Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
Het voelde voor mij niet goed om hem als jonge baby weg te brengen
Toen Pepijn één jaar werd, besloten we hem naar de kinderopvang te brengen. Tot die tijd was hij altijd thuis geweest. Het voelde voor mij niet goed om hem al vanaf vier maanden weg te brengen, hij was toen nog zo klein en kwetsbaar. Maar met één jaar had hij al wat meer weerbaarheid opgebouwd, kon hij een beetje van zich afbijten, en zich zelfs al in enkele woordjes uitdrukken. Het voelde gewoon beter.
We hadden de plek waar hij heen ging heel bewust gekozen
We kozen bewust voor een kleine, gemoedelijke opvang met een huiselijke sfeer. Geen drukke groepen of een steriele omgeving, maar een plek waar het voelde alsof je bij iemand thuis kwam. Pepijn ging er twee dagen in de week heen en ik had er echt een goed gevoel over. De eerste drie maanden waren fijn. De leidsters waren lief en betrokken, Pepijn leek het naar zijn zin te hebben. Als ik hem ophaalde voelde het echt alsof hij zich in de omgeving lijkend op een huiskamer aan het vermaken was. De andere ouders groette mij vriendelijk en ik had af en toe een gezellig praatje. Het voelde op meerdere vlakken goed en ik kon met een gerust hart aan het werk.
Maar toen zag ik op een ochtend Bob
Het was een gewone ochtend, racen naar de opvang en door naar werk. Ik bracht Pepijn naar de groep, maar toen ik hem daar zag staan, kreeg ik een naar gevoel. Bob, een man met lang haar in een paardenstaart, was een nieuwe medewerker, een man. Ik merkte dat ik moeite had met het idee van een man op de kinderopvang. Het voelde raar, onwennig, en ik kon niet precies plaatsen waarom.
Mijn man wuifde mijn gevoel weg
Diezelfde week kregen we een e-mail van de opvang: Bob zou samen met Tamara voortaan de vaste leiding vormen op de dagen dat Pepijn aanwezig was. Een stabiel team en vertrouwde gezichten, dat zou fijn moeten zijn. Maar ik kon het idee van een man niet loslaten. Mijn man wuifde mijn gevoel weg: “Een man of vrouw, wat maakt het uit? Als hij goed is in zijn werk, is dat toch prima?”
Nadat ik met hem had gepraat werd mijn gevoel juist sterker
Ik probeerde het van me af te zetten, maar het lukte niet. Het voelde alsof ik tegen iets ongrijpbaars aanliep. Daarom besloot ik de week erna een gesprek met Bob aan te knopen. Bob was vriendelijk, open, en leek echt geïnteresseerd in zijn werk. Maar in plaats van dat mijn ongemakkelijke gevoel wegging, werd het juist sterker. Ik kon het niet goed uitleggen. Ik stoorde me eraan dat hij alles benoemde met een verkleinwoord (“Pak je blokje”, “Zet je tasje neer”, “We hebben vandaag een leuk plannetje met elkaar”) en hij had vanaf dag één al verkorte bijnamen voor elk kind. Verder was er eigenlijk niet iets concreets dat ik hem kon aanwijzen, maar toch bleef er een knagend gevoel dat hij niet op zijn plek was. Dat er iets niet klopte.
Mijn vriendin bracht mij op een alternatief idee
Na een maand was dat gevoel er nog steeds. Ik sprak er opnieuw met mijn vriendin over, voor de zoveelste keer. Ze luisterde wederom geduldig, en toen zei ze: “Ik vraag me af of je dit gevoel nog los kan laten. Pepijn zit nog niet op de basisschool he, waarom wissel je niet? Je hebt nog alle vrijheid.” Die opmerking deed wat met me. Bij het idee van wisselen voelde ik ineens opluchting. Alsof er een last van mijn schouders viel. Misschien moest ik dit gevoel gewoon serieus nemen, zelfs al kon ik het niet precies verklaren.
Ik hakte de knoop door
Ik besprak het opnieuw met mijn man. Hij wilde er even over nadenken, maar na een week zei hij: “Als jij je hier beter bij voelt, moeten we het doen.” Ik had inmiddels een lieve gastouder gevonden, een vrouw vier straten verderop die nog twee andere kindjes onder de vier opving. De kleinschaligheid en het persoonlijke contact voelden meteen goed.
Het blijft voelen als de beste keuze
De e-mail naar de opvang stuurde ik met gemengde gevoelens. “Hoewel Pepijn het naar zijn zin heeft, hebben we toch besloten dat hij naar een gastouder gaat.” Het voelde raar maar ook alsof ik eindelijk weer in lijn handelde met mijn intuïtie. Nu, een paar maanden later, weet ik dat het de juiste keuze was. Pepijn heeft het fijn bij de gastouder, en ik voel me elke dag rustig en zeker over mijn keuze. Soms begrijp je je eigen gevoel pas echt als je erop durft te vertrouwen.
ELENA
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
ik ben nooit zo weg van gastouders…daar heb je helemaal geen controle over wat en wie er over de vloer komen. maar dat is mijn mening….
aanstellen is ook een kunst. vind je maar veroordelend naar die leider toe.
weet je…. een heel ander verhaal. maar mijn dochter had voor de basisschool een hele speciale tas uitgekozen 1tje met een Eenhoorn erop. het is een schoudertas. zie je het voor je bij een 4 jarige. De tas hangt praktische onder haar knieën. maar het moest die zijn. Goed dan en ik zag haar telkens weer sjorre met die ongelofelijk onhandige tas. Toch repte ze er geen woord over.
maar ik wist het gewoon zij gaat later kosten wat het kost doen wat ze wilt en dat mag. Maar tot die tijd bescherm ik haar voor haarzelf en andere. En dus zei ik op een avond, ‘je andere tassen missen je volgens mij een beetje’. na de eerste verwarde blik een serieus debat koos ze voor de astronauten rugzak. De Eenhoorn tas gaat nu mee met uitstapjes en ze kan nu ook nog met de step naar school.
….en de eerste volgende kerst krijgt zij een Eenhoorn rugzak.
“Een heel ander verhaal”. Ja. Zeg dat wel. Ik zie geen enkel raakvlak met het interview.
Wat heeft dit te maken met het verhaal hierboven?
Altijd naar je moedergevoel luisteren. Heb ik ook altijd gedaan. Ben nu 83.
Anekdotisch bewijs.
Je moet altijd met een gerust hart aan het werk kunnen gaan. Hoewel ik een man ken (met vroeger een lange staart 😉 ) die dit werk jaren met plezier heeft gedaan, snap ik je bezwaar. En je hebt met hem gepraat dus wel een kans gegeven. Sowieso hebben we goede ervaringen met een gastouder.
Een man met lang haar in een paardenstaart was voor mij al reden genoeg geweest.
Heel goed dat je naar je gevoel geluisterd hebt! Vaak kloot je intuïtie wel op de een of andere manier. wellicht had je het zelfde gedaan als er een vrouwelijke leidster stond waarbij je een naar gevoel kreeg. Soms stralen mensen gewoon iets uit, je kunt je vinger er niet opleggen… Maar er klopt gewoon iets niet…
Juiste keuze! Altijd naar je gevoel luisteren. Ook weer gelezen, dat een 25 jarige zich aanbood als oppas. Het was wel een
pedofiel. Ik luister ook altijd naar mijn intuitie, en net als jij, haat ik het ook als iemand verklein woordjes gebruikt.
Het is kinderlijk en praat normaal.