Het begon allemaal zo leuk. Patricia zat pas een paar maanden op school, en ze had het geweldig naar haar zin. Elke dag kwam ze thuis met verhalen over de juf, het knutselen en haar nieuwe vriendinnetjes. Ik vond het heerlijk om haar zo te zien genieten. En toen, op een vrijdagmiddag, zei ze opeens tijdens het avondeten: “Mama, mag Hannah bij ons spelen?”
Mijn hart maakte een sprongetje. Haar eerste speelafspraakje! Ik wist dat dit moment eraan zat te komen, maar nu het zover was, voelde het toch een beetje spannend. Ik glimlachte en zei: “Wat leuk, lieverd. Natuurlijk mag dat!” De afspraak werd gemaakt, en de vrijdag daarna zou Hannah met ons mee naar huis gaan.
De komst van Hannah
Het ophalen van de meiden ging vlekkeloos. Patricia sprong vrolijk op me af, en Hannah volgde haar op de voet. Een lief, schattig meisje met lange vlechten en een lila rugzak. Ze keek me aan en zei beleefd: “Hallo, mevrouw.” Dit kwam helemaal goed, dacht ik nog.
Thuis aangekomen zette ik ze samen aan de keukentafel met een glaasje limonade en een bakje fruit. Terwijl ze zaten te kletsen en giechelen, voelde ik me best trots. Dit was het begin van een nieuwe fase, en het leek allemaal soepeltjes te gaan. Maar toen kwam de vraag.
“Ik heb honger,” zei Hannah. Ik lachte. “Wil je nog wat fruit, of liever een boterham?”
“Boterham,” antwoordde ze zonder aarzelen. “Met chocoladepasta. Vier stuks.”
Ik keek haar verbaasd aan. Vier boterhammen? Dat was nogal wat voor zo’n klein meisje. “Mag dat wel van je moeder?” vroeg ik voorzichtig. Hannah haalde haar schouders op. “Weet ik niet.”
Wat moest ik doen? Patricia keek me aan alsof ze wilde zeggen: Toe nou, mama, geef haar gewoon wat ze wil. Uiteindelijk besloot ik het op te lossen met een compromis. “Eerst een boterham met kaas, en daarna mag je er twee met chocolade,” zei ik. Hannah keek me teleurgesteld aan, maar at uiteindelijk haar boterhammen op zonder te klagen. Dat ging nog best soepel, dacht ik.
De storm barst los
Na het eten gingen de meiden spelen. “Ga maar lekker boven spelen,” zei ik, terwijl ik het tafeltje opruimde. Maar Hannah bleef staan. “Ik wil beneden spelen,” zei ze vastberaden.
“Normaal spelen we boven,” legde ik uit. “Dat is rustiger.”
Hannah fronste haar wenkbrauwen en keek me met een blik aan die ik niet helemaal kon plaatsen. Uiteindelijk zuchtte ik. “Oké, voor één keer dan,” zei ik. “Maar geen gegil, geen geruzie, en geen gekke dingen, goed?”
“Oké,” zei Hannah, terwijl ze naar de woonkamer rende. Maar binnen twee minuten begon het feest. Ze sprong op de bank, rende achter Patricia aan, en begon te schreeuwen alsof ze op een voetbalveld stond. “Hannah, niet doen,” zei ik. “Je mag niet op de bank springen.”
“Maar dat doe ik thuis ook!” riep ze, terwijl ze nog een sprong maakte.
Ik haalde diep adem. “Dat is hier niet de bedoeling. Ga alsjeblieft gewoon rustig spelen.”
Het leek even te helpen, maar na een paar minuten begon het weer. Deze keer had ze een kussen gepakt en begon ze ermee te slaan, niet alleen op Patricia, maar ook op de meubels. “Hannah!” riep ik. “Stop daar mee. Als je niet luistert, dan moet je echt iets anders gaan doen.”
Maar Hannah luisterde niet. Ze keek me even aan, gooide het kussen op de grond, en begon toen keihard te lachen. Ik voelde mijn geduld wegglippen. Hoe lang duurde deze speeltijd nog?
De langste anderhalf uur van mijn leven
Ik probeerde me te concentreren op mijn ademhaling terwijl ik de chaos om me heen aanschouwde. Patricia deed haar best om Hannah mee te trekken in een rustiger spel, maar zelfs zij leek op te geven. Hannah had het hele huis overgenomen. Op een gegeven moment begon ze rondjes te rennen door de woonkamer, schreeuwend en lachend alsof ze de tijd van haar leven had.
Ik gaf nog een paar waarschuwingen, maar niets leek te helpen. Uiteindelijk besloot ik me erbij neer te leggen. Ik zette de tv aan en zei: “Kom, meiden, een filmpje kijken.” Patricia plofte meteen neer, maar Hannah weigerde. “Ik wil niet!” riep ze. “Ik wil spelen!”
Ik keek naar de klok. Nog twintig minuten. Nog twintig minuten en dan was dit voorbij. Ik voelde me uitgeput, alsof ik net een marathon had gelopen. Toen eindelijk, eindelijk, de bel ging, voelde ik een golf van opluchting.
Wat zeg je dan?
Ik liep naar de deur en deed open. Daar stond Hannahs moeder, glimlachend. “Hoe was het?” vroeg ze opgewekt. Ik keek even achterom naar de woonkamer, waar de kussens nog op de grond lagen en Patricia er moe uitzag.
“Oh, gezellig,” zei ik met een ingehouden glimlach. “Hannah heeft zich goed vermaakt.”
Hannah kwam naar de deur gerend en zwaaide enthousiast naar Patricia. “Tot volgende keer!” riep ze vrolijk.
Toen de deur dichtviel, zakte ik neer op de bank. Patricia keek me aan. “Mama,” zei ze serieus, “volgende keer neem ik iemand anders mee.”
NORA
Dit kan toch een keer gebeuren? Inderdaad volgende keer een ander vriendinnetje of lekker buitenspelen. Elk kind is anders.
“Hoe lang duurde deze speeltijd nog?”. Nou, wat dacht je van niet meer? Appje naar de ouders met het verzoek om hun kind direct op te halen wegens wangedrag.