Carlijn en ik waren onafscheidelijk, al tien jaar lang
We hadden samen zoveel meegemaakt dat ik me geen leven zonder haar kon voorstellen. We gingen samen op vakanties, zoals die ene keer in Turkije, waar we in een goedkope allinclusive zaten en elke avond dansten. We waren getuige op elkaars bruiloften, en toen ik zwanger raakte van Aiko, was Carlijn de eerste aan wie ik het vertelde, na mijn man. Ze sprong op en gilde van blijdschap. “Ik word een tante, Babs!” zei ze.
Carlijn was bij me tijdens elke stap van mijn zwangerschap
Ze kwam mee naar echo’s, (zelfs met de 20-wekenecho), hield mijn hand vast toen ik onzeker was over alles wat er ging veranderen, en stond met ballonnen en champagne op de stoep toen Aiko werd geboren. Ze was zelfs degene die de eerste echte foto van mij en Aiko maakte, een moment dat ik voor altijd zou koesteren.
Maar vanaf het moment dat Aiko er was, veranderde mijn leven volledig
Logisch. Ik had me er niet op voorbereid hoe allesomvattend het moederschap zou zijn. Wat een aardverschuiving. Aiko was een wolk van een baby, maar hij sliep slecht, had last van reflux, en wilde continu bij me zijn. Mijn dagen bestonden uit voeden, luiers verschonen, troosten en proberen wat slaap te pakken als hij eindelijk even rustig was. Het voelde alsof ik mezelf totaal kwijtraakte in het zorgen voor hem. Mijn wereld was niet groter dan mijn huis en mijn kind.
Carlijn bleef in het begin betrokken
Ze appte bijna dagelijks om te vragen hoe het ging en stuurde regelmatig foto’s van haar eigen avonturen. Ze ging nog steeds uit eten met haar collega’s, bezocht concerten en festivals, en deed weekendjes weg met haar man. Ze nodigde me vaak uit om mee te gaan, maar ik zei bijna altijd af. “Het lukt gewoon niet,” zei ik dan. “Aiko slaapt zo slecht, ik ben doodmoe. Maar ik beloof dat we snel afspreken!” Carlijn reageerde altijd begripvol. “Natuurlijk, Babs. Ik snap het. Maar laat het weten als je tijd hebt, oké?”
De weken werden maanden, en Carlijns uitnodigingen kwamen minder vaak
We zagen elkaar nog maar sporadisch, en als we elkaar spraken, ging het gesprek vaak over Aiko. Ik kon niet anders. Mijn leven wás Aiko. Ik vertelde over zijn eerste lachje, zijn eerste hapjes, en hoe hij eindelijk iets beter sliep. Carlijn luisterde, maar ik zag haar blik soms afdwalen. Ze knikte en glimlachte, maar het voelde anders. Er ontstond afstand. Ze vertelde me over haar werk, over die ene collega die ze totaal niet kon uitstaan, en over een bruiloft waar ze naartoe ging. Maar ik merkte dat ik haar verhalen niet zo intens volgde als vroeger. Mijn hoofd zat altijd bij Aiko – wat hij nodig had, of hij wel goed sliep, of ik wel genoeg deed als moeder.
Carlijn nodigde me op een gegeven moment uit voor een weekendje weg met haar en een paar andere vriendinnen
Ik wist dat het haar manier was om onze vriendschap levend te houden, maar ik voelde meteen de stress opkomen. Hoe kon ik Aiko drie dagen achterlaten? Hij was nog zo klein! “Ik zou het zo graag willen, Carlijn,” loog ik. “Maar het gaat echt niet.” Ze probeerde me nog over te halen, zei dat ik het verdiende om er even tussenuit te gaan, dat ze me miste. Maar ik bleef bij mijn beslissing, en de teleurstelling in haar stem deed me pijn.
De afstand tussen ons werd steeds groter
Carlijn belde me minder vaak, en als ze dat wel deed, hielden we het gesprek kort. Veel korter dan vroeger. Toen konden we uren bellen. Ik had haar vaak willen bellen, maar telkens als ik mijn telefoon pakte, huilde Aiko of moest ik iets anders doen. “Ik bel haar morgen wel,” zei ik steeds tegen mezelf. Maar die “morgen” kwam nooit.
De situatie escaleerde op een gegeven moment
Carlijn stond ineens voor mijn deur, zonder aankondiging. Ik was verrast, blij zelfs, maar ik zag meteen dat er iets niet goed zat. Haar gezicht stond strak, en ze stapte zonder veel woorden naar binnen. Aiko kroop over de vloer en Carlijn bleef staan, haar jas nog aan. “We moeten praten,” zei ze. Ik kreeg spontaan buikpijn. “Wat is er?” vroeg ik, al wist ik het antwoord ergens wel. Die van binnen.
“Babs, ik weet niet hoe ik dit moet zeggen, maar ik heb het gevoel dat onze vriendschap alleen nog maar van mijn kant komt,” begon ze.
“Ik probeer je te bereiken, ik nodig je uit, ik vraag hoe het met je gaat, maar ik krijg bijna nooit iets terug. Het is alsof ik niet meer belangrijk voor je ben.” Haar woorden kwamen hard binnen. “Dat is niet waar,” zei ik onzeker. Waarom stond ik niet stevig in mijn schoenen!? “Ik waardeer je echt, Carlijn. Maar mijn leven is gewoon… het is ingewikkeld nu met Aiko. Ik probeer alles in balans te houden.”
“Dat snap ik, Babs, echt,” zei ze
“Maar het voelt alsof ik altijd op de laatste plek kom. Alsof ik alleen maar besta als ik jou nodig heb. En weet je wat het pijnlijke is? Ik ben er altijd voor jou geweest, altijd. Maar nu voelt het alsof ik er alleen voor sta.” Ik wilde iets zeggen, iets wat haar geruststelde, maar ik voelde een groot schuldgevoel. Ze had gelijk. Ik had haar laten zitten. Ik was zo opgeslokt door mijn eigen leven dat ik haar totaal uit het oog was verloren. “Carlijn, ik wil echt dat dit goedkomt,” zei ik, terwijl ik naar Aiko keek, die nu huilde in zijn wipper. “Het is gewoon een moeilijke tijd.”
Ze zuchtte diep
“Het spijt me, Babs, maar ik kan dit niet meer. Ik heb het gevoel dat ik alleen maar een optie ben als het jou uitkomt. Dat je me niet meer ziet zoals vroeger. En ik wil niet degene zijn die altijd moet vechten voor een plekje in jouw leven.” Ik voelde tranen branden in mijn ogen. Dit was mijn beste vriendin, degene met wie ik alles had gedeeld. Hoe had ik het zover laten komen? Maar ik wist ook dat ik niet kon beloven dat alles zou veranderen. Mijn leven draaide nu eenmaal om Aiko, en hoe graag ik het ook wilde, ik kon niet meer de vriendin zijn die ik ooit was.
“Ik begrijp je, Carlijn,” zei ik uiteindelijk
Ik was toch gebroken. “Ik begrijp je echt”, ik was ontzettend verdrietig. Ze knikte, en ik zag dat ze ook vocht tegen haar tranen. “Ik hoop dat je gelukkig bent. En dat je alles hebt wat je nodig hebt.” Ze draaide zich om en liep naar de deur. Ik wilde haar tegenhouden, iets zeggen, maar de woorden bleven vastzitten in mijn keel. Ik wist gewoon niet wat ik moest doen. Het was al gebeurd. Ik kon niks meer. Voor ik het wist, was ze weg.
Toen ik die avond op de bank zat, met Aiko slapend in mijn armen, voelde ik een leegte die ik niet kon beschrijven
Carlijn was niet zomaar een vriendin; ze was familie voor me geweest. En nu was ze weg. En ergens wist ik dat het mijn eigen schuld was. Maar hoe kon ik het anders doen? Hoe kon ik ooit kiezen tussen mijn kind en mijn beste vriendin?
BABETTE
