Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
“Kom nou, John! Oma wacht op ons!” riep ik voor de derde keer die ochtend
Geen antwoord. Alleen het zachte gedreun van muziek uit zijn kamer. Bruce kwam achter me staan in de gang en legde zijn handen op mijn schouders. “Laat hem. Misschien heeft hij gewoon een slechte dag.” Maar ik wist dat het meer was dan dat. De afgelopen maanden had John steeds vaker tegenzin om mee te gaan naar mijn moeder. Waar hij vroeger nog enthousiast zijn tas pakte en vroeg of we snel konden vertrekken, bleef hij nu mokkend thuis of kwam hij met een smoes.
Ik klopte op zijn deur en opende die zonder op antwoord te wachten
ohn lag languit op bed, zijn telefoon in zijn hand. Hij keek op toen ik binnenkwam, maar ging niet rechtop zitten. “Wat is er aan de hand?” vroeg ik, terwijl ik op het puntje van zijn bureaukrukje ging zitten. “Niks,” mompelde hij. “Kom op, John. Je weet dat oma op ons wacht. Ze kijkt de hele week naar onze bezoeken uit. Dat weet je toch?” Hij zuchtte. “Ik wil gewoon niet.” “Waarom niet? Geef me één goede reden.”
Hij beet op zijn lip en keek weg
Toen mompelde hij: “Het is gewoon niet meer hetzelfde.” Die woorden raakten me harder dan ik had verwacht. “Wat bedoel je? Wat is niet meer hetzelfde?” Hij draaide zich naar me om, met een blik die ik niet helemaal kon plaatsen. “Oma is gewoon… anders. Ze doet raar.” Ik voelde een steek in mijn maag. Dit was geen pubergedrag. Hij had natuurlijk gelijk. Oma was erg veranderd.
Die zondag gingen Bruce en ik zonder hem
Het voelde raar om zonder John naar mijn moeder te gaan. Zij merkte het natuurlijk meteen. “Waar is mijn grote jongen?” vroeg ze. Ik forceerde een glimlach. “Hij had het druk met school. Volgende keer komt hij weer mee.” Het voelde alsof ik een excuus verzon, maar ik wilde haar niet teleurstellen.
De middag verliep ongemakkelijk
Mijn moeder stelde dezelfde vragen meerdere keren. “Hoe gaat het met John?” vroeg ze minstens drie keer, en elke keer gaf ik hetzelfde antwoord. Bruce probeerde het luchtig te houden door over voetbal te praten, maar ik merkte dat hij zich ook niet helemaal op zijn gemak voelde. Toen we weggingen, bleef de knoop in mijn maag zitten. Dit ging niet alleen over John. Mijn moeder was veranderd, dat wist ik. Maar ik had me nooit gerealiseerd hoe zwaar het voor hem moest zijn.
Die avond zat John in de woonkamer op de bank, zijn blik op de tv gericht
Ik ging naast hem zitten en tikte hem zachtjes op zijn arm. “Kunnen we even praten?” Hij keek niet op. “Waarover?” “Over oma,” zei ik. “Ik wil precies weten waarom je niet meer mee wilt. En wees eerlijk.” Hij zuchtte diep en zette de tv op mute. “Mam, ik vind het gewoon niet leuk meer, oké?” “Waarom niet?” drong ik aan. Ik wilde het uit zijn eigen mond horen. “Je hield altijd van die bezoekjes. Wat is er veranderd?”
Hij draaide zich naar me toe, zijn gezicht ernstig
“Oma is… anders. Ze vergeet dingen. Ze noemt me soms Joost in plaats van John. En de laatste keer zei ze ineens dat ze dacht dat ik papa was. Dat vond ik echt eng.” Ik voelde mijn ogen prikken. Mijn moeder, die altijd zo scherp was geweest, die ons opving en steunde in moeilijke tijden… was niet meer dezelfde. En John had dat al lang door. Ik had het weggestopt. Ontweken.
De volgende ochtend belde ik de huisarts van mijn moeder
Dat had ik al eerder moeten doen. Ik had dit namelijk al langer zien aankomen: haar vergeetachtigheid, de herhalingen, de vreemde momenten. Maar ik had mezelf ervan overtuigd dat het gewoon ouderdom was. Nu zelfs John het zag, kon ik dat niet langer negeren. Er moest iets aan de hand zijn met oma. Ik vreesde dat ze vreselijk ziek was.
Een paar weken later, na een reeks onderzoeken, kwam de bevestiging: beginnende dementie
De arts legde uit wat we konden verwachten en hoe we ermee om moesten gaan. Maar wat me het meeste raakte, was de wetenschap dat mijn moeder zich waarschijnlijk zelf ook bewust was van haar achteruitgang. Hoe eenzaam moest dat voelen?
Die zondag gingen we weer naar haar toe
Met John. Ik had hem over gehaald. Hij wilde wel mee. “Dit is de allerlaatste keer”, had hij gezegd. Hij kon niet met de dementie omgaan. Ik moest dit aanpakken. Het kon toch niet dat oma haar eigen kleinkind niet meer zag? Doordat ze ziek was? Wij zouden e juist voor haar moeten zijn.
Mijn moeder straalde toen ze hem zag
“Daar is mijn knappe jongen!” riep ze, terwijl ze hem omhelsde. Ik zag hoe hij even verstijfde, maar toen sloeg hij toch zijn armen om haar heen. Tijdens de thee merkte ik dat mijn moeder zich extra inspande om helder over te komen. Ze stelde vragen over school en voetbal, en John antwoordde kort maar beleefd. Maar toen ze voor de derde keer vroeg hoe oud hij ook alweer was, brak er iets in hem.
“Ik ben vijftien, oma,” zei hij geërgerd
“Dat heb ik net ook al gezegd.” Ze knikte langzaam, alsof ze zich schaamde. “Natuurlijk, natuurlijk. Sorry, jongen.” Na het bezoek, toen we weer in de auto zaten, keek John uit het raam. “Ze kan er niks aan doen” zei hij na een lange stilte. “Toch blijft het moeilijk. Ik wil niet op bezoek.”
Ik legde mijn hand op zijn knie
“Het is moeilijk. Voor ons allemaal. Maar ze heeft ons nodig, John. Juist nu.” Ik wist dat hij voorlopig niet meer mee ging naar oma. Hij trok het gewoon niet. Ik hoopte wel dat hij later tot inkeer zou komen. Ik kon hem moeilijk verplichten. Hij was al 15.
Ik ben benieuwd hoe andere ouders hierover denken.
LESLIE
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Laat hem dit eens lezen:
Als ik dementie krijg,
1. Als ik dementie krijg, wil ik dat mijn vrienden en familie mijn realiteit omarmen.
2. Als ik denk dat mijn echtgenoot nog leeft, of als ik denk dat we mijn ouders bezoeken voor het avondeten, laat me die dingen geloven. Ik zal er veel gelukkiger door zijn.
3. Als ik dementie krijg, ga dan niet met me in discussie over wat waar is voor mij versus wat waar is voor jou.
4. Als ik dementie krijg, en ik weet niet zeker wie je bent, vat het dan niet persoonlijk op. Mijn tijdlijn is verwarrend voor mij.
5. Als ik dementie krijg, en geen bestek meer kan gebruiken, begin me dan niet te voeden. Zet me in plaats daarvan over naar een fingerfood dieet, en kijk of ik mezelf nog kan voeden.
6. Als ik dementie krijg, en ik ben verdrietig of angstig, houd mijn hand vast en luister. Vertel me niet dat mijn gevoelens ongegrond zijn.
7. Als ik dementie krijg, wil ik niet als een kind behandeld worden. Praat tegen me als de volwassene die ik ben.
8. Als ik dementie krijg,wil ik toch genieten van de dingen waar ik altijd van genoten heb. Help me een manier te vinden om te sporten, lezen en met vrienden bezoeken.
9. Als ik dementie krijg, vraag me dan om een verhaal uit mijn verleden te vertellen.
10. Als ik dementie krijg, en ik raak geagiteerd, neem dan de tijd om erachter te komen wat me dwars zit.
11. Als ik dementie krijg, behandel me dan zoals je behandeld zou willen worden.
12. Als ik dementie krijg, zorg dan dat er genoeg snacks voor mij in huis zijn. Zelfs nu als ik niet eet word ik boos, en als ik dementie heb, heb ik misschien moeite met uitleggen wat ik nodig heb.
13. Als ik dementie krijg, praat dan niet over mij alsof ik niet in de kamer ben.
14. Als ik dementie krijg, voel je dan niet schuldig als je niet 24 uur per dag, 7 dagen per week voor me kunt zorgen. Het is niet jouw schuld, en je hebt je best gedaan. Zoek iemand die je kan helpen, of kies een geweldige nieuwe plek voor mij om te wonen.
15. Als ik dementie krijg en ik woon in een zorggemeenschap voor dementie, kom dan vaak langs.
16. Als ik dementie krijg, doe dan niet gefrustreerd als ik namen, evenementen of plaatsen door elkaar haal. Haal diep adem. Het is niet mijn schuld.
17. Als ik dementie krijg, zorg er dan voor dat mijn favoriete muziek altijd binnen gehoorsafstand speelt.
18. Als ik dementie krijg, en ik vind het leuk om spullen op te halen en rond te dragen, help me dan om die spullen terug te brengen naar hun originele plek.
19. Als ik dementie krijg, sluit me dan niet uit van feesten en familiebijeenkomsten.
20. Als ik dementie krijg, weet dan dat ik het nog steeds leuk vind om knuffels of een handdruk te krijgen.
21. Als ik dementie krijg, onthoud dan dat ik nog steeds de persoon ben die je kent en waar je van houdt.
Het hele leven is moeten moeten moeten. Alles verplichtingen. Je bent niet verantwoordelijk voor het geluk van een ander. Heeft niks met egoïsme te maken. Het leven is te kort om altijd naar de pijpen van een ander te dansen. Ik deed ook alles maar uit plichtsbesef. Helpen waar je kan. verplichte verjaardagen . Oppassen op andermans dieren en huis. Je wordt er doodongelukkig van. Knul je hebt gelijk!
Het zou ontzettend jammer zijn voor beide om dit verdriet te moeten doorstaan. Ze leeft nog en kent de jongen nog . Persoonlijk zou ik het probleem spiegelen omtrent de jongen. Wat als oma nog goed was en jou niet meer zou willen zien omdat ..dit kun jezelf invullen. Mocht dit niet lukken om begrip voor het probleem proberen te zien, zou ik proberen een brief samen te schrijven aan je moeder. En eindigen met veel liefs van je grote jongen.
ik vind het vreselijk oneerbiedig hoe deze jongen zich opstelt. Natuurlijk is het raar en gek en waarschijnlijk ook erg mast dat oma verandert, maar wat een houding. Hij is 15 jaar en zal toch moeten leren dat het leven niet alleen maar bestaat uit feestjes. Mijn moeder kreeg een zeer agressieve vorm van Alzheimer, Lewy Body, en daarbij Parkinson. De oma die altijd actief was, mee ging op bergwa del vakanties kon ineens niet meer doen wat ze gewend was en waar haar kleinkinderen aan gewend waren. Maar oma stond voorheen voor hen klaar, nu waren zij er voor haar. Gelukkig! Wat vonden ze het lastig, maar als oma’s ogen gingen stralen, dan wisten ze waarom ze het deden. Nu mijn vader alleen is, gaat hij regelmatig een paar dagen op bezoek bij zijn kleinzoon en gezellig eten bij zijn kleindochter als ik met vakantie ben. Dit heet omzien naar elkaar, in fijne tijdens, maar vooral ook in slechte tijden.
ik snap dat hij niet elke zondag wil, maar probeer te praten en te bespreken dat hij soms dingen moet doen in het leven die niet fijn zijn en dat je er niet altijd onderuit kunt glippen. Hij leert dan doorzetten en dat zal hij in zijn volwassen leven hard nodig hebben.
Wat een moeilijke tijd en situatie. Persoonlijk zou ik aanraden om via de huisarts je zoon naar een orthopedagoog te laten gaan om hierover te praten.
Voor andere problemen hebben wij zo onze zonen daar naartoe laten gaan en dat heeft ontzettend veel geholpen.
Het zou hem een kans kunnen geven om zich gehoord te voelen, en misschien begrip en acceptatie voor de situatie kunnen krijgen en eerder terug kunnen gaan naar zijn oma.
Hoop dat dit kan helpen!
Sterkte met alles!
ik werk in de zorg en ben vrijwilliger in welzijns werk met kinderen als met senioren. mijn zoon van nu 15 ging gelukkig al heel vroeg mee op pad naar huis bezoeken en naar instellingen. super begaan en vooral behulpzaam met ouderen. de scholen in de buurt nemen de kinderen mee naar instellingen. een dagje op bezoek. visite omdat vaak de oudjes in de instellingen door hun eigen familie worden “vergeten” . samen leuke dingen doen. vinden de ouderen leuk en kijken vaak uit naar het bezoek van de kindjes. misschien is dat iets dat landelijk inheWt moet worden zodat kinderen op een vrije fijne manier kennismaken met ouder worden
Eerlijk gezegd schrik ik van dit verhaal. Wat heb ik dan geluk gehad! Mijn jongens gingen mee het weekend dat ik de zorg deed van mijn ouders waaronder hun demente opa.
Het is nooit een probleem geweest. Het lag heel erg open en we lachten soms ook en dan lachtte mijn vader mee.
Mijn zone. trokken een keer een gek gezicht waarop opa vroeg:” moet je poepen jong”?
Mijn chice vader die zo het woord poepen gebruikte.
We schoten allemaal in de lach inclusief opa. Mijn kinderen nu volwassen kijken met een goed gevoel terug op die weekenden.
Tja, je moeder heeft er niet om gevraagd. Ik zou het gewoon open gooien. Uitleggen wat dementie is, vertellen wat dit betekent voor je moeder en ook vertellen hoe ongemakkelijk je daarbij voelt en dat je begrijpt dat hij zich ongemakkelijk voelt.
Uitleggen dat dementie bij het leven hoort helaas en dat oma juist nu haar kleinkinderen nodig heeft. Het hoeft niet elke week of weekend of erg lang. Maar uitleggen dat moeilijke zaken zoals dit bij het leven horen en dat je toch hoopt dat hij mee gaat. Vraag hem wat hij nodig heeft.
bv toen mijn kinderen klein waren gingen we af en toe mijn diep verstandelijk zusje bezoeken. Ik merkte na een keer dat de kinderen niet meer wilden, ze waren nog erg jong.
Dat is besproken en toen bleek dat ze stiekem de kinderen kneep en ze bang waren voor haar. Dus afgesproken dat mama altijd tussen hun en zusje zou blijven zodat dit nooit meer kon gebeuren. Het is nooit meer gebeurt en probleem was opgelost en we konden onderweg naar mijn ouders mijn zusje bezoeken.
Dus kijk wat hij nodig heeft en waar je hem mee kunt helpen. Niet gaan is namelijk wel heel erg sneu voor oma en onwenselijk vind ik.
Lastig en sterkte hiermee.
Persoonlijk vind ik dat hij naar zijn oma moet gaan. Maar ik weet ook verplichtingen komen niet altijd goed over bij pubers!Maar hij zal in zijn leven nog voor onaangename zaken komen te staan. En 15jaar dan moet hij wel beseffen dat zijn oma daar ook niet naar gevraagd heeft. Hoe moeilijk het ook is denkt eens aan vroeger wat ze allemaal gedaan heeft!Praat er over met uw zoon en komt tot een overeenkomst, elke zondag hoeft niet. Oma is veranderd maar wat maakt je haar gelukkig al is het maar een half uurtje. Want er komt een tijd dat ze je niet meer zal herkennen. Genieten jullie nu nog van hoe moeilijk het ook is ze blijft je moede en een oma.Het zal niet gemakkelijker worden! Daarom wens ik jullie en zoon nog aangename momenten.
Misschien kan hij zich verdiepen in wat dementie inhoudt en hoe er mee om te gaan,
.Besef dat dit ook met zijn ouders kan gebeuren..( jong dementerenden)
wat dan?
ik zou hem niet dwingen om op bezoek te gaan…..maar hij kan wel wat meer doen dan dit geklaag.
Hij is zelf ook anders, vast en zeker niet dat lief schattig jongetje van vroeger zijn ouders hebben zich ook aangepast.
oma is ook niet meer de oude
dus pas je aan
…circle of life…
ik ben het helemaal eens met Irma, je kan niet altijd je kinderen besparen van vervelende ervaringen, het is een deel van het leven en dat moeten ze helaas ook meemaken. dat maakt ze sterk voor later. als we ze alleen maar leuke dingen laten ervaren, weten ze er straks niet mee om tegaan of klappen ze dicht.
Het kan ongelofelijk moeilijk zijn om met een puber te praten. Ze worstelen zo met hun eigen identiteit. Alles wat vertrouwd is verandert. Als dan ook oma dementeert is dat extra moeilijk. Ook de oma die vertrouwd was verandert. Ik denk dat het goed is om er regelmatig over te praten. Ook door te vertellen hoe moeilijk jij het vindt. Jouw rouw en proces. Maar ook de omgang met oma. Maar ook dat oma nu nog vaak naar hem vraagt en erg blij is hem te zien. Mogelijk kunnen jullie samen bedenken hoe het voor hem wel oke zou zijn om mee te gaan. Bijvoorbeeld door even gedag te zeggen en dan bijvoorbeeld boodschapjes te laten halen of wat dan ook mogelijk is.Ik weet niet of vader in beeld is en meegaat, maar als ze jou afzetten en even meelopen en gedag zeggen met wat te drinken en dan wat leuks samen met vader gaan doen zijn mogelijk tussen oplossingen. Hij moet echter wel de vrijheid hebben om te kiezen wat hij wil.
Eigenlijk spelen er meerdere dingen door elkaar.
Een puberjongen van 15, waar de hormonen door zijn lijf gieren. Die waarschijnlijk in heel veel dingen die voorheen vanzelfsprekend waren of ‘moeten’ geen zin heeft. Los van de dementie zou hij waarschijnlijk al een andere relatie met zijn oma gaan krijgen dan toen hij nog kind was.
De dementie van oma doet wat met zijn gevoel, waar hij door het puberen extra moeilijk mee om kan gaan.
Ik heb mijn oma nooit anders gekend dan in de war, steeds hetzelfde herhalen, de was die in de vriezer bij de ijsjes lag etc. Ik had een hele lieve opa, dus ging er als kind graag heen. Wij gingen elke zondag, dat was een gegeven. Als tiener hoefden we niet meer elke week mee. Ik herinner mij dat ik toen ook meer moeite had met de onvoorspelbaarheid van mijn oma. Toen zij opgenomen werd, ben ik nog een paar keer mee geweest. Ook omdat ik me een soort van verplicht voelde en om mijn moeder niet altijd alleen te laten gaan. Ik was toen ook 15/16 jaar. Ik vond het verschrikkelijk en ergens ook traumatisch.
Mijn advies is denk ik al gegeven:
Niet dwingen. Dat werkt nooit bij een puber. Gun hem hetbrecht op zijn eigen emoties en keuzes.
Praat met elkaar over dementie. Wat het inhoudt en wat het met een ieder doet. Niet in een geforceerd gesprek, maar vertel bijvoorbeeld tijdens het eten dat he met oma belde en …
Zorg goed voor jezelf en zoek support. Als je moeder gaat dementeren raak je haar langzaam kwijt. Dat is een rouwproces terwijl iemand nog leeft.
ik vind dat jullie, haar juist nu moeten ondersteunen. toen ze helder was waren het toch ook leuke tijden! nu ize iets mankeert wordt ze in de steek gelaten. hoe erg is dit ik vindt in goedetijden bij haar dan maar ook in slechte tijden. juist nu heeft jullie hulp nodig.helpen jullie haar, koester de mooie dingen van haar.ga een stuk met haar wandelen. en over vroeger met haar praten. rieg in de ochtend is goed voor je hersenen.. ik ben ook oma kijk ook uit naar mijn kleinkinderen. zou het ook erg vinden als zei niet kwamen..nu zijn wij aan de beurt. maar besef. dat het jullie ook kan over komen..dus asjeblieft ga er baar toe en probeer toch een leuke tijd door te brengen met haar.
Hoewel moeilijk voor een puber om mee om te gaan,is dit wel de situatie die nu is en de band met zijn oma kan op andere manieren ingevuld worden.Eindje wandelen,kopje koffie ergens.
Mijn vader heeft ziekte van Alzheimer en mijn zoon (18) is opgegroeid zonder vader waar mijn vader de ‘mannendingetjes’ met hem deed.
Nu zijn de rollen omgedraaid en geeft mijn zoon hem af en toe wat extra aandacht door samen een spelletje te doen(en laat hij mijn vader winnen),een spijkertje in de muur slaan,warme Chocomel drinken of te wandelen.
Zo kan iedereen steeds een volgende fase ingroeien,want het is steeds een beetje meer inleveren en voor je het weet is het te laat.Mooie herinneringen maken,hoe klein ook!!!
een heel mooi en warm verhaal, want zo is het,oma,s en opa,s hebben ook hun kleinkinderen nodig, ouders moeten hun kinderen dat bijbrengen dat ze geliefd zijn door hun opa,s en oma,s en ze hun heel graag willen blijven zien…..
Ik werk met deze doelgroep en dementie is gewoon klote. Het lichaam word een omhulsel en de inhoud verdwijnt. Echter vind ik zeker dat John niet zomaar zijn oma kan negeren door deze kloteziekte.
Het is een les. 15? laat hem een baantje nemen in ee tehuis met dementerende. Koffie schenken en spelletjes doen. Dan ziet hij anderen die verder van hem weg staan maar leert hij wel er mee omgaan en besef goed.. .het is erfelijk!! Straks wil hij moeders niet meer kennen en ooit kent hij zichzelf niet meer. realiteit hoort bij het.leven en ja.. een kloteziekte maar ook daar zijn mooie momenten.mee te beleven.
succes met opvoeden en met je moeder.
Te makkelijk om te zeggen: hij wil niet dus tja.. Jij als moeder kunt hem leren wat het leven is en hoe je ermee dealt. De oma die ooit was, gaat er straks niet meer zijn en dat mag natuurlijk een rouwproces zijn. Voor jullie allemaal. Mááar dat is niet hetzelfde als een einde, afsluiten van het contact. Er kan iets anders moois voor in de plaats komen. Náást alle mooie herinneringen van eerder. Die herinneringen die zijn bestaansrecht niet verliezen en die je kan blijven koesteren.
En dan nu een andere fase, waar je nieuwe momenten samen kan maken. Maar vanuit een andere rol.
En rollen in het leven veranderen nou eenmaal. Als baby en kind werd alles voor je gedaan (ook de minder leuke dingen als kots opruimen, nachten wakker zijn om te voeden, te troosten of zorgen te makn etc) Met de tijd dopt een kind steeds meer zijn eigen boontjes, tot de rollen langzaam omdraaien. Dat is nu aan het gebeuren.
Deze verandering kan je samen maken, maar daar moet je wel een beetje moeite in steken en begeleiden; je zoon heeft nog niet de leeftijd om dat zelf te kunnen.
Er valt nog veel moois te halen uit het contact, het er zijn voor haar zoals zij er ook voor je zoon was. Ik hoop dat het jullie lukt
mijn oma ging ook dementeren, eerst lachte ik er om maar het moment dat ze mij niet meer herkende maar mijn vriendin wel, was voor mij wel een dingetje en blijkt later toch niet zo’n fijne herinnering. Het lijkt me ook vreselijk als één van mijn ouders me straks niet meer zouden herkennen. Dochter werkt in de oudere zorg en ziet het eerder dan wij en die begint al te waarschuwen dat mijn vader bepaalde factoren al heeft.
nu is zijn oma nog vrij ‘goed’. Ze vraagt nog naar hem. Ook met deze situaties is het goed wanneer je er mee om leert te gaan. Hoe zou hij reageren als zijn moeder of vader dement zou zijn?
Ik denk dat je hem misschien moet uitleggen wat Alzheimer is en dat hij voorbereid moet worden, dat het erger wordt. Ik denk dat ie zich ook moet realiseren, dat deze ziekte uiteindelijk dodelijk is en dat ie dan de kans niet meer heeft om naar haar toe te gaan. Er komt ook een tijd, dat ze nog wel leeft, maar er niet meer is, als je begrijpt wat ik bedoel. Dat moet je zoon wel weten, anders komt hij misschien met veel spijt te zitten, waar hij niets meer aan kan doen. Ik wens jullie heel veel sterkte…
ga naar de voorstelling die DAG MAMA heet dat heb ik ook met me zoon gedaan en toen begreep hij zijn oma
dag mama geeft idd een mooie uitleg!!! zeker een aanrader voor iedereen die hiermee te maken krijgt. je kunt je zoon misschien vragen zijn bezoekjes “af te bouwen” zodat je moeder het minder merkt
wat een goeie tip de beste vind ik.
begrip voor beiden. jongen in kwetsbare leeftijd, aan t puberen, oma in kwetsbare leeftijd, dementie! allebei op hun eigen manier de weg een beetje kwijt in de wereld, zoekend naar houvast. voor oma, die nog te helder is om niet te begrijpen, dat jongen niet meer komt, is dit triest. maar een jongen, die het gewoon niet kan handelen is ook triest. jammer dat hij het niet in zich heeft, maar ik begrijp het wel. misschien even loslaten en wachten hoe het een en ander zich ontwikkelt. als hij zich niet verplicht voelt, kan er misschien nog iets gebeuren.
Ik denk dat John recht heeft op meer informatie. Moeder heeft de kop in het zand gestoken over de dementie van oma en nu is de zoon in de war en voelt het ongemakkelijk. Lees je in in het type dementie en leg het ziektebeeld aan John uit. Nu is ze nog helder en zal ze hem herkennen, maar straks heeft hij geen kans meer om connectie te maken. Mijn opa kreeg ook hallucinaties bij de dementie, maar dat paste bij de vorm die hij had en wij, en de buren, waren op de hoogte en wisten hoe we moesten reageren. Dat maakt deze onvoorspelbare ziekte wel iets beter mee om te gaan, maar het blijft een rotziekte en wens jullie allen veel sterkte.
Tja, dementie, hersenletsel door ziekte of ongeluk, stress, geestelijke/emotionele mishandeling, trauma, rouwen, medicijnen veranderen gedrag en persoonlijkheid. Er natuurlijk mee omgaan maakt het makkelijker. Het hoort bij het leven. Als je je degene wilt blijven herinneren hoe die was, dan ontken je hoe hij/zij nu is.
En je kunt denken dat ze het toch niet doorhebben maar óók mensen met dementie hebben gevoel, kennen gemis, hebben (bij tijd en wijle) herinneringen.
Ze hebben zelf ook moeite met hun verandering, snappen er niets van, misschien nog wel meer dan jij die er moeite mee hebt en er niets van snapt. Jij bent nog in staat informatie op te zoeken en je verstand te gebruiken.
Leer er over, dan ben je voorbereid en is het niet eng meer. Dan kun je zelfs lachen en grapjes maken om de vergeetachtigheid van oma. Hoe luchtiger je het maakt, hoe draaglijker het is.
Moeilijke dingen horen ook bij het leven. Die het hoofd bieden hoort bij het volwassen worden.
Ook in de puberteit verandert het gedrag en persoonlijkheid én je lichaam. Leer er over, weet wat er gebeurt in je lichaam.
Dan kun je meer begrip opbrengen. De puber voor zichzelf én degene die met de puber te maken heeft.
Het is een verschrikkelijk eenzaam gevoel dat mensen je in de steek laten omdat ze zelf niet weten hoe ermee om te gaan. Ik weet waar ik het over heb want ik ben een overlever van geestelijke en emotionele mishandeling.
💝
laat uw zoon de herinnering aan haar houden hoe ze was voor ze dement werd. ik moest mee met mijn moeder naar mijn opa die vreselijk dement was en mijn herinnering is niet de lieve opa maar een levend iets wat niemand meer herkende. en ja uw zoon krijgt straks nog veel tegenslagen maar dat hoeft nog niet. straks maakt hij de begrafenis mee van zijn geliefde oma. ik ben oma en onze kleinkinderen komen nog graag logeren. maar als ze straks niet meer willen dan gaan we ze zeker niet dwingen.
ik begon ook te puberen op de leeftijd van jou zoon zijn leeftijd en ook mijn oma begon toen te dementeren. ik ben nog lang meegegaan en eigenlijk te lang. de laatste keer dat ik haar zag kon ze mij niet meer aankijken dat heeft zo’n impact op mij achtergelaten. Toch hebben mijn ouders mij of mijn zusje nooit erin gepusht om wel of niet mee te gaan naar oma die keuze lieten ze bij ons. dus moeder accepteer de keuze van je zoon en John ga af en toe nog mee maar zodra je merkt dat het echt niet meer gaat luister naar je gevoel.
Ga je voor alles wat er in het leven maar even tegen zit maar wegvluchten.
Dus alleen omdat oma vergeetachtig is dingen herhaald wil je al niet meer gaan,belachelijk.
Straks is oma dood en dan ben je al die tijd niet gegaan om zoiets.
Dus wanneer je ouders ziek worden vlucht je ook maar weg.
Het leven zit vol tegenslagen, maar dat is dit niet,dit is een oma die ouder wordt en daar komen dit soort dingen ook bij kijken.
Als oma dan op een dag overlijd heb je spijt dat je om zo een reden niet meer bent gegaan.
helemaal mee eens….
Ook mee eens, maar iemand dwingen gaat niet. Het proces gaat helaas wel door en nu is het nog enigzins te doen voor de kleinkinderen. Straks wordt het nog veel akeliger, dan zou ik een kind dat niet meer op bezoek wil ook niet meer overtuigen. Maar nu ze hem nog herkent zou ik dat wel proberen. Het hoort ook bij het leven en hij zou het ook niet fijn vinden om bij ziekte in de steek te worden gelaten door geliefden. Soms is het leven niet gemakkelijk, daar kun je niet voor weglopen.
lekker kort door de bocht. totaal voorbij gaan aan het verdriet van deze knul. dit is een rouwproces voor iedereen. niet iedereen kan daarmee even goed omgaan. soms is er ondersteuning nodig, soms tijd. keihard veroordelen heeft nog nooit een dergelijke situatie opgelost
Volgens mij oordeelt niemand hier keihard toch?
Natuurlijk is het verdrietig voor iedereen.
nou nou een beetje emphatisch naar kleinzoon zou leuk zijn.
Het is heel goed dat de zoon aangeeft hoe hij zich voelt, dwing je kind niet hij kan dit nog niet begrijpen. Moeder je staat aan het begin en richt je op oma en blijf in contact. Als je zelf goed weet wat het betekent, blijf je zoon vertellen van de ontwikkelingen maar push niet. Zelf ben ik oma en 68 jaar.
ik vind dat hij wel moet gaan, oma is altijd lief geweest en kan hier niks aan doen,ze weet het niet meer stel je voor ze weet dit zelf ook dat het achteruit gaat,moet je je ogen sluiten voor de waarheid? steun hem hierin en leg uit dat dit ook hoort bij het leven!! en dat ze het verdient er is alleen een andere tijd aangebroken waarin hij anders met oma zal moeten omgaan haal herinneringen op dit vergeten ze vaak niet! praat over vroeger zing liedjes met haar,maar laat haar niet in de steek!! juist nu heeft ze jullie nodig en herhaal gewoon wat ze vraagt kleine moeite toch.
ik wens jullie veel sterkte en kracht.
ik was zelf volwassen en vond het ongelooflijk moeilijk om mijn oma zo af te zien takelen.. mijn jongste had er nog meer problemen mee en ging liever ook niet meer mee. ik vind dat je best mag vertellen dat zijn oma het waarschijnlijk erg fijn vind hem nog te zien, maar ik zou hem zeker niet dwingen. als hij zich zijn oma liever herinnert zoals zij altijd was. waarom zou je hem dwingen om iets te doen waar hij verdrietig en ongemakkelijk van wordt. en ja.. er zal nog meer op zijn pad komen. maar ” wordt hij hard van” en “dit is maar 1 van de dingen die hij zal meemaken maakt niets uit.” luister naar je zoon en zijn gevoelens. als zijn oma uiteindelijk sterft kan hij het inderdaad niet meer anders doen.. maar moet dat dan ?? misschien komt er nog wel een moment dat hij wel weer mee wilt. maar pushen heeft echt geen zin ..
Hij zou van mij gewoon mee moeten. Nu heeft oma nog heldere momenten, en weet ze nog dat hij komt. Bovendien, hoe zou hij het zelf vinden als iemand hem in de steek zou laten als hij ziek wordt? Laat hij zijn ouders ook vallen als ze ziek worden? Hij gaat zijn latere leven spijt krijgen als hij niet meer gaat. En de opmerking dat het niet leuk is is onzin, er zijn wel meer niet leuke dingen die ook gewoon moeten. Er zijn voor je oma, zeker zolang ze je nog vaak herkent, is gewoon een kwestie van iets voor een ander overhebben.
niks wat moet! Als hij duidelijk aangeeft dat hij dit niet trekt dan kan je hem echt niet dwingen ( wat jij waarschijnlijk wel doet na je antwoord gelezen te hebben) Hem vooral mokkend en chagerijnig meenemen en dan barst de bom een keer bij hem en dan krijgt hij de schuld terwijl jij degene bent die hem tot iets dwingt wat hij niet ziet zitten.
Dus zijn gevoelens en misschien ook wel zijn angst in dit proces zijn van ondergeschikt belang. Dat zal voor de toekomst de relatie wel eens heel gespannen kunnen maken als je nu al met zeven mijls laarzen door zijn gevoelens stampt.
Moeder klinkt vreselijk opdringerig en laat haar zoon maar niet met rust. Erg vreemd dat je zo je kop in het zand wil steken als je moeder overduidelijk begint te dementeren. Heb met zoon te doen, die moet perse van zijn moeder zien hoe zijn oma steeds “vreemder” wordt.
wat een belachelijk antwoord
deze Ja
hoezo belachelijk ik vind haar ook te dwingend haar zoon is geen 4 of 5 meer.
volgens mij kan jij niet Lezen .
de reden dat ze dit schrijft is juist met de vraag hoe ze het moet aanpakken met haar zoon .en kinderen moeten ook leren omgaan met tegenslagen .gelijk oordelen over moeder blijkbaar ben jij perfect
Onpopulaire mening vrees ik maar John moet worden overgehaald en uiteindelijk worden gedwongen worden om naar zijn oma te gaan. Ik was John 30 jaar geleden en leef nu al heel wat jaartjes met spijt omdat ik mijn zieke opa en later ook oma niet onder ogen kon komen, het leven wordt daar niet zoeter van kan ik je zeggen. Had mijn moeder me toentertijd maar “gedwongen” om toch te gaan, ik zou het toen vreselijk hebben gevonden maar haar nu zeer dankbaar zijn. We beschermen onze pubers voor mogelijk schadelijke en permanente keuzes zoals tattoo’s en alcohol, maar John maakt nu ook, zonder dat hij het door heeft, een permanente en mogelijk schadelijke keuze. Hem maar laten omdat je hem niet kan dwingen is naar mijn mening een (begrijpelijke) maar makkelijke en luie keuze. Dit is een verdrietige maar mooie kans om hem iets heel belangrijks bij te brengen. Als we het over jouw moeder hebben is de kans aanwezig dat jij ook gaat dementeren, zou je het oke vinden als hij dan ook niet naar jou omkijkt omdat dat moeilijk voor hem is? Wat als John later hetzelfde lot begaat? Vindt John het dan leuk als iedereen hem links laat liggen omdat hij lastig is geworden? Het leven (en vooral het einde daarvan) is nou eenmaal niet alleen maar leuk en zacht, en jij krijgt nu de kans om hem te laten zien hoe hij daarmee om kan gaan. Hij weet niet wat hij doet, jij wel…
Welkom in de volwassen wereld, hij zal.nog wel meer
dingen tegen komen die eng zijn, gewoon naar kma gaan zolang je haar nog hebt. Word je hard van.
Waarom moet zoon gedwongen worden om te zien hoe oma aftakelt?
Het jong moet niks.
Nee, inderdaad, maar van zijn moeder dus wel…