Vanaf het moment dat ik Adam leerde kennen, wist ik dat hij een dochter had
Riki was toen acht jaar oud. Ik wilde haar graag leren kennen, wilde haar een fijne plek in ons leven geven. Maar vanaf de eerste keer dat ik haar ontmoette, voelde ik dat dat niet soepel zou gaan. Ze keek me aan met een blik die ik nooit zou vergeten – boos en ook afwijzend, alsof ik iets probeerde af te pakken wat van haar was. Adam zei dat het tijd nodig had: “Komt wel goed”. Maar ik kreeg steeds meer mijn twijfels.
In die twee jaar dat we samen waren, heb ik geprobeerd om een band met Riki te krijgen
Ik vond dat zo belangrijk. Maar daarnaast ook gezellig. Meidendingen. Ik nam haar mee naar de dierentuin, bakte koekjes met haar, kocht cadeautjes. Maar niets leek goed. Elke keer als ik iets aardigs deed, reageerde ze ofwel ongeïnteresseerd, of juist heel bijdehand. Ze gaf me het gevoel dat ik niets voor haar betekende, dat ik gewoon “die vrouw van papa” was. Een aanhangsel.
Er waren momenten dat ze ronduit onbeschoft tegen me deed
Op een dag hadden we een kleine picknick georganiseerd. Ik had alles klaargemaakt – sandwiches, sapjes, groente en fruit. Terwijl we daar zaten, keek Riki me aan en zei: “Mijn mama maakt veel lekkerdere broodjes dan jij. Dit broodje heeft niet zoveel smaak.” Ik slikte en probeerde kalm te blijven, maar het voelde als een aanval. Adam voelde zich zichtbaar ongemakkelijk, maar zei niets. Het leek alsof hij bang was om tegen haar in te gaan. Ik voelde me er alleen voor staan.
Een andere keer hadden we een familiedag bij mijn ouders thuis
Riki luisterde nauwelijks naar wat iemand zei en op een gegeven moment, terwijl mijn moeder iets vertelde, zuchtte ze luid en zei: “Waarom moet ik altijd met alles mee?” Ik schaamde me. Mijn ouders waren altijd zo lief voor haar geweest, maar Riki’s gedrag haalde alles onderuit. Het leek alsof al hun en mijn moeite voor niets was geweest. Ze zag het niet. Of wilde niet zien wat ze aan het doen was. Of ze deed het juist erg bewust. Gemeen.
Toen ik zwanger raakte van Lisa, dacht ik dat alles zou veranderen
Misschien zou Riki zachter worden, trots worden om een grote zus te zijn. Lisa zou ons allemaal verbinden. Dit bracht ons gezin dichter bij elkaar. Maar toen Lisa werd geboren, leek Riki’s gedrag alleen maar erger te worden. Ik dacht dat het niet erger kon, maar dat kon het blijkbaar wel. Riki vond dat nodig. Zo onaardig. Ze had totaal geen respect voor mij. Ook niet voor de nieuwe baby in huis.
Vanaf het moment dat Lisa thuis was, was er geen houden meer aan met Riki
Ze liet haar afkeer duidelijk merken en deed geen enkele moeite om dat te verbergen. De eerste keer dat ze Lisa zag, keek ze naar haar zusje, trok een gezicht, en zei: “Waarom hebben jullie een baby gekregen? Jullie hadden toch al mij?” Ik stond daar met Lisa in mijn armen, vol liefde, ja zelfs nog voor Riki, en die opmerking raakte me diep. Hoe kon ze zo kil zijn? Als ze niet van mij kon houden, dan wel van haar eigen zusje toch? Ik wist niet meer wat ik met haar aan moest.
Riki maakte constant nare opmerkingen over Lisa
Als Lisa huilde, rolde ze met haar ogen en zei: “Kun je die baby niet gewoon stil krijgen?” Of ze riep: “Lisa is irritant!” alsof ze het recht had om zo over haar zusje te praten. Adam probeerde af en toe wel in te grijpen, maar meestal zei hij iets vaags als: “Riki, wees een beetje aardig.” Hij hield er meteen weer mee op als ze hem boos aankeek. Het voelde alsof ik er alleen voor stond, alsof ik degene was die Riki’s gedrag maar moest verdragen zonder steun.
Op een dag had ik Lisa net in bad gedaan en aangekleed in een schattig pakje
Ik was bezig met haar flesje toen Riki binnenkwam. Ze keek naar Lisa, trok een vies gezicht, en zei: “Kun je haar niet iets beters aantrekken?” Ik was zo boos, maar ik hield mezelf in. Toch raakte ik steeds gefrustreerder. Het voelde alsof Riki haar best deed om het leven voor ons allemaal zuur te maken. De sfeer was gewoon niet leuk. Niet goed.
Er was zelfs een keer dat Riki Lisa’s speen afpakte en ermee begon te spelen, wetende dat Lisa er rustiger van werd
Ze hield de speen voor Lisa’s gezicht en trok hem steeds weg op het moment dat Lisa ernaar greep. “Riki, geef haar die speen terug,” zei ik met een strakke stem. Maar ze keek me aan met een uitdagende blik, alsof ze wilde zien hoe ver ze kon gaan. Toen ik uiteindelijk boos werd en haar streng toesprak, liep ze boos weg. Adam mompelde dat ik misschien wat rustiger kon blijven, maar ik voelde me totaal onbegrepen. Het was alsof hij blind was voor wat er echt aan de hand was.
En de problemen bleven maar komen
Telkens als ik dacht dat het niet erger kon, wist Riki me weer te verrassen. Op een middag, terwijl ik Lisa op de bank had gelegd voor een dutje, liep Riki langs en gaf een harde klap op de rugleuning, waardoor Lisa wakker schrok en begon te huilen. Riki lachte en zei: “Ach, ze slaapt genoeg, even wakker worden.” Ik kon mijn ogen niet geloven. Het was op dat moment dat ik besefte dat ik haar gedrag niet langer kon accepteren. Dit was ronduit bizar.
Ik probeerde het met Adam te bespreken
Hij deed het af als “normaal zussenruzie”. Rivaliteit. Strijd om aandacht. Ik voelde me onzichtbaar in mijn eigen huis, alsof mijn gevoelens en zorgen er niet toe deden. Hij wilde niet zien hoe ongepast Riki zich gedroeg. Ik begon me steeds meer terug te trekken. Ik wilde geen ruzie maken, maar het voelde alsof ik met mijn rug tegen de muur stond. Dit was haast een onmogelijke situatie. De enige momenten die rustig en liefdevol waren als Riki bij haar moeder was.
Ik weet dat Riki pas tien is en dat ze misschien moeite heeft met de situatie, maar mijn geduld is op
Alles wat ik heb geprobeerd, iedere poging om haar het gevoel te geven dat ze erbij hoort, lijkt niets te doen. Elke keer dat ik naar Lisa kijk, voel ik liefde, trots, en dankbaarheid. Maar als ik naar Riki kijk, voel ik iets dat ik niet wil voelen. Het maakt me bang dat ik het niet kan veranderen, dat ik mijn rol als stiefmoeder altijd met afkeer zal vervullen, omdat ze geen respect heeft voor mij of haar zusje. Zal dit ooit veranderen?
GRACE
Riki voelt zich duidelijk vervangen door haar jongere zusje. Waarom niet gewoon met haar praten en dit uitspreken? Haar laten weten dat zij net zo belangrijk is als Lisa. Ze wil gewoon gezien worden denk ik. Dan kan je nog zo je best doen maar als zij niet haar.gevoelens kan uitspreken dan blijft de situatie zo. Negatieve aandacht is nou eenmaal ook aandacht. Verder is het inderdaad ook aan je man om haar toe te spreken over haar gedrag. Wat normaal is en wat niet acceptabel is. Ze is wel een kind ,geen volwassene. Zij kan niet inschatten wat wel of niet gepast is. Mijn ervaring is dat je altijd.de nieuwe vrouw blijft en dat.is een moeilijke positie. Veel geduld hebben en niet teveel verwachten zou ik zeggen. Het kan altijd beter worden dan nu..Geel veel succes en sterkte
Misschien, heel misschien was het een goed idee om eerst het samengestelde gezin in de basis op orde te hebben voor extra kinderen te maken? Je hoeft geen zorgverlener te zijn om te observeren dat ze professionele hulp nodig heeft, me dunkt. Los daarvan bén je ook gewoon ‘de vrouw van papa’, toch? Je bent niet haar moeder geworden door met gaar vader te zijn.
Er wordt vaak te luchtig gedacht over wat een scheiding met een kind doet. ‘Het is nu al zo lang geleden’, ‘Het is toch gezellig en ik doe mijn best, dus waarom doet kind zus en zo?!’
Newsflash: Een scheiding tekent voor het leven. Kinderen hebben geen invloed op het uit elkaar vallen van hun vertrouwde thuisbasis. Die machteloosheid, de woede en het verdriet wat hierbij komt kijken (ja, kinderen zijn nèt mensen) zijn erg verwarrend voor die kleintjes, die emotioneel gezien nog volop in ontwikkeling zijn. Het is aan BEIDE ouders om hier, binnen de trieste situatie, zo goed mogelijk mee om te gaan, omwille voor de kinderen. Overleg, observaties delen, gesprekken, alles. Dat ben je als ouders aan je kinderen verplicht. Ook ik ben 1.5 jaar geleden gescheiden. Ja, onze kinderen zijn over het algemeen blij, vrolijk en gelukkig. Zien zowel papa als mama veel en zien dat papa en mama goed door een deur kunnen en er beide voor ze zijn. Maar OOK is er verdriet, verwarring en boosheid. Beide aangemeld bij schoolmaatschappelijk werk om -zonder onze snaakneuzen erbij- open over hun gevoelens te kunnen praten.
Tip van Flip: Een onafhankelijke hulpverlener zoeken voor Riki, zorgen voor open en goed contact met haar moeder, momenten voor Riki zònder haar zusje (waar ze heus wel van houdt, ze voelt zich alleen compleet in de war, afgewezen en weet niet hoe ze hiermee om moet gaan, want pas 10) en zo min mogelijk druk. En… praat met haar. Zie haar. Luister naar haar. Zorg dat ze zich, ook over haar negatieve emoties, veilig voelt om met jullie te praten.
En ja, een kind moet leren dat ongewenst gedrag niet wenselijk is. Maar de voorwaarden om dit te kunnen leren, moeten voor haar geschept worden. Succes.
Ik vind dit verhaal hartverscheurend. Dit meisje heeft niet gevraagd om een nieuwe moeder. Daar kan jij niks aan doen, maar zij ook niet. Dat ze zich vervangen voelt zegt al genoeg. Zoek professionele hulp.
Veelal lees ik de verhalen hier, zonder mijn gedachten erover te delen. Nu deel ik die wel.
Eén gedachte moet ik kwijt. Vergeet niet dat haar vader iets met jou heeft. Zijn dochter heeft niets met jou en hoeft ook niet iets met jou. Je lijkt jouw eigen intenties en inzet terug te willen zien in haar gedrag. Dat gaat niet gebeuren. Laat dat los en geef haar ruimte. Dat zal, verwacht ik, letterlijk ademruimte geven voor zowel jou als het meiske in kwestie.
Opvoedtechnisch gezien is het aan pa, waar het zijn dochter betreft. Uiteraard hebben jullie dingen te bespreken.
Een samengesteld gezin wordt soms te romantisch bekeken. Dat is het helaas niet.
Ik lees een verhaal over een jong meisje dat veel heeft meegemaakt en heel hard probeert vast te houden aan haar oude leventje. Ik lees weinig over hoe jullie geïntroduceerd zijn. Hoe lang waren haar ouders al uit elkaar? Hoe is het contact tussen jullie en haar moeder? Heeft ze professionele hulp gehad om te leren omgaan met de situatie? Ik verwacht dat haar opmerkingen en gedrag niet veel te maken hebben met gemeen willen zijn, maar alles te maken hebben met het vinden van haar plaats in een nieuwe situatie. Een zusje kan verbinden, maar het kan haar ook het gevoel geven vervangen te worden, hoe is dit alles met haar besproken? Ik denk dat je niet naar haar moet kijken als een gemeen en respectloos meisje, maar eerder als een wanhopig verward onzeker meisje. Ze test jou, niet per se omdat ze jou niet leuk vindt maar omdat ze zich onzeker voelt over zichzelf. Het idee van “zie je wel, je vindt me alleen leuk als ik braaf ben”. Mijn advies zou zijn om professionele hulp te vragen voor haar apart en voor jullie als gezin. En werk als dit mogelijk is goed samen met haar moeder, zodat iedereen op één lijn zit.
helemaal mee eens.
ach wat heftig voor Riki! Ze heeft de scheiding van ouders als een persoonlijke afwijzing gevoeld. en dat is verschrikkelijk voor een kind. Probeer haar de ruimte te geven om het te verwerken. Ze heeft het gevoel dat zij niet meer telt en zeker nu met de komst van haar zusje niet. Ook heeft ze het gevoel dat haar moeder niet (meer) telt. kinderen zullen loyaal blijven aan ouders! Probeer het een paar dagen uit om Riki alleen maar complimenten te geven ipv haar negatieve gedrag te corrigeren het is 1 roep om aandacht. als ze dat vaak genoeg krijgt, zal haar negatieve gedrag ook minder worden of zelfs stoppen. En Probeer re laten merken dat haar moeder ook echt belangrijk is. door bijvoorbeeld te zeggen over die broodjes: ik begrijp dat je de broodjes van mama lekkerder vindt, zou je aan mama kunnen vragen hoe zij ze klaarmaakt? dan kunnen we dat de volgende keer misschien hier ook zo doen!
het wil niet zeggen dat je haar altijd maar toe moet geven, maar zo,laat je wel merken dat er ruimte is voor haar en ruimte is voor mama.
dit vraagt van jou veel tijd, liefde, geduld en genegenheid. Ik hoop dat je dat op kunt brengen
Je zult zien dat het gedrag van Riki dan ook langzaamaan verandert. Geef haar vertrouwen en laat merken dat ze heel lief en belangrijk is, dát wil ze horen! Zeker nu ze een zusje heeft!
veel sterkte!
ik zou je man eens flink aanpakken, waarom is hij zo toegeeflijk naar zijn oudste dochter. is dit schuldgevoel? jullie kleine baby is gewoon niet veilig bij dit meisje, misschien in het ergste geval hem voor de keuze zetten jullie , of zijn oudste dochter tot verantwoording roepen.
Je verhaal had zo de mijne kunnen zijn. Mijn stiefdochter is inmiddels 27 en getrouwd. Ik heb zelf geen kinderen ik kwam in haar leven toen ze net 5 was ze kon liegen als de beste. Pappa weet altijd voor iedereen een oplossing behalve voor zijn kind. Ze heeft nog nooit sorry gezegd komt zo nu en dan op bezoek dan zit ik er wel bij om mijn man niet af te vallen maar ben na al die jaren nog steeds op mijn hoede. Ik wens je wijsheid toe en hoop dat je stiefdochter zelf gaat inzien dat haar gedrag niet door de beugel kan. ze wordt waarschijnlijk door moeder geïnstrueerd
Hoofdzaak is dat jij voor je eigen dochter opkomt en haar niet uit het oog verliest als haar zus in de buurt is.
Niet accepteren en bij je man neerleggen. Samengesteld gezin hebben is hard werken en blijven communiceren. Daar moet je beide in investeren. Luisteren naar hoe de ander zich voelt. Je man heeft zeker een reden voor zijn gedrag. Meestal angst. Al wil het niet zeggen dat zijn gedrag daarmee valt goed te praten.
Tijdig hulp zoeken want het wordt niet beter en kost uiteindelijk je relatie, wat ten kosten gaat van je eigen kind.
Respect en inzet komt van twee kanten. Als je man het er niet over wil hebben mag hij haar opvoeden.
Heel veel succes en sterkte!
Tja, ik kan je wel vertellen wie zich hier het meest problematisch gedraagt. Verassing, het is niet Riki. Maar jouw man. Dat hij niet voor jou opkomt als volwassen vrouw zijnde, ala, maar dat hij niet voor zijn babydochter opkomt als haar speen wordt afgepakt of ze wordt wakker gemaakt is vreselijk. Dat is pesten. Ik hoop dat dit verhaal nep is, maar zo niet dan zou ik scheiden. Het is duidelijk dat jouw man meer van Riki houdt dan hij ooit van jou en jullie babydochter zal houden.
Een stevig gesprek met Adam voeren. Dat hij haar is gaat opvoeden. Uiteraard is het niet leuk voor haar dat haar ouders gescheiden zijn, maar dat kan ze ook op een andere manier uiten, door erover te praten. Het is inmiddels al enige tijd geleden. Enige verwerking zou normaal zijn. Dit gedrag is echt onacceptabel. Ze hoeft zich niet zo te uiten naar jou en haar zusje toe. Ronduit respectloos!
je doet waarschijnlijk te veel je best.
jammer dat je man het niet wil zien.
en natuurlijk is het voor dat meisje erg moeilijk om haar vader te moeten delen met een vreemde vrouw.
het is nogal wat zo’n scheiding voor een kind.
ik zou haar zoveel mogelijk negeren, laat je man het verder maar opknappen.
daar is het kind van.
en naar familie uitjes zou ik voortaan alleen met je dochtertje gaan.
en houd je eigen kind zoveel mogelijk in de gaten, je stiefdochter niet met haar alleen laten.
sterkte