Ik krijg een vreemd gevoel bij de opvang van mijn zoontje (9 maanden)

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen

Ik maak me zorgen over Tod

Het moederschap heeft me zoveel moois gebracht, maar ook een heel nieuw soort zorgen. Mijn zoon Tod is nu net negen maanden, we genieten enorm van hem. Toch merk ik dat ik de laatste tijd met een onrustig gevoel rondloop, vooral als het gaat om zijn tijd op het kinderdagverblijf.

We hebben weloverwogen de opvangplek uitgezocht

Drie dagen per week is hij daar, vanaf zijn vierde maand. Niet omdat ik dat graag wilde, eigenlijk helemaal niet zelfs, maar omdat het gewoon niet anders kon. We hebben geen opa’s en oma’s in de buurt die regelmatig kunnen oppassen, en beide meer dan 1 dag per week inleveren was ook geen optie bij onze werkgevers. Het voelde alsof er geen andere keuze was, en dus hebben we heel bewust en goed afgewogen een opvangplek uitgekozen waar we ons beide goed bij voelden.

We hadden er alle vertrouwen in

De leidsters leken ons heel vriendelijk, geduldig en professioneel. De ruimtes zijn licht en gezellig ingericht, en ik kreeg het gevoel dat er een prettige sfeer hing. Het dagritme dat ze hanteren is overzichtelijk, met vaste momenten voor slapen, spelen en eten. Alles leek op papier goed geregeld, en tijdens de rondleiding kregen we de indruk dat Tod daar in veilige en liefdevolle handen zou zijn. Maar naarmate de tijd verstrijkt, blijven er knagende twijfels in mijn achterhoofd. Het voelt niet helemaal goed.

Bij het ophalen reageert hij opvallend

Als ik hem aan het eind van de dag kom ophalen, gedraagt hij zich op een manier die ik moeilijk kan plaatsen. Misschien maak ik me zorgen om niets. Maar toch vraag ik mij af: is dit de juiste plek voor hem? Het begon mij op te vallen dat hij, telkens als ik hem kom ophalen, een vreemde blik in zijn ogen heeft. Hij kijkt dan naar me alsof hij even moet verwerken wie ik ben, of hij lijkt van me weg te kijken. Eerst dacht ik dat hij misschien moe was of net wakker, en dat dit gewoon zijn manier was om weer een beetje bij te komen. Maar het gebeurde steeds opnieuw, en inmiddels voelt het ongemakkelijk. Ik ben z’n moeder, de persoon waar hij zich veilig bij hoort te voelen. Waarom kijkt hij dan zo afstandelijk naar me?

Het voelt voor mij alsof hij zichzelf niet is

Een van de momenten die me het meeste raakte, was toen ik hem op een middag ophaalde en hij in een hoekje aan het spelen was, helemaal op zichzelf. Hij lag heel stil, wat voor hem ongebruikelijk is. Tod is juist een actief mannetje, nieuwsgierig en energiek. De leidster vertelde dat hij het goed had gedaan die dag en rustig gespeeld had, maar voor mij voelde het alsof hij zichzelf niet was. Toen ik hem oppakte, klampte hij zich vast alsof hij bang was dat ik weer weg zou gaan. Ik merkte dat hij de hele weg naar huis heel stil was, geen geluidjes maakte zoals hij normaal doet als ik tegen hem praat. Die stilte bleef de hele avond hangen en ik kon er niet omheen dat het me echt zorgen baarde.

Ik heb het idee dat hij niet de aandacht krijgt die hij nodig heeft

Een andere keer liep ik de opvang binnen en zag dat een van de leidsters hem eten gaf. Ze leek haastig, alsof ze er snel vanaf wilde zijn. Toen ze me zag, lachte ze vriendelijk en zei dat hij goed gegeten had. Maar ik had het ongemakkelijke gevoel dat hij niet de aandacht kreeg die hij nodig had. Tod’s blik leek leeg terwijl hij daar in het kinderstoeltje zat, zonder de opwinding die hij normaal heeft als hij eet. Dit beeld blijft door mijn hoofd spoken: mijn zoon, in een omgeving waar ik dacht dat hij veilig zou zijn, maar die misschien niet aan zijn behoeften voldoet zoals ik hoopte.

Zijn gedrag lijkt mij te vertellen dat hij zich niet ok voelt

Inmiddels vraag ik mezelf af of deze opvang wel de juiste plek is voor hem. Het voelt alsof ik op een punt ben gekomen waarop ik deze twijfels niet langer kan negeren. Natuurlijk, hij is nog jong en kan niet vertellen hoe hij zich voelt. Hij kan geen woorden gebruiken om me te vertellen of hij het daar wel of niet fijn vindt, of dat er iets is dat hem dwarszit. Maar zijn gedrag lijkt mij iets anders te vertellen. Deze vreemde afstandelijkheid na een dag op de opvang voelt niet goed, en het maakt me bang dat ik signalen over het hoofd zie.

Moeten we iets gaan veranderen?

Moet ik naar een andere opvang kijken? Ik weet dat er waarschijnlijk geen perfecte plek bestaat, maar ik wil een plek waar Tod zich niet alleen fysiek veilig voelt, maar ook emotioneel gesteund en gezien. Kinderen voelen zoveel, ook al kunnen ze dat nog niet met woorden uitdrukken. En als moeder wil ik op mijn gevoel vertrouwen, ook al betekent dat dat ik misschien iets moet veranderen.

Ik kan het niet los laten

Misschien ben ik overbezorgd en zal deze onrust vanzelf verdwijnen, maar de gedachte dat ik zijn welzijn op het spel zou zetten door niets te doen, maakt dat ik het niet los kan laten. Ik wil met de leidsters in gesprek gaan over hoe hij zich gedraagt, maar ik vraag me sterk af of dat wat gaat opleveren. Misschien moet ik sowieso onderzoeken of er alternatieven zijn die beter passen bij wat Tod nodig heeft. Ik voel me verplicht om naar zijn stille signalen te luisteren, voor zowel Tod als voor mijn eigen gemoedsrust.

FAYAH