In 2017, raakte ik na een ovulatie inductietraject van 6 maanden, zwanger van onze eerste dochter. Ik had een hele fijne zwangerschap, voelde mij vanaf dag 1 fit en zat lekker in mijn vel. De gehele zwangerschap verliep vlekkeloos en ik stond tot 36 weken dan ook wekelijks twee uur in de sportschool waar ik bodypumpte en stepte. Dit deed ik voor mijn zwangerschap ook, dus onder het motto ‘fris en fit’ bevalling in, bleef ik dit ook doen tot aan mijn verlof.
De hoeveelheid vruchtwater was nog minimaal
Ik was uitgerekend op 12 september, maar onze dame had er nog geen haast bij. De volgende dag stond er een controle bij de verloskundige gepland. Bij de controle concludeerde de verloskundige met het maken van de echo dat de hoeveelheid vruchtwater toch echt minimaal aan het worden was. Om haar vermoeden te bevestigen werd ik diezelfde avond nog doorgestuurd naar het ziekenhuis om dit te laten controleren.
Mijn vruchtwater was ‘op’
Direct reden we door naar het ziekenhuis en melden we ons bij het vrouw moeder kind centrum. Daar aangekomen werd er door de verloskundige van dienst een extra echo gemaakt om te controleren of mijn vruchtwater inderdaad ‘op’ was, zoals ze dat noemen. Ook zij bevestigde het vermoeden van mijn eigen verloskundige en dus werd er overlegd met de gynaecoloog, geconcludeerd werd dat ‘zeer weinig vruchtwater’ aanwezig was.
Er werd direct een ballonnetje geplaatst om de bevalling op gang te brengen
Een tekort aan vruchtwater betekent dat de baby de baby geboren moest worden om complicaties te voorkomen. In het ziekenhuis werd in overleg met ons besloten ik zou worden ingeleid. Er werd een ballonnetje geplaatst om de ontsluiting op gang te brengen. Met de ballon mocht ik naar huis. Indien er in de nacht geen weeën zouden ontstaan, moesten wij ons die ochtend erna om 7.30uur weer melden op de afdeling.
Zijn dit weeën?
Eenmaal thuis merkte ik eigenlijk weinig van de ballon behalve wat discomfort. Ik voelde hem wel zitten maar had er geen last van. De uren gingen voorbij en we keken samen op de bank nog een film. Tegen elf uur ontstond er wat buikpijn en ik besloot voor het slapen gaan een warm bad te nemen. De buikpijn werd steeds erger, hoorde dit zo? Zijn dit weeën?
Als ik het niet vertrouwde, mocht ik mij melden
Ik overlegde met mijn man en ik besloot de afdeling te bellen en om advies te vragen. De verloskundige gaf aan dat dit normaal was en buikpijn hoorde bij de geplaatste ballon. Ze stelde vragen over de buikpijn om te onderzoeken of het om weeën zou gaan maar het leek toch het meest op buikkramp door de ballon. Ik mocht er gewoon mee thuis blijven maar wanneer ik het niet vertrouwde of mij er beter bij zou voelen, mocht ik ook naar het ziekenhuis komen. Ik besloot nog lekker een nachtje in mijn eigen bed te blijven en de rest van de nacht veranderde er niet veel. Met momenten was ik even wakker vanwege de krampen maar gelukkig kon ik ook nog wat uurtjes slaap meepakken.
De ballon zat nog muurvast
De ochtend brak aan en we stonden vroeg op om op tijd in het ziekenhuis te kunnen zijn. Toen ik naar het toilet ging hoopte ik dat de ballon eruit zou vallen. Dit zou namelijk betekenen dat de inleiding en ontsluiting op gang zou zijn gekomen maar de ballon zat nog muurvast.
Mijn lijf was zich nog helemaal niet klaar voor een bevalling
Na een ontbijtje gingen we richting het ziekenhuis en melden we ons op de afdeling. Daar werden we naar een kamer begeleid waar de bevalling verder zou worden ingeleid. De verloskundige kwam de stand van zaken bekijken rondom de geplaatste ballon en verwijderde deze. Ze merkte bij het toucheren op dat de baarmoedermond nog helemaal niet verweekt of verstreken was, dit was een signaal dat mijn lijf zich nog helemaal niet aan het voorbereiden was op een bevalling. Daarom kreeg ik rond elf uur vaginaal medicatie ingebracht door voor verweking moesten gaan zorgen. We moesten daarna wachten en gingen koffie drinken een luchtje scheppen.
Nog steeds geen weeënactiviteit
Rond twaalf uur kwamen we weer terug op de kamer om opnieuw te kijken naar de voortgang. Helaas, er was nog niets veranderd en na een EEG waarop geen weeënactiviteit zichtbaar was kreeg ik een tweede dosering cytotec toegediend. Ook nu moesten we weer wachten opdat deze zijn werk zou gaan doen, om half twee zouden we verder zien. We liepen een rondje, gingen lunchen en wachten opnieuw tot het tijd was voor de check-up.
Niets dat leek op een op gang komende bevalling
Rond één uur liet ik weten stekende pijn in mijn rug te ervaren en op de monitor waren wat harde buiken zichtbaar. Om half twee werd er door de verloskundige wederom getoucheerd maar de medicatie had niet het gewenste resultaat gehad. Onvoldoende verweking en niets dat leek op een op gang komende bevalling. Er werd maar 2 centimeter ontsluiting gemeten. Er werd samen met ons besloten een infuus te prikken en weeënopwekkers te gaan toedienen. Zo gezegd, zo gedaan. Ik werd aan de monitor gelegd om te kunnen zien wat er zou gebeuren en of de weeën dan nu eindelijk op gang zouden komen.
Een heleboel weeënopwekkers en maar 1 centimeter verder
Op het scherm kwam wel iets van beweging maar niet voldoende om de bevalling in gang te zetten en dus werd de dosering opgevoerd. Hierop gebeurde nog altijd vrij weinig, en van buikweeën was geen sprake. Wel zat er een hele vervelende wee in mijn rug en die ging helemaal nergens naartoe. Na 1,5 uur met een opgehoogde dosering aan weeënopwekkers was ik maar 1 centimeter verder. Maar de stekende pijn in mijn rug werd langzaamaan wel erg vervelend en ik vroeg om een zogenaamde ‘walking epiduraal’. Rond 16.20 uur kreeg ik een ruggenprik die niet mijn hele onderlijf gevoelloos maakt, maar waarbij ik mijn benen nog kan voelen en waarbij je dus kunt lopen, naar het toilet kunt en mag douchen. Dat was al een hele verlichting.
Er was nog maar één optie om de bevalling op gang te helpen
We bespraken de mogelijkheden om de bevalling verder op gang te brengen en besloten de vliezen te gaan breken. Dit was de enige optie die overbleef om de bevalling op gang te helpen. Daarna konden we alleen nog wachten tot mijn lijf het zelf ging doen. Om 17.15 uur werd er 4 centimeter ontsluiting gemeten en werden mijn vliezen gebroken. Er kwam inderdaad nauwelijks vruchtwater mee. Nu konden we alleen maar wachten. Na een hele dag in het ziekenhuis zonder verandering, besloot mijn man dat hij even thuis wilde gaan douchen, eten en de poezen eten geven. Ik begon aan mijn avondmaaltijd en hij friste zich thuis op om daarna terug te komen.
Ineens voelde ik me heel erg ziek
Tegen 19.15uur werd ik opnieuw getoucheerd, weer was ik maar 1 centimeter verder. Ik zat op 5 centimeter ontsluiting. Ondertussen was mijn man ook teruggekomen. We keken samen naar funniest home videos en lachten wat om de fragmenten die voorbijkwamen totdat ik mij omstreeks 20.00 uur heel ziek voelde. Ik had het erg koud, trilde onder mijn warme dekens en alle kleur was uit mijn gezicht verdwenen. Niet eerder voelde ik mij zo beroerd, ik had koude rillingen en moest braken. Mijn temperatuur was in een uur gestegen van 37,1C naar 38,5C en mijn bloeddruk schoot omhoog.
De arts sprak van foetale nood, met spoed vertrokken we naar de OK
Vanwege de opkomende koorts werd er direct begonnen met antibiotica en werd de gynaecoloog opgeroepen naar het ziekenhuis te komen. Niet eerder had ik mij in zo’n korte tijd, zo ziek gevoeld en op de monitor school de hartslag van onze kleine meid enorm omhoog.
Er werd een OK-team opgeroepen en de gynaecoloog kwam aan mijn bed en gaf aan dat de situatie zorgelijk was. Mijn koorts liep op naar 39,8C en de mijn bloeddruk zakte steeds verder weg. Ondertussen had niet alleen ik het zwaar, maar had onze kleine dame er ook al een marathon opzitten terwijl de bevalling nog moest beginnen. De arts sprak dan ook van foetale nood en met spoed vertrokken we voor een sectio naar de OK.
“Jullie dochter moet er nu heel snel uit!”
Op weg naar de OK herinner ik mij dat we in de sluis stonden te wachten en ik opmerkte dat ik mijn sieraden nog om had, mijn eigen kleding nog droeg en ik mijn navelpiercing nog droeg. “Allemaal niet belangrijk”, werd er gezegd. “Jullie dochter moet er nu heel snel uit!” Het ging allemaal enorm snel, om 21.15 uur vertrokken we van de afdeling naar de OK en na heel veel haast in de OK werd op 14 september 21.31 uur onze dochter Nova geboren.
Ik werd overgebracht naar de IC, zonder onze dochter
Van de geboorte zelf kreeg ik maar weinig mee, ik braakte en was enorm beroerd. Niet gek ook wetende dat mijn bloeddruk 53/30 was en mijn pols boven de 100. Onze dochter werd heel snel aan mij getoond en direct aan de kinderarts gegeven omdat ook zij koorts leek te hebben. Er werd gedacht dat ook zij mogelijk ziek was en er werden allerlei onderzoeken gedaan. Ik vond het heel erg dat ik haar niet bij mij mocht hebben nadat ze geboren was, gelukkig ging mijn man met haar mee toen ze mij verder probeerden op te lappen. Maar omdat mijn waarden zo slecht waren en een verdenking was van een acute sepsis (bloedvergiftiging) werd ik na de keizersnede overgebracht naar de Intensive care waar ik onze pasgeboren dochter niet bij mij mocht hebben.
Ik mocht eindelijk mijn dochter vasthouden, maar ze mocht niet bij mij blijven
Op de IC werd ik verzorgd en opgelapt, kreeg ik allerlei infusen en medicatie toegediend en leek alles wat rustiger te worden. Ik kon wat eten en mijn man mocht bij mij zijn, daarna kwam tegen 1.00 uur de kinderverpleegkundige met onze dochter en mocht ik haar eindelijk vasthouden. Wat ik het allerergste vond, is dat ik haar pas 3,5 uur nadat ze geboren is kon vasthouden. Het allereerste contact na de geboorte heb ik helemaal gemist en ook die nacht mocht ze op de IC niet bij mij blijven.
Eindelijk genieten als gezin van drie
Pas een dag later, toen mijn waarden gestabiliseerd waren en ik terug mocht naar de afdeling mocht ze bij mij blijven. Tijdens de operatie zijn kweken afgenomen maar helaas hebben ze nooit kunnen achterhalen wat maakte dat ik in korte tijd zo ernstig ziek werd. Waarschijnlijk omdat ze de antibiotica zo snel hebben opgestart. Alle signalen wezen op een streptokokken A infectie, maar we zullen het nooit zeker weten. Wel ben ik de alerte verloskundige nog altijd dankbaar voor haar snelle reactie en handelen. Gelukkig herstelde ik redelijk snel en mocht ik drie dagen later met onze dochter naar huis toe, waar we eindelijk konden genieten als gezin van drie.
KIM
