Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Vanaf het moment dat ik Adam leerde kennen, wist ik dat hij een dochter had
Riki was toen acht jaar oud. Ik wilde haar graag leren kennen, wilde haar een fijne plek in ons leven geven. Maar vanaf de eerste keer dat ik haar ontmoette, voelde ik dat dat niet soepel zou gaan. Ze keek me aan met een blik die ik nooit zou vergeten – boos en ook afwijzend, alsof ik iets probeerde af te pakken wat van haar was. Adam zei dat het tijd nodig had: “Komt wel goed”. Maar ik kreeg steeds meer mijn twijfels.
In die twee jaar dat we samen waren, heb ik geprobeerd om een band met Riki te krijgen
Ik vond dat zo belangrijk. Maar daarnaast ook gezellig. Meidendingen. Ik nam haar mee naar de dierentuin, bakte koekjes met haar, kocht cadeautjes. Maar niets leek goed. Elke keer als ik iets aardigs deed, reageerde ze ofwel ongeïnteresseerd, of juist heel bijdehand. Ze gaf me het gevoel dat ik niets voor haar betekende, dat ik gewoon “die vrouw van papa” was. Een aanhangsel.
Er waren momenten dat ze ronduit onbeschoft tegen me deed
Op een dag hadden we een kleine picknick georganiseerd. Ik had alles klaargemaakt – sandwiches, sapjes, groente en fruit. Terwijl we daar zaten, keek Riki me aan en zei: “Mijn mama maakt veel lekkerdere broodjes dan jij. Dit broodje heeft niet zoveel smaak.” Ik slikte en probeerde kalm te blijven, maar het voelde als een aanval. Adam voelde zich zichtbaar ongemakkelijk, maar zei niets. Het leek alsof hij bang was om tegen haar in te gaan. Ik voelde me er alleen voor staan.
Een andere keer hadden we een familiedag bij mijn ouders thuis
Riki luisterde nauwelijks naar wat iemand zei en op een gegeven moment, terwijl mijn moeder iets vertelde, zuchtte ze luid en zei: “Waarom moet ik altijd met alles mee?” Ik schaamde me. Mijn ouders waren altijd zo lief voor haar geweest, maar Riki’s gedrag haalde alles onderuit. Het leek alsof al hun en mijn moeite voor niets was geweest. Ze zag het niet. Of wilde niet zien wat ze aan het doen was. Of ze deed het juist erg bewust. Gemeen.
Toen ik zwanger raakte van Lisa, dacht ik dat alles zou veranderen
Misschien zou Riki zachter worden, trots worden om een grote zus te zijn. Lisa zou ons allemaal verbinden. Dit bracht ons gezin dichter bij elkaar. Maar toen Lisa werd geboren, leek Riki’s gedrag alleen maar erger te worden. Ik dacht dat het niet erger kon, maar dat kon het blijkbaar wel. Riki vond dat nodig. Zo onaardig. Ze had totaal geen respect voor mij. Ook niet voor de nieuwe baby in huis.
Vanaf het moment dat Lisa thuis was, was er geen houden meer aan met Riki
Ze liet haar afkeer duidelijk merken en deed geen enkele moeite om dat te verbergen. De eerste keer dat ze Lisa zag, keek ze naar haar zusje, trok een gezicht, en zei: “Waarom hebben jullie een baby gekregen? Jullie hadden toch al mij?” Ik stond daar met Lisa in mijn armen, vol liefde, ja zelfs nog voor Riki, en die opmerking raakte me diep. Hoe kon ze zo kil zijn? Als ze niet van mij kon houden, dan wel van haar eigen zusje toch? Ik wist niet meer wat ik met haar aan moest.
Riki maakte constant nare opmerkingen over Lisa
Als Lisa huilde, rolde ze met haar ogen en zei: “Kun je die baby niet gewoon stil krijgen?” Of ze riep: “Lisa is irritant!” alsof ze het recht had om zo over haar zusje te praten. Adam probeerde af en toe wel in te grijpen, maar meestal zei hij iets vaags als: “Riki, wees een beetje aardig.” Hij hield er meteen weer mee op als ze hem boos aankeek. Het voelde alsof ik er alleen voor stond, alsof ik degene was die Riki’s gedrag maar moest verdragen zonder steun.
Op een dag had ik Lisa net in bad gedaan en aangekleed in een schattig pakje
Ik was bezig met haar flesje toen Riki binnenkwam. Ze keek naar Lisa, trok een vies gezicht, en zei: “Kun je haar niet iets beters aantrekken?” Ik was zo boos, maar ik hield mezelf in. Toch raakte ik steeds gefrustreerder. Het voelde alsof Riki haar best deed om het leven voor ons allemaal zuur te maken. De sfeer was gewoon niet leuk. Niet goed.
Er was zelfs een keer dat Riki Lisa’s speen afpakte en ermee begon te spelen, wetende dat Lisa er rustiger van werd
Ze hield de speen voor Lisa’s gezicht en trok hem steeds weg op het moment dat Lisa ernaar greep. “Riki, geef haar die speen terug,” zei ik met een strakke stem. Maar ze keek me aan met een uitdagende blik, alsof ze wilde zien hoe ver ze kon gaan. Toen ik uiteindelijk boos werd en haar streng toesprak, liep ze boos weg. Adam mompelde dat ik misschien wat rustiger kon blijven, maar ik voelde me totaal onbegrepen. Het was alsof hij blind was voor wat er echt aan de hand was.
En de problemen bleven maar komen
Telkens als ik dacht dat het niet erger kon, wist Riki me weer te verrassen. Op een middag, terwijl ik Lisa op de bank had gelegd voor een dutje, liep Riki langs en gaf een harde klap op de rugleuning, waardoor Lisa wakker schrok en begon te huilen. Riki lachte en zei: “Ach, ze slaapt genoeg, even wakker worden.” Ik kon mijn ogen niet geloven. Het was op dat moment dat ik besefte dat ik haar gedrag niet langer kon accepteren. Dit was ronduit bizar.
Ik probeerde het met Adam te bespreken
Hij deed het af als “normaal zussenruzie”. Rivaliteit. Strijd om aandacht. Ik voelde me onzichtbaar in mijn eigen huis, alsof mijn gevoelens en zorgen er niet toe deden. Hij wilde niet zien hoe ongepast Riki zich gedroeg. Ik begon me steeds meer terug te trekken. Ik wilde geen ruzie maken, maar het voelde alsof ik met mijn rug tegen de muur stond. Dit was haast een onmogelijke situatie. De enige momenten die rustig en liefdevol waren als Riki bij haar moeder was.
Ik weet dat Riki pas tien is en dat ze misschien moeite heeft met de situatie, maar mijn geduld is op
Alles wat ik heb geprobeerd, iedere poging om haar het gevoel te geven dat ze erbij hoort, lijkt niets te doen. Elke keer dat ik naar Lisa kijk, voel ik liefde, trots, en dankbaarheid. Maar als ik naar Riki kijk, voel ik iets dat ik niet wil voelen. Het maakt me bang dat ik het niet kan veranderen, dat ik mijn rol als stiefmoeder altijd met afkeer zal vervullen, omdat ze geen respect heeft voor mij of haar zusje. Zal dit ooit veranderen?
GRACE
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
raar dat de moeder van de oudste hierbij ook niet betrokken word
denk dt een gezamenlijk gesprek wel van toepassing is
haar gedrag tegen der kleine zusje vind ik niet gezond onder welke omstandigheden dan ook we hebben het hier over een baby niet 2 kinderen van dezelfde leeftijd
ik als bonus/stief moeder zou dit niet tolereren tuurlijk niet leuk als de ouders scheiden maar wederzijds respect hoort er gewoon te zijn
Ik denk dat je man misschien vaker iets alleen moet ondernemen met zijn oudste dochter. Sommige mannen zetten hun partner op nr 1 en daarna hun kind. Hij moet laten zien dat zijn dochter voor zijn vrouw komt. Dat is hoe het hoort. Zei was er eerst.
Het is logisch dat ze de broodjes van mama het lekkerst vind omdat ze dat gewend is. Eigen haard is goud waard. Voel je niet beledigd. Vraag idd liever hoe ze haar broodje liever had gewild. Misschien een idee om eens met haar moeder en jullie 3 gezamenlijk te doen. Als je de moeder goed leert kennen zal je de dochter ook beter begrijpen en dat lijkt mij ook heel fijn voor haar.
Dit meisje heeft geen therapie nodig. Kinderen van die leeftijd kunnen idd opstandig zijn. Zeker lastig maar als je haar naar therapie stuurt zeg je dat zei het probleem is. Maar ik denk dat haar vader meer zijn best moet doen voor zijn dochter. En interesse tonen is heel belangrijk maar ook betrekken juist bij de baby onder toezicht. Dit creëert een band. Vind ze de kleren niet mooi? Laat haar dan volgende keer kleren uitkiezen. Misschien wil ze het ook wel helpen aandoen. Of een flesje geven?
Laat haar 1 dag in het weekend iets kiezen wat zei wil doen, iets passends voor haar leeftijd. Dan is het ook niet zo erg als ze de andere dag met iets mee moet.
Benoem wat je ziet in haar gedrag, vraag of je dat goed ziet, toon begrip voor haar gevoelens en zoek samen naar oplossingen.
Ik kom uit een gezin met gescheiden ouders. Het is erg lastig wanneer je je als kind steeds moet aanpassen aan een ander huis met andere regels. Ik was juist dwars als ik terug kwam bij mama omdat het daar veilig voelde en alles wat ik in het weekend in moest houden eruit kwam. Maar ook omdat ik met mijn vader veel meemaakte en het thuis weer saai was.
Het is dus positief dat ze opstandig durft te zijn. Ze voelt zich daar veilig genoeg voor. Misschien verveelt ze zich erg?
Goed verwoord Bo. Een aantal reacties hier maakt mij ook boos en bezorgd.
Ik vind het typerend dat Grace haar verhaal begint met: “…wilde haar een fijne plek in ons leven geven.” Alsof Riki in het leven is gekomen van haar en haar vader. Het is natuurlijk precies andersom: Grace is ongevraagd in het leven van Riki gekomen. Riki heeft nul verantwoordelijkheid naar Grace om haar aardig te vinden en blij te zijn met haar zusje. Arm kind…
Ik lees een aantal zorgwekkende dingen. Ten 1e mist Riki een groot gevoel van veiligheid, omdat haar vader geen duidelijke grenzen stelt. Hij zit fout door zijn nieuwe partner met de consequenties ervan op te zadelen. 2e punt is: wees nooit jaloers op de moeder van je stief/bonus/+ kind, want een kind is loyaal en heeft het recht om van beide ouders te houden! Zij heeft hier niet om gevraagd. Je had in plaats van haar te verwennen ook gewoon kunnen laten merken dat ze er mag zijn zoals ze is en dat je haar mama niet vervangt. Dit kan bijvoorbeeld door interesse te tonen in welke leuke dingen ze met haar moeder gedaan heeft als ze bij jullie komt, want zij is 50% en 50% mama! Ik vind het schandalig dat je je eigen baby als “verbindingsstuk” ziet, terwijl de basis nog niet eens op orde is en dat met een man die totaal geen grenzen stelt en eigenlijk overal buiten lijkt te staan, want ik lees alleen maar ‘Ik en Riki’…. Natuurlijk voelt ze zich weggezet, ze gaf het zelfs aan! Hoe sterk was het geweest om daar op te reageren? Je had kunnen zeggen dat de baby niet haar plek inneemt en dat jullie harten genoeg liefde hebben voor allebei om maar iets te zeggen. Wel moet je voor de veiligheid van Lisa opkomen, want je weet niet hoeveel stappen verder Riki nog zal gaan, maar ik vraag me meer af of je bij zo’n man moet willen blijven. Hij denkt er wel heel makkelijk over volgens mij.
Bijzonder vind ik het hoe kinderen zich altijd maar aan moeten passen als de ouders verder gaan met nieuwe partners. Kinderen betalen altijd de rekening en iedereen denkt maar dat dat normaal is. Het probleem is dat het kind niet gevraagd heeft om een scheiding en het liefst zijn/haar eigen vader en eigen moeder bij elkaar wil zien. Dat kind is 8 en jij gaat als volwassene zielig lopen doen omdat zij zegt dat haar moeder zus of zo beter kan doen? Eh… ja Duh! natuurlijk doet moeder alles beter, dat heet loyaliteit. Het kind heeft niet gevraagd om tijd met jou en jouw familie door te brengen toch? ze wil tijd met haar papa. Kostbare tijd die ze al minder dan 100% heeft, wellicht zelfs alleen in het weekend of erger nog om de twee weken een weekend?? En nu moet ze die kostbare tijd nog delen ook met een vreemde vrouw die haar tijd met haar vader “steelt” en die moet ze ook nog eens verplicht leuk gaan vinden?? Deze vrouw neemt vervolgens ook nog eens alles heel persoonlijk en kan zich totaal niet verplaatsen in het kind. Maar terwijl de basis nog niet op orde is wordt er ook nog eens een samengesteld gezin door het meisje haar strot geduwd? natuurlijk vind ze haar zusje niet leuk. Ze is 10 en krijgt nu al niet de aandacht die ze van papa nodig heeft en bovendien voelt het kind aan alles dat ze eigenlijk niet gewenst is. Omdat de nieuwe vriendin van papa het zo erg vind dat haar broodjes niet zo lekker zijn als die van haar eigen mama en nog meer van zulke rand zaken. Echt het kind klinkt misschien niet aardig, maar de stiefmoeder en vader hebben wel bar weinig begrip voor het meisje!
Eens!
amen!
Waarom is vindt iedereen het maar normaal dat kinderen van gescheiden ouders worden opgezadeld met nieuwe partners? Volwassenen kunnen toch ook gewoon voor hun kinderen kiezen? Altijd maar gelijk weer daten en samenwonen, nog meer kinderen maken. Ik was ook echt niet blij met de nieuwe partners van mijn ouders en zou mijn kind dat nooit aandoen.
zoals ik de situatie lees heb ik een vermoeden dat de moeder van dat meisje van 10 jaar de boosdoener is die het kind opstookt heb het gezien bij een vriendin van mijn die kinderen werden ook opgestookt door de biologische moeder en mijn vriendin was telkens de pineut en de vader ook tot de rechtbank toe kwaad spreken over de vader en stiefmoeder de oudste dochter kom weer thuis maar zoon is zo gebrainwashed door die moeder ongelooflijk
Waarom gun elkaar gewoon geluk ik begrijp dat niet
Je verhaal is erg onduidelijk door je gebrek aan leestekens. Niet vervelend bedoeld, maar ik geef het als feedback aan.
De vader heeft zowel zijn dochter als nieuwe vrouw laten stikken. Hij had zijn rol moeten pakken en dit in goede banen moeten leiden. Vanaf het begin, maar zeker vanaf het eerste moment dat de scheurtjes zichtbaar werden. En elk moment erna. Door telkens maar niks te doen en kind en de schrijfster in hun sop gaar te laten koken is dit steeds verder geëscaleerd.
Kind voelt zich duidelijk ongelukkig. Maar schrijfster ook, dit is niet haar schuld.
Nu het zo ver is gekomen kom je hier niet makkelijk meer uit. Maar doe iets, want het wordt er zo niet beter op. Pa heeft nog steeds geen zin om zijn rol zelf te pakken, dus zoek hulp. Zodat het beter kan worden, voor jullie allemaal. Wil de rest geen hulp, ga dan zelf, voor jezelf. Sterkte, dit is niet hoe je het hebt gewild.
De vader heeft zowel zijn dochter als nieuwe vrouw laten stikken. Hij had zijn rol moeten pakken en dit in goede banen moeten leiden. Vanaf het begin, maar zeker vanaf het eerste moment dat de scheurtjes zichtbaar werden. En elk moment erna. Door telkens maar niks te doen en kind en de schrijfster in hun sop gaar te laten koken is dit steeds verder geëscaleerd.
Kind voelt zich duidelijk ongelukkig. Maar schrijfster ook, dit is niet haar schuld.
Nu het zo ver is gekomen kom je hier niet makkelijk meer uit. Maar doe iets, want het wordt er zo niet beter op. Pa heeft nog steeds geen zin om zijn rol zelf te pakken, dus zoek hulp. Zodat het beter kan worden, voor jullie allemaal. Wil de rest geen hulp, ga dan zelf, voor jezelf. Sterkte, dit is niet hoe je het hebt gewild.
idd LK
helemaal mee eens pa is een zakkenwasser slappe zak ik had dat zeker niet geaccepteerd typische man he wel de lusten maar niet de lasten kansloze kerel
Ach gossie, 10 jaar oud, een kind die voor de drempel staat ven de puberteit.
Hulp bij zoeken is belangrijk en gewoon lief en vriendelijk blijven en als er iets gebeurt met humor het gebeuren benoemen. Laat haar weten dat je graag het fijn wil hebben met haar en stimuleer je man waar zij bij is om leuke dingen te doen met zijn dochter.
Je wil haar vader niet afpakken en dat is belangrijk. Want zo voelt het waarschijnlijk wel voor haar.
en zoek ook voor jezelf hulp zodat je er met meer afstand naar kunt kijken. En vraag om methodiek zodat je zelf niet geraakt wordt en als volwassene naar het geheel blijft kijken.
Laat de baby nooit alleen met het meisje. Ze provoceert duidelijk om aandacht te krijgen dus wellicht kun je ook proactief reageren en kijken hoe het fijn voor haar kan zijn. Wat zij graag wil doen. En als ze negatief doet, dat rustig benoemen, vriendelijk blijven en zeggen dat je hoopt dat het anders zal worden omdat dit ook voor haar fijner is en leuker.
Liefs en sterkte. Dit is echt rot voor haar en voor jou en je man. Zie het als een gezamenlijk doel om een fijn gezin te krijgen met zijn drieën. Succes!
Je hebt 100% gelijk dit kan niet ze is 10 jaar!
Geen 2 jaar dan valt het te begrijpen
Se zit in groep 6? Neem ik aan daar gaat ook niet alles door de beugel en moet je jezelf aan de regels houden !!
Zorg dat het thuis ook gebeurt stell regels op!
Geef een time-out wanneer nodig gelijk afleren ze zou het ook niet fijn vinden als zij sliep en er word geslagen op de bank dus laat haar zich dingen voorstellen misschien heeft se dat wel nodig zou je het leuk vinden als : ik je pop afpak en het weggooi? Nee dan moetje het ook niet met babys speen doen uit de mond trekke en late huile
Zelf ben ik ook stiefmoeder van een 9jarige jongetje die loopt bijv zichzelf contineu te vergelijken met zn zusje van net 6 dan onstaan er irritaties in huis begrijpelijk praat erover met papa zeg dat het niet verder gaat zo zoek een oplossing geef beloningen bijv een sticker als het goed gegaan is!!
Jij begrijpt er echt helemaal niks van!!!! wat een onnozele reactie. Ze is tien, daarom is het juist zo moeilijk.
arme Riki. wat ze doet is niet ok, zeker niet, maar ik zie tussen de regels door een boos, afgewezen en niet gezien kind dat door haar moeder regen de stiefmoeder wordt opgezet, niet wordt gesteund en begrensd door vader en niet wordt begrepen door stiefmoeder. het is heel logisch dat ze alles projecteert op haar zusje, dat het levende bewijs is dat het tussen de ouders nooit meer goed komt en die in ieder opzicht wordt voorgetrokken ( vanuit Riki’s perspectief). heeft het meisje hulp? zo niet kijk dat of er bv via school iets mogelijk is..nu kan je haar nog bereiken. over een paar jaar is het te laat.
nou martine
daar ben ik het niet mee eens wat je nu zegt
de stiefmoeder doet er alles aan om het meisje naar haar zin temaken alls wat ze doet is te min je hoort haar zeggen mijn moeder maakt lekkerder broodjes als jij dus haar moeder vind ik is de boosdoener die heeft duidelijk een hekel aan de nieuwe vrouw van haar ex man
kortzichtig
Door dat de vader niet zijn partner steunt hierin(uit schuldgevoel naar het kind toe door de scheiding) door met het kind te praten en het recht te zetten en duidelijk te maken dat dat niet normaal is. Het kind moet hulp krijgen hierin het gedrag wat ze toond niet te rechtvaardigen is ook al ben je verdrietig en 10 jaar oud. Het allerlaatste wat het kind doet door op de leuning te slaan zodat het kind gaat huilen kan echt niet.
ze project haar pijn op het zusje. De stiefmoeder moet met haar partner praten dat hij in overleg moet gaan met zijn ex-vrouw voor professionele hulp.
Ik wens je veel succes met je gezin.
Door dat de vader niet zijn partner steunt hierin door met het kind te praten en het recht te zetten en duidelijk te maken dat dat niet normaal is. Het kind moet hulp krijgen hierin het gedrag wat ze toond niet te rechtvaardigen is ook al ben je verdrietig en 10 jaar oud. Het allerlaatste wat het kind doet door op de leuning te slaan zodat het kind gaat huilen kan echt niet.
ze project haar pijn op het zusje. De stiefmoeder moet met haar partner praten dat hij in overleg moet gaan met zijn ex-vrouw voor professionele hulp.
Ik wens je veel succes met je gezin.
wat ik uit het verhaal haal; dit meisje is intens verdrietig, en gedraagt zich zo gemeen en boos mogelijk om haar verdriet te verbergen.
ze lijkt mij juist een gevoelig meisje dat de scheiding totaal nog niet verwerkt heeft. en daar bovenop komt een nieuw kindje.
ik zou absoluut in (familie)therapie gaan. dit kun je niet alleen oplossen.
Je verwacht van haar dat ze zich volwassen gedraagd.
Of het nu je eigen kind, of je stiefkind is.
Ze is nog maar 10 jaar, en gedraagd zich ook als een 10-jarige.
Een 10-jarige wil aandacht en probeert je uit.
Ik denk dat je als stiefmoeder voor jezelf hulp moet inschakelen om handvatten te krijgen om op de juiste manier met je stiefdochter om te gaan.
Het is nog maar een kind, die al veel heeft meegemaakt, zoals een scheiding, verhuizing, stiefmoeder, zusje waarvan ze waarschijnlijk ziet dat daar anders mee wordt omgegaan dan met haar, enz enz.
klopt. tien jaar is nog erg jong. mijn zoon is tien en hij lijkt heel wat, maar het zijn echt nog kinderen op die leeftijd. ik lees ook niets raars en afwijkends in haar gedrag, behalve dat ze verdrietig en boos is. en dat is logisch.
Ik schrik oprecht van sommige reacties hier.
Ik had gehoopt dat mensen zich meer zouden hebben verdiept in hoe het brein van een 10-jarig meisje werkt , voordat ze het meisje verantwoordelijk houden en stellen dat ze “genegeerd” moet worden of “dan bij haar moeder moet blijven”, of gestraft moet worden.
Haar gedrag komt voort uit het verbale onvermogen om haar ongeluk te uiten! Haar brein is nog niet zover gegroeid!
Alsjeblieft, dit verhaal gaat helemaal over de ouders en de gevolgen van hun keuzes. Het kind is alleen maar de dupe en haar gedrag vermoedelijk een wanhoopskreet.
Als ik zulke reacties lees, wil ik niet weten hoe het er thuis bij sommigen aan toegaat. En in hoeverre mensen zich verdiept hebben in de ontwikkeling van hun kind (erbrein) voordat ze het onmogelijke van hun kinderen gingen vragen.
Bedankt dit is precies wat ik denk en voel!
Dolfijntje, Anna, LMK.
Mijn advies zou zijn: lees de reacties van hen nog eens opnieuw!
Ik sluit me bij ze aan.
Want wat mij vanaf het begin tot einde van het verhaal opvalt: dit verhaal gaat over jou. Over jouw verlangen. Over jouw gezinsbeeld dat je voor je zag toen je een relatie kreeg met Riki’s vader.
De sleutel is: begin eens bij Riki.
Riki is op de wereld gezet, ongevraagd. Vervolgens moet ze meegaan in de beslissingen van de volwassen, kortom meewaaien met de mensen om haar heen, ongevraagd.
Riki voelt zich ongelukkig. Maar een meisje van 10 heeft niet het verbale vermogen om dit te communiceren. Waarschijnlijk weet ze zelf niet eens precies hoe ze zich voelt!
Jullie zijn twee dingen verplicht aan dit meisje:
1) Betrek een professional erin en laat het doel van dat traject zijn: niet jouw verlangen of het plaatje bereiken dat jij graag wilt, maar leren voorzien in Riki’s geluk en haar basisbehoeften!
2) Vergeet “voor wat, hoort wat”.
Riki is jou niets verschuldigd. Nooit. Ze heeft er niet om gevraagd dat haar vader een nieuwe vrouw kreeg. Dit is haar overkomen. Wat voor jou je grootste geluk is geweest (nieuwe relatie en een baby) , kan voor haar voelen als het ergste wat haar is overkomen in haar korte leven.
Verplaats je in haar. Ze is jou niets verplicht.
Jij en haar vader zijn daarintegen haar wel veel verschuldigd. Zij is het kind dat zich “maar moest aanpassen”. Jullie zijn de volwassenen die verantwoordelijk zijn voor de gevolgen van jullie keuzes, en voor het voorzien in haar (emotionele) basisbehoeften.
Probeer het niet alleen. Zoek GOEDE hulp!!
Voor Riki’s bestwil, niet jullie bestwil.
En probeer dit niet te zien als een aanval.
Soms moet je gewoon even wakker geschud worden om dingen vanuit een ander perspectief te kunnen zien.
Doe jij normaal komt door haar moeder ze heb geen manieren dat kind en Vader is een vlapdrol
Van iemand die niet kan spellen kan ik niet serieus advies aannemen.
nou bo ik denk dat die moeder van rikki ook niet helemaal spoort want daar moet eerst eens afhankelijk en daarna met z.n drieën aan de slag gaan ik blijf erbij dat die moeder van rikki de boosdoener is die is afgewezen en jaloers dat werkt ze uit op rikki ben ik van overtuigd
Er is niks wat erop wijst dat Riki’s moeder hier schuldig aan is, maar dat is vaak de makkelijkste kaart om te trekken! Kinderen zijn loyaal en bestaan 50% uit papa en 50% uit mama. Zij mist veiligheid omdat haar vader haar eigenlijk gewoon laat barsten! Nieuwe vrouw, hoppa nieuw kind erbij, maar wie laat Riki merken dat ze welkom is zoals zij is? Stiefmoeder is meteen jaloers omdat Riki, toen nog een 8-jarig meisje, de broodjes van mama lekkerder vindt. Dat heeft niets met stoken te maken, maar wel met de vraag om de bevestiging dat zij nog van haar mama mag houden. Dit was zo makkelijk op te lossen geweest door er luchtig op te reageren en te zeggen: ik geloof je meteen dat jouw mama heel veel kan en daar mag je ook van genieten! Vanuit liefde in plaats van jaloezie…
Die Rikie moetzich ook aanpassen en als ze dat niet wil moet ze bij haar moeder blijven….
nou miep
schot in de roos bij haar moeder is alles beter lekker daar blijven als ze 12 is mag ze rechtelijk gezien zelf kiezen waar ze wil blijven
nogmaals die moeder van rikki is de boosdoener
er wordt veel ingevuld hoe het kind zich voelt. hoe weten jullie hoe zij zich voelt? kan ook een persoonlijkheids stoornis zijn oid zoek professionele hulp via de huisarts zou mijn in advies zijn. niet morgen maar gisteren al!!!!
Wanneer je je op school niet kan gedragen wordt je er op gecorrigeerd, maar thuis mag je blijkbaar de pestkop zijn zonder consequenties? Ja, prima het is een kind.. Maar een kind moet je opvoeden en grenzen voor stellen wanneer je zwaar over de grens gaat moet dat ook gewoon worden gecorrigeerd. En stuur haar naar een therapeut.
Dan nog moet je kijken waar dat gedrag vandaan komt (op school ook). En gezien de heftige gebeurtenissen die ze heeft meegemaakt is haar gedrag niet abnormaal.
Riki voelt zich duidelijk vervangen door haar jongere zusje. Waarom niet gewoon met haar praten en dit uitspreken? Haar laten weten dat zij net zo belangrijk is als Lisa. Ze wil gewoon gezien worden denk ik. Dan kan je nog zo je best doen maar als zij niet haar.gevoelens kan uitspreken dan blijft de situatie zo. Negatieve aandacht is nou eenmaal ook aandacht. Verder is het inderdaad ook aan je man om haar toe te spreken over haar gedrag. Wat normaal is en wat niet acceptabel is. Ze is wel een kind ,geen volwassene. Zij kan niet inschatten wat wel of niet gepast is. Mijn ervaring is dat je altijd.de nieuwe vrouw blijft en dat.is een moeilijke positie. Veel geduld hebben en niet teveel verwachten zou ik zeggen. Het kan altijd beter worden dan nu..Geel veel succes en sterkte
Dit was al het geval voor haar zusje, dus duidelijk niet het geval.
Misschien, heel misschien was het een goed idee om eerst het samengestelde gezin in de basis op orde te hebben voor extra kinderen te maken? Je hoeft geen zorgverlener te zijn om te observeren dat ze professionele hulp nodig heeft, me dunkt. Los daarvan bén je ook gewoon ‘de vrouw van papa’, toch? Je bent niet haar moeder geworden door met gaar vader te zijn.
Er wordt vaak te luchtig gedacht over wat een scheiding met een kind doet. ‘Het is nu al zo lang geleden’, ‘Het is toch gezellig en ik doe mijn best, dus waarom doet kind zus en zo?!’
Newsflash: Een scheiding tekent voor het leven. Kinderen hebben geen invloed op het uit elkaar vallen van hun vertrouwde thuisbasis. Die machteloosheid, de woede en het verdriet wat hierbij komt kijken (ja, kinderen zijn nèt mensen) zijn erg verwarrend voor die kleintjes, die emotioneel gezien nog volop in ontwikkeling zijn. Het is aan BEIDE ouders om hier, binnen de trieste situatie, zo goed mogelijk mee om te gaan, omwille voor de kinderen. Overleg, observaties delen, gesprekken, alles. Dat ben je als ouders aan je kinderen verplicht. Ook ik ben 1.5 jaar geleden gescheiden. Ja, onze kinderen zijn over het algemeen blij, vrolijk en gelukkig. Zien zowel papa als mama veel en zien dat papa en mama goed door een deur kunnen en er beide voor ze zijn. Maar OOK is er verdriet, verwarring en boosheid. Beide aangemeld bij schoolmaatschappelijk werk om -zonder onze snaakneuzen erbij- open over hun gevoelens te kunnen praten.
Tip van Flip: Een onafhankelijke hulpverlener zoeken voor Riki, zorgen voor open en goed contact met haar moeder, momenten voor Riki zònder haar zusje (waar ze heus wel van houdt, ze voelt zich alleen compleet in de war, afgewezen en weet niet hoe ze hiermee om moet gaan, want pas 10) en zo min mogelijk druk. En… praat met haar. Zie haar. Luister naar haar. Zorg dat ze zich, ook over haar negatieve emoties, veilig voelt om met jullie te praten.
En ja, een kind moet leren dat ongewenst gedrag niet wenselijk is. Maar de voorwaarden om dit te kunnen leren, moeten voor haar geschept worden. Succes.
Ik vind dit verhaal hartverscheurend. Dit meisje heeft niet gevraagd om een nieuwe moeder. Daar kan jij niks aan doen, maar zij ook niet. Dat ze zich vervangen voelt zegt al genoeg. Zoek professionele hulp.
Veelal lees ik de verhalen hier, zonder mijn gedachten erover te delen. Nu deel ik die wel.
Eén gedachte moet ik kwijt. Vergeet niet dat haar vader iets met jou heeft. Zijn dochter heeft niets met jou en hoeft ook niet iets met jou. Je lijkt jouw eigen intenties en inzet terug te willen zien in haar gedrag. Dat gaat niet gebeuren. Laat dat los en geef haar ruimte. Dat zal, verwacht ik, letterlijk ademruimte geven voor zowel jou als het meiske in kwestie.
Opvoedtechnisch gezien is het aan pa, waar het zijn dochter betreft. Uiteraard hebben jullie dingen te bespreken.
Een samengesteld gezin wordt soms te romantisch bekeken. Dat is het helaas niet.
als je samen in 1 huis leeft heeft dat kind wel degelijk te luisteren. of ze nou haar moeder is of niet.
wat is dat tegenwoordig met die opvoeding..ik kreeg vroeger gewoon een klap en als je dan nog niet luisterde nog 1.
dit kind heeft gewoon een probleem en papa is een softie.
kom voor je vrouw op en geef grenzen aan aan je kind.
Ik lees een verhaal over een jong meisje dat veel heeft meegemaakt en heel hard probeert vast te houden aan haar oude leventje. Ik lees weinig over hoe jullie geïntroduceerd zijn. Hoe lang waren haar ouders al uit elkaar? Hoe is het contact tussen jullie en haar moeder? Heeft ze professionele hulp gehad om te leren omgaan met de situatie? Ik verwacht dat haar opmerkingen en gedrag niet veel te maken hebben met gemeen willen zijn, maar alles te maken hebben met het vinden van haar plaats in een nieuwe situatie. Een zusje kan verbinden, maar het kan haar ook het gevoel geven vervangen te worden, hoe is dit alles met haar besproken? Ik denk dat je niet naar haar moet kijken als een gemeen en respectloos meisje, maar eerder als een wanhopig verward onzeker meisje. Ze test jou, niet per se omdat ze jou niet leuk vindt maar omdat ze zich onzeker voelt over zichzelf. Het idee van “zie je wel, je vindt me alleen leuk als ik braaf ben”. Mijn advies zou zijn om professionele hulp te vragen voor haar apart en voor jullie als gezin. En werk als dit mogelijk is goed samen met haar moeder, zodat iedereen op één lijn zit.
helemaal mee eens.
ach wat heftig voor Riki! Ze heeft de scheiding van ouders als een persoonlijke afwijzing gevoeld. en dat is verschrikkelijk voor een kind. Probeer haar de ruimte te geven om het te verwerken. Ze heeft het gevoel dat zij niet meer telt en zeker nu met de komst van haar zusje niet. Ook heeft ze het gevoel dat haar moeder niet (meer) telt. kinderen zullen loyaal blijven aan ouders! Probeer het een paar dagen uit om Riki alleen maar complimenten te geven ipv haar negatieve gedrag te corrigeren het is 1 roep om aandacht. als ze dat vaak genoeg krijgt, zal haar negatieve gedrag ook minder worden of zelfs stoppen. En Probeer re laten merken dat haar moeder ook echt belangrijk is. door bijvoorbeeld te zeggen over die broodjes: ik begrijp dat je de broodjes van mama lekkerder vindt, zou je aan mama kunnen vragen hoe zij ze klaarmaakt? dan kunnen we dat de volgende keer misschien hier ook zo doen!
het wil niet zeggen dat je haar altijd maar toe moet geven, maar zo,laat je wel merken dat er ruimte is voor haar en ruimte is voor mama.
dit vraagt van jou veel tijd, liefde, geduld en genegenheid. Ik hoop dat je dat op kunt brengen
Je zult zien dat het gedrag van Riki dan ook langzaamaan verandert. Geef haar vertrouwen en laat merken dat ze heel lief en belangrijk is, dát wil ze horen! Zeker nu ze een zusje heeft!
veel sterkte!
ik zou je man eens flink aanpakken, waarom is hij zo toegeeflijk naar zijn oudste dochter. is dit schuldgevoel? jullie kleine baby is gewoon niet veilig bij dit meisje, misschien in het ergste geval hem voor de keuze zetten jullie , of zijn oudste dochter tot verantwoording roepen.
Je verhaal had zo de mijne kunnen zijn. Mijn stiefdochter is inmiddels 27 en getrouwd. Ik heb zelf geen kinderen ik kwam in haar leven toen ze net 5 was ze kon liegen als de beste. Pappa weet altijd voor iedereen een oplossing behalve voor zijn kind. Ze heeft nog nooit sorry gezegd komt zo nu en dan op bezoek dan zit ik er wel bij om mijn man niet af te vallen maar ben na al die jaren nog steeds op mijn hoede. Ik wens je wijsheid toe en hoop dat je stiefdochter zelf gaat inzien dat haar gedrag niet door de beugel kan. ze wordt waarschijnlijk door moeder geïnstrueerd
Hoofdzaak is dat jij voor je eigen dochter opkomt en haar niet uit het oog verliest als haar zus in de buurt is.
Niet accepteren en bij je man neerleggen. Samengesteld gezin hebben is hard werken en blijven communiceren. Daar moet je beide in investeren. Luisteren naar hoe de ander zich voelt. Je man heeft zeker een reden voor zijn gedrag. Meestal angst. Al wil het niet zeggen dat zijn gedrag daarmee valt goed te praten.
Tijdig hulp zoeken want het wordt niet beter en kost uiteindelijk je relatie, wat ten kosten gaat van je eigen kind.
Respect en inzet komt van twee kanten. Als je man het er niet over wil hebben mag hij haar opvoeden.
Heel veel succes en sterkte!
Tja, ik kan je wel vertellen wie zich hier het meest problematisch gedraagt. Verassing, het is niet Riki. Maar jouw man. Dat hij niet voor jou opkomt als volwassen vrouw zijnde, ala, maar dat hij niet voor zijn babydochter opkomt als haar speen wordt afgepakt of ze wordt wakker gemaakt is vreselijk. Dat is pesten. Ik hoop dat dit verhaal nep is, maar zo niet dan zou ik scheiden. Het is duidelijk dat jouw man meer van Riki houdt dan hij ooit van jou en jullie babydochter zal houden.
Een stevig gesprek met Adam voeren. Dat hij haar is gaat opvoeden. Uiteraard is het niet leuk voor haar dat haar ouders gescheiden zijn, maar dat kan ze ook op een andere manier uiten, door erover te praten. Het is inmiddels al enige tijd geleden. Enige verwerking zou normaal zijn. Dit gedrag is echt onacceptabel. Ze hoeft zich niet zo te uiten naar jou en haar zusje toe. Ronduit respectloos!
Brigit, hier ben ik het mee eens.
hierboven lees ik veel reacties dat dit gedrag van Riki “normaal” is.
passend bij de situatie en haar leeftijd.
Dat is het mijn inziens niet. zeker niet hoe ze met haar zusje om gaat.
Hier is echt hulp nodig voor alle gezinsleden. stetkte
je doet waarschijnlijk te veel je best.
jammer dat je man het niet wil zien.
en natuurlijk is het voor dat meisje erg moeilijk om haar vader te moeten delen met een vreemde vrouw.
het is nogal wat zo’n scheiding voor een kind.
ik zou haar zoveel mogelijk negeren, laat je man het verder maar opknappen.
daar is het kind van.
en naar familie uitjes zou ik voortaan alleen met je dochtertje gaan.
en houd je eigen kind zoveel mogelijk in de gaten, je stiefdochter niet met haar alleen laten.
sterkte