Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Instagram te volgen.
Sinterklaasavond: het moment waarin kinderen vol spanning wachten op wat ze allemaal van de Sint en Pieten krijgen en ouders alles op alles zetten om het magisch te houden. Bij ons thuis is het niet anders. Mijn man Emre en ik proberen ieder jaar een beetje balans te vinden tussen onze tradities: hij brengt zijn Turkse gezelligheid mee, ik mijn Hollandse gewoonten. Het resultaat? Hilarische chaos.
Onze kinderen, Kenan (5) en Ayla (3), geloven nog in de goedheiligman. Ze zingen uit volle borst voor de schoen en denken dat de Pieten elke nacht over de daken rennen. En stiekem genieten wij net zoveel van hun blije gezichtjes als zij van het feest. Maar eerlijk? De weg naar pakjesavond is elk jaar weer een survivaltocht.
Schoentje zetten
Het begon dit jaar zoals altijd: met groot enthousiasme. Ik vroeg mijn kinderen welke schoen ze zouden zetten. Ayla koos mijn felroze hak, want ‘die is het mooiste’, zei ze trots. Kenan koos zijn afgetrapte sneakers. Dan wist Sinterklaas zeker dat hij het zou zijn, was zijn gedachte.
Toen de kinderen die avond in bed lagen, probeerde ik heel zachtjes de cadeautjes in de schoenen te stoppen. Emre stond ernaast met een schaal baklava. ‘Voor de Pieten’, grapte hij. ‘Ze krijgen vast nooit iets anders dan pepernoten.’ Terwijl ik net een klein cadeautje in Ayla’s schoen stopte, hoorde ik zachte voetstapjes op de trap. En voor ik het wist, stond Kenan in de woonkamer. Met grote, slaperige ogen vroeg hij nieuwsgierig wat ik aan het doen was.
Ik bevroor. Ik verzon een smoes en zei dat ik aan het controleren was of de pepernoten niet te oud waren. Kenan fronste serieus en ging met een grijnzende papa terug naar boven, naar bed. Pff, het wordt steeds moeilijker om geheimpjes te bewaren in dit huis.
De volgende ochtend stormden de kinderen naar beneden. Ayla vond een klein doosje met gekleurde krijtjes in haar schoen (voor het krijtbord dat ze later krijgt) en gilde van blijdschap. Kenan hield zijn doosje met Spidermanmagneetjes (voor zijn magic magnetic wall in zijn kamer) omhoog alsof hij goud had gevonden. ‘YES!’, riep hij blij. Ik zuchtte opgelucht: dit deel was goed gegaan.
Familiebemoeienis
Tot ik later op de dag een bericht kreeg van Emre’s moeder: ‘Waarom vieren jullie Sinterklaas? In Turkije doen we dit niet zo’, schreef ze. Ze bedoelt het goed, maar ze vindt Sinterklaas maar een vreemde traditie. ‘Het draait toch niet alleen om cadeautjes?’, voegde ze eraan toe.
Ik legde uit dat het inderdaad niet alleen om cadeautjes ging, maar vooral om samen zijn en gezelligheid. ‘Daarom hebben we ook jouw baklava erbij’, probeerde ik luchtig. Maar ze beet me toe dat mijn kinderen te veel verwend werden. Ik durfde niet te zeggen dat ik haar eigen cadeaus óók nog moest verstoppen.
Pakjesavond
De kinderen waren vandaag al om zes uur wakker. ‘Is het vanavond pakjesavond?!’, riep Kenan opgewekt. Ik knikte, maar wist dat de dag nog lang zou duren. Ayla liep rond met een pietenmuts die eigenlijk veel te groot voor haar was. Emre, nog half slapend, zei: ‘Dit is precies hoe het vroeger bij ons thuis ging. Iedereen te vroeg op, veel herrie, maar wel gezellig.’ En aan die gedachte probeerde ik maar vast te houden.
’s Avonds, toen de kinderen eindelijk mochten uitpakken, was de chaos compleet. Kenan scheurde het papier van een doos Lego en kon zijn geluk niet op met wat hij aantrof. En Ayla was superblij met haar krijtbord en knuffelpaard vol glitters. Maar toen mijn schoonmoeder nog met extra cadeaus kwam, werden de kinderen helemaal gek. ‘Hoeveel krijgt Sinterklaas eigenlijk van opa en oma?’, vroeg Kenan nog verbaasd.
Ayla was druk bezig met haar eigen speelgoed toen ze zag dat Kenan een bestuurbare auto had gekregen van oma. ‘Ik wil óók een auto’, schreeuwde ze boos. En wij maar denken dat we het goed hadden gedaan met een krijtbord en paard, die ze notabene zelf op haar verlanglijstje had gezet…
De magie blijft
Toen de kinderen eindelijk in bed lagen, zaten Emre en ik uitgeput op de bank. De woonkamer was een slagveld van uitgepakt papier en speelgoed. Emre keek naar de chaos en grinnikte. ‘Volgend jaar moeten we dit echt anders doen’, zei hij. ‘Misschien alleen kleine cadeautjes en meer samen dingen doen?’ Ik knikte, maar we wisten allebei dat dat makkelijker gezegd dan gedaan was.
Want hoe chaotisch het ook was, er zaten toch weer onvergetelijke momenten bij. De blije gezichtjes van Ayla en Kenan toen ze hun cadeautjes openden. De drukte, de familie en zelfs de bemoeienis van mijn schoonmoeder maakten het toch bijzonder. Sinterklaas blijft hectisch, maar het is de magie die we niet willen missen.
Dus volgend jaar? Waarschijnlijk weer chaos. Maar dat hoort erbij. Tot dan, beste Sint! En groetjes aan de Pieten.
JET
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Instagram te volgen.
