Er rijd een zwarte Volkswagen Golf achter me
“Binnen. Binnen in mijn hart, binnen in mijn ziel, van binnen”. Uit volle borst zing ik mee in de auto met de klassiekers en met mijn vingers trommel ik op het stuur. Mijn rechtervoet trapt het gaspedaal wat steviger in en ik rijd over buitenweggetjes tussen Olst en Diepenveen. Rijen bomen schieten aan me voorbij, net als schattige boerderijtjes en kilometers lange weilanden. “Dat ik voor jou viel binnen!”. Ik ben onderweg naar Masja. Ze belde me net een paar minuten geleden dat haar bevalling bezig was. De weeën kwamen plots heel snel achter elkaar en het leek wel alsof ze druk voelde op haar anus. Het was haar tweede kindje, dus dan neem je dit soort uitspraken nogal serieus, omdat het een veelvoorkomend gevoel is vlak voor of tijdens persdrang. Onderweg naar Masja dus. Het is ongeveer 20 minuten rijden naar het plaatsje waar ze woont. Het is een doodgewone dinsdagavond en daardoor rustig op de weg. Des te meer ruimte voor mij om vlot door te rijden buiten de bebouwde kom. En terwijl ik blijf meegalmen valt me ineens op dat er een zwarte Volkswagen Golf in de berm staat op de tegenliggende baan. Als een roofdier op zoek naar zijn prooi ligt hij in de berm, met de lampen op de weg gericht. En terwijl ik langszoef en in de achteruitkijkspiegel kijk, zie ik dezelfde auto starten en de weg oprijden. Hij vervolgt zijn weg niet, maar hij draait met een ruk om en zit daardoor ineens achter me. Enkele luttele seconden later kleeft de zwarte neus zowat tegen mijn achterbumper. Een felle rode zin verschijnt in mijn spiegel. “Stop… POLITIE!”
Ik reed ruim 20 kilometer te hard
“Oh god.” Mijn adem stokt in mijn keel en mijn maag krampt samen. Ik rijd nog even de weg uit, neem de derde afslag op de rotonde en zoek dan zo snel mogelijk een parkeerplaats. Hele druppels zweet voel ik over mijn rug naar beneden glijden. “Holy shit.” Ik reed zeker 20 kilometer te hard. Verstandig? Nee. Maarja, ik kan alleen maar aan Masja denken en aan haar raketbevalling van de eerste! Ik zet mijn liefste glimlach op, druk mijn rug nonchalant tegen de stoel en laat het raampje zakken. Een grijze man van middelbare leeftijd in politie-uniform buigt zich voorover en hangt naast mijn autoraam. “Zo jongedame, geef me één goede reden waarom je zo’n haast hebt vandaag!”, zegt hij met een strenge blik in zijn ogen. “Je reed véél harder dan de toegestane snelheid!”.
Ik ratel zenuwachtig
“IkBenVerloskundigeEnIkBenOpWegNaarEenBevalling!”, ratel ik zenuwachtig. “ZeHeeftAlPersdrangEnIkMoetEchtNuVerderAndersBevaltZeAlleenMetHaarMan!”. De agent krijgt grote ogen, zijn strenge blik verzacht en begint te stamelen. “Oh jee. Ehm. Persdrang? Tsja. Maar wie zegt dat je echt verloskundige bent?” Snel rommel ik in mijn dashboardkastje en haal er mijn ziekenhuispas uit. M.E. Koers, verloskundige, staat er onder mijn pasfoto. “Oke oke”, zegt de agent. “De natuur wint. Ga maar gauw… Maarreh, ik zie het alleen déze keer door de vingers! En voorzichtig!”. Ik bedank hem vriendelijk, gooi het pasje aan de kant en rij semi-kalm weg. Totdat de zwarte Golf uit mijn beeld verdwenen is…. Daarna begin ik toch automatisch weer iets harder te rijden. Ik bel snel de kraamzorg voor partus-assistentie in de auto en parkeer 7 minuten later op het erf.
De voordeur staat ver open en Jochem staat al op me te wachten
Snel pak ik mijn verlostas uit de auto, en samen rennen we de trap op. Masja ligt op haar zij in bed en puft de weeën weg. Haar ogen dichtgeknepen tot spleetjes. We luisteren naar het hartje, dat klinkt fantastisch. Als ik toucheer heeft ze al 7-8 centimeter, nog geen volledige ontsluiting of persdrang dus. Een grote vochtblaas drukt tegen mijn vingers. Ik haal snel mijn vingers weer eruit, dit geeft me nog even een paar minuten speling om wat spulletjes klaar te zetten in de ruime slaapkamer. Ondertussen gaat Masja nog even naar het toilet. Ze schuifelt langzaam naar de badkamer op de overloop. Vier minuten later hoor ik een ‘splatsj’ gevolgd door een gil. Een hele plens vruchtwater ligt op de badkamervloer. Jochem en ik pakken Masja onder haar oksel en leiden haar snel naar het bed.
Met hoofd en arm geboren
Vrijwel direct daarna krijgt ze onophoudelijke drang om mee te persen. Reflectoire persdrang noemen we dit. Masja kreunt en maakt oergeluiden. Jochem zit ernaast en kijkt met glunderende ogen naar het tafereel. Een kleine 10 minuten later zien we een kaal hoofdje tevoorschijn komen. Naast het koppie zit het handje en een opgeslagen arm. Het kost nog even flink wat perskracht van Masja om hem naar buiten te krijgen, want de ruimte is natuurlijk maar beperkt, maar daarna zet ze een prachtige zoon op de wereld. Als Superman geboren!
IK kom weer die agent tegen
Even later knippert Masja verdwaasd met haar ogen en kijkt naar de frummel die ik op haar borst leg. Hij geeft één flinke schreeuw en wordt daarna stil. Hij sabbelt wild op zijn knuistjes. De volle ronde wangen doen vermoeden dat er sprake is van Hollandsche Glorie. “Ah neee te laat!”, roepen kraamverzorgsters Henriëtte en Gernie als ze ongeveer 7 minuten na de geboorte van Jippe, binnen komen vallen. Samen ronden we de boel af. Het totale bloedverlies is weinig en ik hoef gelukkig maar twee kleine losse hechtingen te zetten. Jippe weegt ruim 4,5 kilogram. Echt een flinke jongen en drinkt direct met grote teugen aan de borst. Ik neem een tijd later afscheid en doe zachtjes de voordeur achter me dicht. Op de terugweg bedenk ik me geen moment, ik klik de Cruise Control op de toegestane snelheid en gniffel even om deze dag. Halverwege passeer ik de zwarte Golf in de berm. “Nu kan me niets gebeuren”, denk ik blij. Dezelfde politieagent steekt zijn hand naar me op en geeft een knikje. Ik steek mijn duim op en rijd lekker rustig naar huis.
VERLOSKUNDIGE MARLIES
