De emotionele geboorte
De dag voor de opname hebben we nog met de hele familie bij elkaar gezeten en foto’s van mijn dikke buik gemaakt. De volgende dag in de ochtend werd ik opgenomen en de weeën begonnen al in de middag na tweemaal een pil ingebracht gekregen te hebben. Ik kreeg een ruggenprik want ik had al genoeg emotionele pijn. Ik gunde mijzelf geen onnodige pijn, pijn had ik al genoeg. Uiteindelijk is onze zoon ’s nachts op 4 september geboren.
Stichting Still was daar om foto’s te maken van ons drietjes. Heel bijzonder dat had ik niet willen missen. Hier hebben we dan ook uiteindelijk een heel mooi plakboek met alle herinneren van gemaakt. We hebben niet meer gekozen voor obductie. Ik kon het niet over m’n hart verkrijgen om ze in mijn kleine ventje te laten snijden. Ze hebben alleen röntgenfoto’s gemaakt en lijkschouwing gedaan.
Toen hij geboren was waren de afwijkingen duidelijk zichtbaar, maar totaal niet eng om te zien. Hij was echt prachtig en super schattig! Hij had echt al baby – vetjes en alles was al compleet. We konden hem meenemen in een bakje met water. De watermethode wordt het ook wel genoemd…
Een week lang hebben we hem bij ons thuis kunnen hebben en konden we hem aanraken en een klein beetje verzorgen door het water te verschonen maar hem lekker warm instoppen of kleertjes aan doen kon natuurlijk niet. Na die week hebben we er voor gekozen om hem te laten cremeren. Ik heb een mooie urn voor hem en een mooie as-ketting voor mij, zo heb ik hem altijd bij mij.
Gaat deze zwangerschap wel goed?
Maanden later kregen we pas bericht over de laatste onderzoeken. Begin februari 2020 dacht ik. Ik was er net achter dat ik weer zwanger was natuurlijk erg blij, maar wel erg onzeker natuurlijk. De eerste echo hadden we al achter de rug. Er was nog niets te zien, want het was nog te pril. Bij 6 weken mocht ik alweer komen voor de 2e echo, want ik krijg nu extra controle.
Die rit onderweg naar die echo werd ik gebeld door de klinisch geneticus. “We hebben wat gevonden in de onderzoeken,” vertelt ze, “het blijkt toch erfelijk te zijn. Kunnen jullie vanmiddag langskomen.”
Wat een rotbericht. Wij waren er al vanuit gegaan dat het gewoon ‘domme pech’ was. Pff, wat een k*t echo werd dat dacht wij. Het begon voor mij weer helemaal opnieuw. Ik kreeg weer een inwendige echo, omdat er nog niets te zien was, maar al wel het hartje en die klonk goed. Maar dat zegt ons niet veel, bij onze andere zoon klonk het hartje ook altijd perfect. Alles was enorm onzeker.
Erfelijke afwijking; Greenberg Dysplasie
’s middags maar naar het ziekenhuis gegaan en hebben we te horen gekregen dat wat onze zoon had erfelijk is. Het wordt Greenberg Dysplasie genoemd. Een ernstige afwijking wat maar bij 1 op de 60.000 mensen voorkomt. Het blijkt dat mijn man en ik beiden dat gen bij ons dragen. Terwijl een ‘normaal’ mens dit gen niet eens heeft… en wij beiden, ongelofelijk toch.. dat betekent 25% kans dat het weer gebeurt bij een volgend kindje en 75% kans dat het goed gaat. Heel spannend dus.
Deze zwangerschap is nog afwachten, maar we kunnen -mocht het niet goed gaan- daarna IVF proberen. Maar dat zou een gigantisch lang traject worden vertelde ze ons, omdat wij niet de normale weg van IFV zouden kunnen ondergaan. pff
Goed nieuws: Dit kindje draagt niet dezelfde afwijking
Ik krijg professionele hulp omdat het allemaal toch wel erg heftig is geweest en ook zijn we begonnen met EMDR. Inmiddels ben ik 18 weken zwanger en heb ik goed nieuws gehad. Dit kindje draagt niet dezelfde afwijking als onze zoon, dus er is hoop dat dit nu goed gaat!
Nu hopen en bidden. Die 75% stond aan onze kant, hiervoor zijn wij iedere dag dankbaar! Een roze wolk – zoals eerder – wordt het nooit meer, maar we proberen zover het lukt er nu toch wat van te gaan genieten. Het blijft immers een wonder. Dit kindje in mijn buik is uitgerekend in september. Dezelfde maand als onze lieve overleden zoon. Misschien houden we dan ook nog wat moois over aan de die maand!
Bron: Ik Ben Zwanger
