Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
Ik herinnerde me nog precies hoe het begon
Flip was een paar maanden oud, een bolle baby met grote bruine ogen die alles volgde. Ik zat met mijn laptop open en een Excel-bestand vol bedragen voor me. De kinderbijslag was net gestort, en zoals elke nieuwe moeder had ik geen idee hoe ik dat bedrag het beste kon gebruiken.
“Wat doen we eigenlijk met die kinderbijslag?” vroeg Christiaan
Hij zette zijn tas neer en keek mee op de laptop. Ik haalde mijn schouders op. “Gewoon… luiers, babykleertjes, dat soort dingen.” Hij grijnsde. “Je weet dat het niet per se daarvoor hoeft, toch? Misschien kun je er ook iets bijzonders mee doen.” Die opmerking bleef hangen. Iets bijzonders. Het voelde zó simpel en logisch, maar op de een of andere manier had ik er nooit over nagedacht. Kinderbijslag als een moment om iets speciaals te doen, iets anders dan de standaard boodschappen. Die avond, terwijl Flip lag te slapen en ik op de bank zat met mijn laptop, begon ik te zoeken. Niet naar luiers of kleertjes, maar naar herinneringen.
Dat was het begin van ons kinderbijslagritueel
Elke drie maanden, als dat bedrag op onze rekening stond, maakten we er een feestje van. Geen grootse dingen, maar dingen die we altijd zouden onthouden. Die eerste keer namen we Flip mee naar een babyspa. Hij had geen idee wat er gebeurde, maar zijn blije gezichtje in dat mini-jacuzzi’tje stond nog steeds op de foto in onze woonkamer. En ik? Ik voelde me voor het eerst in maanden weer een beetje mens, geen melkfabriek.
Toen Carly werd geboren, hielden we dat erin
Van kleine uitjes tot grotere plannen. Ik begon een lijst bij te houden van ideeën. Kinderbijslag betekende geen rekeningen betalen, maar iets wat we met z’n allen zouden doen. Iets wat het leven een beetje meer kleur gaf. Wat we allemaal hebben gedaan? Hartikke veel! Eén van de eerste uitjes die we met de kinderbijslag deden, was naar een sprookjesbos in een pretpark. Flip was toen 4, Carly net 3, en de magie van die plek was op hun leeftijd precies wat we nodig hadden. Zodra we door de poort liepen, stonden ze met open mond naar de pratende boom te kijken.
Flip rende vooruit, zijn handjes in de lucht, terwijl hij riep: “Mama, kijk! Hij kan echt praten!”
Carly bleef dichter bij me, haar ogen groot terwijl ze naar de poppenhuisachtige kastelen keek. Bij elke scène stopten ze om te luisteren naar de verhalen over prinsen en prinsessen. Het absolute hoogtepunt was de draaimolen, waar Flip erop stond dat hij een paard met vleugels kreeg en Carly voorzichtig op een roze koets klom. De dag eindigde met pannenkoeken in het parkrestaurant, waar Carly in slaap viel met haar gezichtje tegen mijn schouder.
Een andere keer besloten we het juist rustiger en kleiner te doen
Een bezoek aan een hele grote kinderboerderij. Flip had net een fase waarin hij alles wilde weten over dieren, en Carly volgde hem in alles. De kinderboerderij was toen perfect. Ze konden geitjes voeren, kippen aaien en zelfs op een pony rijden. Flip was niet te stoppen; hij stelde honderduit vragen aan de vrijwilligers, van “Waarom eten varkens zoveel?” tot “Hoeveel eieren kan een kip per dag leggen?” Carly hield meer van kijken, vooral bij de konijntjes. Ze ging op haar hurken zitten en keek stilletjes hoe ze aan hun wortels knabbelden. De grootste hit was het melken van een nepkoe. Ze kregen allebei een mini-gieter in de hand en mochten proberen om “melk” uit de rubberen uier te krijgen. Flip lachte toen het hem lukte, en Carly stond ernaast te klappen. Zelf probeerde ze het niet.
Vorig jaar winter besloten we de kinderbijslag te gebruiken voor een middag schaatsen
Flip en Carly hadden nog nooit op het ijs gestaan, en eerlijk gezegd waren Christiaan en ik ook al jaren niet meer geweest. We huurden schaatsen en sleepten ze naar een kleine ijsbaan. Flip wilde het zelf proberen, zonder hulp, en binnen een uur gleed hij vrolijk rond alsof hij het altijd al had gedaan. Carly had wat meer tijd nodig. Ze hield mijn hand stevig vast en bewoog voorzichtig stapje voor stapje. Toen we een pinguïn-schaatshulp huurden, klaarde haar gezicht op. Na het schaatsen zaten we aan een houten tafel met warme chocolademelk en slagroom, terwijl de kinderen elkaar probeerden te overtuigen dat zij het beste waren geweest op het ijs. Dat beeld, met die rode wangen en warme drankjes in kleine handjes, zit nog steeds in mijn hoofd als één van de mooiste momenten.
Jaren later was kinderbijslagdag uitgegroeid tot een soort feestdag in ons huis
“Wat gaan we deze keer doen, mam?” vroeg Flip laatst. Voor hen was dit net zo’n groot evenement als een verjaardag. “We hebben een paar opties,” zei ik met een geheimzinnig glimlachje. “Misschien iets met dieren? Of een avontuur?” Ik probeerde het spannend te houden. Carly keek op. “Kunnen we weer naar de zee?” vroeg ze. Vorige keer huurden we met de kinderbijslag een strandhuisje voor een weekend, en de kinderen hadden het er nog steeds over. Flip keek haar aan alsof ze gek was. “Nee, we moeten naar de dierentuin. Ik wil een leeuw in het echt zien.” Christiaan zei: “Misschien moeten we stemmen?” “Of lootjes trekken”, antwoordde ik.
Dit keer stond een nieuwe activiteit op de lijst: een dagje naar een klimpark
Iets wat Flip al maanden wilde doen sinds hij op school had gehoord dat er een park was waar je door de bomen kon klimmen als een aap. Carly was minder overtuigd, maar ik wist zeker dat ze het leuk zou vinden zodra ze eenmaal bezig was. We boekten het meteen toen de kinderbijslag was gestort. Ik vond het heerlijk om te weten dat we dankzij die kinderbijslag weer een herinnering zouden maken. De dagen tot het uitje werden vol enthousiasme afgeteld, met Flip die elke ochtend vroeg hoeveel nachtjes het nog waren.
Wat ons ritueel echt bijzonder maakte, was dat het voelde alsof we bewust even stilstonden bij het gezin
Flip was inmiddels 5, Carly 4. Over een paar jaar zouden ze niet meer blij worden van een speelhuisje of een klimpark. De tijd waarin deze simpele dingen hen zo gelukkig maakten, was zo kort. En misschien was dat waarom ik het zo belangrijk vond om die kinderbijslag op deze manier te gebruiken.
Soms vraag ik mensen wat ze met de kinderbijslag doen
Uit nieuwsgierigheid. “Gewoon sparen,” zeggen ze dan vaak zelf. “Voor later, voor als ze gaan studeren.” Dat is slim, dat weet ik ook wel. Maar ik wil ook dat ze iets beleven. Iets wat later meer waard is dan een spaarrekening: herinneringen aan hoe het was toen ze klein waren, toen we nog met z’n vieren in de auto stapten om iets speciaals te doen.
JAIM
Voor ons is de kinderbijslag kleedgeld voor de kinderen. Zo ging het bijzonder thuis ook en dit doe ik nu ook met mijn kinderen. Tegenwoordig beheren ze het zelf en als het op is, is het op en dat weten ze ook
Minima of niet, herinneringen neemt niemand je af. Ik heb zelf ern kindje weg moeten brengen, mijn herinneringen aan momenten dat ons gezin nog compleet was helpen mij door de moeilijke tijden heen. Probeer te genieten met de kinderen of dat nu op een picknickkleedje is of in de speeltuin. sommige dingen kun je niet meer herhalen dus als mensen ervoor kiezen het zo te grbruiken is dat ieder zijn goed revht
Goed idee Jaim! We hebben helaas een lening af moeten sluiten voor de noodzakelijke verbouwing (ook voor de kinderen, zodat ze een mooie kamer hebben 🙂 ) en betalen nu steeds van de kinderbijslag een extra deel af. Hiervoor ging ik shoppen met of voor de kids. kinderbijslag is een welkome extra om voor de kinderen te zorgen en ze wat extra te kunnen geven.
Een “noodzakelijke verbouwing” voor een “mooie kamer”. Juist.
My God de vooroordelen.
Minima zijn niet altijd mensen met een uitkering. Minima zijn echt niet altijd laag opgeleid.
Minima kunnen wel ziek zijn bv, of om andere redenen een laag salaris ontvangen.
Wat ik ermee wilde zeggen is dat kinderbijslag geen zakgeld zou moeten zijn maar ondersteuning voor gezinnen die het nodig hebben bij de opvoeding van hun kinderen. Het is wel belastinggeld. Zodra je ervan naar de efteling gaat heb je het niet echt nodig. Dat geld kan ook naar onderwijs of zorg.
Kinderbijslag is een tegemoetkoming in de onderhoudskosten van een kind. Mensen uit de hogere solciale klasse hebben óók gewoon kosten aan hun kinderen. Dit is nu net een van de toeslagen die niet inkomensafhankelijk is. En terecht.
nou, ik vind dat kinderbijslag eigelijk ,net als kindgebonden budget , inkomensafhankelijk moet zijn. want eerlijk is eerlijk iemand die meer als bijvoorbeeld 5duizend per maand verdient, die heeft genoeg geld om zijn kind te onderhouden. of zeg ik iets verkeerds? iemand die minder inkomen heeft ook hoor trouwens,maar ik bedoel het zijn allemaal extra kosten die beter naar de onderwijs ofzo kunnen. kindgebonden budget is toch ook voor de onderhoud van kinderen. waarom kinderbijslag dan niet.
who wat een rot opmerking.
ik als alleenstande moeder toen van 2 kids maakten er ook een mooie dag van,
kleren ,schoenen kopen en wat lekkers eten ergens.
ik had ook moeite met rond komen maar dit was exstra dus het kon!!!
Bah Jo wat hebt u een nare eigenschap genaamd…JALOEZIE.
Laat ieder in zijn waarde en ga met respect om met mensen..zowel mondeling als schriftelijk
Ieder moet zelf weten wat hij/ zij met de kinderbijslag doet.
Maar ga dit niet invullen voor andere mensen.
En hoe mooi kan/ is dit….HERINNERINGEN MAKEN, die niemand kan afpakken
zolang de kinderen niks te kort komen en ze alles hebben
laat de mensen dan lekker zelf bepalen wat ze ermee doen met of zonder kinderbijslag mijn kinderen krijgen altijd een hoop niet alleen als dat binnenkomt
Haar man heeft een punt, je hoeft geen luiers te kopen van de kinderbijslag. Maar inhoudelijk raakt het natuurlijk kant noch wal. Het is gewoon broekzak vestzak; alles op één hoop.
Jo, als je een betere opleiding had genoten had je een betere baan kunnen hebben en ook uitjes kunnen betalen. Zij hebben de kosten voor de kinderen al betaald. In feite gewoon van de kinderbijslag zelf en het is hun goed recht om leuke uitjes te doen. Ik was ook alleenstaande moeder maar heb een prima baan en altijd hard gewerkt. En dan had ik nooit wat leuks mogen doen omdat jij het minder goed getroffen hebt,? Zo werkt dat niet.
Ik snap. Je punt.
Maar vind er ook wel beetje uitstralen van als je minima bent is het je eigen schuld. Die opmerking van als je een betere opleiding hebt gedaan had je een betere baan gehad.en meer geld gehad Niet iedereen kan hoog opgeleid zijn hé. Plus je weet nooit wat de reden is waarom iemand die opleiding niet heeft gedaan.
Jeetje Jo, wat een jaloezie druipt er uit jouw opmerking.
Jij hebt toch geen idee hoe de rest van hun leven eruit ziet. Ik vind het een prachtig idee. Herinneringen maken is sowieso één van de dingen die ik het mooist vind om te doen. Geld sparen is mooi, maar op je grafrede heeft niemand het erover hoeveel geld je had, maar wel hoe je was als mens. De mooie herinneringen als gezin etc.
Ook zonder geld kan je mooie herinneringen maken. Samen de fiets op. Boterhammen mee en die opeten aan het water of in het bos. Bal mee en spelletjes doen.
Waar je dit van doet, maakt natuurlijk niks uit!
Blachelijk dat dit soort gezinnen kinderbijslag krijgen. Ik als minima heb het hard nodig om de normale kosten te kunnen dragen en zij gaan er dagjes van naar de efteling.
Goh, een van de subsidies die niet afhankelijk is van inkomen of vermogen. Wees blij dat je wat krijgt terwijl je kennelijk onvoldoende middelen hebt je eigen kinderen te onderhouden.
wat een onzin als je het zo moeilijk heb begin dan niet aan kinderen!
minima of niet dan die je toch wat verkeerd! je krijgt overal vrijstelling van je krijgt tegemoetkomingen 3n nog aan het zeuren als andere mensen wat leuks ermee doen triest
Beste jo
Ik weet het niet hoor. Maar als je minima bent dan krijg je best veel. Kortingen. Als je een kind hebt krijg je kindgebonden budget. Soms hebben minima meer geld dan ouders die werken hé..
Minima of niet, herinneringen neemt niemand je af. Ik heb zelf ern kindje weg moeten brengen, mijn herinneringen aan momenten dat ons gezin nog compleet was helpen mij door de moeilijke tijden heen. Probeer te genieten met de kinderen of dat nu op een picknickkleedje is of in de speeltuin. sommige dingen kun je niet meer herhalen dus als mensen ervoor kiezen het zo te grbruiken is dat ieder zijn goed revht