Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
Dex en ik waren bijna 10 jaar getrouwd
Een stabiel huwelijk, dat zei iedereen altijd over ons. Twee prachtige kinderen, een fijn huis, en een leven dat van buitenaf perfect leek. En ergens voelde het ook zo. We hadden samen zoveel meegemaakt. De bevallingen van onze kinderen, Camiel en Frida, waren pittig. Vooral die van Frida, waarbij het allemaal niet zo soepel verliep en Dex naast me zat, mijn hand vasthield, en fluisterde dat alles goed zou komen. We waren een team. Dat dacht ik tenminste.
Het begon allemaal met Evelijn
Ze was nieuw op kantoor en kwam naast mij te zitten. Vanaf de eerste dag klikte het tussen ons. Evelijn had droge humor die me steeds aan het lachen maakte. Ze kon ontzettend goed luisteren en stelde altijd precies de juiste vragen. Toen ze vroeg naar mijn kinderen, vertelde ik trots over Camiel die net had leren fietsen en Frida die niet wilde stoppen met dansen en zingen. “Je bent een geweldige moeder,” zei ze toen, met een glimlach die me raakte. Ik voelde een soort tinteling, alsof iets in mij wakker werd dat ik lang niet had gevoeld.
In het begin dacht ik dat het niets was
Gewoon een fijne collega, een vriendschap. Maar elke keer dat ik Evelijn zag, merkte ik het warm kreeg. Als ze naast me stond om iets op mijn scherm aan te wijzen, rook ik haar parfum en ik voelde me volledig van mijn stuk gebracht. Op een dag werkten we aan een project waarbij we lange uren samen doorbrachten. Het kantoor was leeg, en terwijl ze met haar armen over elkaar stond en mijn scherm bestudeerde, viel het me op hoe mooi ze was. Haar gezicht, haar stem, haar ogen die even naar me keken en meteen weer wegdraaiden. Die nacht lag ik wakker.
Thuis probeerde ik het gevoel weg te stoppen
Negeren. Ik had een man, kinderen, een gezin. Maar hoe harder ik tegen mezelf zei dat het niets betekende, hoe sterker mijn gevoelens werden. Als Dex me vroeg hoe mijn dag was geweest, zei ik: “Gewoon druk, zoals altijd.” Ik wilde niet liegen, maar wat moest ik anders? Hoe kon ik hem vertellen dat ik in de war was, dat mijn gedachten steeds vaker naar Evelijn afdwaalden?
Het werd Valentijnsdag
Dex had bloemen voor me gekocht, zoals hij elk jaar deed. Maar toen ik die ochtend Evelijn op kantoor zag met een grote doos bonbons die een klant had achtergelaten, voelde ik een kriebel in mijn buik die ik niet kon verklaren. “Hier,” zei ze, terwijl ze een bonbon naar me uitstak. “Voor jou.” Ik pakte het aan en voelde haar vingers even de mijne raken. “Bedankt,” zei ik, terwijl ik probeerde mijn rode kop te verbergen.
De weken daarna werden ingewikkelder
Ik merkte dat ik steeds vaker manieren zocht om tijd met Evelijn door te brengen. We lunchten samen, bleven langer hangen na vergaderingen, en ik begon haar zelfs buiten werktijd appjes te sturen. “Heb je dit artikel al gelezen?”, vroeg ik haar, met een link naar iets wat ik snel had gegoogeld. Ik wist natuurlijk waar haar interesses lagen. Haar antwoord kwam direct terug: “Bedankt! Je kent me al goed, Amy!”
Ik wist dat ik mezelf voor de gek hield, dat ik iets deed wat niet eerlijk was tegenover Dex, maar ik kon niet stoppen
Op een dag vroeg Evelijn me mee uit eten, “gewoon als collega’s”, zei ze. “Tijd voor ontspanning”, lachte ze. Die avond zat ik tegenover haar in een klein Italiaans restaurant. Ze vertelde over haar vorige baan, haar reizen, haar dromen voor de toekomst. Ik hing aan haar lippen. Letterlijk. Ik keek nonstop naar die volle mooie mond. Toen ze vroeg naar mijn dromen, bleef ik stil. Wat waren mijn dromen eigenlijk? Mijn gezin, mijn kinderen, dat was alles wat ik ooit had gekend. Maar diep vanbinnen voelde ik dat ik meer wilde, meer nodig had. Iets totaal anders.
Die avond veranderde alles
Toen ik thuiskwam, keek Dex me vragend aan. “Waar was je zo laat?” vroeg hij. Ik loog en zei dat de vergadering ontzettend was uitgelopen. Maar ik voelde mijn schuldgevoel zwaarder en zwaarder worden. Hoe kon ik hem dit aandoen? Hoe kon ik doorgaan met een huwelijk dat zo stabiel leek, terwijl ik me aangetrokken voelde tot iemand anders? Tot een vrouw?
Ik besloot dat ik eerlijk moest zijn
Ik moest opbiechten. Niet meteen over Evelijn, maar over mijn gevoel dat er iets niet klopte. Op een avond, terwijl Dex en ik aan tafel zaten, zei ik: “Dex, ik weet niet hoe ik dit moet zeggen, maar ik voel me anders. Ik voel me niet meer gelukkig zoals vroeger.” Hij keek me aan, gekwetst. “Wat bedoel je, Amy? Heb ik iets fout gedaan?” Ik schudde mijn hoofd. “Nee, het ligt niet aan jou. Het ligt aan mij. Ik weet gewoon niet of dit is wat ik wil.”
De weken die volgden waren een emotionele rollercoaster
Zo kan ik het wel omschrijven. We spraken veel, huilden samen. Op een gegeven moment vertelde ik wel over Evelijn. Ik wilde het in etappes doen. Dex schrok enorm. En hij was erg verdrietig. Hij besefte dat hij nooit kon bieden wat Evelijn wel kon. Er was geen strijd. Uiteindelijk besloten we dat het beter was om uit elkaar te gaan. Dex was begripvol, maar ik zag hoe moeilijk het voor hem was. Hij had nooit verwacht dat ik verliefd zou worden op een vrouw, ik ook niet.
We besloten samen alles voor de kinderen te doen
Zij stonden voorop. De kinderen moesten erg wennen aan de scheiding, en het was zwaar om ze uit te leggen dat papa en mama niet meer samen zouden zijn. Maar we deden het in harmonie. Dex en ik werkten samen om het voor hen zo makkelijk mogelijk te maken. We vertelden hen dat we altijd van hen zouden blijven houden, ongeacht wat er gebeurde. De kinderen hoefden geen kant te kiezen. Ook niet waar ze wilden wonen. We zouden het 50/50 doen. Met alles.
Een paar maanden later verhuisde ik naar een klein huisje in de buurt
Met Evelijn ging ik latten. Maar ze begon steeds vaker langs te komen. We waren voorzichtig, hielden het rustig, maar uiteindelijk werd het duidelijk: we wilden samen zijn. Evelijn was geduldig met Camiel en Frida, speelde spelletjes met hen en luisterde naar hun verhalen. Langzaam maar zeker accepteerden ze haar, en ik voelde voor het eerst in lange tijd dat ik echt mezelf kon zijn. Volledig mezelf. Dat was heerlijk.
Nu, terwijl ik dit schrijf, zit Evelijn naast me op de bank en kijkt ze naar Camiel die een toren bouwt van Lego
Frida zit aan mijn andere kant met een boek op schoot. Het is zo vredig. Ik hoop dat Dex ooit een nieuwe vrouw tegenkomt. Ik gun het hem zo: de liefde van zijn leven. Ik zie ons dan zo samenkomen als één familie met de feestdagen.
AMY
