Heb je deel 1 nog niet gelezen? Anouk: “Er kwam een tsunami aan vruchtwater naar buiten, de verloskundige had dit nog maar één keer eerder gezien in haar carrière”
Nadat het zwembad aan vruchtwater was opgeruimd, belde ik Jelle en hij kwam zo snel mogelijk naar het ziekenhuis. Toen hij eenmaal bij mij was werden de weeënopwekkers opgestart. Elk half uur werden ze verhoogd. Op dat moment leek er nog niks aan de hand. Ik merkte al snel dat de weeën heel regelmatig waren en goed doorzetten. Staand of lopend kon ik de weeën niet opvangen en lag ik vooral in bed, achteraf is dat ons geluk geweest.
Een ruggenprik a.u.b.
Na zo’n tweeënhalf uur weeën wegpuffen vond ik het wel welletjes. Ik wilde een ruggenprik. Mijn weeën kwamen inmiddels om de twee minuten en duurden een minuut. De verpleegkundige gaf aan dat de anesthesist nog bezig was met een spoedsituatie en het daardoor nog een uur zou duren. We konden als tussenoplossing morfine gebruiken en dat vond ik prima.
Druk op de noodknop!
De verloskundige kwam eerst nog om te toucheren hoeveel ontsluiting ik had. Ze voelde en ineens zag ik haar hoofd vertrekken. Van een ontspannen blik naar een ernstig gezicht. De wereld verdween even onder mijn voeten en geschrokken keken Jelle en ik elkaar aan. Ook Jelle trok wit weg. De verloskundige riep naar haar collega: “zo snel mogelijk op de noodknop!” En voor ik het wist gingen er alarmen af en stonden er zes extra mensen in de kamer die allemaal direct aan de slag gingen met mij. Ik hoorde de verloskundige taken verdelen en haar zeggen: “We hebben een navelstreng prolaps!” Toen wist ik meteen hoe laat het was, dit wordt een spoedkeizersnede.
Met elke wee drukte Aiden zijn eigen zuurstoftoevoer dicht
Bij een navelstreng prolaps ligt het hoofdje van de baby niet als eerste bij het geboortekanaal, maar de navelstreng. Deze zakt daardoor als eerste door het geboortekanaal, terwijl je eigenlijk wilt dat het hoofdje eerst gaat. Tijdens weeën geeft het hoofdje druk op het geboortekanaal, waardoor je ontsluiting krijgt. In het geval van een navelstreng prolaps drukt het hoofdje steeds op de navelstreng waardoor Aiden steeds zijn eigen zuurstoftoevoer afknelde. Om de druk van zijn hoofdje op de navelstreng te verlichten, werd er een katheter geplaatst zodat ze mijn blaas konden vullen met een halve liter water. Ook werd mijn bed in een bepaalde stand gezet zodat ik diagonaal lag, met mijn hoofd naar beneden en kreeg ik ondertussen weeënremmers ingespoten.
Een spoedkeizersnede onder volledige narcose
We reden naar de OK en daar werd ik meteen op een ander bed geplaatst. Ik kreeg te horen dat ze de keizersnede onder volledige narcose gingen doen, omdat ik niet meer mocht zitten en op de zij waarschijnlijk niet zou gaan lukken. Heel eerlijk? Ik was daar zó blij om. Dat is misschien niet wat veel vrouwen zouden zeggen, maar ik kon wel janken. Ik wilde niet dat mijn laatste bevalling traumatisch zou worden. Want ook al voel je niet de pijn, het druk en geduw voel je wel en ik kreeg het gevoel dat het niet erg soepel zou gaan.
Toen was voor mij alles goed
Ik wist dat Jelle erbij was om Aiden het eerste gouden uur op zijn borst te houden. Ook hadden we afgesproken dat er op mij werd gewacht voordat er voeding werd gegeven, zodat ik eerst zelf de borst kon geven. De verpleegkundige beloofde alles te filmen en te fotograferen. En toen was voor mij alles goed.
Een lege buik en een zere keel
Al snel was ik onder zijl en voor ik het wist deed ik mijn ogen weer open, met een lege buik. Ik had onwijs pijn aan mijn keel, want schijnbaar was de intubatie niet goed gegaan de eerste keer. Gelukkig kreeg ik al snel een ijsje. Ook trilde ik als een bezetene, vol met adrenaline van alles wat er was gebeurd.
De navelstreng was niet alleen uitgezakt, maar zat ook dubbel om zijn nek
De spoedkeizersnede ging niet gemakkelijk. Het bleek dat Aiden zich zo in de nesten had gewerkt in de baarmoeder, dat de navelstreng ook nog eens twee dubbel en heel strak om zijn nek gedraaid zat. Terwijl ze hem uit mijn buik haalden hebben ze dit in één keer los moeten maken. Ik heb dit later allemaal teruggezien op de filmpjes die de verpleegkundige had opgenomen.
Het voelde alsof ik hem niet gebaard heb, maar toch voelde hij meteen van mij
Het was eindelijk tijd om ons lieve mannetje te ontmoeten. We reden naar de kraamkamers en daar lag hij in het bedje te wachten op mama. Het was zó bizar wat ik voelde. Ik voel me nog steeds niet alsof ik bevallen ben. Ik voel niet dat ik hem gebaard heb. Maar toch voelde hij meteen van mij, direct was die band er. Ik kreeg hem lekker bij me en kon hem aan de borst leggen. Helaas had hij zo’n lage bloedsuiker dat hij een heel klein beetje bijvoeding nodig had om snel die bloedspiegel te verhogen. Ik had natuurlijk niet kunnen kolven (ik geef mijn dochter nog borstvoeding), toen ik onder narcose was en Aiden had niet genoeg kracht om direct genoeg binnen te krijgen.
Borstvoeding met een beetje ondersteuning
Ik heb het wel echt heel erg borstvoedingsvriendelijk ervaren. De verpleegkundige pakte een sonde draadje en die legde ze precies langs mijn tepel, zodat Aiden gewoon borstvoeding kreeg en via de tepel eenmalig net dat beetje extra binnen kon krijgen wat hij nodig had om aan te sterken.
Mijn man kon alleen maar machteloos toekijken
Op dat moment konden we voor het eerst écht samen zijn en bijkomen van alles wat er was gebeurd. Ook voor Jelle was het een pittige wending en dat merkt hij nu soms nog, dat het hem allemaal even enorm aangrijpt. Dat is logisch, de machteloosheid en angst dat er iets met je vrouw of kindje kan gebeuren. Voor mij was het ook heftig, maar ik zat er middenin als ‘hoofdpersoon’. Jelle kon alleen maar toekijken en afwachten.
Blij en dankbaar dat ik op deze manier toch nog de bevalling kan terugzien
Een paar dagen na de bevalling keek ik de filmpjes en was ik zo blij en dankbaar dat ze alles gefilmd had achter het doek. Ondanks dat het erg heftig is om alles te zien en te beseffen dat jij dat bent waar ze bijna tot de ellebogen in zitten te graven, was het ook zo prachtig om te zien hoe Aiden ter wereld is gekomen. Nog steeds ben ik blij dat ik onder narcose was. Juist omdat ik er nu zo tegenaan kan kijken.
Mijn hart overstroomd van liefde, wij zijn compleet
Het kan best zijn dat ik straks, wanneer we helemaal gesetteld zijn, er toch nog wat naar boven zal komen bij mij. Maar dat gaan we dan meemaken. Voor nu ben ik gewoon onwijs dankbaar dat we beide gezond zijn en het goed maken. Ook al is het een flink herstel voor mijn lichaam, mijn hart overstroomd van liefde! Waar we drie jaar geleden nog bang waren dat we nooit een kindje zouden krijgen, zitten we er nu zo bij. Na al die jaren hopen en dromen is ons gezinnetje helemaal compleet.
ANOUK
