Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
Ik zat met Rutger aan een klein tafeltje bij het raam, in een restaurant waar we zo graag kwamen
Rutger vertelde een verhaal over zijn werk, iets met een collega die de printer had gesloopt. Ik lachte half, maar mijn blik dwaalde steeds af naar het stel een paar tafeltjes verderop. Ze waren niet zoals wij. Dat zag ik meteen. Ze waren ouder, zeker een jaar of tien, misschien wel vijftien. Hij droeg een donkerblauw overhemd, netjes gestreken, maar zonder flair. Zij had haar haren strak naar achteren gebonden, een paar grijze plukjes. Ze droeg een blouse, wit met een subtiele bloemenprint. Alles aan hen straalde rust uit. Of misschien was het iets anders… stilstand? Het was moeilijk te zeggen.
Wat me vooral opviel, was dat ze niet met elkaar praatten
Niet een beetje stil, zoals je wel eens ziet bij stellen die moe zijn van een lange dag, maar echt níet. Hun borden stonden voor hen, halfleeg, en ze keken naar hun eten alsof dat de enige constante was in hun leven. Geen glimlach, geen woord. Gewoon… niets. Ik werd er zelf ongemakkelijk van, zo tafels verderop. Ik voelde ook met ze mee. Hadden ze echt niets meer te bespreken? Ik zag dat wel vaker om me heen… Dit was dus echt mijn doemscenario.
Ik probeerde mijn aandacht terug te brengen naar Rutger
Hij zwaaide met zijn vork in de lucht terwijl hij iets vertelde over een nieuwe klant. Maar mijn ogen bleven naar het stel glijden. De man sneed methodisch zijn vlees in kleine stukjes, één voor één. Alsof het een taak was. De vrouw stak haar vork langzaam in haar salade, zonder op te kijken. Ze hadden geen telefoons op tafel, natuurlijk niet, geen menukaarten meer om te bekijken. Alleen die borden en die eindeloze stilte tussen hen in.
Toen de serveerster hun tafel naderde met nog een mandje brood, keek ik extra scherp
De vrouw glimlachte kort, beleefd. Ook de man knikte kort en ging verder met zijn eten. Toen de serveerster wegliep, bleven ze weer stil. Geen opmerking over het eten, geen grapje over de bediening. Het leek alsof ze in hun eigen bubbel zaten, los van elkaar. Ik vond het triest. Of misschien vond ik het juist confronterend. Want was dit waar je eindigde na zoveel jaar samen? Dat je niets meer te zeggen had? Of was dit een soort vertrouwen waar ik geen idee van had? Dat je het niet meer hoefde te hebben over koetjes en kalfjes omdat je elkaar al door en door kende? Ik wist het niet, maar het liet me niet los.
Toen hun dessert werd gebracht – een tiramisu voor hem, een bolletje citroensorbet voor haar – veranderde er niets
Geen gedeeld hapje, geen blik van “Wil jij proeven?” Hij at zijn tiramisu met dezelfde rustige precisie als eerder, terwijl zij kleine hapjes van haar sorbet nam. Het was alsof ze niet alleen niets met elkaar bespraken, maar alsof ze ook volledig ongeïnteresseerd waren in elkaars aanwezigheid. Als ik naar hen keek, voelde ik bijna een leegte over de tafel hangen. En toch… was het leegte? Of was het misschien tevredenheid? Ik kon er geen wijs uit worden.
Rutger volgde mijn blik en boog zich iets naar me toe
“Wat is er met hen?” fluisterde hij. “Ze praten niet,” antwoordde ik zacht. “Heb je dat gezien? Ze zeggen helemaal niets tegen elkaar.” Hij keek even, haalde toen zijn schouders op. “Misschien hebben ze alles al gezegd. Misschien hebben ze gewoon een rotdag.” Hij pakte een stukje van onze bruschetta en glimlachte. “Geen zorgen, dat worden wij niet.” Ik knikte. Maar zijn woorden maakten iets in me los. Wat als dat wél gebeurde? Wat als wij over tien, vijftien jaar ook zo zouden zitten? Geen woorden meer, geen grapjes, geen verbinding. Alleen stilte en routine. Die gedachte maakte me bijna misselijk.
Toen de man en vrouw opstonden om te vertrekken, kon ik mijn ogen niet van hen afhouden
Hij hielp haar in haar jas – een gebaar dat me verraste. Het was niet mechanisch, niet verplicht. Het leek oprecht. Ze wisselden nog steeds geen woorden, maar er zat een soort vanzelfsprekendheid in zijn bewegingen. Alsof dit iets was wat hij altijd deed, al jaren. Ze liepen langs ons tafeltje, en ik ving een glimp op van haar gezicht. Geen glimlach, maar ook geen chagrijn. Gewoon… kalmte.
Rutger bood me een hap van zijn tiramisu aan
“Wat denk je?” vroeg hij. Ik haalde mijn schouders op. “Ik weet het niet,” zei ik eerlijk. “Misschien zijn ze wel heel gelukkig. Of misschien ook helemaal niet. Als ons dat maar nooit overkomt”, fluisterde ik. Rutger zei: “Dat doen we niet”. Maar zijn woorden konden me niet volledig geruststellen. Want hoe weet je dat zeker? Hoe zorg je ervoor dat je na al die jaren nog steeds woorden hebt?
Die avond, terwijl we naar huis reden, keek ik weer naar Rutger
Mijn hoofd was allesbehalve ontspannen. Dat stel uit het restaurant bleef in mijn gedachten hangen. Die blik die niets en alles tegelijk leek te zeggen. Het liet me niet los. Ze leken gewoon… opgegeven te hebben. Ik praatte er weer over met Rutger. “Je maakt je te druk,” zei hij. “Kijk naar ons. Jij praat al een uur over een stel dat we niet eens kennen. Denk je echt dat jij ooit iemand wordt die niets meer te zeggen heeft?” Hij legde zijn hand even op mijn knie. “Mareike, dat gaat niet gebeuren. Wij blijven praten. Zelfs als het nergens over gaat.”
MAREIKE
Wat grappig dat er zoveel veroordelende reacties zijn die vinden dat de hoofdpersoon oordeelt…. Ik voel het niet als oordelen wat zij doet, meer filosoferen. Hoe komt het, hoor zijn zij zo geworden? Ik heb dat ook wel eens dat ik een ander stel zie, en mee dan afvraag: Hoe werkt dat bij jullie?
Overigens ben ik er één van zo’n stil stel. Als wij uit eten gaan hebben we ook niet zoveel te vertellen. Ik ben sowieso niet zo’n partner “smalktalker” Naar dat wil geenszins zeggen dat wij niet genieten. ( overigens delen wij wel altijd hapjes!)
goeie hemel, weer zo’n belachelijk stukje in deze rubriek!! Wie besteedt nu zoveel aandacht aan andere gasten in een restaurant als zijzelf gezellig met haar partner uit eten is. ongelooflijk!
als mensen niks tegen elkaar vertellen wil dat niet zeggen dat ze ongelukkig zijn. zij geven misschien niet om de stilte op te vullen met onzinnige verhalen. of willen ze niet alle gerechten op de foto zetten en posten. of misschien hebben ze wel iets heel ergs meegemaakt.
je weet het niet. en je kunt ook niet weten hoe je over 30 jaar met elkaar om gaat.
als je samen gelukkig kunt zijn in stilte; wie is dan die ander die daar over oordeelt?
dat is, en zij oordeelt niet, ze observeert en vraagt zich af, niets verkeerd mee, echt niet. ik doe dat ook heel dikwijls, al van toen ik klein was.
mijn moeder vroeg me dan of ik weer “portretten aan het maken was ” 🙂
Never judge a book by its cover!
Neved judge a book by its cover!
Mareike : hoe oud ben je en hoeveel levenservaring heb je eigenlijk ?
Beetje wereldvreemde post, nogal gebaseerd op aannames.
: Als je langer bij elkaar bent ken je elkaar goed en volstaat doorgaans elkaar aankijken – aanvoelen.
Ik ben liever in rust en stilte met mijn partner, dan met een partner die haar hele avond kan laten verpesten door zich bezig te houden met twee mensen die je niet eens kent.
misschien waren het collega’s? familie? kwamen ze net van een begrafenis of hadden ze simpelweg zin in een rustig avondje? Bemoei je met je eigen leven en zaken in plaats van mensen te judgen die niks fout doen.
En zo kijkt een ander weer naar jullie: kijk dat stel, hij doet zijn best, maar zij is volledig uitgecheckt. Tja..
Dat is ook mijn gedachte en als zij zelf een verhaal heeft, dan heeft ze ook geen tijd om zo lang naar anderen te kijken.
als wij gaan lunchen en klaar zijn met eten vindt mijn man het heerlijk om een krantje te kunnen lezen. ik pak dan mijn ereader om een stukje te lezen. Met ern kopje thee zitten wij dan in stilte heerlijk te genieten. Misschien denken omstanders daar ook wel iets van. Ieder geniet op zijn eigen manier.
Wij zijn ook een stel die heel relaxed zijn en van alles genieten.
We kunnen vaak een hele autoreis, of een avondje stil zijn.
Maar we zijn echt gek op elkaar.
We zijn graag in elkaars aanwezigheid, dat is vaak al genoeg.
Ik zou ook niet weten waar ik constant over zou moeten praten.
Als er iets is, of we elkaar willen complimenteren, of iets liefs willen zeggen, gebeurt dat echt wel.
Ik kan me plaatsvervangend voorstellen dat dat stel van elkaars aanwezigheid, van het geroezemoes, en van het eten geniet, in dat restaurant.
Zo zit iedereen weer anders in elkaar.
Lekker gezellig uit eten met je vrouw! Ik zou liever deel van het stille stel willen zijn dan te moeten leven met een partner die blijkbaar zelf geen oog heeft voor haar man en het liefst de hele tijd zich bezighoudt met vreemden.
Dit zijn heel veel woorden om te beschrijven dat je een stel in een restaurant niet met elkaar zag praten en dat je zo niet wil worden…
Beetje vreemd om zo te oordelen als je niet weet wat er zich afspeelt… Mensen kunnen oprecht gelukkig zijn met elkaar wanneer ze in stilte eten.
Leef en laat leven.
Inderdaad. Kijken naar een ander en dan oordelen, leidt lekker af van haar eigen lege relatie.
Tsja.. Ík zat er gisteren ook zo bij. Ik was zo moe dat ik niets meer kon zeggen maar van binnen zo gelukkig en relaxed dat ik niet hoefde te koken!! Dus wat je aan de buitenkant ziet wil niet alles zeggen
Zen in optima forma
Tijdens m’n studie zei een meisje die dacht dat ze alles.was dit eens tegen mij. Zo’n rund die niet begreep dat een stel van 65 anders met elkaar omgaat dan een stel van 20. Of misschien is een stel soms introvert. Het is opvallend hoeveel waarde de Westerse maatschappij hecht aan achterlijk praten over niets, als je maar praat, dan is het goed, onvolwassen en vrouwelijk. Goed voor vrouwen maar niet voor mannen.
Dit is toevallig vaak een teken dat er mishandeling in de relatie plaatsvindt… De één eet moelijk van het bord, durft niet op te kijken. .. De ander zit er mechanisch en haast TE rustig bij.
(Groet, iemand met ervaring)
Wel bijzonder dat men andermans tafelgedrag zo snel op zichzelf betrekt, ik vind dat zelf moeilijk omdat ik me al gauw bemoeizuchtig voel – heeft haar man er overigens vaker last van dat ze zich niet kan concentreren & maar half aanwezig meelacht? Misschien is het naar anderen kijken ook een afleiding… Er wordt aan hun tafel ook duidelijk iets niet besproken.
Wat een onzin zeg. Er zijn zat relaties die gewoon lekker ontspannen na een dag werken zo in rust lekker eten. Heeft niks met mishandeling te maken. Dat jij zo n ervaring misschien hebt zegt totaal niks over andere relaties. Pppfff wat erg zeg.
Ik liet gisteren een scheet in het restaurant. Hij stonk zo erg dat de mensen naast ons opstonden en voor het dessert naar huis gingen.
@S
nee dat is het niet. het is geen teken van mishandeling.
Heel confronterend dit verhaal.Lijk mij/ons verhaal wel.
Helaas!!!!!!!
ze beginnen al zo worden… ze let alleen op het andere stel in plaats van te genieten van het gezellig uit eten gaan met haar partner. Ze is uit connectie. Triest eigenlijk.
Arianne, precies! Scherp.
Echt he. Als je je zo druk kunt maken over twee wildvreemden terwijl je het ook over printers slopende collega’s kunt hebben…