Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Laat je email achter via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een bericht zodra er een nieuw deel van deze reeks wordt geplaatst!
Lees eerst de vorige delen:
Pasgeboren baby Lyo zag er anders uit
We wilden een speciale operatie voor Lyo
“Komt het goed met baby Lyo?”, mama Demi geeft antwoord
Lyo kan door zijn syndroom zijn ogen niet sluiten
Het is een frustrerende uitdaging om de juiste zorg voor Lyo te krijgen
We kregen onverwacht nieuws tijdens Lyo’s controleafspraak
Na de schedeloperatie lijkt kleine Lyo niet meer op zichzelf
De dag van de belangrijke operatie aan Lyo zijn handjes
De operatie aan Lyo’s handjes bleek onverwacht anders te zijn verlopen
Lyo heeft een open gehemelte: “Hem eten geven is voor mij aan traumatische ervaring geworden”
Lyo heeft een schisis, maar zijn gehemelte kan niet worden gesloten
Op het moment dat onze relatie in zwaar weer zat, raakte ik zwanger, door de pil heen
Bij de echo’s ontstond vaak een beladen sfeer
Vaak vroegen mensen ons of we al een kindje hadden, en het gesprek kwam dan meestal al snel op het punt dat we niet konden verzwijgen dat Lyo gehandicapt was geboren. Veel mensen dachten dan dat we bij de echo kwamen om te zien of er deze keer iets mis was. Dat vond ik soms jammer, omdat er dan een beladen sfeer ontstond en de echoscopist vooral bezig leek met zichzelf indekken. Ik wilde gewoon zien dat het kindje in mijn buik nog steeds een kloppend hartje had.
Mijn verloskundige is een grote steun
Ik ben echt ontzettend blij met mijn verloskundige, want zij toonde veel begrip voor mijn situatie. Ik kon altijd even langskomen voor mijn geruststelling, bijvoorbeeld wanneer ik weer eens buikpijn had en mezelf niet meer kon kalmeren. We hadden daar ook besproken dat we na de termijnecho zouden worden doorverwezen naar het Radboud. Dit omdat we ervan uitgingen dat ik gezien zou worden als een medische indicatie door Oscars voorgeschiedenis en de situatie rondom Lyo.
De NIPT bleek goed maar toch was ik niet gerust
Ondertussen hadden we ook een groeiecho, waarna ik de NIPT-test kon laten doen. Bij Lyo moest ik daarvoor zelf betalen, maar dit keer werd de test vergoed door de zorgverzekering. De uitslag was goed, maar gaf me niet per se rust. Ik ken verhalen van dichtbij waarin de NIPT goed was, maar het kindje toch geboren werd met bijvoorbeeld het Downsyndroom. Daarom wilde ik eigenlijk ook graag een vruchtwaterpunctie laten doen.
De uitgerekende datum bleek later te vallen, een tegenvaller
Bij de termijnecho werd de uitgerekende datum geschat op 3 september. Wat me een beetje tegenviel, omdat het later was dan we in eerste instantie dachten. Het voelde daardoor alsof het langer duurde voordat ik in het tweede trimester zou zijn. Met deze informatie werden we doorverwezen naar het Radboud, en de eerste afspraak werd daar gepland.
De zorg vanuit het Radboud viel tegen
Van tevoren had ik gevraagd of ik ook bij het Radboud terecht kon voor mentale ondersteuning. Want dat vond ik naast de misselijkheid en het zorgen voor een peuter, het zwaarst tijdens de zwangerschap. Dat was allemaal geen probleem, tot ik tijdens het wachten op de eerste afspraak weer hevige buikpijn kreeg en het Radboud belde. Ik kreeg te horen dat ze geen tijd hadden en dat ik hiervoor terug moest naar mijn verloskundige.
Het Radbouw bleek zich af te vragen waarom we doorverwezen waren
Met lood in mijn schoenen belde ik de verloskundige, en ik mocht diezelfde middag nog langskomen. Ze zou een terugkoppeling geven aan het Radboud, want dit was eigenlijk niet de bedoeling. Ze vertelde me ook dat het Radboud had gevraagd waarom we eigenlijk waren doorverwezen en dat ze daar geen reden voor zagen. Vanaf dat moment voelde ik me niet meer serieus genomen en ging ik met tegenzin naar de afspraken in het ziekenhuis.
Ik was bang voor opnieuw een kind met een handicap
Bij de eerste afspraak in het Radboud werd de groei opnieuw gemeten en werd de uitgerekende datum bijgesteld naar 1 september. Dat vond ik fijn, want dat waren toch weer twee dagen extra. De rest van de afspraken waren vooral gericht op heel veel informatie, ook over de vruchtwaterpunctie die ik alleen kon krijgen om op Apert te testen. Dit vond ik onnodig, omdat we tijdens de echo’s bij de verloskundige al eens een vingertje hadden zien bewegen. Het risico van een punctie vond ik dan ook te groot in vergelijking met het risico op Apert. Wel uitte ik mijn angst voor een nieuwe handicap bij de baby, en daarom werd er een afspraak ingepland met een klinisch geneticus.
Ik vond het heel moeilijk om erop te vertrouwen gezien onze voorgeschiedenis
Deze afspraak werd snel gepland, wat me geruststelde. Na dit gesprek werden er wat extra onderzoeken ingepland, maar men drukte me vooral op het hart dat dit een nieuwe zwangerschap was, een nieuw kindje waarin ik vertrouwen moest hebben. Ondanks dat ik diep van binnen wist dat ze gelijk hadden, vond ik het heel moeilijk om de “wat als”-gedachten los te laten. Het feit dat ze bij Lyo nooit iets hadden gezien, zorgde ervoor dat alles zo onzeker aanvoelde.
Ik kreeg ineens allerlei klachten
Op een middag kreeg ik ineens hevige buikpijn en een vreselijke hoofdpijn. Omdat ik wist dat het ziekenhuis me waarschijnlijk zou adviseren om het een paar dagen aan te kijken, deed ik dat eerst. Toen het niet wegging, besloot ik toch het ziekenhuis te bellen na een afspraak voor Lyo. Zoals ik al had verwacht, hadden ze geen tijd. Ik had in de ochtend moeten bellen, dan hadden ze misschien nog iets kunnen regelen. De telefoniste zou overleggen met een gynaecoloog, die me later terug zou bellen. Dat gebeurde pas na 17:00 uur, toen de polikliniek al gesloten was. Ik legde haar mijn situatie uit: dat ik wist dat ik te veel in mijn hoofd zat en mijn best deed om het los te laten, maar dat ik het meest baat had bij geruststelling.
Eenmaal in het ziekenhuis kreeg ik een paniekaanval
Ze begreep me en ik mocht langskomen. Na ieder telefoontje begon ik me altijd een beetje te schamen, omdat ik bang was dat mensen zouden denken: “Daar heb je haar weer,” of: “Wat een aansteller.” Eenmaal aangekomen in het Radboud werden we doorverwezen naar de verloskamers, waar ik een paniekaanval kreeg. Dit was namelijk dezelfde afdeling waar Lyo na zijn geboorte had gelegen en waar ik in het begin mijn kamer had. Het was de plek waar alles begon te bezinken. Vanaf dat moment wist ik (of dacht ik) zeker dat ik hier absoluut niet wilde bevallen.
Lees HIER verder.
DEMI
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Laat je email achter via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een bericht zodra er een nieuw deel van deze reeks wordt geplaatst!
