Ik trok net mijn onderbroek omhoog – zo’n charmant geval met een maandverband dat meer weg had van een matras – toen de ziekenhuiskamerdeur openzwaaide. Daar stonden ze: mijn schoonouders. Onuitgenodigd. Mijn adem stokte. Mijn man en ik keken elkaar met grote ogen aan, verstijfd van verbazing. Hoe hadden ze ons gevonden? Waarom stonden ze hier?
Heerlijk in onze eigen bubbel
Laten we even teruggaan naar eerder die ochtend. Mason was amper 10 uur oud. Mijn man en ik zaten samen in die heerlijke, intieme bubbel. Het was perfect geweest. De bevalling, hoewel pittig en snel, voelde als een overwinning. Ons kleine mannetje lag tevreden te slapen in het doorzichtige ziekenhuiswiegje naast me.
Mijn lijf voelde als een oorlogsgebied
De nacht was kort geweest. Ik had misschien een uurtje geslapen, volledig opgejaagd door adrenaline en de pijn van naweeën. Mijn lijf voelde als een oorlogsgebied – negen hechtingen, bloederige verbanden, en elke beweging deed zeer. Het maakte me extra vastberaden om die eerste uren met z’n drieën door te brengen, zonder afleiding of bezoek. Onze ouders, broers en zussen waren via videobellen op de hoogte gebracht van Masons geboorte, met de duidelijke boodschap dat we eerst wat tijd voor onszelf nodig hadden. Iedereen leek dat te begrijpen. Toch?
Een boterham met kaas en een gynaecoloog tussen mijn benen
Terwijl de zon langzaam opkwam, kwam het ziekenhuispersoneel vragen wat we wilden ontbijten. Ik bestelde een boterham met kaas, een bakje fruit en een schaaltje yoghurt. Na een slapeloze nacht ging dat er wel in. Maar voordat het ontbijt werd geserveerd, stond de gynaecoloog al in de kamer voor een inwendig onderzoek. De hechtingen moesten gecontroleerd worden, hoe ongemakkelijk dat ook voelde. Het deed pijn, maar ik wist: dit hoort erbij. Hierna kan ik eindelijk even wat eten, gevolgd door een zeer gewenst dutje.
Ik had mijn onderbroek amper omhoog, toen onverwachts bezoek de deur binnenkwam
Toen de arts klaar was, kon ik mezelf weer aankleden. Terwijl ik me voorzichtig bukte om mijn onderbroek op te hijsen, kwam de dame van het ziekenhuis binnen met mijn ontbijt. Op dat moment merkte ik niet eens dat ze niet alleen was. Pas toen ik opkeek en die twee bekende gezichten zag, voelde het alsof mijn hart stil bleef staan.
Mijn schoonouders stonden daar, stralend en enthousiast
Hun ogen glommen van trots, maar ik voelde alleen maar woede en ongemak. Wat dóen jullie hier?, dacht ik. Mijn man stond net zo verstijfd als ik. Hij begon te stamelen: “Eh, we hadden eigenlijk afgesproken…” Maar zijn moeder onderbrak hem al. “Oh, we konden het gewoon niet laten!” zei ze terwijl ze rechtstreeks naar de wieg liep. Haar telefoon was al in de aanslag om foto’s te maken. Ze bukte zich over Mason, die in diepe slaap was, en ik voelde een vlaag van paniek opkomen. Ik was hier zó niet klaar voor. Sommigen willen hun ouders misschien gelijk zien, maar de band die wij met de ouders van Jeroen hebben is allesbehalve close..
Say cheese! Nee bedankt..
Haar schoonmoeder greep naar haar telefoon en richtte deze op mij. We kunnen volgens mij allemaal wel concluderen dat je op zo’n moment geen camera voor je snufferd wenst. “Geen foto’s, alsjeblieft,” zei ik met een trillende stem. Mijn schoonmoeder keek me verbaasd aan. “Ach, mooi voor in het plakboek, toch?” Ik wist zeker dat die foto’s binnen no-time op Facebook zouden staan, inclusief een cheesy onderschrift over hun prachtige kleinzoon. Dat was wel het laatste wat ik wilde. Dus, nee bedankt.
Waarom luisteren ze niet?
Het voelde alsof ik door een vrachtwagen was overreden. Letterlijk én figuurlijk. Mijn lijf schreeuwde om rust en mijn hoofd kon niets anders dan herhalen: Waarom luisteren ze niet? Dit was óns moment. Mijn man en ik hadden net besproken hoe we de komende dagen zouden indelen, wie we wanneer zouden uitnodigen. Mijn ouders hadden we vanavond willen uitnodigen om hen als eersten kennis te laten maken met Mason. En nu stonden mijn schoonouders hier, ongewenst, ongevraagd, en volledig ongevoelig voor onze wensen. Ik had drie weken geleden juist nog aangegeven dat ik niet wist of ik al snel bezoek zou willen uitnodigen. Daarbij hadden we ze telefonisch gesproken en aangegeven dat we zouden laten weten wanneer we klaar zijn voor bezoek. Ik snap dat je enthousiast bent, maar we waren toch duidelijk geweest?
Het werd me te veel
Ik wist niet wat ik moest doen. Mijn emoties schoten alle kanten op. De adrenaline, de hormonen, de slapeloosheid – het werd me te veel. Mijn man probeerde het nog een keer: “Mam, pap, we wilden eigenlijk net even slapen. Het is een korte nacht geweest.” Maar het leek nauwelijks door te dringen. Zijn moeder kletste vrolijk verder terwijl ze Mason’s kleine handjes bewonderde, en zijn vader stond breed glimlachend aan het voeteneinde van mijn bed.
Toen ze eindelijk vertrokken brak ik
Ik weet niet eens meer wat ik zei of deed in die minuten. Alles was een waas. Ik voelde me volledig genegeerd, alsof mijn gevoelens er niet toe deden. Waarom snapten ze het niet? Het was toch glashelder geweest dat we dit moment eerst voor onszelf wilden houden? Toen ze eindelijk vertrokken, brak ik. De tranen stroomden over mijn wangen en ik kon niet meer stoppen. Mijn man probeerde me te troosten, maar ik voelde me leeg en onbegrepen. “Waarom hebben ze dit gedaan?” vroeg ik keer op keer.
Iedereen kan zomaar binnenwandelen
Later die dag vroeg ik aan het ziekenhuispersoneel hoe ze ons kamernummer hadden gevonden. De verpleegster haalde haar schouders op. “Ze hebben het waarschijnlijk gewoon gevraagd bij de balie,” zei ze. “We gaan er eigenlijk altijd vanuit dat het bezoek van tevoren besproken is.” Natuurlijk snap ik dat het een onbegonnen taak is om iedereen te controleren, maar aan de andere kant kan iedereen hier dus zomaar binnenwandelen en vragen naar een kamernummer. Maar ik was te uitgeput om hier verder nog iets mee te doen.
Dit nooit weer
We hebben het er daarna niet meer over gehad met mijn schoonouders. Misschien zouden ze het toch niet begrijpen. Maar diep van binnen weet ik: als we ooit een tweede kindje krijgen, gaat het anders. Dan laat ik niemand, maar dan ook niemand, ons moment afpakken.
SUZAN
Het is toch al mooi dat je een kind krijgt. Ik zal niet oordelen, maar het zou netjes zijn als je alle kersverse opa’s en oma’s uitnodigen.
Ik ben het hier niet mee eens. Ik had geeneens een keuze… mijn ouders en schoonmoeder hadden allang besloten dat ze sowieso langs zouden komen…
Schoonmoeder was zo lief om zelfgekookt eten mee te nemen voor mij. Maar wat had ik graag die eerste dag willen gebruiken om bij te komen nadat mn dochter in de ochtend was geboren en ik 2 dagen niet geslapen had.. ik moest gezellig doen op de bank ipv slapen.. en schoonmoeder en ouders zijn in de eerste week nog drie keer langsgekomen. Dus is niet zo dat ze hun kleindochter niet mogen zien. Had ze zelfs gefacetimed vanuit het ziekenhuis toen ze geboren was
Respectloos als mensen gewoon hun zin doordrijven. En meteen weer die camera erbij. Nee is Nee!
JULLIE kind idd maar HUN kleinkind,ik vind het sowieso belachelijk dat de ouders niet meteen even mogen komen.Hopelijk laten jullie de grootouders straks niet regelmatig oppassen,of dat dan weer wel,als het JULLIE uitkomt.
Dit kan niet serieus zijn. Toch?
En toch vind ik dat deze (schoon)ouders hadden moeten luisteren naar wat er gezegd was. Of je het nu wel of niet begrijpt, je moet zulke wensen respecteren. Ik ben nog geen oma en zal tegen die tijd ook fouten maken, maar ik heb me wel vast voorgenomen mijn plaats te weten. Dat probeer ik nu met mijn volwassen kinderen ook al te doen.
de gevoelens raasden door je lijf …..
door deie van uw schoonouders waarschijnlijk ook. ik snap wel als je gevraagd hebt om te wachten en ze negeren dat, dát je het erg vindt.
maar je wou eerst wel joux ouders laten kennis maken met uw baby
zeg je. De ouders van uw man zijn toch even veel grootouders geworden als de uwe. Hoe ga jij het later vinden als uw zoon vader wordt
en de ouders van zijn vrouw mogen eerst de baby gaan bewonderen en jullie zijn nog niet welkom.
waarom altijd dat verschil tussen zijn en haar ouders.
behandel ze toch gelijk aub.!
Er staat ‘Onze ouders’ waren ingelicht via video bellen. Dus niet alleen haar ouders, zijn ouders ook. Haar ouders kwamen ook niet meteen langs. Ze behandelt niemand ongelijk. Iedereen is verteld dat het kindje is geboren en dat ze niet willen dat er iemand langs komt.
Ik ben net zelf moeder geworden en het maakt mij geen ruk uit wat iedereens gevoelens zijn. Het is ons kind, en als wij zeggen dat we niemand langs willen hebben. Dan komt er niemand langs.
Het is gewoon onbeleefd om dat te negeren en je eigen zin door te dringen.
Ze schrijft toch dat het contact met zijn ouders geen close contact is.
En met zulke acties snap ik dat wel, als er constant over grenzen gegaan wordt dan heb je geen zin in contact.
kennelijk is het contact met haar ouders wel goed, omdat zij hun en hun wensen respecteren. En gunde ze daarom hun het eerste moment.
Grote kans dat zij niet dezelfde fouten maken als haar schoonouders, door deze ervaringen.
Hun beider ouders waren geïnformeerd. Verder lijkt het me duidelijk waarom ze hun kind eerst aan haar ouders wilden laten zien. Voor de volledigheid: in het artikel staat duidelijk dat de band met zijn ouders allesbehalve close is…
Lieve Vera,
Ik schrik enorm van alle reacties hier. Jouw schoonouders zijn over jouw grens heen gegaan. Dat hadden ze niet mogen doen, al helemaal omdat jullie ze duidelijk hebben aangegeven. Wat extra knap is. Iedere kersverse moeder heeft haar eigen verhaal. Ik weet ook nog goed dat ik genoeg had aan alleen onze gezin. De wereld was al gauw te veel. Ik had achteraf meer mijn grenzen willen aangeven, dus wees trots op jezelf!
ik vind dat ze allebij gelijk kunnen komen je moet geen onderscheid maken het is ook de oma en opa van je mans kant zielig voor je man trouwens
Betreft hier geen onderscheid.
Ze hebben van tevoren toch aangegeven, dat ze eerst “alleen”, willen zijn. Lijkt me een “gevalletje “, niet luisteren, erg vervelend overigens.
groot gelijk´
mijn schoonmoeder was ook ongevraagd als eerste toen ik weer terug op zaal was en jammer want ik wilde mijn eigen moeder , maar ach wat maakt het uit het was lief bedoeld en ze is toch de moeder van haar zoon ook hij werd vader en niet ik alleen moeder