Evi heeft een hele onrustige nacht gehad en daardoor heeft ze nauwelijks geslapen
De artsen en verpleegkundigen waren en zijn steeds met haar bezig. Ze verzorgden haar wonden en hielden alles goed in de gaten. Omdat Evi verhoging heeft, is er een longfoto gemaakt. De uitslag hiervan is goed. Evi stelt nu vragen: ‘Wat is er gebeurd? Hoe kom ik hier? Wat zit daar? Wat is dit (slangetjes)? Mogen die eraf?’ Ze kan zich nog herinneren dat ze buikpijn had, maar dat ze met de ambulance naar het ziekenhuis is gegaan weet ze niet meer. Evi heeft dorst en zuigt wat water uit een soort sponsje. De fysiotherapeut heeft haar benen doorbewogen. Iedereen vindt Evi heel adequaat reageren. Evi heeft wel veel pijn en ongemak. De voeding loopt nog niet door vanuit haar maag. Ik vind het moeilijk om haar zo te zien. Ik zou haar zo graag willen beschermen. Ze is erg moe en ligt heel veel met haar ogen dicht. Soms zegt ze iets adequaat
Evi gaf aan dat ze bang is
Ze vroeg hoe ze hier terecht is gekomen en wat er was gebeurd. Ze heeft veel dorst en ze mag zuigen aan een ‘sponsje’. Vanmiddag gaf ik haar een kushandje, zij mij een luchtkus. Haar zo niet-vrolijk en ellendig te zien, vind ik het moeilijkst. Maar haar opmerkingen zijn goud waard. Wat doet ze het goed. Wie had dit een week geleden kunnen denken…
Evi heeft veel slechte nachten
Om 01.00 uur moest ze spugen en een uur later nogmaals en flink ook. Ze hebben haar maagsonde iets aangepast waardoor ze niet meer hoeft te spugen en dat helpt iets. De chirurg is vannacht gekomen om het te beoordelen. Omdat het nog niet acuut is, kreeg ze pijnstillers (paracetamol,en later morfine. Het hielp niets. Evi is doodmoe, wil slapen, maar wordt steeds wakker, door de pijn. Straks wordt er een echo gemaakt en een dikkere maagsonde aangelegd. Eventueel wordt er ook nog een scan gemaakt. Ik voel me machteloos, boos en vreselijk moe. ‘Mam, ik wil naar huis’, zegt Evi. Ik ook lieverd, ik ook. De morfine wordt weer opgehoogd.
Op de echo zien ze wat vocht in haar buik
Vervolgens maakten ze een scan en daaruit bleken de naden van de darm nog intact. Als dat gaat lekken, krijg je al die rotzooi weer in de buik, plus weer een fikse operatie. Wat ze wel heeft, zijn abcessen. Deze zijn nog niet zo groot en hopen ze met zwaardere antibiotica weg te kunnen krijgen, of kleiner te kunnen maken. Anders volgt er alsnog een operatie. Deze abcessen zijn erg pijnlijk, dus Evi krijgt meer morfine. Dat lijkt te werken. Ik hoop dat we het ergste weer gehad hebben.
De nachten blijven onrustig
Evi had buikpijn en pijn in haar benen. Ook heeft ze natuurlijk nog koorts. Evi slaapt zelf ook weinig… Samen met de verpleegkundige heb ik Evigewassen, gemasseerd en getroost. Ze is erg angstig en heeft heel veel krampen in haar buik. Dit doet pijn. Ze trilt enorm en huilt wat. Hier werkt de morfine helaas niet tegen. Ze gaan zo de medicatie aanpassen. Morfine maakt haar angstig en suf. Clodine zorgt voor een erg droge mond. Nu krijgt ze ook wat zodat ze overdag wat alerter is en in de nacht slaapt. Ze kijken ook of ze de pijn beter kunnen bestrijden en helpen haar met de ontlasting. Pittig om te zien en naar. Er staat nu een projector in Evi’s kamer waarmee je beeld op de muur kunt projecteren. We kijken nu naar een aquarium. Er zit ook rustgevende muziek bij.
Haar chirurg kwam langs en Evi heeft vanmiddag een darmspoeling gehad
Er kwam 500 ml ontlasting uit en wat lucht. Dit zat dus echt in de weg en zorgt ook voor veel darmkrampen. Vanmiddag heeft ze andere medicatie gekregen. Het lijkt nu iets beter te gaan, maar de pijn krijgen ze nog steeds niet helemaal onder controle. Dat vinden we moeilijk. Ze doen wel echt hun best en vinden het zelf ook erg vervelend. Waarschijnlijk is haar buikvlies geïrriteerd en dat is eigenlijk niet op te lossen. Vannacht gaat ze volgens de verpleegkundigen wel écht slapen, want ze kunnen een bepaald middel dan hoger zetten. Als Evi wakker is, is ze in paniek. Ze bibbert, huilt heel zachtjes (zonder tranen) en kijkt angstig om zich heen. Zo sneu dat we ook die angst niet kunnen wegnemen. Ze zeggen dat dit ook volkomen normaal is, want het ene moment was ze thuis en het andere moment ligt ze hier. Dat is ook niet te bevatten natuurlijk. En ze heeft nog geen idee wat daar tussen zit. Ze weet alleen dat de chirurg haar darm heeft gemaakt.
Vandaag heb ik aan de verpleegkundige gevraagd hoe wij haar dit straks allemaal moeten vertellen
Dit is toch niet te doen?! Hoe gaan wij haar dit heftige verhaal vertellen? Toen ze zo alert was en minder pijn had, stelde ze echt gerichte vragen en ik wil wel precies weten wat we moeten zeggen. Uiteraard gedoseerd. Waarschijnlijk maken we een verhaal in picto’s voor haar, dan kan ze er altijd nog even naar kijken. Een pedagogisch medewerker gaat ons hierbij begeleiden maandag. Evi is overdag alerter en ze kan beter communiceren.
Evi heeft koorts, buikpijn en slijm en bloed gespuugd
Geïrriteerde slijmvliezen denken ze. Vanmiddag wordt er een echo gemaakt, om te kijken hoe de abcessen zich hebben ontwikkeld. Qua bloedwaarden zag het er redelijk uit. Ze hopen dat de ontstekingswaarden morgen gaan dalen. Er komt vanmiddag ook een psycholoog en psychiater bij Evi en ons. Er wordt dan gekeken wat ze kunnen betekenen voor de nachten. Omdat Evi zo gespannen is, slaapt ze wellicht ook niet. Helaas kwam er uit de echo dat de abcessen wat zijn toegenomen. Om te kijken wat er in zit, hebben ze een punctie genomen (onder lichte narcose). Hier hebben we nog geen uitslag van. Evi blijft slijm en bloed spugen, dat duurt wel lang vind ik. Die keel moet helemaal rauw en kapot zijn. De fysio is geweest om Evi’s benen door te bewegen. Ze heeft al twee weken niet gelopen, is helemaal stijf en haar voeten zijn nog dik.
Omdat Evi zo angstig is, krijgt ze medicatie om rustiger te worden
Er is nu een dagschema gemaakt, met vaste activiteiten. Een beetje ritme in de dag. Evi is nog wakker, maar heel rustig. Ze ligt met haar ogen dicht en heel af en toe gaan ze open. We hebben een gesprekje gevoerd:
Ik: ‘Vind je het spannend om te slapen?’
Evi: ‘Ja’.
Ik: ‘Ben je bang dat ik wegga?’
Evi: ‘Ja’.
Ik: ‘Ik ga niet weg; ik blijf de hele nacht bij jou! Ik lig naast jou op een stretcher. Kijk maar. Je mag lekker gaan slapen’
Na een poosje gaan haar ogen weer open.
Ik: ‘Wil je nog wat zeggen?’
Evi: ‘I love you’.
Dit meisje…. Stel je voor dat we haar hadden moeten missen. Dat kán toch gewoon niet? Wat een liefde voel ik. Hier kan ik de hele nacht op teren. Welterusten!
CINDY
wat ik mis, dat Evi allang zoveel pijn had en steeds alles niet sereus genomen werd door de artsen.
gevolg dat alles zoveel erger is geworden, laten we hopen dat de huisarts hier van geleerd heeft.
Evi en haar ouders wens ik zeer veel sterkte en hopelijk dat de liefdevolle zorg in het ziekenhuis, haar kunnen helpen en uiteindelijk zal genezen..veel sterkte
Hier mist toch een heel stuk van het verhaal? Wat is er gebeurd? Waarom in pictogrammen?
Jou verhaal kwam even binnen hoor.
IK hoop dat ze goed opknapt op ALLE fronten. Dit is niet niks voor een kind op die leeftijd en ook voor jullie.
Sterkte ,liefs Elise
Met een brok in mijn keel lees ik jullie verhaal ! Wat hebben jullie een lief krachtig meisje … ik wens jullie alle geluk dat dit alles goed gaat komen …. Liefs evelien
Tjee wat een heftig verhaal.
Wat goed dat je het opschrijft ook voor jouw zelf om het ook te kunnen verwerken.
Denk aan jullie en duim voor goede vooruitgang.