De verlanglijstjes van de kinderen liggen al weken op tafel
Ik kijk er altijd naar uit: Sinterklaas. Tijd om mijn 4 kinderen te verwennen. Maar als er één ding is waar ik me elk jaar weer over verbaas, zijn het de opmerkingen van anderen. “Jij geeft serieus 100 euro per kind uit? Dat is toch absurd?” zeggen ze met opgetrokken wenkbrauwen. Of: “400 euro voor cadeaus?! Waar haal je dat vandaan?”.
Ik snap best dat het veel klinkt
Maar als ik eerlijk ben, vind ik het zelf niet eens overdreven. Alles is tegenwoordig zo duur. Een fatsoenlijk cadeau kost al snel tientallen euro’s, en als je vier kinderen hebt, loopt dat inderdaad op. Mensen me een beetje veroordelen om hoe ik het aanpak. Maar ik heb zo mijn regels. Ik koop geen troep die na twee weken in de hoek belandt. Nee, ik kies zorgvuldig. Twee dingen die ze écht willen, iets om te lezen, en iets wat ze nodig hebben, zoals kleding. Zo blijft het overzichtelijk en voorkom ik dat ze overspoeld raken door spullen die ze na een week vergeten. En ja, zo zit je al snel aan 100 euro per kind.
Dit jaar begon het allemaal met de verlanglijstjes
Ainoa, mijn oudste van 12, zit midden in de puberteit. Ze wilde dolgraag een paar nieuwe sneakers die “alle meiden in de klas” hebben. Ik vond een paar voor 60 euro in de uitverkoop, precies het model dat ze wilde. Voor iets om te lezen heb ik een spannende jeugdthriller gekozen, 12 euro. En ze wil – surprise, surprise – dure skincare en make-up. Ze is steeds meer met haar uiterlijk bezig. Ik heb gekozen voor een serum, dagcreme en een luchtje van een huismerk.
Iselle, mijn 10-jarige, had natuurlijk weer een compleet ander lijstje
Ze wilde dolgraag een nieuwe set Copic markers – dat zijn van die dure stiften waarmee je prachtig kunt tekenen. Ik vond een set van 30 euro, iets kleiner dan ze wilde, maar nog steeds goed. Daarnaast kocht ik een knutselboek met ideeën voor haar eigen sieraden, 18 euro. Voor iets om te lezen koos ik een meidenstripboek dat ze al in de bibliotheek had gezien, 12 euro. En een warm pyjamapak van 40 euro maakt haar cadeaus compleet.
Berre, mijn zevenjarige jongen, is in de ban van dinosaurussen
Zijn lijstje had alleen maar tekeningen van T-rexen en triceratopsen. Hij had het de afgelopen weken steeds over een interactieve dinosaurus die kan bewegen en brullen. Die was prijzig, 55 euro, maar ik weet zeker dat hij er urenlang mee gaat spelen. Hij wilde het nieuwe raceautootje van Lego. Dat kostte me 25 euro. Voor iets om te lezen koos ik een leuk boek over dino’s, 12 euro. En ik vond een stoer vest in de aanbieding voor 8 euro.
En dan is er nog Dio, mijn jongste
Hij heeft het vaak het eenvoudigst, want hij is blij met alles wat een beetje geluid maakt of beweegt. Hij kreeg een setje houten treinrails met een locomotiefje erbij, 50 euro. Daarnaast een Playmobil poppetje van 30 euro dat hij al tijden wilde hebben. Voor iets om te lezen koos ik een prentenboek met flapjes, 12 euro, en voor kleding vond ik een warme muts en sjaalset voor 8 euro.
Toen ik dit allemaal aan een vriendin vertelde, kreeg ik meteen een blik die boekdelen sprak
“400 euro, Esther? Dat is echt niet normaal. Moet dat nou zo?” Ik voelde me meteen aangevallen. “Wat is daar niet normaal aan?” vroeg ik. “Het zijn geen extravagante cadeaus, en ik let altijd goed op aanbiedingen. Alles wat ik koop, wordt ook écht gebruikt.” Ze zuchtte. “Ja, maar het gaat om het idee, toch? Sinterklaas gaat niet om dure cadeaus.” En dat terwijl ik overal naar aanbiedingen had gezocht. Het voelt alsof ik alles zorgvuldig heb uitgekozen en er geen euro verspild is.
Het doet me wat, want ik wil echt niet dat mijn kinderen materialistisch worden
Maar ik zie het anders. Dit is één keer per jaar: Sinterklaas. Ze geloven nog – tenminste, de jongsten – en ik weet dat dat niet eeuwig zal duren. Het is niet alsof ik designertassen onder de boom leg. En wat betekent “om het idee”? Mijn kinderen zijn dolgelukkig met wat ze krijgen, en ik ben blij dat ik ze iets kan geven waar ze echt naar uitkijken. Maar ik liet het maar gaan. Discussies over geld en cadeaus hebben toch geen winnaar.
Toch betrap ik mezelf erop dat ik me soms moet verdedigen
Zoals die keer op het schoolplein, toen een andere moeder vroeg wat ik zoal had gekocht. “Vier cadeautjes per kind,” zei ik, een beetje aarzelend. “Dat loopt aardig op.” Ze keek me aan alsof ik zojuist had toegegeven dat ik een bank had beroofd. “Vier cadeautjes? Ik doe er twee, max. En dan gewoon iets kleins, want het gaat toch om de gedachte?”
Natuurlijk gaat het om de gedachte, maar het gaat ook om die ogen vol blijdschap als ze die doos openmaken
En het gaat om de herinneringen die we samen maken. Ik weet zeker dat mijn kinderen later niet zullen zeggen: “Mama gaf ons veel te veel.” Nee, ze zullen zich herinneren hoe we samen liedjes zongen, hoe de kamer rook naar warme chocolademelk en pepernoten, en hoe ze dat ene cadeau kregen waar ze al weken van droomden.
Als de pakjesavond dichterbij komt, begint de spanning in huis te stijgen
De schoentjes staan al klaar, en elke avond zingen we uit volle borst Sinterklaasliedjes. James en Dio zijn er heilig van overtuigd dat ze iets horen op het dak, en zelfs Ainoa, die al lang weet hoe het zit, speelt het spel nog mee voor haar jongere broertjes. Het is precies zoals ik het voor me zie: geen stress, geen schuldgevoel, alleen genieten.
Dus ja, misschien geef ik veel uit aan Sinterklaascadeaus. Misschien vinden anderen dat overdreven. Maar zolang ik die blije gezichten zie en weet dat ik ze een herinnering voor het leven geef, is het me iedere euro waard.
ESTHER
