Het begin van een luxe gewoonte
Mijn bedrijf liep net een jaar of 3, en na al die lange dagen van werk en slapeloze nachten begonnen de inspanningen eindelijk zijn vruchten af te werpen. De klanten kwamen binnen, de omzet steeg, en ineens had ik een beetje vrijheid. Dat had ik al die jaren niet gehad. Geld verdienen voelde als een spel. En hoe meer ik won, hoe groter de drang om mezelf te belonen.
De eerste keer dat ik iets echt duurs voor mezelf kocht, was vlak na een lange maand van keihard werken
Ik stond in een boetiek in de stad, omringd door chique geklede paspoppen en rekken vol jurken met merken waar ik normaal alleen van durfde te dromen. Daar hing hij: een kobaltblauwe jurk met een diep uitgesneden rug, perfect aansluitend. De prijs? 450 euro. Ik slikte. Maar toen keek ik naar mijn reflectie in de spiegel, hoe die jurk bij mijn lichaam aansloot alsof hij speciaal voor mij gemaakt was. En ik dacht: waarom ook niet?
Die avond droeg ik hem naar een etentje met vriendinnen
De reacties waren geweldig. “Wauw, Sara, je straalt!” zei een vriendin. Ik voelde me alsof ik de wereld aankon. En ergens daar, tussen het voor- en nagerecht, besloot ik dat dit een gewoonte mocht worden. Eén keer per week iets voor mezelf. Iets bijzonders. De week erna was het een designer handtas. Ik had er maandenlang naar gekeken in de etalage van een highend winkel. Het voelde bijna onwerkelijk toen ik hem eindelijk mee naar huis nam. “Die tas straalt jou uit,” zei mijn man. En dat was precies hoe ik het voelde. Alsof elke aankoop me een stukje sterker maakte, een stukje meer mezelf.
Het bleef niet bij kleding en accessoires
Ik begon te experimenteren met dingen die ik nog nooit eerder had overwogen. Zoals de dag dat ik een afspraak maakte bij een kliniek voor botox. Ik had het idee in mijn hoofd gekregen nadat ik mezelf op een foto had gezien, met een diepe frons tussen mijn wenkbrauwen. “Gewoon een beetje, we doen niet te gek” had de arts gezegd terwijl hij me geruststelde. Ik herinner me hoe nerveus ik was, maar toen ik twee weken later in de spiegel keek en die gladde, frisse blik zag, wist ik dat het een investering was die ik vaker zou maken.
Het bleef niet bij uiterlijke verzorging
Mijn huis, ooit gewoon een fijne plek, werd langzaam een paleisje. Ik kocht een enorme spiegel met gouden rand voor in de hal – bijna 900 euro – omdat het me deed denken aan een chique hotel waar ik ooit verbleef. Toen kocht ik nieuwe gordijnen, op maat gemaakt van een zware, fluweelzachte stof. En als kers op de taart huurde ik een privé-kok in voor een diner met het gezin. Het kostte me 400 euro, exclusief ingrediënten, maar ik had nog nooit zo bijzonder een diner georganiseerd.
De kinderen vonden het prachtig
“Mama, mogen we dit altijd?” vroeg mijn dochter toen ze de met chocolade versierde desserts op tafel zag staan. Ik lachte. “Nee, lieverd, dit is speciaal. Voor één keer.” Maar stiekem dacht ik: waarom niet? Waarom zou ik mezelf dat soort dingen ontzeggen, als het kan? Financieel gezien.
Sieraden waren een ander zwak punt
Op een dag liep ik langs een juwelier en bleef ik staan bij de vitrine. Een gouden ring met een kleine diamant glinsterde in het licht. Hij was subtiel, elegant. Precies wat ik mooi vond. Voor ik het wist, zat ik binnen aan een tafel, met een cappuccino in mijn hand, terwijl de verkoopster hem voorzichtig om mijn vinger schoof. “Hij staat prachtig,” zei ze. Ik wist dat ze het zei om te verkopen, maar ik voelde me geweldig. De prijs? 1200 euro. En ik had geen moment spijt.
Maar het bleef ook niet alleen bij sieraden
Soms kocht ik dingen die ik eerder nooit had overwogen. Zoals die keer dat ik besloot om een massagebank te bestellen voor thuis, inclusief een pakket met aromatherapie-oliën. Het idee was simpel: een wellness-ervaring in mijn eigen huis. De eerste keer dat ik erop lag terwijl een masseuse mijn rug losmaakte, dacht ik: dit is de beste 500 euro die ik ooit heb uitgegeven.
Ik begon ook ervaringen cadeau te doen aan mezelf
Zoals die keer dat ik besloot een dag vrij te nemen en een privé-sessie bij een yogalerares boekte. Het voelde luxe, bijna decadent, om die hele studio voor mezelf te hebben. Maar na die twee uur voelde ik me zo ontspannen, zo opgeladen, dat ik dacht: dit is het waard. En dat was precies wat het was. Alles wat ik kocht, alles wat ik deed, voelde als een investering in mijn eigen geluk.
Maar er waren ook kleine dingen
Zoals verse bloemen, elke week opnieuw. Toch bleef er altijd een stemmetje in mijn achterhoofd. Was het niet te veel? “Je werkt er hard voor, Sara,” zei mijn man vaak. “Als iemand het verdient, ben jij het wel.” En dus ging ik door. Elke week iets nieuws, iets bijzonders. Want waarom niet? Als het kan, kan het. Het was mijn manier om het leven te vieren.
SARA
