Pas bij de tweede echo bleek ik zwanger van een tweeling
Een positieve zwangerschapstest; ik was zo dankbaar. Bij de eerste echo zagen we één kindje, maar bij de tweede bleek dat ik zwanger was van een tweeling. Mijn geluk kon niet op, ik had altijd gezegd dat ik een tweeling wilde.
Ik werd plotseling wakker in een plas bloed
Met 14 weken werd ik ’s nachts wakker in een plas bloed dat langs mijn benen stroomde. Ik dacht: “Dit is het einde, ik ben de kindjes kwijt.” Maar in het ziekenhuis hoorden we nog steeds twee kloppende hartjes. Wel bleek er een groeiverschil te zijn. Dat komt vaker voor bij tweelingen hoorden we, maar vanaf een bepaald percentage spreekt men van het SFGR-syndroom. We werden doorverwezen naar het LUMC in Leiden, waar ze gespecialiseerd zijn in complexe tweelingzwangerschappen.
We kregen heel naar nieuws
Diezelfde week konden we terecht. Na de echo gaven de artsen aan dat twin B (Noxx) in een slechtere conditie verkeerde. Hij was veel kleiner, en de hartslag in de navelstreng was niet goed. We hadden te maken met SFGR type 2, wat betekent dat de kans groot is dat hij zou komen te overlijden. Als hij zelf zou sterven, is er een grotere kans dat de andere baby ook zou overlijden. Bij een eeneiige tweeling zijn de kinderen namelijk zo verbonden dat ze elkaar altijd willen redden.
De artsen stelde een hele nare behandeling door
De artsen legden uit dat we de optie hadden om door een ingreep de zwangerschap van Noxx te beëindigen. Dit bracht risico’s met zich mee, maar voor Fedde zou dit de beste kans geven. Hoe kon ik besluiten om het leven van één van mijn kindjes te beëindigen? Op de echo’s zag ik een prachtig kindje, volledig gevormd. Hij was gezond; hij groeide alleen wat minder goed. Ik kon het niet doen. Elke week of twee weken wachtten we gespannen af, maar telkens weer zagen we twee kloppende hartjes.
Ik wilde ze allebei niet verliezen, we moesten een keuze maken
Tot de afspraak met 21,5 weken. Noxx ging zodanig achteruit dat mijn arts zei: “Mijn advies is om de ingreep nu te doen.” Op de echo zagen we dat Fedde voor het eerst complicaties begon te ontwikkelen door Noxx. Op dat moment voelde ik dat ik ze niet allebei kon verliezen. Maar de keuze maken was hartverscheurend. In tranen vroeg ik: “Wanneer zou de ingreep dan zijn?” “Morgen is de beste optie,” zei de arts.
We moesten afscheid nemen van Noxx
Ik stemde in, maar vroeg hen om de volgende ochtend nog met het hele team te overleggen en mij dan te bellen. En als ik “nee”, zou zeggen, dan was het ook echt nee. Na een slapeloze nacht belden ze: het hele team stond achter de ingreep. Ik pakte mijn spullen en vertrok naar Leiden. Daar, bij 21,5 weken, hebben we afscheid moeten nemen van Noxx. Het was verschrikkelijk, een onmenselijke keuze, maar het voelde alsof ik niet anders kon.
Ik moest veel rust houden om de risico’s voor Fedde te beperken
Daarna volgde een week bedrust, omdat het risico op overlijden voor Fedde toen het grootst was. Tot vier weken na de ingreep bestond er ook een kans op hersenschade, maar gelukkig heeft Fedde geen complicaties gehad. De rest van de zwangerschap was dubbel: ik leefde in rouw en met een schuldgevoel. Emotioneel kon ik geen babykamer klaarmaken. Het voelde oneerlijk tegenover Noxx; er hoorden twee bedjes te staan. Pas na een gesprek met de kraamzorg begon ik wat dingen te regelen. We kochten een box, richtten de babykamer in, en bestelden een kinderwagen.
De bevalling was een moment waarop geluk en verdriet zo dichtbij elkaar lagen
Met 33 weken braken mijn vliezen. Na een week in het ziekenhuis mocht ik nog even zonder kinderen naar huis. Op 27-2-2024 ben ik, door middel van een inleiding, bevallen van mijn twee prachtige jongens, Fedde en Noxx. Het was een moment waarop geluk en verdriet zo dicht bij elkaar lagen. Maar ik was vooral trots: ik had twee zoontjes. Noxx zal voor altijd bij ons zijn.
TESSA
Insta: @mijntweeling
