Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Toen ik Dirck leerde kennen, was ik al een paar jaar alleen met Beau
Mijn zoontje. Mijn kleine mannetje was mijn alles, en ik deed alles om hem een stabiele jeugd te geven. Ik had nooit gedacht dat ik weer verliefd zou worden, maar Dirck kwam als een wervelwind mijn leven binnen. Hij was lief, attent en had een warm hart. Toen ik hoorde dat hij een dochter had, Birgit, die toen 10 was, voelde ik me ergens wel zenuwachtig. Hoe zou ze op mij reageren? Ik wist hoe lastig het kon zijn om een nieuw iemand in je leven te accepteren.
Maar die zorgen bleken nergens voor nodig
Birgit accepteerde me verrassend snel. Ze noemde me geen “bonusmoeder” of iets dergelijks, het was gewoon “Danique”. Maar dat was prima voor mij. Ik was niet haar moeder en wilde die rol ook niet overnemen. Birgit was vriendelijk, beleefd en ontzettend lief voor Beau. De twee konden het goed met elkaar vinden. Ze speelden urenlang verstoppertje en spellen en lachten zich suf om de gekste dingen. Het voelde alsof we als gezin moeiteloos in elkaar pasten.
Maar niets blijft natuurlijk altijd hetzelfde, en dat merkte ik pas echt toen Birgit begon te puberen
Rond haar 12e veranderde er iets in haar. Kleine dingetjes vielen me op: ze was sneller geïrriteerd, gaf vaker snauwerige antwoorden, en begon zich steeds meer af te sluiten. Dirck zei dat het allemaal normaal was, dat het erbij hoorde, de puberteit. “Gewoon een fase,” zei hij dan. Ik haalde mijn schouders op en ging er maar in mee. “Het zou wel overwaaien”, dacht ik.
Maar het waaide niet over
Sterker nog, het werd steeds erger. Birgit begon regels te negeren. Als ik haar vroeg om haar bord af te ruimen, deed ze alsof ze me niet hoorde. Toen ik haar erop aansprak, rolde ze met haar ogen en zei: “Doe het lekker zelf.” Ik wist niet wat ik hoorde. Dit was hetzelfde meisje dat een paar jaar geleden nog zei: “Zal ik helpen met de tafel dekken, Danique?”
Een ander voorbeeld was tijdens het avondeten
Beau vertelde enthousiast over een knutselproject op school, maar Birgit onderbrak hem met een sarcastische opmerking: “Ja, ja, Beau en zijn stomme knutsels. Boeiend.” Ik keek haar strak aan en zei dat dat niet nodig was. Dirck viel me bij, maar Birgit zuchtte overdreven en gooide haar vork op tafel. “Mag ik alsjeblieft gewoon naar mijn kamer? Dit is zo saai.”
Ik probeerde er met Dirck over te praten
Hij was vaak lief voor me, maar als het over Birgit ging, nam hij een defensieve houding aan. “Ze zit in een lastige fase, Danique. Dat gaat vanzelf weer beter.” Maar de harmonie die we als gezin hadden, leek volledig verdwenen. Het dieptepunt kwam vorige week. Het begon als een normale dag. Ik had Beau opgehaald van school en Birgit kwam zelf thuis van de middelbare school. Ze gooide haar tas in de hoek van de gang, zoals altijd, en liep naar boven zonder een woord te zeggen. Ik riep haar na: “Birgit, vergeet je tas niet op te ruimen!” Geen reactie. Beau keek me vragend aan, alsof hij niet snapte waarom zijn grote zus zo deed.
Later die middag zat Birgit op de bank met haar telefoon
Ik vroeg haar of ze haar huiswerk al af had. “Ja,” mompelde ze zonder op te kijken. Toen ik erop aandrong dat ik het even wilde controleren, ontplofte ze. “Je bent niet mijn moeder, dus hou op met de hele tijd de baas over me te spelen!” riep ze. Haar woorden raakten me, maar ik hield mijn kalmte. “Birgit, ik wil gewoon zeker weten dat alles goed gaat. Je weet dat school belangrijk is.” Ze sprong op van de bank en keek me woest aan. “Je doet altijd alsof je alles beter weet. Je bent gewoon een vreselijke trut!”
Die woorden bleven in de lucht hangen als een bom die net was afgegaan
Ik was geschokt, en ik zag in mijn ooghoek dat Beau stilletjes naar de keuken liep, alsof hij aanvoelde dat hij beter niet in de buurt kon blijven. Ik probeerde mezelf te herpakken. “Birgit, dat is echt niet de manier waarop je met mij praat,” zei ik met een trillende stem. Ik was helemaal van mijn stuk. Echt geraakt ook.
Maar ze ging gewoon door
“Jij moet altijd overal bovenop zitten! Je bent echt zo’n typische stiefmoeder die denkt dat alles om haar draait. Nou, ik heb nieuws voor je: dat doet het niet! Je bent een irritant wijf!” Haar stem werd luider en luider, en ik voelde de tranen branden in mijn ogen. “Ik wil niet eens dat je hier woont. Je verpest alles!”
Ik wist niet wat ik moest zeggen
De woorden die ze eruit gooide, deden zo’n pijn dat ik even niets meer kon uitbrengen. Op dat moment kwam Dirck thuis. Hij keek van Birgit naar mij en vroeg wat er aan de hand was. Voordat ik iets kon zeggen, begon Birgit te praten. “Ze doet weer moeilijk over mijn huiswerk! Ze zit me de hele tijd te controleren. Ik word er gek van!” Dirck zuchtte diep en keek haar streng aan. “Birgit, je praat niet zo tegen Danique. Dit is onacceptabel.” Ik verwachtte dat ze zou kalmeren, maar ze stampte woest naar boven en smeet haar deur dicht. De stilte die volgde voelde oorverdovend.
Ik stond daar, verdoofd en met een brok in mijn keel, terwijl Dirck zijn jas uittrok en zijn schoenen uitschopte
Hij keek me aan, en ik zag aan zijn gezicht dat hij zich schuldig voelde. Ik was opgelucht dat hij mijn kant koos, maar ik voelde me nog steeds compleet leeg. “Ik kan dit niet meer, Dirck,” snikte ik uiteindelijk. “Ik probeer zo hard om het goed te doen, maar ze lijkt me alleen maar meer te haten. Ik wil helemaal niet de boze stiefmoeder zijn. Hoe moet dit nou?”
Dirck zuchtte diep en liep naar me toe om me vast te pakken
“Het spijt me, Danique,” zei hij zacht. “Ik had eerder in moeten grijpen. Dit gedrag kan echt niet meer. Ik ga met haar praten, en dit stopt nu.” Die avond, terwijl ik bij Beau op zijn kamer zat en hem in bed stopte, hoorde ik Dirck en Birgit boven praten. Haar stem was luid en fel, terwijl Dirck op kalme toon bleef praten. Af en toe ving ik flarden op van wat ze zei. “Ze is hier helemaal niet nodig! Het was prima voordat zij er was!” Ik beet op mijn lip, terwijl de tranen prikten in mijn ogen. Ik wilde dat het goed zou komen.
Toen Dirck later naar beneden kwam, plofte hij zuchtend op de bank
“Ze is boos,” zei hij simpelweg. “Maar ik heb haar duidelijk gemaakt dat dit gedrag niet kan. Ze moet leren dat jij ook onderdeel bent van dit gezin. Ik heb gezegd dat ze je met respect moet behandelen, of ze dat nou leuk vindt of niet.” Ik knikte, maar het voelde alsof dit gesprek niets zou veranderen. De volgende ochtend zat Birgit aan tafel, zwijgend en met een gezicht als een donderwolk. Ze keek me niet aan en mompelde alleen een kort “hoi” naar Dirck. Toen ze de deur uit was, keek Dirck me aan. “Geef het tijd,” zei hij. “Dit waait over.”
De dagen daarna bleef het stil
Birgit hield zich op afstand, vermeed oogcontact, en beperkte haar communicatie tot het hoognodige. Ik wist niet wat ik moest doen. Moest ik proberen haar weer dichterbij te krijgen? Of moest ik haar juist ruimte geven? Alles wat ik deed, leek haar alleen maar meer te irriteren. Zelfs als ik alleen maar vroeg of ze mee wilde eten, kreeg ik een geïrriteerd “ik heb geen honger” als antwoord.
Wat me het meest pijn deed, was de spanning die nu in het hele huis hing
Beau merkte het ook. Hij begon vragen te stellen. “Mama, waarom is Birgit zo boos op jou?” vroeg hij op een avond. Wat kon ik zeggen? Dat zijn grote zus me niet mocht? Dat ik me steeds meer een vreemde voelde in mijn eigen huis? Ik keek Beau aan en glimlachte flauwtjes. “Het is niks, lieverd. Ze heeft gewoon een beetje een slechte dag.”
Maar het waren niet alleen slechte dagen
Het werden weken, maanden, en ik voelde dat mijn geduld steeds verder op de proef werd gesteld. Dirck probeerde te bemiddelen, maar ik zag dat ook hij niet goed wist hoe hij de situatie moest aanpakken. Birgit zat vast in haar puberfase, en ik voelde me steeds meer vastlopen in mijn rol als stiefmoeder.
Op een avond, terwijl ik met Dirck aan tafel zat, besloot ik mijn hart te luchten
“Ik weet niet hoe ik dit langer volhoud,” zei ik, terwijl ik naar mijn lege bord staarde. “Ik doe mijn best, maar het voelt alsof ze me alleen maar ziet als een indringer. Als iemand die haar leven overhoop gooit.” Dirck keek me aan met medeleven. “Ik weet dat het moeilijk is, Danique. Maar we komen hier doorheen. Ze zit in een lastige fase, maar ik weet zeker dat het beter wordt. Ze moet gewoon leren dat jij niet tegen haar bent, maar met haar.”
Zijn woorden gaven me een klein sprankje hoop, maar tegelijkertijd bleef de twijfel knagen
Wat als het nooit beter wordt? Wat als ik altijd de boze stiefmoeder blijf? Ik wil dat het weer werd als vroeger. Maar ik ben dat dat nooit meer terugkomt…
DANIQUE
Ik denk dat Birgit als puber een beetje space nodig heeft. Absoluut niet nodig dat jij haar huiswerk controleert. ik krijg ook het idee dat jij haar niet aan voelt. als je stiefdochter al mokkend binnen komt en haar tas in een hoek gooit dan is dat provocerend gedrag wat je gewoon zou moeten negeren ,ze pakt haar tas met schoolboeken heus wel weer op. Ook haar huiswerk controleren omdat school zooooo belangrijk is kun je ook aan haar vader over laten om te doen. Geef haar de ruimte en de tijd je hebt de basis voor een goed contact al gelegd,dus dat komt wel goed.
Ik snap de tijdlijn niet. Eerst een paar voorvallen en dan het dieptepunt kwam vorige week. Die avond is er gepraat, de dagen erna gingen niet lekker. Tot zover helder. Maar dan: Het waren niet alleen slechte dagen, het werden weken, maanden. Hoe kom je van vorige week naar maanden?
Duidelijk het verhaal van 1 kant: van de redelijke en welwillende stiefmoeder. Ik denk dat Birgit een heel ander verhaal heeft en daar en ik heel benieuwd naar.
Ik ben zelf bonusmoeder van 2 nu pubers (20,22 jaar). De band is heel goed. Ik heb me nooit bemoeid met de opvoeding. Dat liet ik over aan hun vader en moeder. Wel ondersteunde ik ze en stimuleer ik ze en vraag ik ze wel eens iets te doen. Maar huiswerk checken dat ligt bij de ouders. Het gedrag klinkt echt puberaal. Doordat ik ze altijd de ruimte heb gegeven komen ze nu met speciale dingen eerst bij mij. Ze waren toen 11 en 13 toen ik in hun leven kwam.
Lastig, maar eerlijk gezegd zou ik het ook niet relaxed vinden als mijn ouders me hadden willen controleren op mijn huiswerk toen ik op de middelbare school zat. Laat staan een stiefouder. Het is niet jouw taak om je daarmee bezig te houden, dus ik snap wel dat ze dat niet pikte. Daarnaast is puber zijn enorm lastig, ook als je ouders niet gescheiden zijn. Het is inderdaad een fase, maar je kunt wel actief dingen doen om die fase makkelijker te maken. Geef haar positieve aandacht en toon interesse in de dingen die ze meemaakt. Vertel haar dat je snapt dat het lastig is voor haar dat jullie nu een samengesteld gezin zijn en geef haar ruimte als ze aangeeft daar behoefte aan te hebben. Hoe meer je er bovenop gaat zitten en controle wil behouden, hoe meer afstand zij neemt. Ook je vriend heeft hierin wel een rol. Nieuwe relatie of niet, zijn dochter hoort op 1 te blijven staan en verdient de onverdeelde aandacht die ze ook kreeg toen ze nog alleen was met haar vader. Succes!