Een appje van Rose verscheen op het scherm
“Hé Kaat, kan je me volgende week even helpen met wat papieren? Ik snap er niks van.” Ik zuchtte. Natuurlijk. Weer een vraag, weer een beroep op mijn tijd en energie. Het was zo typisch Rose. En terwijl ik naar haar bericht staarde, voelde ik ineens iets wat ik nooit eerder had gevoeld: twijfel.
Tien jaar
Zolang waren we al vriendinnen. Vanaf het moment dat we elkaar ontmoetten op een buurt-BBQ klikte het meteen. Rose was grappig, spontaan en wist me altijd aan het lachen te maken. Onze kinderen werden vriendjes, onze mannen konden het goed vinden, en al snel waren we onafscheidelijk. Of nou ja, dat dacht ik.
De scheiding van Rose, zo’n vijf jaar geleden, was het dieptepunt
Haar ex had haar bedrogen en stond op een dag met koffers klaar om te vertrekken. Ze was kapot, en ik begreep dat. “Kom maar bij ons,” had ik gezegd, zonder erover na te denken. “We regelen het wel.” En dat deden we. Mijn man en ik schuiven, de kinderen aanpassen; alles om ruimte te maken voor Rose en haar dochter. Het werd krap en chaotisch, maar ik wilde er zijn voor haar. Ze bleef bijna drie maanden. Ik luisterde naar haar tranen, hielp haar met de scheidingspapieren en zat urenlang met haar aan de telefoon om te praten over alles wat ze voelde.
En toen, net zo plotseling als ze binnenkwam, vertrok ze
Ze had een huurhuisje gevonden en verhuisde zonder al te veel gedoe. Geen groot bedankje, geen oprechte blijk van waardering, gewoon… weg. Toen dat gebeurde, dacht ik nog: Ze zit vast in haar hoofd. Ze heeft gewoon even tijd nodig. Maar nu, vijf jaar later, vraag ik me af of ik niet gewoon te veel gegeven heb.
Elk jaar plan ik onze gezamenlijke vakantie
Dat is ons ding, zeg ik altijd. Twee vriendinnen en onze gezinnen, samen op pad. Maar als ik eerlijk ben, ben ik degene die alles regelt. Van het uitzoeken van een locatie tot het boeken van het verblijf en het maken van een boodschappenlijstje. Rose komt altijd pas in actie als ik haar vertel wat we gaan doen. “Oh, dat klinkt leuk!” zegt ze dan, alsof ze zelf nooit iets had hoeven doen.
Dit jaar wilde ik het anders doe
“Zeg Rose, misschien kun jij dit keer iets uitzoeken?” vroeg ik voorzichtig. Ze glimlachte ongemakkelijk en zei: “Oh, dat is niet mijn ding, Kyra. Jij bent daar veel beter in.” En dus deed ik het weer. Maar terwijl ik de route voor onze vakantie uitstippelde, begon ik het zat te worden. Waarom deed ik dit eigenlijk? Was dit nog wel gelijkwaardig? Of zat ik in een vriendschap waarin alles van één kant kwam?
Ik denk terug aan al die keren dat ik voor haar klaarstond
Toen ze ruzie had met haar zus en ik als bemiddelaar fungeerde. Toen ze haar baan verloor en ik haar hielp en met het schrijven van sollicitatiebrieven. Maar hoeveel keer heeft Rose echt iets voor mij gedaan? Hoe vaak heeft ze mij gebeld om te vragen hoe het met míj ging, gewoon zomaar? Het antwoord is pijnlijk. Bijna nooit.
Ik weet nog dat ik vorig jaar door een zware periode ging
Mijn moeder lag in het ziekenhuis en ik probeerde werk, het huishouden en de kinderen allemaal draaiende te houden. Rose wist dat, natuurlijk. Ik vertelde het haar. Maar behalve een paar oppervlakkige vragen als: “Hoe gaat het nu met je moeder?” hoorde ik niets. Geen aanbod om te helpen, geen kop koffie, niets. En nu, met dat appje over die papieren, voel ik het gewoon. Het is genoeg geweest.
Ik besluit dat ik dit keer anders ga reageren
Geen automatische ja. Ik typ terug: “Rose, ik heb het de komende tijd echt druk. Misschien kun je iemand anders vragen om je te helpen?” Mijn hart bonkt terwijl ik het bericht verstuur. Het voelt bijna fout om nee te zeggen. Maar waarom eigenlijk? Waarom moet ik altijd degene zijn die alles oplost? Haar reactie komt snel. “Oh, jammer. Nou ja, ik kijk wel even.” Kort en zonder verdere vragen. Het bevestigt wat ik al langer vermoed: ze verwacht dat ik altijd beschikbaar ben, maar als ik dat niet ben, zoekt ze wel iemand anders. Het voelt hard, maar het is de waarheid.
Ik weet niet precies hoe het verder moet
Ik wil Rose niet volledig kwijt, maar ik besef ook dat deze vriendschap me meer energie kost dan oplevert. Misschien is het tijd om wat afstand te nemen. Misschien moet Rose zelf eens initiatief tonen, laten zien dat ze ook in mij investeert. Voor nu houd ik de boot even af. Ik reageer wat minder snel op haar appjes, laat de regeldingen voor wat ze zijn. Als ze écht mijn vriendin is, zal ze dat begrijpen. En als dat niet zo is? Dan is dat een pijnlijke, maar misschien wel nodige conclusie.
KYRA
Wat vreemd dat mijn reacties hier steeds verdwijnen? Overtreed ik een regel en zo ja, welke dan precies? Het lijkt wel of er hier censuur plaatsvindt.
Als jouw beste vriendin had ze je kunnen bedanken om bij je te mogen verblijven I.p.v. het Als vanzelfsprekend te beschouwen. In de periode dat je het moeilijk had, wist ze dit. Dus had ze er kunnen zijn voor jou. Dit moet je normaal niet vragen van een beste vriendin. Die zijn er zo, altijd. Of je dit kunt bespreken met haar, weet jij het beste. Jij kent haar, wij niet. Maar van zo iemand neem je best afstand want op de lange termijn zuigt zo iemand je helemaal leeg. Alleen zijn wij veel te lief om dat op tijd te ontdekken.
Ik ben het helemaal eens met Bo. Jouw gevoelens zijn terecht, maar als je ze nooit uitspreekt kan je van je vriendin niet verwachten dat ze weet hoe jij je voelt. Ze heeft zelf misschien helemaal niet door dat de vriendschap ongelijk verdeeld is en denkt misschien dat jij het fijn vindt om bijvoorbeeld ieder jaar alles voor de vakantie te regelen. Als je haar niet kwijt wilt, lijkt het me goed om dat gesprek met haar aan te gaan.
Het grootste probleem tussen vrouwen lijkt vaak de oprechte communicatie te zijn. Hoewel er veel gepraat wordt, durven velen niet hun echte gevoelens te bespreken. Het is ironisch dat vrouwen dit vaak over mannen zeggen. Het lijkt een soort mechanisme te zijn: de behoefte om altijd lief gevonden te worden en altijd lief te zijn. Maar duidelijkheid kan ook heel lief zijn en voorkomt veel ellende.
Heldere en eerlijke communicatie is de sleutel tot betere relaties en wederzijds begrip.
er zijn altijd van die mensen (ik noem ze parasieten) die nóóit iets terugdoen en a.h.w. alles vanzelfsprekend vinden.
ik verheug me nu al op het moment dat als zij hulp nodig hebben, ik ze ’n neen kan verkopen. Al te goed is buurmans gek, gaat hier letterlijk én figuurlijk op…..
Je zegt het zelf al: dit gaat over jou, niet over haar. Jij wilt niet langer een bepaalde rol vervullen, het voelt ongelijkwaardig. Dat is je goed recht.
Mijn advies zou zijn: spreek uit wat je voelt als je de vriendschap wilt redden. (Wil je de vriendschap uitmaken dan is dat natuurlijk ook prima.)
En als je je uitspreekt, wijs dan niet met je vinger. Jullie bepalen samen de dynamiek van een vriendschap. En als jij tot voor kort content was met jullie verhouding/rolverdeling, dan kun je Rose weinig kwalijk nemen. Dan is jouw behoefte inmiddels veranderd, dat is begrijpelijk en daar is niets mis mee, maar benoem dat dan ook zo naar je vriendin. Door haar met terugwerkende kracht van ondankbaarheid te beschuldigen, bereik je niets. Houd het bij jezelf: “ik voel me” in plaats van “jij doet”.
Succes & Sterkte!
Wat een super goede reactie Bo. Helemaal mee eens.
Je kan het beter uitspreken zodat ze er wat aan kan doen. waarschijnlijk beseft ze het niet eens.
Mijn man heeft vroeger ook zo’n vriend gehad. Altijd stond hij klaar, hele huis verbouwd maar toen mn man zelf een klushuis had gekocht is hij 1x wezen kijken! Je hoeft het contact nog niet te verbreken maar wat afstand nemen kan geen kwaad.
Tja, het moet wel van twee kanten komen.