De 20 weken echo
Met 20 weken krijg ik de uitgebreide en grote test: De 20-weken echo. Ik hoop stiekem dat mijn kleine meid goed ligt, ook al is dat soms een beetje een akelig beeld, een 3D foto is toch altijd wel leuk om te hebben. Ik neem alvast een usb-stickje mee om wat beelden vast te leggen. Mijn schoonmoeder vergezelt me naar mijn afspraak in het ziekenhuis, hier mis ik toch ook wel een beetje mijn mama in. Je hoort me niet zeggen dat ik de aanwezigheid van mijn schoonmoeder niet apprecieer in tegendeel, maar het is niet hetzelfde.
Ik probeer alles te volgen op de echo
Veel medewerkers dit keer: de gynaecoloog, zijn assistent en een stagiaire. Ze werken vandaag met twee consultatiebureaus met een deur tussen. Eerst komt de assistente me begroeten met de stagiaire. Ze bekijken alles tot in de kleinste details. Meestal hoor je zulke uitgebreide informatie niet, maar door de stagiair in opleiding heb ik een beetje geluk.
Alhoewel sommige dokterstermen me niets zeggen, probeer ik op de voet te volgen waar ze het over hebben
Ik bestudeer de beelden heel aandachtig mee, twee niertjes, het hartje en de kamertjes van het hart. Tot hier herken ik alles. De maag, darmen, en dergelijke haal ik niet echt uit het beeld. Een mooie portret zit er niet in, aangezien de 3D-beelden met het apparatuur van het ziekenhuis niet duidelijk zijn. Dit vind ik wel echt jammer. Ik weet dat er tegenwoordig heel veel bedrijven bestaan waar je naartoe kan gaan voor 3d- of 4d-fotoreportages. Maar aangezien ik dit niet bij mijn andere kindjes heb gedaan, twijfel ik.
Ik vraag zelf maar even of er iets mis is
De assistente ziet iets aan de placenta, maar kan niet goed opmaken wat het is. Ze tikt een soort verslag uit op de computer en ze verlaat de kamer. Mijn schoonmoeder en ik kijken elkaar bedenkelijk aan. Mijn hart begint sneller te slaan, een natuurlijk moedermechanisme waarschijnlijk. Ook al is je baby nog zo klein en veilig in de buik, een moeder maakt zich vaak heel snel zorgen om haar kind.
Wanneer de gynaecoloog klaar is met de patiënt naast me, komt hij bij mij het verslag lezen
Hij neemt zelf ook even beeld op van mijn kleine meid. “Op het eerste zicht is alles in orde”, vertelt hij. Alle organen zijn aanwezig en doen hun functie. Er is genoeg vruchtwater aanwezig en de kleine meid groeit goed. Ze zit mooi op de curve van het gewicht, 608 gram nu, iets meer dan een halve kilo.
Ik mag me terug fatsoeneren en plaats nemen aan zijn bureau
Aangezien hij er zelf niets over zegt, vraag ik nu toch maar zelf even wat er mis was of beter gezegd, wat er werd gezien door zijn assistente aan de placenta. Hij draait zijn scherm op de computer en laat me beelden zien van een placenta met bulten erop, vergelijkbaar met een steak met puisten.
“Dat zijn kleine bloedklonters”, legt hij me uit
“Die moeten al aanwezig zijn geweest vanaf het begin van de zwangerschap. Niets om je zorgen over te maken.” De baby maakt het goed en alles ziet er voor de rest prima uit, met die informatie kunnen we met een gerust hart doorgaan. Ik ben blij dat ik mijn kleine spruit nog eens heb kunnen zien op beeld. Toch altijd weer aftellen naar de bezoekjes. Ze is minder beweeglijk dan de rest van haar zussen en broer. Op dagen dat ik haar amper tot niet voel, pak ik de dopper thuis om naar haar hartje te luisteren en probeer ik haar hartslag te tellen. Dan ben ik weer gerustgesteld. Op naar de volgende echo.
Bron: Ik Ben Zwanger
