Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
We probeerden er het beste van te maken met z’n drietjes
Mijn man werd uitgezonden naar een oorlogsgebied, en ik wist dat het moeilijk zou zijn. Maar we waren sterk. Dat geloofde ik tenminste. Ik bleef achter met onze tweeling, Lilly en Mike van net zes. Gelukkig hadden we hulp van de opa’s en oma’s, we maakten er het beste van. De dagen leken eindeloos en we telden af naar zijn terugkomst. Elke dag was een stap dichterbij. We maakten tekeningen, ik schreef bijzondere dingen die de tweeling en ik meemaakten in een dagboek en we streepten samen dagen weg op de kalender.
Meteen bij thuiskomst viel het me op dat Jesper anders leek
Toen Jesper eindelijk thuiskwam, huilde ik van opluchting. Lilly en Mike sprongen in zijn armen en lieten hem het uur daarna letterlijk niet meer los. Eindelijk, hier hadden we zo lang op gewacht en naar uitgekeken! Maar al snel voelde ik dat er iets veranderd was. Zijn ogen hadden een doffe, lege blik die ik niet herkende. Hij lachte, maar het leek alsof hij er niet echt bij was. Zijn kus en knuffel voelde wat kil. Toen hij later op de avond naast me zat op de bank, vroeg ik voorzichtig hoe het was geweest. Hij wimpelde me af. “Er was veel gebeurd, maar dat kwam later. Klaar voor nu.”
Hij had heftige nachtmerries, wat was daar toch gebeurd?
Dagen werden weken en nog steeds praatte hij er niet over. Hij had nachtmerries, gilde soms in zijn slaap, alsof hij iemand probeerde te waarschuwen. Een keer schoot hij recht overeind, badend in het zweet, en schreeuwde: “Pas op! Run!” Ik maakte hem wakker maar hij wilde me niet vertellen waar hij aan dacht. De verhalen die ik wél van collega’s hoorde, schetsten een beeld dat me de adem benam: kinderen die door landmijnen waren getroffen, dorpen die in puin lagen, en constant gevaar. Maar hij? Hij zweeg over alles wat er was gebeurd.
Zijn gedrag veranderde
Jesper werd kortaf, soms driftig, alsof hij altijd op scherp stond. Op een middag waren Lilly en Mike in de woonkamer met een bal aan het spelen. Ik had ze al gezegd dat ze voorzichtig moesten zijn, maar kinderen blijven kinderen. Ze hadden plezier, lachten, maakten lawaai, totdat de bal met een harde knal tegen de kast kwam. Mijn man stormde de kamer in en schreeuwde zo hard dat zelfs ik verstijfde. “Hoe vaak moet ik nog zeggen dat jullie daarmee moeten kappen?! Kappen! Kappen!” Zijn stem trilde van woede. Lilly barstte in huilen uit, en Mike kroop achter mij weg. Ik probeerde hem te kalmeren. “Het zijn maar kinderen,” zei ik zacht. Maar hij keek me aan alsof ik gek was en snauwde: “Ze luisteren nooit! Verdwijn uit mijn zicht, jullie alle 3!”
Het leek alsof hij contant onder spanning stond
Ook tegen mij was hij anders. De kleinste dingen irriteerden hem. Als ik vroeg of hij de vuilnisbak wilde buitenzetten, blies hij gefrustreerd zijn adem uit en zei: “Doe het zelf toch eens een keer!” Als ik het avondeten maakte en het vlees net iets te doorbakken was, gooide hij zijn vork op tafel en riep: “Kan er ooit iets gewoon goed gaan hier?” Het voelde alsof ik voortdurend op eieren liep. Elke opmerking kon een bom doen afgaan.
Mike zei dat ik niet moest zeuren
Ik probeerde voorzichtig met hem te praten. “Misschien moet je met iemand gaan praten… Ik maak me zorgen om je. Hoe gaan de anderen om met alles wat ze gezien hebben?” Maar hij schudde zijn hoofd en riep: “Hou op met dat gezeur. Er is niets! Ik ben toch thuis? Laat het rusten.” Zijn harde woorden flink binnen. Maar de ergste klap kwam toen ik op een avond, nadat de kinderen in bed lagen, fluisterde: “Ik wil je helpen. Laat me je helpen.” Hij keek me aan met een blik die ik nooit zal vergeten en zei: “Misschien moet je me gewoon maar helemaal met rust laten, dan help je mij. Geen vragen meer, doe je eigen ding.”
Mijn hart brak die avond
Ik miste de man die hij ooit was, die geduldig en liefdevol was. De vader die met zijn kinderen naar de speeltuin ging en mij aan het lachen maakte met zijn grapjes. Het voelde eigenlijk alsof ik mijn man was verloren, ook al zat hij fysiek naast me op de bank. Steeds vaker dacht ik: “Was hij maar nooit op uitzending gegaan. Dit is de grootste fout van ons leven geweest.” Ik hou van hem, dat weet ik zeker, maar ik weet niet meer hoe ik hem kan bereiken. Ik voel me steeds eenzamer worden en ontzettend machteloos…
JARA
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
Hoi ik werk zelf bij de sggz. Dit is wel fors. Als je een keer wil contacten met je vragen is dat prima.
Dit lijkt op PTSS. Hij moet echt hulp gaan krijgen, misschien krijgen collega’s/leidinggevende een ingang bij hem of iemand anders in de familie. Je kan dit niet alleen. Hem zal ook duidelijk moeten worden dat dit geen leven is.
Veel sterkte!
heftig verhaal, maar heet je man nou Jesper of Mike?
het lijkt me verstandig als je man professionele hulp gaat zoeken om zijn trauma’s enigszins te kunnen verwerken en dat jullie weer een fijne gezinssituatie krijgen. maar hij moet daar wel zelf voor open staan….
Sterkte!
Ze haalt ogenschijnlijk haar man en haar kind door elkaar. Klein detail, kan gebeuren toch? De tweeling Lilly en Mike zijn ook opeens “jongens” geworden. Al met al komt het de geloofwaardigheid niet écht ten goede.
zeker kan dat gebeuren, inderdaad ook wat betreft de tweeling, gezien de namen ga je er vanuit dat het een jongen en een meisje zijn. niet twee jongens.
Haar zoontje heet Mike 🙂
Ja. “Mike zei dat ik niet moest zeuren”, aldus de kop. Ik vermoed, gezien de context, dat het niet haar kind was die dat heeft gezegd.