Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Laat je email achter via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een bericht zodra er een nieuw deel van deze reeks wordt geplaatst!
Damian is een lieve jongen met zo zijn aandachtspunten
Damian is een lieve en behulpzame jongen die altijd klaarstaat om anderen te helpen. Hij heeft een warme glimlach en je ziet gewoon dat hij het liefst iedereen om zich heen gelukkig wil maken. Tegelijkertijd heeft Damian ook een kort lontje. Hij kan snel boos worden en laat zich makkelijk uitdagen. Vooral zijn impulsiviteit valt op; het lijkt soms alsof zijn emoties hem overvallen, en hij moeite heeft om ze in toom te houden.
Het was al snel duidelijk dat hij ondersteuning nodig heeft
We merkten al snel dat impulsregulatie een belangrijk aandachtspunt voor Damian is. Het werd duidelijk dat hij handvatten nodig heeft om beter met zijn emoties om te gaan en om niet altijd meteen op elke prikkel te reageren. Samen met de intern begeleider en de kindercoach op school hebben we een plan gemaakt. We wilden Damian helpen om in situaties waarin hij uitgedaagd wordt, even op zichzelf te letten en niet direct te reageren. Daarbij hebben we geprobeerd hem bewust te maken van zijn eigen gevoelens en hem technieken te leren om rustig te blijven.
We zien helaas niet de vooruitgang waarop we hadden gehoopt
Ondanks onze inzet en het feit dat Damian zelf ook echt zijn best doet, zien we echter niet de vooruitgang waarop we hoopten over de periode van bijna een heel schooljaar. Damian blijft zich snel opwinden en het kost hem veel moeite om niet meteen boos te worden als er iets gebeurt dat hem raakt. Soms ziet hij bepaalde reacties van zijn klasgenootjes als een persoonlijke aanval, terwijl dit niet zo bedoeld is. Ik weet nog een voorbeeld van vorige week: Damian was aan het werk aan een groepsopdracht, toen een van de andere kinderen hem per ongeluk onderbrak. Hij voelde zich daardoor genegeerd en boosheid borrelde meteen naar boven. Het werd zo heftig dat hij opstond, begon te schreeuwen en zelfs een stapel boeken van tafel gooide. Zulke momenten zijn moeilijk voor hem én voor de rest van de klas. En zo zijn er steeds meer van dit soort voorvallen.
We besloten in gesprek te gaan met zijn vader
Omdat we in het team het gevoel hebben dat Damian méér nodig heeft dan wat wij hier op school kunnen bieden, besloten we om zijn vader uit te nodigen voor een gesprek. We hoopten dat we samen konden nadenken over wat het beste voor Damian zou zijn. De intern begeleider en ik wilden uitleggen dat het ons doel was om Damian de ondersteuning te geven die hij verdient, en om zijn vader te laten zien dat we samen een oplossing kunnen vinden.
Ik vertelde eerlijk hoe we de situatie op school zagen
Het gesprek begon rustig. Ik legde uit hoe we Damian zien in de klas; als een jongen die vol potentie zit, maar die ook worstelt met het beheersen van zijn emoties. Ik gaf voorbeelden van situaties waarin het misging, zoals het moment met de groepsopdracht. Ik vertelde eerlijk hoe moeilijk dit voor Damian is en hoe het zijn leerproces in de weg kan staan. De intern begeleider gaf daarna aan dat we twijfelden of we Damian binnen ons reguliere onderwijssysteem genoeg konden begeleiden. Ze vroeg voorzichtig hoe zijn vader over speciaal onderwijs dacht, een plek waar Damian misschien nog beter ondersteund kon worden in zijn sociale en emotionele ontwikkeling.
Helaas viel ons bericht niet goed
Ik zag meteen dat dit niet goed viel. De vader van Damian werd zichtbaar boos. Hij keek van de intern begeleider naar mij, liep rood aan en ik zag zijn blik verharden. “Dus jullie willen van hem af?” riep hij uit. “Hij past niet meer in jullie plaatje? Opgeruimd staat netjes zeker!” Zijn woorden galmden door het kleine kantoortje. De intern begeleider probeerde uit te leggen dat we het beste voor Damian willen, dat hij recht heeft op een plek waar hij het beste tot leren kan komen, op alle gebieden.
Vader werd boos en reageerde op een onverwachte manier
Het leek allemaal langs vader heen te gaan. Hij stond op, schreeuwde dat hij het er absoluut niet mee eens was en gooide zo zijn koffiekopje op de grond. Het geluid van het brekende porselein voelde als een klap in mijn gezicht. Ik merkte dat ik wat angstig werd wat er nog meer zou gebeuren en zag aan mijn collega, de intern begeleider, dat zij er hetzelfde over dacht. Ze vroeg vader rustig te gaan zitten maar dat deed hij niet. Zonder verder nog iets te zeggen, schoof vader zijn stoel hard aan en beende de ruimte uit. De stilte die volgde was overweldigend. Ouders konden wel eens vaker ‘verhit’ reageren, maar daadwerkelijk kapot gooien van spullen had ik nog niet eerder mee gemaakt.
Dit was totaal niet onze bedoeling geweest
Toen de vader eenmaal uit school was, bleven we beduusd achter. Het was niet onze bedoeling geweest om hem te kwetsen of het idee te geven dat we Damian “weg wilden hebben”. Integendeel, we willen het allerbeste voor Damian, en soms betekent dat een moeilijke afweging maken. Wat ik vooral hoop, is dat de vader van Damian begrijpt dat we er niet op uit zijn om problemen weg te schuiven, maar om Damian een omgeving te bieden waar hij écht tot bloei kan komen.
Ouders hebben hun eigen zorgen en gevoelens
Deze gebeurtenis heeft me laten zien hoe complex dit soort situaties zijn. Ouders hebben hun eigen zorgen en gevoelens, misschien roept zo’n gesprek wel angst op of dingen uit het eigen verleden? Ik besef nog meer hoe belangrijk het is om open te blijven communiceren en ook aandacht te geven aan het gevoel van ouders. Ik hoop dat we op een ander moment het gesprek met de vader van Damian kunnen voortzetten; rustig, zonder oordelen, en met de focus op wat Damian nodig heeft om gelukkig te zijn.
IRIS
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Laat je email achter via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een bericht zodra er een nieuw deel van deze reeks wordt geplaatst!
In dit gesprek lijkt het alsof een aantal stappen zijn over geslagen. In plaats van eerst het probleem duidelijk met de vader in kaart te brengen had aan het einde van dat gesprek de vraag gesteld kunnen worden of er een vervolg gesprek kan komen met hem waarin gekeken gaat worden welke hulp nog meer geboden kan worden .
De vader had uitgenodigd kunnen worden om ook na te denken over ideeën.
Dit is gewoon te snel gegaan. De vader was het probleem aan het verwerken en werd gelijk al geconfronteerd met een mogelijke oplossing. Namelijk speciaal onderwijs.
Eigenlijk had dit in een proces naar voren gebracht kunnen worden wellicht het derde gesprek.
De man is overvallen, zich een hoedje geschrokken en blijkbaar ligt er een genetisch probleem onder de uitbarstingen van zijn zoon. Heel jammer.
Tja en hoe nu verder? Excuses maken en proberen eerst weer in verbinding te komen met de vader. Dan proberen stap voor stapje het probleem op tafel te leggen. Vragen of de vader dit herkent? Als ouder en leerkrachten het eens zijn over het probleem dan komen de vervolgstappen zoals zoeken naar oplossingen.
Sterkte. Waar mensen werken worden vergissingen begaan en maak het niet zwaarder als het is en pak het aan.
ten eerste het lijkt de vader overvallen
er zij. toch 10 min gesprekken school eerder niet eerlijk geweest.
van onze dochters weten we vanaf het begin ligt niet lekker in de groep. kleuterklas alleen negatief. gelukkig vanaf groep 3 werd zij ook als positief gezien en kan eerlijk gesproken als het minder gaat. op dit moment heet de stagiair haar uitgekozen voor eind stage opdracht om met tips voor betere leren.
ten tweede vader reageert net als zoon.
Dit lijkt me niet echt een onderwerp voor een regulier tienminutengesprek (doorgaans met de leerkracht), maar heel geschikt om peridoek bij elkaar te komen.
Appel. Boom. Waar is moeder? Hoe kan het dat dit kennelijk zo’n verrassing voor vader was? Ik snap dat het artikeltje vast niet volledig is, maar zo lijkt het net of vader een jaar van niets wist en voor het blok gezet werd.
Mijn reactie was ook de appel valt niet ver van de boom, ouders moesten wel van in het begin ingelicht worden over de problemen die zich voordeden.ook moet men zich de vraag stellen van wat is de thuisbasis ,is er daar ook agressie en hoe gaan ze er mee om.ik begrijp dat de vader geërgerd is maar zijn reactie is toch buitensporig, beginnen gooien met dingen is ook inpulscontrole verlies
Eerste wat ik dacht, kind heeft het vast niet van een vreemde.
Toch heeft hij ook weer niet helemaal ongelijk in wat hij denkt, school wil van het kind af, verpakt als we willen het beste.
Het is mij in ieder geval niet duidelijk geworden waarom dit het beste is vanuit het oogpunt van het kind. Wel waarom dat het is voor de klas en voor de school. Wat niet onterecht is, maar door die argumentatie van we doen het alleen voor het kind prik je snel doorheen. Daardoor gaat het daarover ipv waar het over zou moeten gaan.
Verder eens dat ouders in het proces meegenomen hadden moeten worden. Je kan niet pas bij een voldongen feit (na een jaar oefenen) aangehaakt worden. Maar dat kan toch ook bijna niet, want er moeten toch eerdere rapporten etc zijn geweest..
Je mag aannemen dat als er een jaar lang intensief gewerkt is aan specifieke leerdoelen en er onvoldoende resultaat is geboekt én de rest van de klas eronder lijdt, dat het kind méér nodig heeft (wat men zo’n kind élders kan bieden) én dat het belang van de andere 29 kinderen ook wordt meegewogen. Als ouder van een kind zou ik het ook niet fijn vinden als mijn kind zou lijden onder een klasgenoot met onaangepast gedrag in de klas.
het valt mij op dat pas na een jaar met de ouder wordt gesproken en deze niet eerder is betrokken. er is geen overleg geweest, tenminste, dat maak ik op uit het verhaal.De ouder wordt verteld over het probleem van het kind en wat men als oplossing heeft bedacht: een andere school. de reactie van de overvallen ouder is dus niet vreemd te noemen. deze is in het gehele proces niet meegenomen en krijgt aan het eind alleen te horen dat het kind beter naar een andere school kan. zijn boze reactie is heel begrijpelijk.
Mee eens! Dat viel mij ook op
Dat de vader zich overvallen voelt als hij in het jaar voorafgaand aan dit gesprek niet is meegenomen in het proces, snap ik heel goed. Maar de manier waarop is natuurlijk niet oké. Je zou bijna denken dat ook bij mem zijn emoties hem (soms kunnen) overvallen en hij moeite heeft om ze in toom te houden…
een heel jaar met kind werken en dan pas ouders inlichten????? volgens mij is nog steeds het opvoeden thuis, dus als je voortgang bij een kind wil zien, zal het dus ook thuis moeten oefenen, was vader waarschijnlijk ook niet zo boos geworden
Dat is het nate idee tegenwoordig, dat een kind niet meer meetelt als het niet wordt uitgenodigd voor extra uitdaging op de lagere school en niet op zijn minst gelijk naar de havo gaat. Kinderen mogen geen kind meer zijn, mogen niet gelukkig zijn op een andere school waar ze minder overvraagd worden, waar ze in eigen tempo leren, waar ze zich op hun eigen manier mogen ontwikkelen. Alleen omdat er tegenwoordig op alles en iedereen stempels worden “geplaatst” als je niet aan het algemene beeld voldoet.. Eigenlijk heel verdrietig
ik ben ook een keer een ouder geweest die voor zo’n gesprek naar school in geroepen. Wat er werd verteld herkende ik maar deels. Als je wijst naar een ander wijs je met 3 vingers naar jezelf. De juf wilde er niet aan maar de intern begeleider en de directeur wel. Daarna zijn door ons beide maatregelen genomen in de vorm van een rugzakje aanvragen (dit was voor deze school toen de eerste) en zijn er de nodige maatregelen voor ondersteuning van de juf genomen door de school. Het probleem zat in dit geval niet alleen bij het kind maar in de combinatie van deze juf met deze klas. Helaas hebben de maatregelen door de school met deze klas de hele schooltijd bestaan.
de appel valt niet ver van de boom….
gelukkig ben ik niet de enige die het opvalt.
Inderdaad misschien wel een gezinsprobleem.