Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Instagram te volgen.
Mijn telefoonscherm licht op met een melding. Een nieuwe foto van mijn zus Elena verschijnt in de familiegroepsapp. Haar dochtertje Sofía, net één jaar, zit lachend in een rommelige keuken. Haar wangen zijn roze, de slab zit vol vlekken en op tafel ligt een klodder fruitprut. “Zo leuk, haar eerste poging tot zelf eten!”, schrijft ze er nog bij. Ik voel mijn schouders aanspannen. Die foto, die chaos, die trotse toon in haar bericht – het irriteert me.
Het lijkt wel alsof alles wat Elena doet, botst met hoe ik dingen aanpak. Mijn dochter Valeria, anderhalf jaar ouder dan Sofía, zit rustig op de bank. Ze leest geconcentreerd een boekje en knabbelt op een biologisch verantwoord rijstwafeltje. Hier geen troep of chaos. Alles verloopt geordend, precies zoals ik het wil.
Elena en ik waren ooit elkaars beste vriendinnen. Onlosmakelijk verbonden als zussen en perfect op elkaar ingespeeld. Maar nu, als moeders, lijken we tegenover elkaar te staan. Het voelt alsof we elkaar niet meer begrijpen.
Methodische opvoeding
Onze verschillen waren er altijd al. Als oudste was ik de gestructureerde planner, degene die altijd voorbereid was. Elena daarentegen was de dromer, de spontane geest met haar rommelige knot en nonchalante glimlach. Toen werkte het perfect: ik bracht rust, zij bracht avontuur. Maar nu zijn die verschillen een bron van frustratie geworden.
Ik ben trots op hoe ik Valeria opvoed. Haar dagen zijn gestructureerd, haar bedtijd is vast en ze eet keurig haar bord leeg. Dat ik daarin streng ben, zie ik als een investering in haar toekomst. Elena daarentegen vertrouwt volledig op haar gevoel. Dat betekent dat Sofía geen vaste bedtijd heeft, met haar handjes eet (want goed voor de motoriek) en soms koekjes als ontbijt krijgt.
Elke keer als Elena over haar aanpak vertelt, voelt het alsof ze mijn methodische opvoeding afkeurt. Ik weet dat ze me niet bewust wil kwetsen, maar haar losse aanpak voelt als een impliciete kritiek.
Spanningen tijdens familiedag
De onderlinge spanning bereikte een hoogtepunt tijdens een familiedag. Elena kwam, zoals altijd, te laat. Met Sofía op haar heup en een tas die overvol leek met spullen, begroette ze ons nonchalant. Terwijl Valeria rustig op een picknickkleed zat te eten, kroop Sofía vrolijk rond en begon ze met haar vieze handjes aan Valeria’s speelgoed te zitten.
Ik vroeg voorzichtig of ze Sofía even in de gaten kon houden. Elena reageerde alsof ik haar vroeg een onmogelijke taak te vervullen. Voor haar was het geweldig dat Sofía zo vrij de wereld ontdekte.
De irritatie groeide aan beide kanten. Ik vond haar te laks, terwijl zij mij te streng vond. Het voelde alsof we elkaars keuzes steeds meer in twijfel trokken, zonder het echt uit te spreken.
Onzekerheid als bron van conflicten
Die avond, toen Valeria al in bed lag, belde Elena me. Voorzichtig begon ze over hoe de sfeer tussen ons veranderd was. Het voelde volgens haar alsof we steeds verder uit elkaar groeiden. En ik voelde dat ook. Ik gaf eerlijk toe dat het moederschap alles had veranderd. Onze opvoedstijlen zijn nu eenmaal compleet anders en soms voelt het alsof haar aanpak een spiegel is voor mijn eigen onzekerheden.
Elena gaf toe dat ze zich ook regelmatig afvroeg of haar aanpak goed genoeg was. Ze was bang dat ze Sofía niet genoeg structuur bood en dat dit later tegen haar zou werken. Die erkenning raakte me. Ik voelde hetzelfde, maar dan andersom: of ik Valeria juist te weinig vrijheid gaf. We beseften allebei dat onze verschillen niet uit kwade wil kwamen. Elena en ik zijn zeker anders, maar onze intenties zijn hetzelfde: we willen allebei het beste voor onze meiden.
Samen sterker
Sinds dat gesprek is er iets veranderd. Ik zie Elena niet meer alleen als de chaotische moeder die het tegenovergestelde van mij doet. Ze is een vrouw die, net als ik, haar weg probeert te vinden in het moederschap. Haar losse aanpak kan juist heel krachtig zijn, omdat ze haar dochter stimuleert om zelf de wereld te ontdekken. En misschien, heel misschien, kan ik ook wat leren van haar ontspannen houding.
Laatst gingen we samen naar zo’n indoor speeltuin. Terwijl de kinderen speelden, praatten we over de uitdagingen van opvoeden. Voor het eerst sinds lange tijd voelde het alsof we weer een team waren. Toen Sofía en Valeria even ruzie kregen, losten we het samen op. Ik zorgde voor een praktische oplossing, terwijl Elena een grapje maakte om de spanning te breken. Het was een klein moment, maar het voelde groot.
Van elkaar leren
Elena en ik blijven twee verschillende moeders met twee verschillende opvoedstijlen. Maar dat hoeft ons niet te verdelen. Waar ik haar structuur kan bieden, kan zij mij leren loslaten. En terwijl ik naar onze dochters kijk, besef ik dat ze misschien net zoveel van elkaar kunnen leren als wij.
CAMILA
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Instagram te volgen.
moeders moeten hund kind opvoeden. Vrij streng wetende dat er regels in het leven zijn. Die ene Sofia wordt later een verschrikkelijke kut kind. Ze zijn allebei 1 jaar meen ik maar met d’r eigen handjes eten moet je niet willen.
Daar kwam een mening voorbij van Rob (. )
Wat fijn dat jullie op deze manier de weg naar elkaar weer terug vinden! Ik ben net als jou de oudste dochter en hou van structuur. Ieder zoekt zijn eigen manier en dat is helemaal oké. Om het relaxed te houden plan ik ook momenten om echt saampjes met mijn kleine meid leuke dingen te doen (van musea tot samen zwemmen).
hoe stereng ben jij met het bord leeg eten? tot ze kokhalst? als jij vol zit eet je toch ook niet door?
Mijn zus knijpt de neus dicht van haar kinderen en schuift het eten zo naar binnen. Alle 3 nu met overgewicht. Zo zielig, maar ik weet niet goed wat ik kan doen.
omg wat erg dit!!!dit kan ze echt niet maken kids geven hun grenzen aan en zij walst erover heen. eten moet geen strijd zijn..ik schrik hier echt van. zeg er aub wat van of schakel hulp in
“Bord leegeten” hoeft niet per se veel te zijn.
Onze kinderen moesten 30 jaar geleden ook hun bord leegeten, daar lag dan bijvoorbeeld op: een klein stukje vlees (20 gram), een halve kleine aardappel en een eetlepeltje sperzieboontjes (4 stuks). Dat moest echt op, om meer vragen mocht daarna altijd. Dat gebeurde best vaak! Zo leerden ze alles eten.
En altijd een toetje daarna: bakje half-om-half yoghurt en vla. Ging erin als koek.
ik hoefde niets te eten wat ik met tegenzin at. Nu kan ik alles waarderen omdat ik nooit met tegenzin eten naar binnen heb moeten werken. Er is gewoon geen goed en fout in deze keuze zolang het maar niet extreem 1 van beide kanten opgaat.