed voor is. Het is zonde van haar geld, zonde van de ruimte in huis en de kinderen hebben er niets aan.
Moet ik het dan toch nog een keer proberen? Met tegenzin belde ik mijn moeder op, wetende dat het waarschijnlijk toch niks zou opleveren. “Mam, zullen we het dit jaar een beetje anders aanpakken met de cadeautjes voor de meiden?” begon ik voorzichtig. “Ze hebben echt hele specifieke wensen, en het zou zonde zijn als ze weer dingen krijgen waar ze niet mee spelen.” Aan de andere kant van de lijn bleef het even stil. Toen zei ze: “Henrike, ze moeten gewoon dankbaar zijn voor wat ze krijgen. Het gaat om het gebaar, niet om het cadeau.”
“Jij bent zo moeilijk, vroeger waren jullie blij met alles wat je kreeg”
Ik voelde de irritatie opborrelen. “Maar mam, het is toch veel leuker als ze iets krijgen wat ze echt willen? Dan spelen ze er ook langer mee. Ik heb alles in digitale lijstjes gezet en app ze nu naar je, kijk er gewoon even naar. Al kies je maar één ding, dan zijn ze al blij.” Maar mijn moeder deed hier letterlijk niks mee. “Jij bent altijd zo moeilijk,” zuchtte ze. “Vroeger waren jullie blij met alles wat je kreeg.”
Daar was-ie weer: vroeger. Hoe vaak had ik dat argument al niet gehoord? Vroeger was alles beter. Vroeger waardeerde iedereen alles. Ja, mam, vroeger was er ook geen keuze uit honderdduizend cadeautjes. Ik zuchtte. “Oké, mam. Wat jij wilt,” gaf ik uiteindelijk toe. Het had toch geen zin. Ze zou nooit veranderen. Ik ga maar weer een plank vrijmaken voor de cadeautjes van dit jaar. Stiekem hoop ik toch dat ze nog een blik heeft geworpen op de verlanglijstjes van de meiden, al koopt ze maar één ding van het lijstje, dan is mijn doel al bereikt.
Reactie van een grootmoeder, ik dus: je ouders zijn niet bij jou in dienst. Die proberen een eigen relatie met jouw kinderen op te bouwen. Ze zijn jouw personeel niet. Wen er maar aan.
wat een lelijke reacties, tegenwoordig kan je niet veel goeds meer doen als ouders lijkt het wel ,
Wij zien onze kleinkinderen al meer dan 8 jaar niet onze narcistische dochter reageert nieteens op pogingen om in gesprek te komen . Boos zijn mag en een meningsverschil hebben ook maar on daarvoor grootouders hun kleinkinderen te ontzeggen…. wees gelukkig met grootouders nu ze er nog zijn.
ik geef ze geld voir de .spaarrekening en schokolade letter klaa
dat is het laatste wat je moet doen ,toegeven,anders de cadeautjes weer terugbrengen naar de winkel
Mijn moeder is narcistisch en tegendraads. Zij heeft altijd een gierige hand gehad. Maar voor haar zelf heeft ze een gat in de hand. Ik kreeg vroeger altijd rommel. Zij komt 9/10 keer met troep aanzetten. Haar Super lelijke oude kleding. Zij doet net alsof wij dezelfde maat en smaak hebben. Ik ben onlangs begonnen met weigeren. Nou de hel brak los. Zij was ZWAAR beledigd en als tegenreactie ging ze mij beledigde dingen te zeggen over mijn kleding, maat etc. Zij is obesitas en ik maat L.,.. Zij koopt dan een pen, notie boekje of andersoort prullaria ingepakt in cellofaan. Altijd iets dat niet leeftijd passend is ondersteund door een kul verhaal. Of ze kocht veel ste grote kleding voor mijn dochtertje dat ik vervolgens jaren moet bewaren. Nadat ik het haar verteld heb is ze daarmee gestopt. Tegenwoordig gooi ik alles gewoon weg.
Heel herkenbaar. Het heeft hier 4 jaar geduurd voordat oma en opa enigszins inzagen dat ze niks aan rotzooi hebben. Wat bij mij soms hielp was na 2 weken als het lag te verstoffen vragen of ze het terug wilde hebben omdat het anders in de kliko ging. En rommel die tussendoor werd gegeven bleef bij oma en opa zodat ze er daar mee konden spelen. Opa vindt het nog steeds lastig maar we blijven hem erop aanspreken. Ik denk dat een groot deel van de huidige generatie Opa’s en Oma’s vroeger niet zoveel had en het daarom graag in hoeveelheden aan de kleinkinderen geven. Lief bedoeld, maar uiteindelijk bepaal jij wat je aan rommel in je huis wilt hebben en wat niet.
Heel herkenbaar, hoewel mijn ouders echt wel met leuke dingen aankomen en het goed bedoelen, is het gewoon teveel. Letterlijk kastvulling waar niet mee gespeeld wordt en het aankaarten levert een verbolgen reactie op. Maar liefde is in mijn ogen meer dan met een tas kadootjes aan komen zetten. Sterker nog, de kinderen verheugen zich meer op de kadoos dan op oma en zijn ondertussen niet eens meer enthousiast van wat ze krijgen, het is gewoon te veel. Dit jaar vierden we Sinterklaas met enkel ons gezin. Een stuk minder kadoos, maar er wordt al dagen vol blijdschap mee gespeeld. En wat betreft die volle kasten? Een paar weken terug kreeg mijn moeder een doos “oud” speelgoed mee. “wordt hier niet mee gespeeld, maar dan hebben ze bij jou ook wat om mee te spelen.” Probleem van de volle kasten ook weer opgelost.
Mijn moeder koopt heel veel luxe en veel te dure dingen die ik niet kan betalen en ook niet nodig vind. Derhalve zijn mijn kinderen liever bij oma op sinterklaasavond dan thuis.
ik versta de oma soms staat er alleen maar dure dingen op die lystjes en wil je ook wel eens iets anders kiezen
Hier weten mijn schoonmoeder en moeder inmiddels hoe belangrijk duurzaamheid is voor ons. koop zelf veel bij de kringloop, maak dingen die stuk zijn en hebben nauwelijks plastic rommel in huis.
Voor Sint hebben we het volgende idee geopperd: something to wear, something to read, something they want, something they need.
Oma was dit jaar verantwoordelijk voor iets om te dragen en iets om te lezen. Zijn pantoffels en een kleurboek geworden. Helemaal super. Andere oma geeft iets met kerst en vroeg om ideeën. Vorig jaar deed ze dat ook maar toen pas toen ze in de winkel stond en heeft ze uiteindelijk toch alsnog voor herrie plastic gekozen. Dit jaar was ik erop voorbereid en heb ik het lijstje gestuurd.
Misschien helpt het om in te zetten op duurzaamheid of de something to read, something they need methode te introduceren.
ik ga die onthouden. Vind dat echt een goeie! wij zijn ook van kringloop of weg geef hoek en soms iets nieuws. Ze zijn nu nog klein maar zelfs dan al van toepassing
neem alles in dank aan, verzamel het ’s avonds in een zak, en de eerstvolgende keer dat ze naar oma gaan, neem je het mee met de woorden: we leggen dit speelgoed hier, hebben ze hier okk iets om mee te spelen. Jouw huis opgeruimd,oma ziet ze ermee spelen, iedereen blij, en als je weggaat, laat je het daar liggen voor de volgende keer
goed idee.
Als het echt troep is gewoon weggooien of naar de kringloop. Dan doet het je moeder maar even pijn. Zij kan ook leren. En ja ben ook wel eens met de reactie hierboven, maar pure rotzooi is voor niemand goed. Hierdoor leer je geen dankbaarheid. Je leert alleen dat oma jou blijkbaar niet boeit en geen echte moeite wil doen voor je.
Wat ik zelf altijd fijn vind om te doen is lekker op stap gaan met opa en oma. Dan doe je dat alsof je dat gekregen hebt van Sinterklaas. Mooie herinneringen maken. En het hoeft niet gek te zijn. Misschien een mooie wandeling in het bos. Als kind zie je snel iets als een kado zolang het maar leuk is.
troep moet je weggooien, niet naar de kringloop brengen.
Nieuwe spullen die heel en schoon zijn kunnen prima naar de kringloop, ook al is de verwachte kwaliteit niet naar jouw maatstaven, me dunkt.
ik ben ook oma en koop ook niet wat op een lijstje staat. Ik ga met de kinderen naar winkels en kijk boekjes met ze. Zo kom ik erachter wat ze willen. Ik verras graag de kleinkinderen maar ook hun ouders met de sint bij oma. Je weet nu eenmaal niet wat Sint brengt en kinderen moeten ook leren dat ze niet alles onder controle kunnen houden. Laat het gebeuren en ben blij met wat ze krijgen.
ik denk dat hier ook 2 kanten aan zitten. oma’s willen graag wat uitzoeken en inny probeert zo te lezen zich goed in te leven in haar kleinkinderen. erg mooi :). wat mij zelf triggery in dit verhaal is dat niet alleen (gegeneraliseerd) oma’s, maar ook scholen, opvang, zwembaden etc zich schuldig maken aan de vluchtige rommel. we kopen met zijn allen dagelijks plastic voor een paar euro. mijn zoon kwam gister ook thuis van school bij dat hij iets mocht uitzoeken in de schatkamer van sint. met 2 min belandde het stuk in de prullenbak. het zou mooi zijn als we afstappen van deze wegwerpmaatschappij en ipv kartonnen rietjes eens kritisch gaan kijken naar hoe we speelgoed kunnen creëren wat langdurig meegaat.
ik merk aan mijn kinderen dat ze wel graag met de prullaria spelen en daar dan ook heel blij van worden. en dan daarna weer heel verdrietig omdat het snel stuk is. en dan vind ik het toch lastig uitleggen dat Sint op school goedkope rommel geeft en thuis duurzaam speelgoed.
Dat is een door jezelf gecreëerd probleem. Je kunt niet bepalen wat ze elders krijgen.
ook ik ben oma, en kijk samen met de kleinkinderen wat ze graag willen hebben. dan schrijven we een brief naar Sinterklaas. dan weet je zeker dat ze er blij mee zijn.
Ik begrijp je gevoelens volledig.
Ik vind de tip van de eerste persoon echt heerlijk.
Zo kan de oma met haar eigen ogen zien hoe lang ze er mee spelen. Als ze haar ogen wilt openhouden natuurlijk.
Heel veel courage lieve moeder. Je bent echt een goede moeder!