Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
Er heerst een nare sfeer in de klas van Joy
De afgelopen tijd maak ik me zorgen om mijn dochter, Joy. Ze is net begonnen in de brugklas en hoewel ze altijd een sociaal kind is geweest, merk ik dat ze het moeilijk heeft op haar nieuwe school. Er heerst een nare sfeer in haar klas. Het lijkt alsof er een paar meiden zijn die bepalen wie er wel en niet bij hoort, en die groepjes creëren een soort sociale hiërarchie die me verdrietig en soms zelfs angstig maakt. Joy vertelt me gelukkig wat er speelt, maar het is zo moeilijk om haar het juiste advies te geven.
Joy deelt verhalen over fors meidenvenijn met mij
Een van de verhalen die ze laatst met me deelde, greep me erg aan. Tijdens een pauze zat Joy met een paar meiden op het schoolplein toen één van de “populaire” meisjes, laten we haar Lisa noemen, ineens een andere klasgenoot compleet negeerde. Die klasgenoot, Esmee, had haar net iets gevraagd, maar Lisa draaide zich demonstratief om, negeerde haar volledig, en begon met een andere vriendin te giechelen en te fluisteren. Ze deden alsof Esmee lucht was, alsof ze niet eens bestond. Joy vertelde hoe Esmee ongemakkelijk heen en weer keek, duidelijk niet wetend hoe ze moest reageren. Uiteindelijk liep Esmee maar weg, en Joy bleef achter met een schuldgevoel omdat ze erbij stond en niets zei.
Ze is bang om zelf doeltwit te worden
Een ander voorval gebeurde tijdens gymles. Er werd een teamsport gespeeld en iedereen werd in groepjes verdeeld. Twee van de populaire meiden, Lisa en Sarah, kregen de taak om de teams samen te stellen (ik snap echt niet hoe je juist deze meiden als gymleerkracht kan kiezen, maar dat ter zijde). Lisa en Sarah begonnen luidkeels te overleggen over wie ze “echt niet” in hun team wilden, en maakten daarbij gemene opmerkingen over bepaalde kinderen in de klas. Ze lachten hardop en maakten er een show van om duidelijk te laten weten wie er in hun ogen niet goed genoeg was. Joy stond erbij en vertelde me dat ze niets durfde te zeggen, bang dat ze zelf het volgende doelwit zou worden. Ze voelde zich gevangen tussen de angst om op te staan voor de anderen en de angst om zelf uitgesloten te worden.
Ik weet niet wat ik haar moet adviseren
Het feit dat Joy dit soort situaties met me deelt, doet me goed, maar het brengt ook zoveel onzekerheid. Wat moet ik haar in vredesnaam adviseren? Ik wil haar beschermen en de wijsheid meegeven om altijd zichzelf te blijven, maar de realiteit op de middelbare school is hard. De druk om erbij te horen is enorm. Joy worstelt duidelijk met de vraag: moet ze proberen haar eigen weg te gaan en risico lopen buitengesloten te worden, of moet ze dit soort dingen laten gebeuren, er niets van zeggen en daarmee en stilzwijgend een soort instemmen, zonder dat ze zich volledig kan vinden in het gedrag van die meiden?
Ik neig naar misschien niet het mooiste advies
Ik betrap mezelf erop dat ik neig naar het tweede advies. Misschien niet het mooiste antwoord, maar het voelt als het veiligste. Natuurlijk wil ik dat Joy zich sterk genoeg voelt om haar eigen keuzes te maken, maar tegelijkertijd ben ik bang voor de gevolgen als ze zich tegen dit groepje meiden keert. Zeker nadat ik het verhaal hoorde van de moeder van Anna die ook in de klas zit.
Een ander meisje voelt zich nu compleet ongelukkig
Ik ken haar moeder nog van de basisschool en weet dat Anna een gevoelig meisje is. Ze is helemaal zichzelf, maar dit heeft haar helaas al veel problemen opgeleverd op school. Anna wordt nu vaak alleen gezien tijdens de pauzes, en haar moeder vertelt dat ze ’s ochtends huilend opstaat omdat ze tegen school opziet. Ze voelt zich buitengesloten en ongelukkig, en dat breekt mijn hart. Dit voorbeeld laat me beseffen hoe moeilijk het kan zijn om een eigen pad te kiezen als dat pad betekent dat je daardoor minder aansluiting hebt en wordt buitengesloten.
Ik adviseer haar voorzichttig om het spel mee te spelen
Overigens is de onrust bekend bij de mentor en ik neem aan dat hij het hoger oppakt. Maar ook school lijkt te worstelen met deze situatie en heeft nog geen verandering in sfeer kunnen bewerkstelligen. Tegen Joy zeg ik daarom voorzichtig dat ze soms het spel misschien beter mee kan spelen. Het voelt tegenstrijdig, alsof ik haar aanmoedig om zichzelf opzij te zetten en mee te lopen. Maar als ik eraan denk hoe hard de middelbare school kan zijn, gun ik haar ook een rustige schooltijd zonder pesten en uitsluiting. Ik zeg haar dat ze altijd bij me terecht kan, en dat we er samen over kunnen praten als het moeilijk wordt. En bovenal probeer ik haar mee te geven dat dit gedrag van anderen nooit haar eigenwaarde bepaalt.
Maak ik een goede keuze hiermee?
Toch blijft er een knagend gevoel. Door haar aan te moedigen om een beetje mee te lopen, geef ik haar misschien het gevoel dat ze moet opgeven wat haar eigen persoonlijkheid maakt. Ik hoop dat ze in de loop van de tijd haar eigen weg zal vinden, en dat ze haar plek zal ontdekken met mensen die haar accepteren zoals ze is. Misschien hoort dat er uiteindelijk bij, dat zoeken naar balans tussen erbij willen horen en trouw blijven aan jezelf.
MIRJAN
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
