Natuurlijk is dit verre van ideaal
Ik heb dit nooit zo gewild. Vroeger toen ik jong (20 jaar was) droomde ik altijd van het clichebeeld: een iets oudere mooie man, samenwonen, trouwen en dan een kindje krijgen, hierna een tweede en derde en een gelukkig gezin zijn. Helaas liep het bij mij helemaal anders. Ik heb het hier soms wel moeilijk mee. Ook krijg ik te maken met vooroordelen van andere ouders.
Toen ik 25 jaar was, ontmoette ik mijn allereerste man
We zagen elkaar op het werk. We werkten allebei op een advocatenkantoor. Ik op de administratie en hij als advocaat. Bart. Hij vroeg me op date. De rest is geschiedenis. We woonden binnen een paar maanden samen en besloten er na een jaar voor te gaan: een kindje van ons samen. Ik dacht toen echt: “Dit is de man waarmee ik oud word”. Misschien naïef, ik weet het niet. Feit is dat we na de geboorte van ons meisje Fenna, uit elkaar groeiden. Ik werkte een dag minder, bleef veel thuis en zorgde voor Fenna. Bart werkte juist meer. Iets wat ik niet begreep. Ik wilde terug vallen op Bart, maar hij was er niet. Ik voelde me eenzaam. Op een gegeven moment wist ik: “Dit is niet het leven dat ik wil, waar ik van droom”. Bart voelde hetzelfde. We gingen als vrienden uit elkaar. We gunden elkaar een mooi leven. Ik heb nog steeds fijn contact met Bart. We vieren zelfs de verjaardagen van Fenna met elkaar.
Ik wilde een man die bij mij paste, waarmee ik oud zou worden
Ik voelde dat dat mogelijk was. “Waarom zou het mij niet lukken?”, dacht ik. Ik ontmoette Jack bij de dansles van Fenna. Hij had ook een dochtertje, Whitney. Ook hij was gescheiden. Het klikte zo ontzettend tussen ons. We voerden goede gesprekken, terwijl onze meisjes dansten. Na een paar maanden vroeg Jack me op date. We aten een hapje en borrelden na. Ik zag hier wel toekomst in. Hij was heel anders dan Bart. Veel extraverter. Hij maakt me aan het lachen en gaf me veel aandacht. Ik genoot er van. Toch wilde ik niets overhaasten. Pas na een jaar besloot ik voorzichtig samen te gaan wonen. We gingen stapje voor stapje. De meisjes konden het goed met elkaar vinden. Fenna was toen 4 jaar en Whitney 5. Langzaam wenden we aan elkaar. Op een gegeven moment wilden Jack en ik een kindje samen. Ik stopte met de pil. Na 3 maanden was ik zwanger. Jack was ontzettend betrokken. Zo fijn! Hij ging elke echo mee. Ik voelde me zo krachtig in de relatie. “Dit is het. Dit is mijn man”, dacht ik.
De zwangerschap verliep heerlijk
Ook Fenna en Whitney keken uit naar de baby. Met 40+2 weken beviel ik van ons zoontje Pete. Jack had de hele kraamweek vrij. Hij stond me goed bij. Hij bracht Fenna en Whitney naar school, gaf Pete de fles en kookte avondeten. Ik zat echt op een wolk. Ik donderde er van af toen ik een Whatsapp van een andere vrouw in de telefoon van Jack las. “Wanneer kan ik je weer zien?”. Ik werd er misselijk van. Het voelde niet goed. De toon en tekst was verkeerd. “Hoe kan de relatie zo goed voelen, terwijl het zo slecht is”, vroeg ik me af. Ik confronteerde Jack meteen met het bericht. Woest was ik.
Jack zei dat het om een werkafspraak ging
Ik geloofde het niet. “Dan app je toch niet zo?”, schreeuwde ik naar hem. Jack hield vol. Wat voelde ik me belazerd en vies. Maar ik was ook ontzettend verdrietig. Ik voelde dat dit het einde was. Ik kon mijn ogen niet sluiten voor vreemdgaan. Ik accepteerde het niet dat hij bij een andere vrouw was. Ik had dit nooit, maar dan werkelijk nooit van Jack verwacht. Ik was weer terug bij af… Echter had ik er een baby bij. Ik mocht tijdelijk bij een vriendin wonen met Fenna en Pete. Ik was ondanks de situatie dankbaar.
Ik moest het vreemdgaan echt verwerken
Dit had tijd nodig. Ik was beschadigd. Na een aantal maanden kreeg ik een huurhuis aangeboden. Ik greep dit met beide handen aan. Ik wilde iets voor mezelf en mijn kinderen. Nadat ik bij Jack ben weggegaan, heb ik niets meer van hem gehoord. Ik vond het zo pijnlijk voor Pete. Ik gunde hem zoveel meer, een vader die er voor hem was. Ik vond het ontzettend erg, maar ik kon Jack niets verplichten. We pakten de draad weer op, met z’n drieën. Het was Fenna, Pete en ik. Fenna vond het ook lastig dat ze Jack niet meer zag. “Hoe leg ik dit uit aan een kind?”, vroeg ik me af. Ook zij voelde zich afgewezen, dat zag ik. Ze was een beetje onzeker. “Jack vindt ons niet meer leuk he?”, vroeg ze me. Mijn hart brak, maar gelukkig had ze haar eigen vader nog. Bart zag ze iedere week. Dat voelde vertrouwd.
Het leven ging zijn gangetje, het wende
Ik was absoluut niet op zoek naar de liefde. En juist toen kwam het op mijn pad. Fenna was inmiddels 7 en Pete 1,5. Een vriendin van mij kende een leuke vrijgezelle vader en wilde ons koppelen. “Ik geloof er niet meer in”, zei ik lachend. Toch overtuigde mijn vriendin mij om op date te gaan. “Als het romantisch niet klikt, worden jullie gewoon maatjes”, zei ze tegen me. Misschien moet ik er niet zo zwaar aan tillen en het een kans geven”, besloot ik.
Datedag
We zouden samen gaan bowlen. Ik ontmoette Sven aan de bar. Het was een knappe man, zonder kinderen. Hij werkte in de IT en kon goed praten. Het klikte gelijk. Hierna volgden nog meer dates. Hij kwam op mijn verjaardag, ontmoette Fenna en Pete en bleef een nachtje logeren. Ik voelde me gelukkig met hem. Ik durfde er bijna niet van te genieten. Langzaamaan kreeg ik meer vertrouwen en besloten we samen te wonen. Hij trok bij mij in. Ik wist allang dat Sven een kinderwens had. Hij zou een goede bader zijn. Ik wilde er ook graag een kindje bij. Dus besloten we er voor te gaan. Dit keer duurde het wat langer: na een half jaar was ik zwanger. Ik genoot er extra hard van, want dit zou weleens de laatste zwangerschap kunnen zijn.
Met 38 weken braken mijn vliezen
Ik wilde graag thuis bevallen. Samen met Sven, mijn doula en verloskundige. Na ruim 6 uur lag Nicole in mijn armen. Ons meisje. Ze dronk gelijk goed aan de borst. Fenna was een trotse zus en Pete aaide Nicole de hele tijd. Sven gedroeg zich meteen als een vader. Hij buidelde met Nicole en zorgde voor het hele gezin. Het voelde goed. Mijn leven was mooi en vol. We genoten als gezin. De relatie tussen mij en Sven voelde stevig en solide. Ik dacht dat ik met Sven oud zou worden. We hadden nauwelijks ruzie.
De dag dat hij zei dat hij uit elkaar wilde gaan, kwam als donderslag bij heldere hemel
Nicole was toen net geen 1 jaar oud. De tranen brandden in mijn ogen. Waarom zag ik dit niet aankomen? Lag het aan mij? Kon ik geen man aan me binden? Was ik niet goed genoeg? Sven was naar eigen zeggen naar ‘meer’ op zoek. Wat dan dan was, kon hij niet aangeven. Hij wist wel dat ik het niet was. Ik voelde me een mislukking. En nog steeds. Ik heb goed contact gehouden met Sven voor Nicole. Het blijft echter pijnlijk voor mij. Ik wil Sven teug. Ik weet tegelijkertijd zeker dat dat niet gaat gebeuren. Soms denk ik dat hij alleen een kindje met me wilde. Sven zegt dat dat niet zo is. Hij was verliefd op mij. Ik vind dat lastig te geloven. Ik ben een alleenstaande moeder, met 3 kinderen, van 3 verschillende vaders. En dat voelt als falen.
Jeetje, je hebt pech gehad. Het valt me op dat je binnen hele korte tijd steeds gaat samenwonen. Laat de man in zijn huis blijven, jij in de jouwe en neem gewoon alle tijd. Je hebt 2 ( nu 3) jonge kinderen, houd al die kerels bij hen weg. Altijd een nestje willen bouwen valt me opeens op. Het komt goed, richt je op je kinderen.
Ok je kan een keer bedrogen worden maar de 3de stond bekend als vreemdganger en had ook al kinderen bij verschillende vrouwen, dat is toch een keuze die je toen gemaakt hebt?
Het leven is voor jou helaas anders gelopen!
Soms kun je er niets aan doen.
Je hoeft je niet te schamen.
Je hebt 3 mooie kinderen en dat is toch een cadeau!
Gewoon lekker van genieten.