Het was zaterdagochtend, zo’n weekenddag waarop je alles langzaam aan doet
Justin en Lukas waren al vroeg wakker, zoals altijd. Terwijl ik nog half slaperig beneden kwam, zat Lukas al klaar met een bakje cornflakes en Justin had zichzelf ondergedompeld in een wereld van speelgoedauto’s op de vloer. Een heerlijke ochtend. Ik maakte een boterham met pindakaas voor Justin. Dat was zijn lievelingseten. Hij besloot naast zijn broer Lukas te zitten.
Jurgen, mijn man, kwam iets later naar beneden, met een grote grijns
“Goedemorgen, schoonheid,” zei hij, terwijl hij me een dikke kus gaf. Justin keek op en riep lachend: “Ieeeuw, papa!” Ik stak mijn tong naar hem uit en gaf Jurgen nog een overdreven zoen, gewoon om hem te plagen. Het begon met kleine grapjes, zoals het altijd gaat. Jurgen en ik houden ervan om elkaar een beetje te plagen, en dat gaat soms een tikkeltje verder dan normaal. Terwijl ik de vaatwasser inruimde, kwam hij achter me staan en fluisterde iets in mijn oor. Iets ondeugends. Ik giechelde, gaf hem een speelse por, en zei: “Gedraag je, de kinderen zijn hier.”
Maar hij liet het niet los
Overal waar ik ging, bleef hij opmerkingen maken. Bij de ontbijtspullen fluisterde hij dingen over hoe ik er de vorige avond uitzag. Terwijl ik Justin hielp zijn schoenveters te strikken, kneep hij even speels in mijn zij. Het was niet vervelend, juist een van de dingen die ik leuk vind aan ons. Dat we na al die jaren nog steeds dat flirterige spel kunnen spelen, zelfs met twee kleine kinderen om ons heen.
Het was einde ochtend
De jongens begonnen een beetje rusteloos te worden. Ik had het idee om ze even een film aan te zetten. “Disneytijd, jongens!” riep ik. Lukas juichte, Justin pakte al zijn knuffels en sprong op de bank. Ik koos een lange film, eentje die gegarandeerd minstens anderhalf uur duurde. Perfect.
Ik keek naar Jurgen en wiebelde met mijn wenkbrauwen
“Denk je wat ik denk?” vroeg ik.Hij grijnsde breed en knikte. “Ik denk het wel.” Binnen een paar seconden hadden we een plan. De jongens op de bank, een bak popcorn binnen handbereik, en de tv op hoog volume. “Mama en papa gaan even boven wat spullen opruimen,” zei ik tegen ze. Lukas keek niet eens op van de tv, en Justin knikte afwezig. Perfect.
We renden naar boven, stiekem giechelend als twee pubers
De deur ging dicht, en voor een moment leek het alsof we helemaal alleen waren. Het was heerlijk om even niet de mama of papa te zijn, maar gewoon wij. Ik voelde me weer zoals vroeger, alsof het huis even niet gevuld was met speelgoed en kinderstemmen. Maar midden in ons plezier hoorde ik ineens iets. Voetstapjes. Kleine, zachte voetstapjes op de trap. Mijn hart sloeg over. “Jurgen,” fluisterde ik. “De kinderen…”
Voordat we iets konden doen, ging de deur open
Daar stond Justin, in zijn pyjama, met zijn knuffel onder zijn arm. Zijn gezichtje keek ons verward aan. “Papa,” zei hij, zijn stem zacht maar serieus. “Je moet mama geen pijn doen.” Ik verstijfde. Jurgen verstijfde. Dit was het moment waarop de vloer even leek weg te zakken onder mijn voeten. Ik wilde verdwijnen in het bed. Ik keek naar Jurgen, hij naar mij, en voor een paar seconden zeiden we helemaal niets. Toen pakte ik de dekens en trok ze stevig om me heen. “Lieverd,” zei ik zo kalm mogelijk, “het gaat goed met mama. Papa doet geen pijn. Ga maar terug naar beneden naar de film, oké?”
Justin keek me even aan, knikte, en draaide zich om
“Oké, maar je moet wel lief blijven,” zei hij nog, voordat hij naar beneden huppelde alsof er niets aan de hand was. Jurgen en ik sprongen allebei uit bed. “Dat ging net goed,” mompelde hij terwijl hij zijn shirt aantrok. Ik knikte, mijn hoofd nog duizelig van het onverwachte moment. Ik voelde me tegelijkertijd opgelucht dat Justin weer naar beneden was gegaan, maar ook een beetje schuldig. Wat moest hij wel niet gedacht hebben?
Beneden trof ik hem op de bank
Zijn blik was alweer op de tv gericht. “Justin, kom eens hier,” zei ik. Hij keek op en kwam meteen naar me toe. Ik knielde voor hem neer en legde mijn hand op zijn schouder. “Lieverd, papa en mama waren boven aan het knuffelen. Hele lieve knuffels. Het gaat heel goed met mama, en papa doet mij nooit pijn. Oké?”
Justin knikte
“Oké,” zei hij simpel. En dat was het. Het leek hem niets meer te interesseren. Hij sprong weer op de bank en gooide zijn knuffels omhoog. Hij leek niet getraumatiseerd, verward of geraakt. Hij heeft gelukkig ook niet veel gezien. Pfffffffffffff. We hadden veel geluk gehad.
Diezelfde avond zaten we bij vrienden aan de keukentafel met een glas wijn in de hand
Ik kon het niet laten. “Oké, jullie moeten dit horen,” begon ik. En terwijl ik het verhaal vertelde, inclusief de woorden van Justin, lagen mijn vriendinnen dubbel van het lachen. “Je moet mama geen pijn doen!” herhaalde een van hen, terwijl ze bijna stikte van het lachen. Ik lachte mee. Achteraf gezien, is het een van die momenten die je nooit vergeet.
MARGO
