Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
Ik heb altijd al het gevoel gehad dat mijn broer meer aandacht kreeg
Al sinds ik me kan herinneren, heb ik het gevoel dat ik altijd op de tweede plaats kom bij mijn ouders. Als klein kind voelde ik het al. Mijn oudere broer was degene die alle aandacht kreeg. Hij was de ster van de familie, degene met de hoge cijfers op school en de grote toekomstplannen. Terwijl hij negens en tienen haalde, deed ik mijn best om een zes of een zeven te scoren. Ik hoorde mijn ouders vaak zeggen hoe trots ze op hem waren, terwijl ik met mijn behaalde cijfers nauwelijks een schouderklopje kreeg ondanks al mijn inzet. Nu, jaren later, is er weinig veranderd en heb ik het gevoel dat de geschiedenis zich herhaalt.
Ik had nooit het gevoel dat mijn prestaties ook gewaardeerd werden
Mijn ouders hebben altijd een zwak gehad voor mijn broer. Toen was hij ooknogde eerste in de familie die naar de universiteit ging en zijn diploma cum laude behaalde. Natuurlijk is het iets om trots op te zijn, en ik was dat ook. Maar ik heb nooit het gevoel gehad dat mijn eigen prestaties, hoe klein of groot dan ook, werden gewaardeerd. Zelfs nu, als volwassen vrouw met mijn eigen gezin, voel ik me nog steeds achtergesteld.
Het kwam over alsof het verjaardagsfeest van mijn zoon er niet toe deed
Een pijnlijk voorbeeld hiervan is wat er gebeurde met de verjaardag van mijn jongste zoon, Lars. Hij werd 7 jaar en we hadden een groot feest georganiseerd. We hadden een locatie afgehuurd, laten versieren en zelfs een speciale taart laten maken met zijn favoriete superheld erop. Op de dag zelf kwamen mijn ouders slechts even langs om snel een cadeautje af te geven voordat ze vertrokken naar een andere afspraak. Alsof zijn feestje, zelfs nu we het grootser vierden, er niet toe deed.
Voor de dochter van mijn broer organiseerde ze zelf een feestje
Diezelfde week had de dochter van mijn broer haar zwemdiploma gehaald. Tot mijn verbazing organiseerden mijn ouders zelf een etentje om dit te vieren. Ze hadden er van alles voor uit de kast gehaald; een mooie locatie uitgekozen, cadeaus gekocht en zelfs een soort speech waarin ze benadrukten hoe trots ze waren op haar ‘prestatie, oftewel het zwemdiploma.
Kerst wordt met mijn gezin anders gevierd dan met mijn broer en zijn gezin
Een ander voorbeeld was tijdens de feestdagen. Mijn moeder wil het niet met ons allemaal tegelijk vieren omdat ze dat te druk vindt. Dat is prima natuurlijk. Maar terwijl mijn broer met zijn gezin werd uitgenodigd om uitgebreid kerst te vieren bij mijn ouders, kreeg ik een uitnodiging voor tweede kerstdag, voor een naar mijn idee simpele kerstborrel met wat hapjes. Toen ik daar iets van zei tegen mijn moeder, wuifde ze het weg en zei ze dat ik me niet zo druk moest maken. Maar voor mij was het niet zomaar iets. Het voelde alsof mijn gezin, mijn kinderen en ikzelf er gewoon niet echt toe doen. Alsof wij altijd de tweede keuze zijn ten opzichte van mijn broer en zijn gezin.
De vele momenten zijn pijnlijk voor mij en ook voor mijn kinderen
Met verjaardagen van de kinderen zie ik ook dat zijn kinderen net even wat grotere kado’s krijgen. Een kado is een kado, zeker op die leeftijd, maar toch doet het me veel. Deze momenten zijn eigenlijk ontzettend pijnlijk en ik merk dat ik er niet alleen onder lijd, maar mijn kinderen ook. Lars vroeg me laatst waarom opa en oma meer tijd doorbrengen met hun nichtjes dan met hem en zijn broer. Wat moet ik daarop antwoorden? Dat opa en oma simpelweg meer van hen houden? Mijn broer en zijn kinderen leuker lijken te vinden? Dat ga ik natuurlijk niet zeggen, maar zo voelt het soms wel.
Het is een patroon wat al bestaat sinds mijn jeugd
Mijn man, Thomas, probeert me vaak gerust te stellen. Hij zegt dat mijn ouders het misschien niet doorhebben, dat ze denken dat alles eerlijk verloopt. Maar diep van binnen weet ik dat er een patroon is, een patroon dat al sinds mijn jeugd bestaat. Thomas zegt dat we onze eigen weg moeten gaan en ons geluk niet moeten laten afhangen van de goedkeuring van mijn ouders. En ergens heeft hij gelijk. Maar toch blijft het knagen, elke keer als ik zie hoe mijn ouders mijn broer en zijn kinderen net dat beetje extra aandacht geven.
Mijn jeugd heeft mijn zelfbeeld aangetast
Ik denk dat de basis van deze ongelijkheid ligt in onze jeugd. Mijn broer was altijd de “slimme” en ik was de “gewone.” Het lijkt wel alsof mijn ouders toen al besloten hadden dat hij degene was die meer waardering verdiende. Ik vraag me af of ze zich bewust zijn van het effect dat dit op mij heeft gehad en nog steeds heeft. Het heeft mijn zelfbeeld aangetast en zorgt ervoor dat ik constant het gevoel heb dat ik harder moet vechten om gezien te worden, niet alleen als dochter, maar ook als moeder, partner en werknemer.
Ik vraag me af of ik mijn gevoel moet delen met mijn ouders
Er zijn momenten dat ik mezelf afvraag of ik het gesprek moet aangaan met mijn ouders. Moet ik ze vertellen hoe ik me voel? Wat als ze me niet serieus nemen of het afdoen als jaloezie? Wat als ik het daarmee juist erger maak? Aan de andere kant denk ik dat ze het moeten weten, niet alleen voor mij, maar ook voor mijn kinderen. Zij verdienen grootouders die hen volledig accepteren en waarderen, zonder zich de mindere te voelen ten opzichte van hun nichtjes.
Ik ben me door mijn jeugd extra bewust van mijn eigen opvoeding
Deze hele situatie maakt wel dat ik mijn kinderen nog meer wil laten voelen dat ze belangrijk zijn, ongeacht wat anderen zeggen of doen. Ik wil niet dat ze opgroeien met dezelfde onzekerheid die ik als kind voelde. Thomas en ik proberen een warm en liefdevol thuis te bieden waar ze zichzelf kunnen zijn en gewaardeerd worden om wie ze zijn, niet op basis van prestaties of een andere manier van bewijzen.
Ik hoop dat mijn ouders het ooit in gaan zien
Toch blijft de pijn van afwijzing door mijn ouders aanwezig. Ik hoop dat er een dag komt dat mijn ouders inzien dat de manier waarop ze met ons omgaan niet eerlijk is, en dat ze begrijpen hoeveel pijn dat heeft gedaan en nog steeds doet. Ik heb het gevoel dat ik mijn plek in de familie moet bevechten en dat zou toch anders moeten zijn.
ELINE
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
lieverd, zo te horen ben je niet alleen: hier is er nog 1. mijn broertje heeft het IQ van Einstein en ik niet zo. het EQ wat ik heb, maakt hij goed in IQ.
hij heeft geen gezin en woont in het buitenland, ik heb een samengesteld gezin en woon weer lekker in Nederland. ik zit wel in therapie, vooral omdat ik mezelf nooit heb kunnen ontwikkelen, of erachter heb kunnen komen wie ik nou eigenlijk ben. (vanwege die vergelijking)
je bent niet gek en je ouders trekken voor. het gaat erom hoe jij hierop reageert. wat jij en je man doen is prachtig: doorbreek die cirkel! maar als het je echt echt zeer doet, zoek hulp, dan gaat het minder krampachtig voelen en kun je het zelf anders vasthouden. veel geluk en liefde voor jou en je mooie gezin. ♡
Heel herkenbaar. wij zijn met 3 zussen en 1 broer. Eén zus bij ons is de God in huis. Mijn kinderen ooit afgezegd om de kinderen van mijn zus op te passen. ze gaan naar alle verjaardagen van de kinderen en kleinkinderen van mijn zus maar voor mijn kinderen en kleinkinderen heeft ze nooit tijd. Ik heb daar ooit heel veel hartpijn van gehad en soms nog. Ik let er nu heel bewust op dat ik mijn kinderen en kleinkinderen gelijk behandel maar eigenlijk gaat dat vanzelf.
Ik zou er niets van zeggen. Liefde kun je niet afdwingen en misschien zijn ze trotser op ons dan zezelf weten.
Lieve Eline,
Jouw verhaal kwam echt binnen.
Mijn zus en ikzelf hebben ook al ons ganse leven het gevoel dat wij ‘minder waard’ zijn dan onze broer.
Het komt dus niet alleen bij ons voor.
Ik denk dat een gesprek hierover met je ouders niet veel gaat opbrengen.
Ik begrijp je heel goed wanneer je schrijft dat het pijn doet als je zelf en je kinderen achteruit worden geschoven.
Jammer!
heel herkenbaar dit mijn jongste broer en ik kwamen nu nog altijd op de tweede plaats onze oudste broer is heilig ook al doet hij wat onze lieve heer verboden heeft tussen mijn oudste broer en mijn zit nog een zusje zij was 2 jaar toen zij stierf jaar later ben ik geboren en 2 jaar later mijn jongste broertje
onze ouders vertelde ons altijd als jullie zusje nog geleefd had waren jij en je broertje er nooit geweest wij waren zo gelukkig met ons viertjes wij zijn nooit gewenst geweest wij waren lastig dom we konden niks onze oudste broer is geweldig hij is de crimineel van de fam maar hij is geweldig mijn jongste broertje doet het niet veel maar aan mijn knaagt dit al jaren heb al jaren geen contact meer alleen met mijn jongste broertje
Wat heftig. Ik leef met je mee
Silvia, wat afschuwelijk dat je ouders jou en je broertje zo behandeld hebben.
Dit valt onder geestelijke mishandeling.
mijn moeder had ook een broer die voorgetrokken werd, hij was 4 jaar jonger. En ook zijn kinderen werden voorgetrokken volgens mijn moeder. dat waren jongens. heb je met je broer wel eens gesproken en gevraagd hoe hij zijn jeugd ervaren heeft? vaak wordt jaloezie ook de splijtzwam tussen broer en zus. hoe is dat bij jullie? en ik zou zeker het gesprek met je ouders aangaan. ze zijn zich het misschien inderdaad niet bewust, dat gaat ook nooit vanzelf komen. praat vanuit je behoefte en verwijtend, want dan gaan ze vanzelf in de verdediging. een brief schrijven kan ook helpen en daarna het gesprek aangaan. veel sterkte gewenst.
Gesprek gaat niet helpen. Focus op jezelf, afstand nemen en zo min mogelijk contact met ze opnemen. Het zou zelfs kunnen dat ze dat nauwelijks merken. Zelf in therapie gaan om te leren dat jouw liefde uit jezelf en je eigen gezin komt. Loslaten en gelukkig worden. Zorgen dat je hier niet in blijft hangen.
Dit is denk ik het beste advies.
Praat met ze zorg dat je aan hun uitleg wat er gaande is en dat zij hun gedrag kunnen veranderen doen ze dat niet neem afstand en neem meer tijd echt voor jou en je gezin dan hopelijk zien hun dan vanzelf de fout maar in elk geval ben jij niet meer zo met hun bezig
Dit is ook erg moeilijk zo’n situatie ik hed dit met mijn opa en oma dus ik snap hoe je kinderen zich voelen en dat dit heel vervelend is
Lieve Eline,
Hier dezelfde situatie, alleen zonder kinderen en mijn broer is jonger. Mijn broer en ik communiceren veel, ook hierover. We accepteren de situatie maar staan wel op 1 lijn. Dankzij het vele praten is gebleken dat hij worstelt met de continue druk die op hem werd gelegd qua presteren, dat hij het wonderkind moest zijn, waar ik het gevoel heb dat het niet uitmaakt hoe hard ik ook loop, dat het toch nooit goed genoeg is. We hebben veel steun aan elkaar. Ik weet niet hoe jouw broer zich naar jou toe opstelt, maar als jullie band goed is, kan je wellicht eens met hem praten.
Lieve Eline,
ik lees dit artikel en de tranen springen in mijn ogen. Ik worstel op dit moment met zo’n zelfde probleem. Mijn broer deed alles op zijn sloffen en ik haalde vaak matige of slechte cijfers. Ik had altijd het gevoel minder te zijn en de lastigste van het stel (3 kinderen).
Ons gezin krijgt altijd de volle laag. Bij opa en oma dag op school komen ze niet, maar bij de kinderen van mijn zusje gaan ze op school voorlezen.
Oppassen doen ze eigenlijk bijna alleen maar bij de anderen en bij ons bijna nooit, omdat ik thuis ben en anti depressiva gebruik. Maar ik moet me niet zo aanstellen en ik heb toch tijd genoeg.
Wij voelen ons daar heel naar onder. Mijn man heeft al aangegeven dat hij mijn ouders niet meer wil zien.
Ik heb mijzelf laatst verwijderd uit de familie app na een vervelende opmerking van mijn moeder.
Ik heb nu ook zeer beperkt contact. Mijn zusje wil bemiddelen, maar ik weet niet goed wat ik zelf wil. Ze laten mij mezelf steeds zo slecht voelen.
Deze situatie is voor jou ook zo lastig en ik snap dat als geen ander. Ik ben zelf bang voor erge ruzie. Ik weet niet hoe jij dat voelt.
Heel veel succes met je keuzes hierin.
Toevallig ook nog dezelfde naam, toeval of niet
Eline
Schrijf ze een brief. Niet verwijtend, niet beschuldigend. Zet je gevoelens op papier, zoals je in het artikel ook doet. Zeg dat je dankbaar bent dat je een fijne man en twee gezonde kinderen hebt en dat een goede band met je broer en zijn gezin, en ook de oma’s en opa’s, heel belangrijk voor jouw gezin zijn en dat je ze wat vaker (en soms ook langer) zou willen zien en spreken. Als dat niet werkt zou ik inderdaad maar wat meer afstand nemen.
Lieve Eline,
Jij bent jij, en je bent goed zoals jij bent. Je bent een hele krachtige liefdevolle vrouw en moeder
Je zou een gesprek kunnen aan gaan met je ouders. Alleen weet ik niet hoe ze zullen reageren. De ontkennende fase.
Laat het dan lekker achter je en ga lekker met jouw gezinnetje door. Want wat er ook gebeurd….jou gezin gaat voor alles.
Lieve meid…jij bent jij en JE BENT MOOI ZOALS JIJ BENT.
hier sluit ik me helemaal bij aan! mooi gezegd.
Zet de dingen uit je jeugd eens op papier. Kies later pas wat voor jou helend kan werken: een gesprek met de kans op nog meer afwijzing (kun je dat aan?) of acceptatie en de kracht dat jij dit voor jouw kinderen hebt om weten te draaien. Je ouders hebben ws ook een zwak zelfbeeld, anders hoeven ze niet zo te pronken met je broer.
Buiten een openhartig gesprek wat anderen hier ook al opperen, zou ik zelf ook zeker therapie aanraden hiervoor (misschien zelfs nog voor je het gesprek aan gaat).
Dit is iets wat ik zelf ook heb gedaan om om te leren gaan met mijn jeugd rond mijn vader.
Voor mij heeft dit mijn zelfbeeld zoveel goeds gedaan en ik sta hierdoor een stuk sterker in mijn schoenen. Ik heb hierdoor beter het gesprek kunnen voeren met mijn vader hoe ik het wilde, hem nog een kans gegeven en toen hij weer over grenzen ging, ook de keuze kunnen maken dat het gezonder was voor mij om door te gaan met mijn leven zonder hem als deel hiervan.
Ik denk dat dit ook jou erg kan ondersteunen door dit proces of het aangaan van het gesprek.
Communicatie. Geef eens aan wat jij ziet en ervaart.
Heb dit ook mee gemaakt. op gegeven moment was de maat vol en ben gekapt met ouders broer en zus. wat een verademing.
Heus Eline, ouders ontkennen zulke dingen altijd. zijn zich van geen kwaad bewust. Ga fijn met je eigen gezinnetje door. Dat geeft rust.
Beste Eline,
wat jammer toch dat je ouders meer (lijken te) geven om je broer en zijn gezin.
Een goed gesprek is toch het beste, hoe moeilijk dit ook is. Ik denk dat het goed is als je eerst een brief schrijft. Daarin kun je verwoorden hoe je je al die jaren gevoeld hebt. Noem ook de feiten, zoals de verschillen die je zag/ ziet/ voelt. En hoe het effect heeft op heel je leven.
Ze hebben de brief dan al kunnen lezen en zijn wat meer voorbereid. Bij ‘zomaar een gesprek’ zouden ze snel in de verdediging schieten. Dat doen ze nu misschien alsnog.
Mocht er niets veranderen, dan zou ik geen volledig afstand nemen, maar wel minder op ze rekenen. Dan raakt het je hopelijk ook minder.
in de familie van mijn man is dit ook zo hij is de mindere van zijn jongere zus. hij had als kind epilepsie wat hem in de ogen van zijn ouders al minder maakte. zijn moeder heeft hem zo verwaarloosd dat hij daardoor een operatie heeft moeten ondergaan. hij was ongeveer acht jaar toen zijn zusje werdt geboren, vanaf dat moment was zij de prinses en hij helemaal niets meer.
Beste Eline,
Ik kan me voorstellen dat je twijfelt om hierover in gesprek te gaan. Maar hoeveel impact dit op jou heeft en ook heeft gehad zegt genoeg. Ik zou weloverwogen het gesprek aan gaan met je ouders. Jij hebt het dan van je hart en zult een opluchting voelen. Spreek vanuit je gevoel naar hen, dat is uiteindelijk hoe jij het ervaart.
Stel ze schepen je af, dan heb je alleen maar de bevestiging. Ik denk dat het dan tijd is om je vleugels te spreiden en op je eigen gezin te gaan focussen. Tuurlijk is dat verdrietig maar ik denk dat doordat je het zegt en misschien wel wat meer afstand neemt de boodschap duidelijk overbrengt.
Ben moedig, jij doet er ook toe! Jij hebt het recht om je gevoel te uiten en zij hebben de plicht om aan te horen wat het met jou heeft gedaan als kind en nog steeds doet als volwassene.
opkomen voor jezelf en als de situatie zo blijft dan afkappen die handel
je bent evengoed en evenveel waard als je broer en je kinderen ook!
Misschien het contact veel minder zoeken?
Tweede kerstdag, tweede keus, helaas hebben jullie andere plannen maar komen graag eens langs in januari b.v. Je ouders behandelen zoals ze , vlg jou, jou behandelen, wat onverschillig. Niet zo slachtifferig daar worden je eigen kinderen ook niet sterker van. Je ouders beschouwen als mensen die erbij horen maar niet bovenaan je lijstje staan. En wie weet hoe dat uitpakt!
ik zal afstand gaan nemen. Gewoon laten merken dat dit niet OKE is. jouw jongens hebben dit ook door.
Beste Eline…..ik voel volledig met je mee….jou verhaal is mijn verhaal….hoe kan het toch? ik zou zeggen….ik heb na jaren een goed gesprek gehad met mijn man en wij zijn na jaren nog maar zeer weinig naar hen toe gegaan….en dat heeft geholpen bij ons…mijn gezin ging voor…de rest was bijzaak…. veel liefde en kracht wens ik je