Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
Ik maak heel wat mee als kraamverzorgster
Als kraamverzorgende maak je heel wat gezinnen mee, elk met hun eigen verhaal. Sommige verhalen blijven je bij, en soms komt er een onverwachte wending die alles in een ander licht zet. Zo ook bij een gezin waar ik twee jaar geleden was geweest.
Het was een gezellige kraamperiode maar 1 ding viel mij op
Dit gezin had net hun eerste dochter gekregen. Een leuk stel, rond de 30 die pas enkele maanden in hun nieuwbouw woning woonde. Alles tip top georganiseerd in hun huis en klaargemaakt voor de komst van de baby. Het was een gezellige kraamperiode.Maar er was ook iets wat me erg opviel: deze moeder lag vrijwel de hele week op bed en was pas op de laatste dag even naar beneden gekomen.
Deze moeder viel in haar gedrag op in mijn jarenlange ervaring
Ze had een zware bevalling gehad, die uiteindelijk eindigde met de vacuümpomp waardoor ze aardig wat hechtingen had. Maar toch viel het me op hoe weinig ze deed en weinig in ging op mijn initiatieven. In al mijn jaren ervaring was ik gewend dat moeders wat sneller weer wat initiatief toonden, ook na een moeilijke bevalling. In mijn hoofd had ik haar al een beetje bestempeld als een “luie” moeder, al voelde ik me daar ergens ook wel schuldig over.
Ik probeerde met een open blik voor de tweede keer naar dit gezin te gaan
Bijna twee jaar later kreeg ik te horen dat ditzelfde gezin opnieuw een kindje had gekregen, dit maal een zoon. Ze hadden mij opgegeven als voorkeurskraamverzorgende. Altijd leuk, een gezin terugzien. Maar ik was direct ook nieuwsgierig hoe het nu zou verlopen. Zou deze moeder dit keer wel wat actiever zijn, nu ze wist wat haar te wachten stond? Of zou ze weer de hele week in bed doorbrengen? Ik probeerde er met een open blik naartoe te gaan, maar merkte eerlijk gezegd ook dat ik toch nog met een vooroordeel in mijn achterhoofd zat.
Tijdens de lunch begon ze uitvoerig haar verhaal te vertellen
Het was half negen in de ochtend toen ik bij het gezin aankwam. De eerste dag is altijd een lange en intense dag met veel regelzaken, maar het voelde al snel vertrouwd. Meder leek goed op de been en alles leek prima te gaan. Met de lunch besloot ik wat langer bij haar te gaan zitten om even bij te kletsen en de situatie in te schatten. Vader had het oudste meisje meegenomen naar de speeltuin waardoor we rustig konden praten. We zaten samen op haar bed toen ze begon te vertellen over de periode na mijn laatste dag bij hen, toen ze haar dochter kreeg bijna twee jaar terug. Wat ze vertelde, kon ik bijna niet geloven.
Het was een kwestie vanleven of dood geweest
Het bleek dat ze de dag nadat ik was weggegaan, ineens hoge koorts had gekregen. Wel boven de 42 graden. Ze voelde zich zo slecht dat ze na overleg met de huisartsenpost uiteindelijk met spoed met een ambulance naar het ziekenhuis moest. Daar bleek het een kwestie van leven of dood te zijn. Ze had een streptokokkeninfectie opgelopen, een bacterie die vroeger berucht was als veroorzaker van het zogenoemde kraamvrouwenkoorts. Vroeger raakte één op de tien kraamvrouwen besmet en een infectie was toen vaak dodelijk. Door de verbeterde hygiëne komt het gelukkig nauwelijks meer voor. Ik had er in een ver verleden wel eens wat over gelezen, maar nog nooit in de praktijk meegemaakt.
Helaas is ze er niet zonder schade vanaf gekomen
De infectie bleek bij deze moeder dusdanig dat haar lichaam een septische shock had ontwikkeld; haar immuunsysteem raakte zo overbelast dat haar organen het dreigden op te geven. Haar toestand verslechterde snel in het ziekenhuis. Ze raakte bewusteloos, haar bloeddruk zakte gevaarlijk laag terwijl haar hart overuren maakte. Ze vocht letterlijk voor haar leven. Uiteindelijk zijn er drie van haar tenen afgestorven door een gebrek aan zuurstoftoevoer en moesten deze worden geamputeerd. De artsen hadden haar verteld dat ze geluk heeft gehad dat ze het had overleefd, want de helft van de mensen met een septische shock overleeft het niet.
Een schuldgevoel overspoelde mij
Ik voelde een brok in mijn keel opkomen toen ik haar verhaal hoorde. Ineens begreep ik waarom ze die week zo weinig energie had en bijna de hele tijd in bed lag. Ze had zich toen waarschijnlijk al ontzettend ziek gevoeld, maar dat nog niet helemaal doorgehad of willen toegeven. Ik had haar temperatuur veelvuldig gemeten, maar koorts komt vaak pas in het laatste stadium. Het schuldgevoel overspoelde me. Hoe had ik kunnen denken dat ze lui was? Hoe had ik zo’n oordeel kunnen vellen?
Ik deelde mijn gevoel met haar
Ik vertelde haar hoe vreselijk ik me voelde dat ik haar destijds verkeerd had ingeschat. Maar ze reageerde begripvol en vertelde me dat ze zelf ook nooit had kunnen vermoeden dat het zo ernstig was. Ze had zich ontzettend bezwaard gevoeld dat ze zoveel in bed had gelegen. Ze voelde zich zo ontzettend moe en zwak,iets wat ze niet kendemaar wellicht hoorde bij de kraamweek. Ze was heel blij dat ik terug was gekomen om haar nu bij haar tweede kindje te helpen en stelde me gerust. Toch bleef het knagen. Als zorgverlener wil je altijd het beste bieden, maar ik besefte dat ik hier tekort was geschoten door te snel te oordelen.
Het is een belangrijke les voor mij geweest
Deze ervaring was voor mij een belangrijke les. Het liet me inzien hoe gemakkelijk het is om iemand onterecht te beoordelen, zonder het volledige plaatje te kennen. Sindsdien probeer ik altijd nog meer open te blijven staan voor het verhaal achter iemands gedrag.
Ik ging weg met een totaal ander gevoel
Ik ging dit keer weg weg met een mooie herinnering aan het gezin, niet meer het gezin met de ‘luie’ moeder maar een sterke vrouw die een ontzettend zware periode had doorgemaakt, maar toch vol liefde en zorg was gebleven voor haar kind. Deze keer zonder oordeel en met alleen maar bewondering.
ILJA
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
