Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Laat je email achter via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een bericht zodra er een nieuw deel van deze reeks wordt geplaatst!
Mijn zoon wordt ongepland vader
Ik zal het moment dat mijn zoon mij belde nooit vergeten. “Mam, ik moet je iets zeggen: ik word vader. Het is echt waar…” Ik viel even stil en voelde direct een mengeling van emoties. Blijdschap en trots, omdat hij mijn kind is en er een nieuw leven op komst is. Maar eerlijk gezegd overheersten meteen zorgen. Veel zorgen. Dit is niet hoe ik had gehoopt dat zijn toekomst er op zo’n korte termijn al uit zou zien, en zeker niet hoe hij het zelf voor zich zag.
Hij is hier nog totaal niet klaar voor
Mijn zoon, mijn enige kind, is nog maar 17. Hoewel hij zijn hart op de juiste plek heeft, weet ik dat hij nog totaal niet klaar is voor het vaderschap. Pas gestart met zijn opleiding commerciële ecomomie, een tijdelijke bijbaan bij een bezorgdienst voor pizza’s en zijn sociale kring verandert voortdurend. Hij is nog niet helemaal zeker van zijn toekomstplannen. Hij heeft al vaker gezegd dat hij niet weet wie hij écht is of wat hij wil. Misschien wil hij een tijd reizen, misschien een tijd werken in het buitenland. Dat is op zich normaal op zijn leeftijd, maar nu komt er een baby. Dat verandert alles…
Toen hij dit zei raakte het mij
Wat me het meest raakte, waren zijn tranen toen hij zei: “Dit is niet mijn droomvrouw.” Zijn vriendin, straks de moeder van zijn kind, is een lieve meid, dat wil ik niet ontkennen, maar hun relatie is al een jaar een knipperlichtverhaal. Ze hebben vaker ruzie dan dat ze het goed hebben, en het lijkt alsof ze samen blijven uit gewoonte. Er is wel liefde, dat zie ik wel, maar liefde alleen is niet genoeg als de basis niet stevig is.
Gaat een baby verandering brengen in de situatie?
Ik vroeg hem waarom hij het dan toch steeds probeert. Hij antwoordde dat hij het niet echt weet, dat hij misschien toch hoop heeft dat het beter wordt? Maar hoe vaak ik ze ook een nieuwe kans heb zien geven aan elkaar, het patroon blijft hetzelfde. En nu komt er een baby in dat verhaal. Hoe gaat dat werken? Zal dit hen dichter bij elkaar brengen, of juist verder uit elkaar drijven?
Ik heb geen goed gevoel bij haar thuissituatie
Wat ook door mijn hoofd blijft malen, is de thuissituatie van zijn vriendin. Ze zal in eerste instantie bij haar moeder blijven wonen met de baby. Samenwonen willen ze allebei niet en is ook geen geld voor, laat staan dat ze iets betaalbaars kunnen vinden. Haar moeder woont in een flat, in een wijk die bekend staat om criminaliteit en overlast. De vriendin van mijn zoon is met de voorbereiding van de baby bezig. Ik merk dat ze het probeert, echt, maar ze is nog jong, zit nog op de middelbare school en kan niet de stabiliteit bieden om een kind goed op te voeden. Van haar moeder kunnen we vermoed ik niet veel verwachten. Haar moeder werkt niet, maar kletst voornamelijk met buurvrouwen, rookt en drinkt. Ze lijkt meer bezig te zijn met haar eigen leven dan met de opvoeding van haar kinderen. Er zijn nog twee jongere broertjes in huis die veel aandacht vragen, de hele situatie voelt gewoon erg chaotisch en instabiel.
Gaat mijn kleinkind goede kansen krijgen?
Ik vraag me af hoe mijn kleinkind opgroeit in een omgeving als deze. Hoeveel kansen krijgt hij of zij? Zal er ruimte zijn om te spelen, te groeien, te leren? Zal er rust zijn? Of zal het kind moeten opgroeien tussen conflicten, lawaai en in een situatie met weinig structuur? Het idee dat mijn kleinkind in een zo’n omgeving terechtkomt, doet pijn.
Gelukkig neemt mijn zoon zijn verantwoordelijkheid
Ik ben trots op mijn zoon dat hij zijn verantwoordelijkheid wil nemen. Hij heeft me verzekerd dat hij er voor zijn kind wil zijn, wat er ook gebeurt. Maar hoe help ik hem zonder hem te overladen met mijn zorgen? Hoe geef ik advies zonder het gevoel te geven dat ik me met zijn leven bemoei? Ik wil hem helpen, maar ik wil niet dat hij het idee krijgt dat ik zijn vriendin afkeur. Het is tenslotte de moeder van zijn kind, en ik wil geen muur bouwen tussen ons. Toch kan ik er niet omheen: ik zie haar niet als een stabiele factor in zijn leven. Ik vraag me af hoe zij zelf de toekomst voor zich ziet. Is zij bereid te veranderen in het belang van haar kind, in het belang van de relatie? En, misschien nog belangrijker, kan zij veranderen?
Goede bedoelingen zijn niet voldoende
In de nachten dat ik wakker lig, zie ik het gezichtje van mijn kleinkind al voor me. Zo’n klein, onschuldig mensje, afhankelijk van de keuzes van zijn of haar ouders. Ik weet dat mijn zoon en zijn vriendin het waarschijnlijk goed bedoelen, maar goede bedoelingen zijn niet genoeg. Een kind heeft structuur nodig, liefde, veiligheid, en vooral ouders die stevig in hun schoenen staan.
Ik ga alles op alles zetten om ze te helpen
Hoewel mijn zorgen groot zijn, probeer ik de situatie ook door een positievere bril te bekijken. Misschien kan dit kind veel positiefs brengen voor zowel mijn zoon als zijn vriendin. Misschien groeien ze juist enorm door deze verantwoordelijkheid. Ik ga alles op alles zetten om ze te helpen om een stabiele en liefdevolle omgeving te creëren voor hun zoon of dochter, ook al voel ik me ook ontzettend machteloos.
MELISSA
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Laat je email achter via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een bericht zodra er een nieuw deel van deze reeks wordt geplaatst!
Waar liefde is is plaats voor een nieuw leven, jij zult in ieder geval je zoon steunen, dat blijkt al uit je verhaal. Dit zal zeker mee werken in de steun die zowel je zoon als de moeder van je kleinkind welkom zijn.
Uiteindelijk zal de toekomst uit gaan wijzen in hoeverre deze aanstaande ouderschap de relatie gaat overwinnen. maar nogmaals wetende voor jou zoon en diens vriendin jij er voor hun wil en gaat zijn is voldoende om deze situatie te gaan omarmen… om zo te kunnen genieten van iets moois wat Leven heet…
Tsja, als je oud genoeg bent voor seks, moet je ook oud genoeg zijn om de gevolgen te dragen òf vooraf beter nadenken en dan bestaat er ook nog een morning afterpil.
Het meisje kan het best in een moeder&kind huis gaan wonen ipv bij haar moeder.
Ik ben zelf een kind van een toen 17 jarige Moeder.
Was vanaf het begin al geen goede start tussen mijn ouders maar ze hadden het geprobeerd.
Uiteindelijk ben ik opgevoed door mijn hele jonge moeder en ondersteund door mijn opa en oma en een fijn netwerk. Mijn vader is weinig tot uiteindelijk nooit aanwezig geweest in mijn leven.
Mijn moeder deed het alleen en had het niet breed en het was de eindjes aan elkaar knopen maar met liefde en geborgenheid ben ik inmiddels 50 jaar geworden en heb ik een fijn leven met zelf een prachtig gezin en hebben mijn kinderen (21 en 23 jaar) een jonge oma (67 jaar) waar ze dol gelukkig mee zijn!
Hoe moeilijk het ook ooit lijkt komt het toch ook vaak goed.. ben er voor je kleinkind zoals ook mijn opa en oma er voor mij waren en steun ze waar je kunt. Hou het bij jezelf en geef je kleinkind veel liefde en geborgenheid en er staat ook voor haar of hem een mooie toekomst te gemoed!!
het enige nadeel is dat er in 50 jaar de economie behoorlijk veranderd is, een appartement kunnen ze op korte termijn sowieso al niet verkrijgen. Het nadeel is dat de oma er ook deels voor moet gaan zorgen als de kinderen een goede toekomst willen hebben
tenzij de oma dat ok vind lijkt abortus niet bepaald de gekste situatie
Als ze een keuze maken om het kind geboren te laten worden is dat hun keize. Misschien een tiny house in de achtertuin waar de baby gaat wonen met beide ouders of één van de twee ouders. Als beide ouders even ruimte nodig hebben is er altijd een opa of oma in se buurt om het op te vangen.
Denk in oplossingen, niet in provlemen.
Kinderen die kinderen krijgen .Geen huisvesting, geen stabiliteit. Ruzies. Studeren nog. Bovenal geen geld. Het is geen kat, wat ter wereld komt. Je leven staat op zijn kop. Ze kunnen alles met hun mobiel , maar zorgen voor voorbehoedsmiddelen is schijnbaar moeilijk.
“het is geen kat” Zeg je ook die hebben gevoel
liefde en zorg nodig , je doet t af alsof wanneer het met een kat niet goed gaat maar ff kan dumpen , erg kort door de bocht.
Een kat in huis nemen is nét iets minder impactvol dan een kind op de wereld zetten.
Joris snapt het!
oke… je kan de impact van een baby bij lange na niet vergelijken met het hebben van een kat Lotte. En suzanne zegt niets over dumpen of geen liefde geven. Heb je zelf ook kinderen?
Suzanne ik vind jouw reactie toch zo ongepast. je kunt toch niet oordelen hoe dit gebeurt is. Er wordt geen oordeel gevraagd
Mijn zoon werd 23 jaar geleden ook net 4 dagen 17, vader.
Het werden moeilijke jaren. Waarin zijn toenmalige vriendin plots verhuisde met de baby en wij niet wisten waar naartoe. Later bleek ze hem in een kindertehuis gedaan te hebben. Als we dat hadden geweten!
Mijn zoon is steeds blijven zoeken naar zijn zoon.
Tot hij gelukkig weer contact kreeg met zijn, toen 15 jarig kind. Inmiddels had mijn zoon 2 kinderen erbij en was het weerzien geweldig.
Ook wij waren dolblij met ons terug gevonden kleinkind.
Ik herkende meteen mijn zoon in hem. Het is natuurlijk veel te vroeg om met 17 jaar vader te worden. Maar als iedereen mee zorgt gaat het lukken.
‘ abortus os nooit een goede keuze ‘ lees ik.
Wel eens nagedacht over het kind dat ongewenst ter wereld komt? Het kan goed uitpakken maar in kwesties van abortus is de toekomst van het kind twijfelachtig..
In dit geval heel twijfelachtig waar ik de indruk krijg dat de enige positieve factor de moeder van de 17 jarige vader is. Dat is te weinig om een kind te geven wat het nodig heeft. Abortus lijkt me hier een wel een goede keuze juist ter bescherming van het kind.
Lyzabeth, hoezo is doodmaken van den levend wezen geoorloofd? Zijn meerdere menseerende opties
Ik ben een kind van een niet geplande zwangerschap. Mijn moeder wilde niet voor mij zorgen, sterker nog, ze wilde mij niet. Ik ben vanaf mijn geboorte 27 keer geplaatst, voor het grootste gedeelte om geld. Dit gaat om 68 jaar geleden, je kreeg geld als je een kind van een ander in huis nam. Ik ben, op een enkele uitzondering na, mishandeld, verwaarloosd en misbruikt. Bij de laatste ben ik op 7 jarige leeftijd uit huis gehaald en een haar in een sanatorium gelegen. Ik was indervoed en mishandeld, ik leek op een oorlogsslachtoffer. Na 2 jaar bij familie gewoond te hebben kwam mijn moeder mij halen, ze had een nieuwe partner. Deze man heeft mij vanaf mij 9e jaar tot mn 16e sexueel misbruikt en geestelijl mishandeil,mijn moeder wist ervan, maar vond het wel best zo. Op mn 16e ben ik thuis gevlucht en heb 2 jaar op straat gewoond (de beste tijd van mijn leven)
ben inmiddels 68, mijn leven blijft een gevecht. Hoezo abortus is geen goed idee!!!!!!
Sjonge, misschien was u wel niet gepland, en mag je blij zijn dat je toch bent .
Abortus is gewoon moord. En dus zelden het goede alternatief.
Abortus is géén moord.
heftige discussies, maar als aankomende oma zou je zeker een goede hulp kunnen zijn voor deze kinderen en een goede ondersteuning kunnen zijn en misschien vast kunnen zetten dat als het niet goed gaat je mentor en eerste aanspreekpunt kunt zijn om de verantwoording op je te kunnen nemen, zodat je in iedergeval zeker weet dat je kleinkind goed terecht gaat komen mits het niet goed zou gaan.
Als je leven zo’n traumatische ervaring is, waarin je regelmatig zo veel emotionele pijn ervaart dat je denkt “Het was beter dat ik nooit geboren was”, dan was abortus een heel mooi alternatief geweest. Het had heel veel pijn, lijden en trauma voorkomen.
Je hoeft niet dankbaar te zijn omdat je leeft. Ik heb PTSS omdat ik ben opgegroeid in een onveilige thuissituatie en er zijn heel veel momenten waarop ik niet dankbaar kan zijn dat ik mijn leven heb moeten leven.
Het is voor iedereen een eigen keuze. Ik was ook nog 17 toen ik zwanger raakte en woonde thuis bij m’n ouders waar altijd veel ruzie en strijd was (ik was mss ook niet de makkelijkste). De vader studeerde, woonde op kamers en hadden dus ook geen geld of huisvesting. Wij hadden het kindje niks te bieden en hebben daarom besloten toen abortus te plegen. Ik heb het er jarenlang moeilijk mee gehad en ook enigszins schuldig gevoeld maar nu, bijna 20j later, ben ik blij dat ik deze moeilijke beslissing heb genomen. Wij zijn nog altijd samen en hebben 3 jongens die we alles kunnen bieden wat ze nodig hebben. Ik denk er nog wel eens aan terug maar ons leven zou nooit hetzelfde geweest zijn als we toen anders hadden besloten. Sterkte in deze tijd.
het komt allemaal echt goed !!!! je groeit samen met je kind op en hebt een vriend voor het leven. maakt niet uit of je veel kan bieden zolang je liefde, eten en een warm plekje heb dan komt alles echt goed. hoe ouder je wordt des te meer verdien je kwa salaris en als de kinderen 10 zijn denk je waarschijnlijk heb ik mij druk om gemaakt zolang je maar doorzet en niet opgeeft en vooral niet luisteren naar de mensen die alles eerst voor elkaar moet hebben voor ze aan kinderen beginnen want die beginnen vaak te laat
Abortus is nooit een juiste keuze!!! Als je besluit om gemeenschap te hebben dan bestaat de kans dat je zwanger raakt en daar moet iedereen de verantwoordelijkheid voor nemen. Ieder mensenleven is waardevol. Wat goed dat je zoon de verantwoordelijkheid op zich neemt. En wat goed van jou als moeder dat je bereid bent om alles op alles te zetten om dit kind een stabiele en liefdevolle omgeving te bieden.
Ik was zelf ook jong zwanger en alleenstaand. Het was moeilijk. Maar het is echt goed gekomen sinds ik Jezus in mijn leven heb uitgenodigd zijn er zoveel wonderen gebeurt. Mijn dochter is nu 17 jaar en ik heb geen moment spijt gehad dat zij in mijn leven is.
Je zult een goede oma zijn ❤️ En ik geloof met heel mijn hart dat als jij je ook open stelt voor Jezus en met hem praat hem uitnodigd in je hart,verteld over je zorgen.
Bid voor je kind,schoondochter en kleinkind . Vraag Jezus om de juiste mensen op jou pad te brengen en die van hun om ook hierin te helpen en ondersteunen
Ik geloof dan dat het allemaal goed zal komen.
Heel veel zegen en ik bid voor jullie ❤️
Je reactie begon heel mooi, tot de derde alinea. Jammer dat zo’n mooi begonnen reactie eindigt in ‘zieltjes winnen’…
Daar ben ik het helemaal mee eens. Ik ben blij dat er nog mensen zijn die hier zo openlijk over durven te praten.
Abortus kan prima de juiste keuze zijn. Is het weleens in je opgekomen dat er ook mensen zwanger raken zonder zelf te besluiten gemeenschap te hebben?
Abortus is moord. Als jou ouders abortus hadden gepleegd zat jij niet op deze wereld.
Dat is zo’n dooddoener dat je als je ouders abortus hadden gedaan dat je er dan niet was geweest, daar had je dan ook geen last van gehad, een klompje cellen heeft geen bewustzijn
Abortus is geen moord. Abortus staat in het Wetboek van strafrecht (artikel 296 Sr). Abortus is dus strafbaar tenzij (lid 5 van voornoemde artikel) de afbreking van de zwangerschap plaatsvindt in een ziekenhuis of abortuskliniek en als er is voldaan aan de voorwaarden uit de Wet afbreking zwangerschap.
Als jouw ouders je hadden leren spellen, onderbouwen en beargumenteren, had ik je reactie misschien serieus kunnen nemen. Nu niet.
18 jaar geleden werd ik zelf een tienermoeder. Alles behalve ideale omstandigheden ook, ook met de vader. Wel altijd steun gehad van (schoon)ouders.
De beste tip die ik je kan geven is openheid en bied een luisterend oor.
De zorgen en vooroordelen krijgen ze toch wel te horen, maar ga een eerlijk en open gesprek aan. Vraag ze samen wat zij willen, hoe zij het voor zich zien en waar jij ze bij kunt helpen en dan niet op financieel gebied. Laat ze merken dat je voor ze klaar staat.
Dapper van ze! Ik begrijp je zorgen. Zoek hulp/laat ze hulp zoeken bij een organisatie gespecialiseerd in tienerzwangerschappen. En probeer het contact met de andere ouder(s) te versterken om zo met elkaar voor de kinderen en baby te zorgen.
misschien is een plek in een moeder en kind huis iets. ze kan daar leren zelfstandig voor het kind te zorgen.
Abortus is soms ook een juiste keuze.
abortus ben je nie tegoed bij je hoofd kan ook gebeuren dat je daarna nooit meer zwanger raakt ,en de baby kan er niks aan doen hé
Ik ken er drie mensen die dit is overkomen. Nooit meer een zwangerschap na de abortus.
Ja, ik ken mensen die weleens een serieuze prijs hebben gewonnen met een loterij, maar veel meer mensen die nog nooit iets significants hebben gewonnen. Je punt is…?
een keuze die ze niet maakten en je als ouder niet kan opdringen!
absoluut! als je niet zeker weet of je je kindje de juiste start kan bieden helemaal. Al die anti-aburtuslui hier hebben totaal geen benul.
Ik weet dat als een van mijn zoons nu met dit nieuws zouden komen, ik het heel moeilijk zou vinden om ze te laten gaan in de waan dat ze dit wel kunnen. Er valt zoveel zorg op de grootouders omdat de jonge ouders hun levens nog moeten opbouwen, en hoogst waarschijnlijk niet bij elkaar zullen blijven, dat ik het niet ok vind om er een kind tussen te kwakken alleen maar omdat het zich aandient. De keuze is er niet voor niets, maar kan je ook niet afdwingen
wij hebben 4 jaar in een traject gezeten…
helaas zonder resultaat.
ik bedoel te zeggen er zijn genoeg mensen die een kindje willen of willen adopteren!
en een kindje veel liefde kunnen geven
waneer wist ze dit. ik neem aan vrij snel.ze kunnen geen echte jeugd meer hebben,ze hadden er in het begin nog wat aan kunnen doen. tjonge jonge wat een zorgen. waar gaan ze dit allemaal van betalen. makkelijk gezegd ik ga ervoor en lief bedoeld, maar het moet allemaal wel kunnen
Niet iedereen staat achtet abortus hé. Het is niet iets wat je zomaar even doet. het is je kindje bewust een leven ontzeggen, doe jij het maar door druk van je omgeving. zal deze situatie zwaar worden? Zeker!
Het kan echter ook een kans zijn voor dit meisje om los te raken van haar mama en een ander pad op te gaan. Ze wordt nu zelf iemands mama en zal niet enkel voor zichzelf, maar ook voor haar kind keuzes moeten maken. Hopelijk helpt dit haar los te raken van het patroon die haar eigen mama geeft.
je kan ook contact opnemen met ‘er is hulp’, ze helpen bij ongeplande zwangerschappen. “Er is hulp” heeft ook ervaring met tiener zwangerschappen, misschien wel leuk voor je zoon en vriendin om wat te horen over hoe anderen het doen, wat hun ervaringen zijn, en tips. En voor jou om je zorgen te bespreken en even je hart te luchten.
Een compliment voor jouw zoon en vriendin, dat ze verantwoordelijkheid nemen voor hun kindje, echt super! En een moeder die ze steunt, echt een mooi gezin en een voorbeeld voor velen. Liefs!
ikzelf ben vader geworden dit jaar. En ik ben blij dat dit op 36 jarige leeftijd gebeurde.
17 jaar en vader worden, in omstandigheden die je beschrijft, ik snap goed dat je je zorgen maakt en die zijn zeer terecht. Als het meest stabiele “de zorgen en twijfels zijn” waar houden papa, mama en de omgeving zich dan aan vast?
Van harte, Thom!
Als jonge moeder zelf; de goedbedoelde adviezen zou ik proberen te laten. Dat kan ze het gevoel geven dat ze het niet goed doen en dat jij het beter weet. Ze willen misschien zelf wel uitzoeken hoe en wat. Probeer er voor ze te zijn, ook voor haar. Probeer je in haar schoenen te verplaatsen, ze woont ongelukkig en heeft geen stabiele basis maar ze probeert het wel. Het feit dat ze haar best doet en het probeert geeft blijk van doorzettingsvermogen en beginnende groeiende liefde voor haar kindje. Ook je zoon moet zijn weg gaan vinden. Als hij hulp of adviezen wil komt hij naar je toe. Neem ze een keer mee naar een babywinkel om naar spullen te kijken en de band goed te houden. Misschien dat je (als dit financieel kan) een mooi cadeau kan geven voor een vastgesteld bedrag dat ze dan met jou kunnengaan uitzoeken. Dan groeit het idee van een kindje en laat je zien dat je ze steunt. Heel veel liefs en sterkte!
Hopelijk kunnen ze het aan, ook met de hulp van de ouders v.d.vader. Je weet het toch nooit van tevoren, soms na 20 jaar krijg je onverwachts te horen: het gaat niet meer. Deze situatie lijkt heel moeilijk maar wanneer ze van mekaar blijven houden en er echt voor gaan, kan het best lukken.
heb het meegemaakt bij de dochter van een hele goede vriend zij 24 hij 17..het ging twee jaar goed . ouders van de minderjarige knul vingen de baby op..maar het ging toch vrij snel mis. knul werd volwassen en had snel een andere vriendin ook weer een kind.
Interessant. Wat ik een beetje mis: waarom komt er een kind? Is het een bewuste (maar beetje domme) keuze, onvoorzichtigheid of ‘gewoon’ pech?