Vanaf het moment dat ik Adam leerde kennen, wist ik dat hij een dochter had
Riki was toen acht jaar oud. Ik wilde haar graag leren kennen, wilde haar een fijne plek in ons leven geven. Maar vanaf de eerste keer dat ik haar ontmoette, voelde ik dat dat niet soepel zou gaan. Ze keek me aan met een blik die ik nooit zou vergeten – boos en ook afwijzend, alsof ik iets probeerde af te pakken wat van haar was. Adam zei dat het tijd nodig had: “Komt wel goed”. Maar ik kreeg steeds meer mijn twijfels.
In die twee jaar dat we samen waren, heb ik geprobeerd om een band met Riki te krijgen
Ik vond dat zo belangrijk. Maar daarnaast ook gezellig. Meidendingen. Ik nam haar mee naar de dierentuin, bakte koekjes met haar, kocht cadeautjes. Maar niets leek goed. Elke keer als ik iets aardigs deed, reageerde ze ofwel ongeïnteresseerd, of juist heel bijdehand. Ze gaf me het gevoel dat ik niets voor haar betekende, dat ik gewoon “die vrouw van papa” was. Een aanhangsel.
Er waren momenten dat ze ronduit onbeschoft tegen me deed
Op een dag hadden we een kleine picknick georganiseerd. Ik had alles klaargemaakt – sandwiches, sapjes, groente en fruit. Terwijl we daar zaten, keek Riki me aan en zei: “Mijn mama maakt veel lekkerdere broodjes dan jij. Dit broodje heeft niet zoveel smaak.” Ik slikte en probeerde kalm te blijven, maar het voelde als een aanval. Adam voelde zich zichtbaar ongemakkelijk, maar zei niets. Het leek alsof hij bang was om tegen haar in te gaan. Ik voelde me er alleen voor staan.
Een andere keer hadden we een familiedag bij mijn ouders thuis
Riki luisterde nauwelijks naar wat iemand zei en op een gegeven moment, terwijl mijn moeder iets vertelde, zuchtte ze luid en zei: “Waarom moet ik altijd met alles mee?” Ik schaamde me. Mijn ouders waren altijd zo lief voor haar geweest, maar Riki’s gedrag haalde alles onderuit. Het leek alsof al hun en mijn moeite voor niets was geweest. Ze zag het niet. Of wilde niet zien wat ze aan het doen was. Of ze deed het juist erg bewust. Gemeen.
Toen ik zwanger raakte van Lisa, dacht ik dat alles zou veranderen
Misschien zou Riki zachter worden, trots worden om een grote zus te zijn. Lisa zou ons allemaal verbinden. Dit bracht ons gezin dichter bij elkaar. Maar toen Lisa werd geboren, leek Riki’s gedrag alleen maar erger te worden. Ik dacht dat het niet erger kon, maar dat kon het blijkbaar wel. Riki vond dat nodig. Zo onaardig. Ze had totaal geen respect voor mij. Ook niet voor de nieuwe baby in huis.
Vanaf het moment dat Lisa thuis was, was er geen houden meer aan met Riki
Ze liet haar afkeer duidelijk merken en deed geen enkele moeite om dat te verbergen. De eerste keer dat ze Lisa zag, keek ze naar haar zusje, trok een gezicht, en zei: “Waarom hebben jullie een baby gekregen? Jullie hadden toch al mij?” Ik stond daar met Lisa in mijn armen, vol liefde, ja zelfs nog voor Riki, en die opmerking raakte me diep. Hoe kon ze zo kil zijn? Als ze niet van mij kon houden, dan wel van haar eigen zusje toch? Ik wist niet meer wat ik met haar aan moest.
Riki maakte constant nare opmerkingen over Lisa
Als Lisa huilde, rolde ze met haar ogen en zei: “Kun je die baby niet gewoon stil krijgen?” Of ze riep: “Lisa is irritant!” alsof ze het recht had om zo over haar zusje te praten. Adam probeerde af en toe wel in te grijpen, maar meestal zei hij iets vaags als: “Riki, wees een beetje aardig.” Hij hield er meteen weer mee op als ze hem boos aankeek. Het voelde alsof ik er alleen voor stond, alsof ik degene was die Riki’s gedrag maar moest verdragen zonder steun.
Op een dag had ik Lisa net in bad gedaan en aangekleed in een schattig pakje
Ik was bezig met haar flesje toen Riki binnenkwam. Ze keek naar Lisa, trok een vies gezicht, en zei: “Kun je haar niet iets beters aantrekken?” Ik was zo boos, maar ik hield mezelf in. Toch raakte ik steeds gefrustreerder. Het voelde alsof Riki haar best deed om het leven voor ons allemaal zuur te maken. De sfeer was gewoon niet leuk. Niet goed.
Er was zelfs een keer dat Riki Lisa’s speen afpakte en ermee begon te spelen, wetende dat Lisa er rustiger van werd
Ze hield de speen voor Lisa’s gezicht en trok hem steeds weg op het moment dat Lisa ernaar greep. “Riki, geef haar die speen terug,” zei ik met een strakke stem. Maar ze keek me aan met een uitdagende blik, alsof ze wilde zien hoe ver ze kon gaan. Toen ik uiteindelijk boos werd en haar streng toesprak, liep ze boos weg. Adam mompelde dat ik misschien wat rustiger kon blijven, maar ik voelde me totaal onbegrepen. Het was alsof hij blind was voor wat er echt aan de hand was.
En de problemen bleven maar komen
Telkens als ik dacht dat het niet erger kon, wist Riki me weer te verrassen. Op een middag, terwijl ik Lisa op de bank had gelegd voor een dutje, liep Riki langs en gaf een harde klap op de rugleuning, waardoor Lisa wakker schrok en begon te huilen. Riki lachte en zei: “Ach, ze slaapt genoeg, even wakker worden.” Ik kon mijn ogen niet geloven. Het was op dat moment dat ik besefte dat ik haar gedrag niet langer kon accepteren. Dit was ronduit bizar.
Ik probeerde het met Adam te bespreken
Hij deed het af als “normaal zussenruzie”. Rivaliteit. Strijd om aandacht. Ik voelde me onzichtbaar in mijn eigen huis, alsof mijn gevoelens en zorgen er niet toe deden. Hij wilde niet zien hoe ongepast Riki zich gedroeg. Ik begon me steeds meer terug te trekken. Ik wilde geen ruzie maken, maar het voelde alsof ik met mijn rug tegen de muur stond. Dit was haast een onmogelijke situatie. De enige momenten die rustig en liefdevol waren als Riki bij haar moeder was.
Ik weet dat Riki pas tien is en dat ze misschien moeite heeft met de situatie, maar mijn geduld is op
Alles wat ik heb geprobeerd, iedere poging om haar het gevoel te geven dat ze erbij hoort, lijkt niets te doen. Elke keer dat ik naar Lisa kijk, voel ik liefde, trots, en dankbaarheid. Maar als ik naar Riki kijk, voel ik iets dat ik niet wil voelen. Het maakt me bang dat ik het niet kan veranderen, dat ik mijn rol als stiefmoeder altijd met afkeer zal vervullen, omdat ze geen respect heeft voor mij of haar zusje. Zal dit ooit veranderen?
GRACE
