Ik herinnerde me nog precies hoe het begon
Flip was een paar maanden oud, een bolle baby met grote bruine ogen die alles volgde. Ik zat met mijn laptop open en een Excel-bestand vol bedragen voor me. De kinderbijslag was net gestort, en zoals elke nieuwe moeder had ik geen idee hoe ik dat bedrag het beste kon gebruiken.
“Wat doen we eigenlijk met die kinderbijslag?” vroeg Christiaan
Hij zette zijn tas neer en keek mee op de laptop. Ik haalde mijn schouders op. “Gewoon… luiers, babykleertjes, dat soort dingen.” Hij grijnsde. “Je weet dat het niet per se daarvoor hoeft, toch? Misschien kun je er ook iets bijzonders mee doen.” Die opmerking bleef hangen. Iets bijzonders. Het voelde zó simpel en logisch, maar op de een of andere manier had ik er nooit over nagedacht. Kinderbijslag als een moment om iets speciaals te doen, iets anders dan de standaard boodschappen. Die avond, terwijl Flip lag te slapen en ik op de bank zat met mijn laptop, begon ik te zoeken. Niet naar luiers of kleertjes, maar naar herinneringen.
Dat was het begin van ons kinderbijslagritueel
Elke drie maanden, als dat bedrag op onze rekening stond, maakten we er een feestje van. Geen grootse dingen, maar dingen die we altijd zouden onthouden. Die eerste keer namen we Flip mee naar een babyspa. Hij had geen idee wat er gebeurde, maar zijn blije gezichtje in dat mini-jacuzzi’tje stond nog steeds op de foto in onze woonkamer. En ik? Ik voelde me voor het eerst in maanden weer een beetje mens, geen melkfabriek.
Toen Carly werd geboren, hielden we dat erin
Van kleine uitjes tot grotere plannen. Ik begon een lijst bij te houden van ideeën. Kinderbijslag betekende geen rekeningen betalen, maar iets wat we met z’n allen zouden doen. Iets wat het leven een beetje meer kleur gaf. Wat we allemaal hebben gedaan? Hartikke veel! Eén van de eerste uitjes die we met de kinderbijslag deden, was naar een sprookjesbos in een pretpark. Flip was toen 4, Carly net 3, en de magie van die plek was op hun leeftijd precies wat we nodig hadden. Zodra we door de poort liepen, stonden ze met open mond naar de pratende boom te kijken.
Flip rende vooruit, zijn handjes in de lucht, terwijl hij riep: “Mama, kijk! Hij kan echt praten!”
Carly bleef dichter bij me, haar ogen groot terwijl ze naar de poppenhuisachtige kastelen keek. Bij elke scène stopten ze om te luisteren naar de verhalen over prinsen en prinsessen. Het absolute hoogtepunt was de draaimolen, waar Flip erop stond dat hij een paard met vleugels kreeg en Carly voorzichtig op een roze koets klom. De dag eindigde met pannenkoeken in het parkrestaurant, waar Carly in slaap viel met haar gezichtje tegen mijn schouder.
Een andere keer besloten we het juist rustiger en kleiner te doen
Een bezoek aan een hele grote kinderboerderij. Flip had net een fase waarin hij alles wilde weten over dieren, en Carly volgde hem in alles. De kinderboerderij was toen perfect. Ze konden geitjes voeren, kippen aaien en zelfs op een pony rijden. Flip was niet te stoppen; hij stelde honderduit vragen aan de vrijwilligers, van “Waarom eten varkens zoveel?” tot “Hoeveel eieren kan een kip per dag leggen?” Carly hield meer van kijken, vooral bij de konijntjes. Ze ging op haar hurken zitten en keek stilletjes hoe ze aan hun wortels knabbelden. De grootste hit was het melken van een nepkoe. Ze kregen allebei een mini-gieter in de hand en mochten proberen om “melk” uit de rubberen uier te krijgen. Flip lachte toen het hem lukte, en Carly stond ernaast te klappen. Zelf probeerde ze het niet.
Vorig jaar winter besloten we de kinderbijslag te gebruiken voor een middag schaatsen
Flip en Carly hadden nog nooit op het ijs gestaan, en eerlijk gezegd waren Christiaan en ik ook al jaren niet meer geweest. We huurden schaatsen en sleepten ze naar een kleine ijsbaan. Flip wilde het zelf proberen, zonder hulp, en binnen een uur gleed hij vrolijk rond alsof hij het altijd al had gedaan. Carly had wat meer tijd nodig. Ze hield mijn hand stevig vast en bewoog voorzichtig stapje voor stapje. Toen we een pinguïn-schaatshulp huurden, klaarde haar gezicht op. Na het schaatsen zaten we aan een houten tafel met warme chocolademelk en slagroom, terwijl de kinderen elkaar probeerden te overtuigen dat zij het beste waren geweest op het ijs. Dat beeld, met die rode wangen en warme drankjes in kleine handjes, zit nog steeds in mijn hoofd als één van de mooiste momenten.
Jaren later was kinderbijslagdag uitgegroeid tot een soort feestdag in ons huis
“Wat gaan we deze keer doen, mam?” vroeg Flip laatst. Voor hen was dit net zo’n groot evenement als een verjaardag. “We hebben een paar opties,” zei ik met een geheimzinnig glimlachje. “Misschien iets met dieren? Of een avontuur?” Ik probeerde het spannend te houden. Carly keek op. “Kunnen we weer naar de zee?” vroeg ze. Vorige keer huurden we met de kinderbijslag een strandhuisje voor een weekend, en de kinderen hadden het er nog steeds over. Flip keek haar aan alsof ze gek was. “Nee, we moeten naar de dierentuin. Ik wil een leeuw in het echt zien.” Christiaan zei: “Misschien moeten we stemmen?” “Of lootjes trekken”, antwoordde ik.
Dit keer stond een nieuwe activiteit op de lijst: een dagje naar een klimpark
Iets wat Flip al maanden wilde doen sinds hij op school had gehoord dat er een park was waar je door de bomen kon klimmen als een aap. Carly was minder overtuigd, maar ik wist zeker dat ze het leuk zou vinden zodra ze eenmaal bezig was. We boekten het meteen toen de kinderbijslag was gestort. Ik vond het heerlijk om te weten dat we dankzij die kinderbijslag weer een herinnering zouden maken. De dagen tot het uitje werden vol enthousiasme afgeteld, met Flip die elke ochtend vroeg hoeveel nachtjes het nog waren.
Wat ons ritueel echt bijzonder maakte, was dat het voelde alsof we bewust even stilstonden bij het gezin
Flip was inmiddels 5, Carly 4. Over een paar jaar zouden ze niet meer blij worden van een speelhuisje of een klimpark. De tijd waarin deze simpele dingen hen zo gelukkig maakten, was zo kort. En misschien was dat waarom ik het zo belangrijk vond om die kinderbijslag op deze manier te gebruiken.
Soms vraag ik mensen wat ze met de kinderbijslag doen
Uit nieuwsgierigheid. “Gewoon sparen,” zeggen ze dan vaak zelf. “Voor later, voor als ze gaan studeren.” Dat is slim, dat weet ik ook wel. Maar ik wil ook dat ze iets beleven. Iets wat later meer waard is dan een spaarrekening: herinneringen aan hoe het was toen ze klein waren, toen we nog met z’n vieren in de auto stapten om iets speciaals te doen.
JAIM
