Het was nu ruim een jaar geleden dat Herman en ik uit elkaar gingen
Die eerste maanden na de scheiding waren zwaar, maar al snel vond ik een nieuw ritme met Lars, onze zoon van 5. Herman en ik hadden ons co-ouderschapschema goed geregeld en hielden ons eraan. Eerlijk is eerlijk, ik had nooit de intentie gehad om hem Lars te onthouden; hij was een goede vader en Lars genoot van de tijd met hem. Ik zou willen zeggen dat alles van een leien dakje ging, maar dat veranderde toen Karlijn in beeld kwam.
Karlijn was Hermans nieuwe vriendin
Ze kwam ongeveer een half jaar geleden in zijn leven, uit het niets, en voor ik het wist, had ze een vaste plek gekregen in Hermans leven én in dat van Lars. In het begin vond ik het prima. Herman was gelukkig, en als hij iemand vond met wie hij een toekomst zag, dan was dat zijn goed recht. Maar al snel begon ik het gevoel te krijgen dat Karlijn veel te aanwezig was. Ze was niet zomaar een nieuwe vriendin; ze was een bemoeial van de bovenste plank, iemand die zich werkelijk overal mee moest bemoeien. Ook met mijn zaken met Herman.
Het begon met kleine dingen, waar ik toen nog mijn schouders voor ophaalde
Lars had vaste dagen bij mij en bij Herman, en we hadden samen een schema gemaakt waar Lars goed mee kon omgaan. Maar toen kwam het eerste telefoontje van Herman. “Zeg, zou je het erg vinden als we de dagen wat flexibeler maken? Karlijn denkt dat het voor Lars leuker is om wat vaker te wisselen van plek.” Ik fronste. Sinds wanneer had Karlijn iets te vinden over onze afspraken? En waarom wilde Herman ineens alles omgooien, terwijl Lars net zo gewend was geraakt aan de structuur? Toch besloot ik mee te gaan met het voorstel. Ik wilde geen drama en gaf Herman het voordeel van de twijfel.
Maar het bleek al snel dat Karlijn van deze kleine wijzigingen een missie had gemaakt
Ze leek overal wel een mening over te hebben. Op een dag kreeg ik een bericht van Herman waarin hij zei dat het misschien goed zou zijn voor Lars om op een sport te gaan. Prima, dacht ik, daar stonden we allebei achter. Maar wat ik niet wist, was dat Karlijn hem al had ingeschreven voor voetbaltraining – en die vielen op míjn dagen. Toen ik Herman hiermee confronteerde, haalde hij zijn schouders op. “Ach, het is maar één keer per week, Evie. En Karlijn kan hem dan ophalen en brengen. Ze vindt het leuk om betrokken te zijn.” Het maakte me niet uit. Het waren mijn momenten met Lars. En nu moest hij ineens naar training, met die Karlijn notabene.
Mijn irritatie werd groter, en groter
Het leek alsof Karlijn langzaam steeds meer grond probeerde te krijgen. Waar bemoeide ze zich mee? Maar Herman verdedigde haar keer op keer, alsof het de normaalste zaak van de wereld was dat zijn nieuwe vriendin beslissingen mee nam. “Ze waren immers een team”, zei hij. Lars zou haar ook veel zien. Hij leek alles wat Karlijn zei meteen voor waar aan te nemen, zonder erover na te denken of dit eigenlijk wel paste in wat wij als ouders samen voor Lars hadden bedacht. En die ouders waren Hermen èn ik! Daar hoorde geen Karlijn bij.
De irritatie bouwde zich steeds verder op
De volgende situatie kwam toen Lars bij me in de auto stapte met een kleine tas met snoepjes, koekjes en een flesje frisdrank. “Mama, kijk eens wat Karlijn voor me heeft gekocht!” zei hij blij. Ik schrok. Lars had altijd problemen gehad met zijn tanden, en Herman en ik hadden samen afgesproken dat we zijn suikerinname zouden beperken. Maar blijkbaar was hij die afspraak ineens vergeten. Toen ik Herman hierover aansprak, zei hij: “Ach, Karlijn bedoelt het goed, ze wil gewoon dat Lars het leuk heeft bij ons.”
“Maar het gaat er niet om wat zij bedoelt,” zei ik
“Het gaat erom dat wij die afspraak samen hebben gemaakt, voor het welzijn van ónze zoon.” Maar Herman deed het af alsof ik overdreef en bleef me verzekeren dat Karlijn “alleen maar wilde helpen.” Het voelde alsof alles wat ik probeerde af te spreken, simpelweg werd weggevaagd door wat zij “beter” vond.
Karlijn verraste me opnieuw
Ze liet het niet alleen bij kleine dingetjes. Ze kwam zelfs met opvoedadviezen. Op een middag belde Herman om te bespreken of we Lars niet wat vroeger naar bed moesten brengen. Volgens Karlijn zou dat beter zijn voor zijn concentratie op school. Ik voelde de woede in me opborrelen. Het borrelde en borrelde. Ik trok dit niet. Hier had ze echt niets mee te maken. Ik had met Herman al de regels besproken en vond het ongepast dat zij zich ineens als een soort mede-opvoeder opwierp.
Maar toen gebeurde er iets dat alles op zijn kop zette
Op een dag kwam Lars thuis van school. Hij was compleet in de war. Ik vroeg hem wat er aan de hand was, en hij zei zachtjes: “Karlijn zei dat het niet eerlijk is dat ik niet vaker bij papa ben.” Die woorden waren zo giftig. Hier was ik al die tijd bang voor geweest. Karlijn had zich niet alleen met onze afspraken en Lars’ leven bemoeid, ze had ook invloed uitgeoefend op hoe hij naar zijn tijd met mij keek. Hoe durfde ze Lars zoiets te zeggen?
Die avond belde ik Herman kwaad op
“Herman, dit gaat te ver. Karlijn zegt tegen Lars dat het ‘niet eerlijk’ is dat hij niet meer tijd met jou doorbrengt? Ze heeft daar helemaal niets mee te maken! Dit gaat over ons, over onze zoon. Niet over haar.” Tot mijn verrassing hoorde ik een lange stilte aan de andere kant van de lijn. Toen zei hij zachtjes: “Je hebt gelijk, Evie. Ik was blij dat Karlijn zo betrokken was, maar ik zie nu dat ze echt over grenzen heen is gegaan. Dat mag niet.”
Dat was de eerste keer dat Herman mijn kant koos en inzag dat Karlijn te ver was gegaan
Ik voelde een last van mijn schouders vallen. Het leek erop dat hij eindelijk inzag hoe zijn nieuwe vriendin ons co-ouderschap had verstoord. Hij beloofde me dat hij er met Karlijn over zou praten en haar zou vragen om zich niet meer met onze afspraken te bemoeien. De weken daarna merkte ik een subtiele verandering. Herman leek wat meer op zijn strepen te staan en minder snel toe te geven aan Karlijns ideeën. Toen ze voorstelde om Lars naar een muziekschool te sturen – “om zijn creativiteit te stimuleren” – vertelde Herman haar dat zulke beslissingen aan mij en hem waren. Ik kon bijna niet geloven wat ik hoorde toen Lars me dat vertelde.
Langzaam maar zeker keerde de rust terug in mijn leven met Lars
Natuurlijk bleef Karlijn nog steeds aanwezig, maar Herman houdt haar op de achtergrond. Hij legde zijn nieuwe grenzen vast en betrok mij meer in de besluiten die we voor Lars moesten nemen. Toch bleef ik met een nasmaak zitten. Ik had angst dat Karlijn ooit weer diezelfde plek zou opeisen. In de toekomst. Ze zal het zeker weer proberen. Vreselijk irritant. Het liefste zou ik haar uit ons leven bannen, maar dat gaat helaas niet.
EVIE
