Clark, mijn zoon van 7 ging altijd helemaal in Sinterklaas op
Hij was dol op het Sinterklaasjournaal en zat elke avond stipt om zes uur klaar, helemaal in de ban van de avonturen van de Pieten en de Pakjesboot. Ik vond het prachtig om te zien hoe zijn gezicht oplichtte bij elke nieuwe aflevering. Dat pure geloof, die onschuld, dat is toch het mooiste aan deze leeftijd? Ja toch?
Zoals elk jaar had Clark ook dit keer een verlanglijstje gemaakt
Het was bijna een traditie geworden: een middag aan de keukentafel met stapels speelgoedfolders, een schaar en lijm. Hij knipte de mooiste plaatjes uit en plakte ze zorgvuldig op een groot vel papier. “Deze wil ik, mama!”, riep hij enthousiast terwijl hij een felgekleurde doos lego uit een folder scheurde. “En deze, en deze!”
Toen hij klaar was, hield hij trots zijn creatie omhoog
Het was een bont geheel, vol plaatjes van speelgoedtreinen, knuffels, een skateboard, en… een enorm legohuis. Dat huis was het pronkstuk. Hij had het midden op het papier geplakt, met een dikke, rode cirkel eromheen. Ook had hij er hartjes bij getekend, zodat Sint kon zien dat die belangrijk was. “Deze wil ik het allerliefst,” zei hij. “Wat denk jij, mama? Ik ben dit jaar superlief geweest. Dus de Sint vindt vast dat ik hem verdien, toch?”
Ik glimlachte en knikte, maar diep vanbinnen voelde ik verdriet
Dat huis kostte 290 euro. Bijna 300 euro voor één cadeau! Dat was echt niet haalbaar. Ik besloot om het lijstje later goed te bekijken, terwijl Clark in bed lag. Toen ik dat deed, kreeg ik een knoop in mijn maag. Het was niet dat ik Clark dat huis niet gunde. Natuurlijk gunde ik hem alles. Maar 290 euro was gewoon te veel. Hoe moest ik dit in vredesnaam aan hem uitleggen? Volgens zijn logica kreeg elk kind wat het verdiende. Sint had toch onbeperkt speelgoed? En Clark was inderdaad een ontzettend lief kind. Maar die logica ging hier niet op. Sint had weliswaar een grote zak, maar mama had geen magische bankrekening.
Ik besloot dat ik eerlijk moest zijn
Het voelde niet goed om Clark te laten denken dat de Sint hem dat huis niet wilde geven. Dat zou hij misschien als een afwijzing zien, en dat was het laatste wat ik wilde. Maar hoe vertel je je kind dat Sinterklaas niet bestaat? Hoe breek je die magie zonder zijn hart te breken? Ik zag er ontzettend tegenop.
De volgende dag, na school, besloot ik het hem te vertellen
Hij zat aan tafel te tekenen. “Clark,” begon ik voorzichtig, terwijl ik tegenover hem ging zitten. Hij keek op. “Wat is er, mama?” Ik nam een pauze. Waarom ben ik in godsnaam begonnen met deze onzin vertellen tegen een kind. Waarom liegen we tegen een kind en moeten we dat later weer opbiechten? Dat is toch raar? “Lieverd, ik moet je iets vertellen over Sinterklaas. Je weet toch dat ik altijd eerlijk tegen je ben?” Hij knikte, nog nietsvermoedend. “Nou… Sinterklaas, bestaat eigenlijk niet echt.”
Zijn potlood viel uit zijn hand
Shit, dat zei genoeg. Hij snapte er natuurlijk niets van. En wilde verdere uitleg “Wat bedoel je?” vroeg hij met grote ogen. Zijn ogen keken verdrietig, en ik voelde de paniek opkomen. “Wie brengt dan de cadeautjes? Wie doet dat allemaal?”. Ik moest nu doorzetten. “Papa en ik doen dat, Clark. Wij zorgen ervoor dat je cadeautjes krijgt, omdat we heel veel van je houden. Sinterklaas is eigenlijk een mooi verhaal, een soort sprookje, waar we allemaal aan meedoen.”
De woorden waren amper uit mijn mond of hij begon te huilen
Huilen zoals ik hem nog nooit had zien huilen. Zijn hele lijfje schokte, en dikke tranen rolden over zijn wangen. “Maar waarom vertel je dit nu?” gilde hij. “Ik wilde dat helemaal niet weten, mama! Ik wilde dat liever niet weten!”. Ik wist niet wat ik moest doen. Ik probeerde hem vast te pakken, maar hij duwde me weg. “Je hebt het verpest, mama! Waarom heb je het verpest?” Hij keek me aan met zo’n intens verdriet in zijn ogen dat ik er zelf bijna van begon te huilen. Wat had ik gedaan? Had ik een fout gemaakt door eerlijk te zijn? Had ik het pas op latere leeftijd moeten vertellen? Dit liep helemaal niet zoals ik had gewild. Het liep uit de hand.
Clark rende naar zijn kamer en sloeg de deur dicht
Ik bleef achter in de keuken, met het lijstje dat hij de dag ervoor zo trots had gemaakt nog steeds voor me. Mijn hart brak. Ik wilde hem beschermen, maar in plaats daarvan had ik hem alleen maar pijn gedaan. Die avond kwam hij uiteindelijk naar beneden. Zijn ogen waren rood en gezwollen. Hij kroop stilletjes op mijn schoot en sloeg zijn armen om me heen. IK knuffelde hem intens. Ik drukte hem stevig tegen me aan en fluisterde terug: “Ik snap het ook, lieverd. Het spijt me dat ik je dit nu heb verteld. Maar ik beloof je dat Sinterklaas altijd een feestje blijft. Met cadeautjes, liedjes, en alles wat erbij hoort.”. Hij keek me aan en zei: “Eigenlijk wel handig, dan kan met jou praten over wat ik graag wil hebben.”
Clark knikte, maar ik wist dat de magie nooit meer hetzelfde zou zijn
Terwijl ik hem instopte die avond, voelde ik me verscheurd. Had ik de juiste keuze gemaakt? Of had ik hem een stukje van zijn kinderlijke onschuld ontnomen dat nog een paar jaar had mogen blijven? De volgende ochtend vond ik zijn verlanglijstje op de keukentafel. Het legohuis was eruit geknipt, en in plaats daarvan had hij op de achterkant allerlei speelgoed bijgeplakt. Ik voelde een steek van schuld, maar ook trots. Hij begreep het. En dat op deze leeftijd. Het ontroerde me.
JADE
