Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Mijn dochter gaat helemaal op in de magie van de Sint
Mijn oudste dochter is bijna drie, en dit jaar lijkt zij helemaal op te gaan in de magie van Sinterklaas. Haar ogen glimmen als we samen liedjes zingen, en ze huppelt door het huis met haar speelgoedmijter op. Elke dag vraagt zij of we de schoen al mogen zetten en of het paard haar wortel wel lekker vond. Het is hartverwarmend om te zien hoe zij geniet. Maar tegelijkertijd zit ik met een knoop in mijn maag. Want dit hele feest, het idee van een man op een paard die cadeautjes door de schoorsteen gooit, is uiteindelijk natuurlijk een leugen. En daar worstel ik mee.
Eerlijkheid is het belangrijkst
Van jongs af aan heb ik altijd het gevoel gehad dat eerlijkheid het belangrijkst is. Hoe kan ik mijn kinderen later leren dat ze altijd de waarheid moeten spreken, als ik zelf nu een sprookje verkoop als realiteit? Het voelt alsof ik bewust meedoe aan een grote leugen. Natuurlijk begrijp ik dat het bij tradities hoort, en dat het ‘onschuldig’ is, maar het gaat toch tegen mijn principes in.
Zal ze zich verraden voelen?
Ik vraag me ook af hoe het voor mijn dochtertje zal zijn als zij er straks achter komt dat Sinterklaas niet echt bestaat. Zal zij zich verraden voelen? Zal zij me minder vertrouwen? Het voelt alsof ik een basis leg die later kan tegen werken. Maar als ik haar nu de waarheid vertel, loop ik tegen een ander probleem aan.
Kan ze zo’n groot geheim voor zich houden?
Hoe gaat het straks op de basisschool? Daar geloven (bijna) alle kindjes heilig in Sinterklaas. Als ik haar vertel dat het allemaal niet echt is, bestaat de kans dat zij dit, onbedoeld, tegen zijn vriendjes vertelt. Ze is nog zo jong om zo’n groot geheim voor zich te houden. Ik zie de boze blikken van andere ouders al voor me: “Waarom moest jouw dochter de magie verpesten?” Ik wil niet dat zij zich een buitenbeentje voelt of dat ik verantwoordelijk ben voor het breken van andere kinderhartjes.
Is het niet zonde om dit magische deel van de kindertijd te ontnemen?
En ergens knaagt nog een andere vraag: ontneem ik haar een bijzonder deel van zijn kindertijd? Er is zoveel magie in geloven in iets groters, in cadeautjes die onverwachts verschijnen, in het idee dat er iemand is die precies weet wat je nodig hebt. Kinderjaren zijn zo kort. Is het niet juist mijn taak als moeder om dat gevoel van verwondering en onschuld zo lang mogelijk te koesteren?
Misschien is dit een oplossing
Ik heb er veel over gelezen, over hoe andere ouders hiermee omgaan. Sommigen kiezen ervoor om de traditie in stand te houden, maar het niet groter te maken dan het is. Ze vertellen hun kinderen bijvoorbeeld dat Sinterklaas een spel is waar iedereen aan meedoet. Het is niet per se een leugen, maar meer een fantasie waar je samen in duikt. Misschien is dat een oplossing die ook bij mij past.
Ik kies nu voor een middenweg
Ik overweeg nu om het niet zwart-wit te maken. Ja, we zingen liedjes en zetten schoenen, maar ik wil niet de nadruk leggen op “het is écht waar.” In plaats daarvan kan ik haar leren dat Sinterklaas een prachtig verhaal is, net zoals de sprookjes die we samen lezen. Als ze vragen stelt, wil ik eerlijk zijn, maar zonder het plezier weg te nemen.
Voor dit jaar laat ik het zo
Voor dit jaar laat ik haar genieten. Ze is nog klein, en het plezier dat ze heeft, weegt misschien zwaarder dan mijn eigen twijfels. Maar ik weet dat dit dilemma zal blijven bestaan. Hoe ouder ze wordt, hoe meer ik de druk voel om een lijn te trekken tussen fantasie en werkelijkheid. Ik wil hoe dan ook dat mijn kinderen leren genieten van de magie van het leven, op welke manier dan ook. Of dat nu met Sinterklaas is of door te begrijpen dat de echte magie zit in het geven, in liefde en in samenzijn.
ANNIKA
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Ik zie het niet als liegen. Als je het zo brengt aan je kind: “Papa en mama hebben tegen je gelogen”, ja, dan zal het kind boos zijn. Heel veel gaat ook om hoe je het brengt, denk ik. Ze kan straks ook onderdeel zijn van de volwassenen met een heel mooi geheimpje voor kinderen. Dan hoort ze bij de club van de grote mensen en kan ze helpen om de fantasie van kleine kinderen levend te maken.
Ik zie het als: kinderen zijn onderdeel van een magisch sprookje, hoe gaaf is dat! Ik ging als kind helemaal op in de wereld van Disney, Harry Potter, sprookjes, elfjes, Sinterklaas, Kerst… Wat een magische tijd! Dat maak je daarna nooit meer mee. Die fantasie, de betovering… Kinderen hebben nu dat magische denken, gun ze dat zo lang mogelijk zou ik zeggen. Dat is toch een geweldige wereld om in te leven?
Als mijn dochter denkt dat ze een elfje in de tuin zag, dan zeg ik ‘Oh wauw, waar? Hoe zag ze eruit?’. Met een Piet hetzelfde. Mocht ze er serieus naar gaan vragen, dan leg ik uit dat ze niet echt bestaan. Dat doe ik met monsters ook.
Ik leg ook gerust uit dat ik mee ga in haar fantasie omdat ik het zo mooi vind dat ze zo creatief en fantasierijk kan denken en dat ik graag mee wil spelen in haar wereld.
Ik vind liegen echt een veel te zware manier om hiernaar te kijken, maar dat ben ik.
Wat een meest vervelende reactie is dit.
HET IS EEN KINDERFEEST.
Egotripper.
bijna in staat om het voor alle kinderen te verknallen.
Zeg tegen jouw kind dat de Sint niet bestaat en laat haar vooral ook niet mee genieten van het feest als je alles zo hypocriet vindt!
Zoek het met je gezin en de leugens eromheen lekker uit, maar laat diegene die het willen genieten.
O ja, sluit ze op in een kooi, de wereld is zo rot en zit vol leugens!!!
waar maak je je druk om??? er zijn zoveel kinderen opgegroeid met sinterklaas en er in geloofden en later achter kwamen dat het een verzonnen verhaal is. nou verreweg de meeste kinderen kunnen dat heus wel verwerken hoor als ze erachter komen!!! sprookjes zijn toch ook verzonnen? kom op, door zo te gaan denken als de moeder in het verhaal schep je alleen maar tere kinderzieltjes die nergens meer tegen kunnen…. oja, en leugentjes om bestwil zal jij ook wel eens verzinnen en tegen je kind(eren) zeggen hoor! bijvb. zeggen dat de tv kapot is als je vindt dat ze niet meer mogen kijken….
leer je kind dan ook alsjeblieft de juiste spelling;
jouW kind, jouW leven, jouW regels.
@Steph
ga je dan ook uitleggen dat de verkleedbeesten in Disneyland nep zijn? of dat er snachts echt wel ingebroken kan worden? of dat een poppenkast nep is?
het zijn kleine kinderen die een magisch verhaal beleven. laat die kinderen lekker kind zijn. ik heb zelf alleen maar super leuke herinneringen aan Sinterklaas.
waarom moet alles altijd zo moeilijk worden gemaakt. het is gewoon een leuk verhaal.
Het is denk ik goed dat we dingen overdenken die we als ‘normaal’ ervaren, door steeds kritisch te blijven hopen we allemaal de wereld een beetje mooier te maken. Ikzelf heb alleen maar prachtige herinneringen aan Sinterklaas en heb het mijn ouders nooit kwalijk genomen dat ze ‘gelogen’ hebben en mijn vertrouwen is zeker niet geschaad. Ik kies er dan ook bewust voor om wel de magie te behouden. Als mijn kind er direct vragen over stelt, dan is dat het moment om eerlijk te antwoorden, maar dat komt logischerwijs bij de meeste kinderen ook pas rond 6/7 jaar.
Wij hebben de kinderen meteen van het begin af aan verteld dat Sinterklaas niet echt is en dat wij als ouders de schoenen vullen. Alsnog beleefd hij de magie hoor. Bij de Sint optocht werd mijn grote jongen toch weer even een kleine jongen toen Piet met hem persoonlijk sprak.
Niet druk maken om wat andere mensen zullen vinden, jou kind, jou leven, jou regels!
Precies, hier net zo, wij wouden niet liegen en merkten ook dat onze neurodiverse kinderen de spanning van sinterklaas veel beter trekken als ze de waarheid weten. Ze weten dat ze het niet mogen verklappen en houden netjes hun mond trouwens. En staat er een sinterklaas voor hun neus dan geloven de jongste 2 spontaan even in sinterklaas, de magie is dus echt het verloren.