Juf Iris: “Ik kreeg een hele bijzondere leerling in mijn klas”

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen

Laat je email achter via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een bericht zodra er een nieuw deel van deze reeks wordt geplaatst!

Lees ook de andere delen:

Juf Iris: “Toen ik langs het huis van mijn leerling Davey ging, schrok ik van de complete chaos die ik aantrof”

Juf Iris: “Ik maakte vanwege mijn hechte band met deze leerling een speciale afspraak met zijn moeder”

Juf Iris: “Deze leerling dreigde naar een andere school te moeten, maar daar stond ik niet achter”

Jodi viel stil zodra ik in de buurt kwam

Toen Jodi voor het eerst in mijn klas kwam, viel ze me meteen op. Een vrolijk meisje, altijd in de weer met haar klasgenootjes, maar zodra ik in haar buurt kwam of haar aansprak, viel ze stil. Ze praatte honderduit met haar vriendinnetjes, maar zodra een volwassene bij het gesprek kwam staan, ging er een onzichtbare muur omhoog. Dat was mijn eerste ervaring met selectief mutisme. Ik had er wel over gehoord, maar er zelf nog nooit mee te maken gehad. Tot Jodi.

Er veranderde weinig naarmate de schoolweken vorderden

Ik herinner me nog hoe in het begin leek dat ze erg verlegen was of simpelweg wat tijd nodig had om te wennen aan haar nieuwe juf. Maar de weken gingen voorbij, en er veranderde niets. Ze bleef praten met andere kinderen, maar ik kreeg er geen woord uit. Ze leek heel sociaal, lachte mee met de grapjes van haar klasgenootjes en deed enthousiast mee met groepsactiviteiten, zolang ik of een andere volwassene maar niet te dichtbij kwamen.

Uit onderzoek bleek wat er aan de hand was

Na overleg met haar ouders en een zorgcoördinator werd het duidelijk, dit moest nader bekeken worden. Ouders hadden al langer zorgen en Jodi al aangemeld bij een gespecialiseerd centrum. Uit het onderzoek kwam een verduidelijkende diagnose: Jodi had selectief mutisme, een angststoornis waarbij kinderen in bepaalde sociale situaties, vaak met volwassenen, niet durven te praten, hoewel ze het in andere situaties wel kunnen. In het geval van Jodi was dat duidelijk: met kinderen kon ze prima communiceren, maar de aanwezigheid van een volwassene maakte dat ze compleet stilviel. Het was een bijzondere gewaarwording om een kind zo vrolijk en levendig te zien met andere kinderen, terwijl ze tegen volwassenen geen woord durfde te zeggen. Er was niets fysieks aan de hand, maar de angst om te praten blokkeerde haar.

Samengaand met de behandeling merkte ik kleine verbeteringen

Jodi’s ouders besloten haar een behandeling te laten volgen. Het doel van de therapie was haar te leren dat ze zich ook bij volwassenen op haar gemak kon voelen en dat praten geen risico inhield. Hoewel ik geen grote veranderingen in de klas verwachtte, merkte ik na een tijdje dat er toch kleine verbeteringen kwamen. Ze durfde me soms aan te kijken, bleef iets langer staan als ik in haar buurt was en maakte af en toe kleine gebaren in mijn richting. Het waren minieme stappen, maar ik wist dat dit voor Jodi een grote overwinning was.

Ik maakte tijd vrij om extra aan onze vertrouwensband te werken

In overleg met haar therapeut begon ik iets nieuws om onze vertrouwensband te versterkten: één keer per week, na schooltijd, spraken Jodi en ik af om samen iets te doen op school. Soms knutselden we, soms speelden we een spelletje. Het was een kwartiertje waarin de druk eraf was, en ik probeerde vooral een veilige omgeving te creëren waarin ze zich ontspannen kon voelen. We hadden geen groot doel voor ogen, het was gewoon een moment voor ons samen. Een moment waarin Jodi mij hopelijk steeds meer zou durven vertrouwen.

Langzaam zag ik haar ontdooien

In het begin was ze tijdens deze momenten nog steeds stil, maar langzaam zag ik haar ontdooien. Ze knikte, gaf kleine aanwijzingen bij het knutselen en na twee maanden hoorde ik zelfs een zacht “ja” of “nee” wanneer ik haar iets vroeg. Het waren kleine stapjes, maar voor Jodi waren het gigantische sprongen.

Ook in de klassensituatie maakte ze mooie stappen

Tegen het einde van het schooljaar zag ik hoe onze wekelijkse momentjes haar hadden geholpen. Ze begon in de klas steeds vaker om hulp te vragen; heel zachtjes, meestal als ik toevallig in de buurt was. Het hoogtepunt kwam toen ze in de kring tijdens een leesles heel zachtjes een antwoord gaf op een vraag die ik haar stelde. Het was een overwinning waar ik haar het liefst voor had willen omhelzen, maar ik wist dat het voor haar beter was om dit gewoon rustig te laten. Toen het schooljaar eindigde, nam Jodi met grote stappen afscheid. Haar ouders waren dankbaar, en ik voelde me trots op wat ze had bereikt. 

Jaren later sprak ik haar moeder

Onlangs, zo’n tien jaar later, kwam ik haar moeder tegen in de supermarkt in de wijk waar de school stond. Ik herkende haar meteen en zij mij gelukkig ook. Het was een kort gesprek, maar wat ik te horen kreeg, maakte mijn dag. Jodi was inmiddels achttien jaar, geslaagd voor het vwo en stond op het punt om te beginnen aan een studie pedagogiek. Ze wilde kinderen helpen die zelf met angst of andere moeilijkheden worstelden.

Ze had een mooi toekomstplan voor zich

Het ontroerde me te horen hoe ver ze gekomen was. Dat meisje dat ooit niet durfde te praten, wilde nu zelf het verschil maken voor anderen. En dat deed me extra beseffen hoe belangrijk het is om geduld te hebben en successen te vieren, hoe klein de stapjes ook zijn. Jodi was op zo’n mooie manier haar toekomst aan het vormen, mooier had het voor mij niet kunnen worden.

Lees HIER nog een deel.

IRIS

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen

Laat je email achter via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een bericht zodra er een nieuw deel van deze reeks wordt geplaatst!