Het was een doodgewone normale vrijdagavond bij ons thuis
Estee zat op de bank met haar telefoon, zoals altijd, en ik was bezig in de keuken. Ze was vergroeid met dat ding. Irritant. Ik hoorde haar zacht giechelen, en af en toe fluisterde ze iets in haar telefoon, alsof ze aan het videobellen was. Ergens vond ik het schattig; ze werd echt een tienermeisje met haar eigen leven en geheimen. Maar die avond had ik een vreemd voorgevoel, alsof er iets niet klopte.
Later, toen Estee naar bed was gegaan, bleef dat gevoel
Mijn moederinstinct sloeg op tilt, en ik besloot een kijkje te nemen in haar telefoon, ook al had ik dat nog nooit gedaan. Ik wist haar code. Net zoals haar vader. Ze mocht geen geheimen voor ons hebben, dus ook niet die code. We wilden overal toegang toe hebben, Terwijl ik haar berichten doorkeek, zag ik veel gesprekken met vriendinnen, precies zoals ik had verwacht. Maar toen stuitte ik op een naam die ik niet kende: “Finn 💬.”
Ik aarzelde
Misschien was het een jongen uit haar klas? Nieuwsgierig en bezorgd tegelijk klikte ik het gesprek open. Ik kon mijn ogen niet geloven toen ik door de berichten scrolde. Finn was helemaal geen jongen uit haar klas of school. Hij leek haar te overladen met complimentjes, noemde haar mooi, en ze spraken met elkaar op een manier die me zorgen baarde. Ze hadden het over hun dag, hun favoriete films, en Finn stelde haar steeds persoonlijke vragen – dingen waar je met een goede vriend of vriendinnetje over praat. Ik voelde me misselijk. Een dreiging van gevaar. Of was dat te overdreven?
Terwijl ik verder las, begon ik me steeds ongemakkelijker te voelen
Ze spraken echt al maanden met elkaar. Finn vroeg zelfs af en toe of ze een foto kon sturen en deed daar nonchalant over, alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Estee had gelukkig vooral selfies gestuurd waarin ze gewoon lachend te zien was, maar het voelde totaal verkeerd. Ik wist meteen dat ik dit met haar moest bespreken. Hoe kon ze dit geheimhouden? En waarom had ze mij niets verteld? Helemaal niets. Ik kende die naam Finn niet eens.
De volgende ochtend besloot ik het meteen aan te kaarten
Terwijl ze haar yoghurt met crueseli at, probeerde ik rustig te starten. “Estee,” begon ik voorzichtig, “wie is Finn eigenlijk?” Ze keek op, schrok. Ze probeerde zich snel te herpakken, maar ik zag dat ze nerveus was. “Oh, dat is gewoon iemand die ik online ken, mama. Niet zo belangrijk.” Ze probeerde het af te doen alsof het niks was, maar ik wist dat er meer aan de hand was.
“Hoe lang ken je hem al?” vroeg ik strenger
Estee haalde haar schouders op, en ik voelde de irritatie opkomen. Ze wist dit dondersgoed. “Een paar maanden,” mompelde ze. Ik wist dat dit gesprek moeilijker zou worden dan ik had gedacht. “Een paar maanden? En je hebt nooit gedacht om het me te vertellen?” Mijn stem klonk fel. Ik was namelijk echt in shock. Het idee dat mijn dochter al maandenlang met een volslagen onbekende sprak, maakte me nerveus. “Estee, dit kan echt niet. Wat weet je eigenlijk van hem? Hoe oud is hij? Waar woont hij? Hoe weet je zeker dat hij eerlijk tegen je is?”
Ze keek naar haar schaaltje en begon te prutsen met haar cruesli
“Hij is… hij is dertien, mama. En hij woont ver weg. Het is echt niet erg, hij is gewoon een vriend.” “Een vriend?” herhaalde ik. “Estee, je weet dat je vrienden maakt met mensen die je écht kent, niet zomaar met vreemden online. Hoe weet je zeker dat hij is wie hij zegt dat hij is?”
Ze rolde met haar ogen
Ze zei: “Mama, hij is echt wie hij zegt. Hij is geen vreemde. We praten gewoon af en toe, dat is alles. Hij heeft ook foto’s van zichzelf laten zien.” Maar haar nonchalance maakte me alleen maar bozer. Hoe kon ze zo naïef zijn? Ik zag dat de ernst van de situatie niet tot haar doordrong. En ik hoopte dat het inderdaad alleen maar normale foto’s waren. “Ow god, hoe zijn we hier in verzeild geraakt”, dacht ik.
Ik ademde diep in, probeerde rustig te worden
Maar ik moest eerlijk tegen haar zijn. “Estee, er zijn mensen online die zich voordoen als iemand anders. Mensen die dingen kunnen doen die niet oké zijn. Je kunt niemand zomaar vertrouwen alleen op basis van wat hij zegt via een scherm. Hoe weet je zeker dat hij geen verkeerde bedoelingen heeft?” Ze keek me aan. Ik zag boosheid, maar ook onzekerheid. “Ik weet het gewoon, mam. Hij is aardig. Hij heeft me nooit iets geks gevraagd.”
Ik voelde mijn benen trillen van woede
“Estee, ik wil dat je eerlijk tegen me bent. Heb je iets tegen hem gezegd wat hij misschien verkeerd kan gebruiken? Foto’s gestuurd die je niet had moeten sturen?” Ik moest al kotsen bij het idee. Ze schudde snel haar hoofd. “Nee, mama. Gewoon gewone foto’s. Hij heeft nooit iets geks gevraagd.” Maar ik voelde nog steeds die angst in mijn buik, en ik besloot haar te laten weten hoe serieus dit was.
“Ik wil dat je meteen stopt met het contact
Geen berichten meer, geen gesprekken meer, niks. Ik wil dat je begrijpt dat je in gevaar kunt komen door mensen online zomaar te vertrouwen.” Ze staarde naar me. Ze begreep niet waarom ik zo bezorgd was. Dat was duidelijk. “Maar mam, hij is echt gewoon een vriend,” zei ze zacht. Ik zag dat ze het moeilijk vond, dat ze me wilde vertrouwen, maar ook boos was omdat ik het contact met haar vriend verbood. En dat wilde ze echt niet.
“Zou ze verliefd op hem zijn?”, dacht ik direct
“Dit kan echt niet, Estee. Je hebt geen idee wat voor mensen er online rondlopen en wat hun bedoelingen zijn, hun èchte bedoelingen. Ik wil dat je voortaan alleen contact hebt met mensen die je echt kent vanuit de fysieke wereld, en die je kunt vertrouwen. En vooral, mensen die ik ook ken. We moeten eerlijk zijn met elkaar, Estee. Dit soort dingen kun je niet voor me verzwijgen. Ik wil dat je me voortaan alles vertelt.”
Ze knikte langzaam, maar ik zag dat ze het lastig vond
We waren altijd open en eerlijk geweest, en dit voelde een beetje als een breuk tussen ons. Ik had nooit gedacht dat ze iets zo groots voor me verborgen zou houden. De hele dag voelde ik een mix van angst, woede, en verdriet. Estee was nog maar twaalf, zo jong, en al zo beïnvloedbaar. Ze wilde de godganse tag op Tiktok. Alles wat daar populair was, wilde ze ook hebben of doen. Dit meisje was extreem beïnvloedbaar. Ze wilde ook graag populair zijn. Ik had geen idee wat ze daar voor zou over hebben. Het idee dat een vreemde jongen al zo lang een rol in haar leven speelde zonder dat ik het wist, maakte me bang.
Die avond kwam ik haar welterusten zeggen
Ik keek naar Estee, Ze deed uitgebreid haar skincare in de spiegel. En toen zag ik zo’n jong meisje, dat mooi gevonden wilde worden. “Estee, ik ben niet boos op je. Maar ik maak me zorgen. Ik wil gewoon dat je veilig bent, dat er geen vreemde mensen met slechte bedoelingen in je leven komen.” Ze knikte weer.
Toch blijf ik het gevoel houden dat er gevaar schuilt achter haar telefoon
Ik kan dat gevoel niet van me afschudden. Ik kan het niet loslaten. Zeker niet nu dit is gebeurd. Ze heeft naast Tiktik ook SnapChat. Er zijn veel momenten die ik niet meekrijg of zie. Binnen een paar seconden kan ze contact hebben met een monster. Maar ik wil haar die socials niet ontzeggen. Ze doet er ook leuke dingen mee, met haar vriendinnen. Het is zo ontzettend moeilijk. Vroeger was alles makkelijker. Ik speelde of hing gewoon op straat met iedereen uit de buurt. Soms tot laat. En dat was spannend genoeg.
