Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
Lees ook de andere delen:
Ik werk op een basisschool in een achterstandswijk
Als juf op een basisschool in een achterstandswijk kom ik dagelijks in aanraking met kinderen die in armoede opgroeien. Elk kind brengt zijn eigen verhaal en omstandigheden mee naar school. Toch raakte het me deze week dieper dan anders, toen ik een onverwacht kijkje kreeg in het leven van Davey, een jongen uit mijn klas.
Davey had tegen de regels in speelgoed mee naar school genomen
De ochtend begon zoals elke schooldag, maar toen ik het lokaal inliep zag ik Davey trots zijn voetbal tonen aan zijn vrienden. Zijn ogen straalden, en de andere kinderen drongen zich om hem heen om de bal te bewonderen. Het is verboden om speelgoed van thuis mee naar school te nemen, een brede schoolregel, en ik wist dat ik die regel moest handhaven. Met wat tegenzin vroeg ik hem om de bal af te geven, en legde uit dat hij deze aan het eind van de dag terug zou krijgen.
Hij vergeten zijn bal mee naar huis te nemen
De dag verliep verder zoals gewoonlijk, vol lesgeven, nakijken en de kleine onderbrekingen om weer een ruzietje te sussen of een grapje te delen met de kinderen. Aan het einde van de dag, toen ik bezig was met opruimen, zag ik Davey’s bal nog liggen op mijn bureau. Ik dacht aan hem, en kon me bijna voorstellen hoe hij nu vast thuis zat te balen zonder zijn bal.
Ik besloot langs te gaan
Davey woont slechts twee straten van de school vandaan, en ik bedacht me dat ik de bal gemakkelijk langs kon brengen. Het leek me ook een goede kans om hem te laten zien dat regels soms ook met een beetje vriendelijkheid kunnen eindigen. Met de bal onder mijn arm besloot ik langs te gaan. Davey’s buurt is er eentje die ik dagelijks zie, maar die er ook altijd wat verwaarloosd uitziet: slecht onderhouden tuintjes, graffiti op de muren, afval op straat.
Ik kon de trap bijna niet op vanwege alle spullen
Ik drukte op de bel, en na enkele seconden werd de deur geopend door Davey’s jongere broertje, een kleutertje met een snotneus en grote ogen. “Kom je voor Davey?” vroeg hij en maakte een uitnodigend gebaar. Ik stapte het huis binnen en volgde het jongetje de trap op naar de woonkamer. Halverwege struikelde ik bijna over alle spullen die op de trap lagen, van kleding, speelgoed tot gereedschap. Ik vroeg me af hoe ze in hemelsnaam zoveel spullen kwijt konden in een bovenwoning met zulke smalle ruimtes.
Ik schrok van de complete chaos die ik aantrof
Eenmaal boven kreeg ik een schok. In de woonkamer was het chaos; overal lagen spullen verspreid. Een oude leren bank met scheuren in het leer stond in het midden van de kamer. Het was duidelijk dat de stof op sommige plekken helemaal was weggesleten, en er stak zelfs wat schuim uit. De kamer leek te klein voor het grote gezin dat er woonde. Op de vloer lagen twee matrassen met hoeslakens. Misschien werden die hier neergelegd omdat er niet genoeg bedden in de slaapkamers waren, bedacht ik me.
De meubels waren duidelijk versleten
Terwijl ik verder de kamer rondkeek, viel mijn oog op stapels kleding in de hoek. Het was een rommeltje van kleren, sommige nog half in vuilniszakken, alsof ze ergens vandaan gekregen waren maar nooit echt een plekje hadden gekregen. In de hoek stond een wiegje waar een baby sliep, de zijkant versleten en wiebelig. Een versleten gordijn hing scheef voor de ramen en hield nauwelijks licht tegen. Naast de koelkast, die volgeplakt was met magneetjes en tekeningen van de kinderen, stond een tafel die duidelijk zijn beste tijd had gehad; de lak bladderde af en één van de poten was met plakband vastgezet.
Het maakte mij emotioneel
Het was een huis dat schreeuwde van nood en gebrek, en ik voelde een brok in mijn keel. Ondanks de troep en de zichtbare armoede, merkte ik ook iets anders op: de muren waren beplakt met kinderfoto’s, tekeningen van Davey en zijn broertjes en zusje. Het was duidelijk dat er liefde was, hoe moeilijk de omstandigheden ook waren. Op school was ook niets te zien van deze omstandigheden. Davey kwam altijd netjes en schoon gekleed op school voorzien van alles wat hij nodig had.
Davey was blij mij te zien
Davey kwam vanuit zijn slaapkamer de woonkamer in, en zijn gezicht klaarde op toen hij de bal zag. Hij keek me stralend aan en bedankte me, alsof ik hem een cadeau had gebracht en niet iets teruggaf dat al van hem was. Zijn vreugde was zo puur dat het mijn hart brak; een simpele voetbal betekende zoveel voor hem.
Het zette mij extra aan het denken
Toen ik afscheid nam en weer terug naar huis liep, dacht ik na over hoe verschillend het leven is voor elk kind in mijn klas. Hoeveel kinderen als Davey gaan naar bed zonder een comfortabel bed, zonder het gemak van een eigen plekje? Hoeveel ouders in onze wijk worstelen met eindjes aan elkaar knopen, terwijl ze toch proberen een warm thuis te bieden aan hun kinderen?
Veel kinderen worstelen dagelijks met veel meer dan dat je op school ziet
Die avond maakte ik een aantekening om het er met mijn collega’s over te hebben: wat kunnen we als school doen om gezinnen zoals dat van Davey (extra) te ondersteunen? Het bezoek aan Davey’s huis heeft me weer even extra bewust gemaakt hoeveel kinderen in mijn klas dagelijks met uitdagingen worstelen die ik vaak niet direct zie. Dit soort ervaringen maken dat ik me nog meer voor hen in wil zetten, zodat ze, in ieder geval op school, een plek vinden waar ze zich fijn kunnen voelen.
Lees HIER nog een deel.
IRIS
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
hoe bijzonder is het dan, dat kinderen die alles hebben vaak zijn, om ze de nek om te draaien. arrogant en vinden alles maar normaal, grote bek en ontevreden. terwijl de ouders werken opvoeden poetsen mee gaat winkelen helpt met huiswerk. misschien is het juist kracht als je niet in een gouden wieg bent geboren. je waardeert alles veel meer. liefde en warmte is het allerbelangrijkste in een mensen leven. vraag aan deze mensen “wat heb je nodig”. we zadelen deze mensen vaak op met onze troep om ze te helpen. maar hebben ze je ooit gevraagd om iets? helpen op de juiste manier is niet zo eenvoudig als we wel willen geloven. goed idee om de leerkracht weer langs huis te gaan. zij kennen de kinderen na hun ouders het beste en zijn dus de eerste die in een vroeg stadium kunnen reageren. in plaats van oeverloze vergaderingen en targets voor de resultaten terug naar aandacht geven. de nk dat onderwijzers daar enorm gelukkig van worden.
beetje rare situatie
zijn de kinderen zo jong dan ook nog alleen thuis want zo te zien waren de ouders niet aanwezig en kan het peutertje iedereen wel binnen laten
en als mensen rotzooi hebben wil niet zeggen dat ze financieel niks hebben en niet iedereen wil geholpen worden
en voor iedereen is er woningnood
Benieuwd naar de journalistieke overwegingen om als illustratie te kiezen voor een blanke leerkracht en een donker kind. Best wel stereotyperend.
Viel mij ook meteen op. Typisch.
Omgekeerd was het natuurlijk super divers geweest. Ik zie geen tv reclame voorbij komen zonder tenminste één gekleurd persoon. Diversiteit moet natuurlijk wel een kant opwerken anders is het stereotyperend.
🤣🤣🤣hoe verzin je het.
Niet zo ingewikkeld; gewoon gezond verstand.
Juf Iris toont in de geschetste situatie compassie over de situatie waarin Davey dagelijks in verkeerd en in gedachten het in een breder kader plaatst, waarin op dit momen heel veel kinderen in dezelfde situatie leven. Zij toont hiermee aan het hart op de goede plaats te hebben; je inleven in een ander en kijken, hoe klein ook, je kunt helpen in de gegeven situatie . Het zijn deze dingen die ons als mens maken. Veel mensen leven vaak hierover heen” het is niet mijn probleem”. Wel weten zij hoe het wel moet. Maar in de praktijk doen zij er niets mee. Mijn hulde voor juf Iris!!!
De belangrijkste is ook de gastvrijheid, dat de juf zomaar naar binnen mag. Dat betekent dat ze niets te verbergen hebben, bij veel gezinnen hoef je dit niet te proberen.
ze werd door een kleuter binnen gelaten.
precies
en niemand die zich afvraagt waar de moeder is in dit verhaal?
Ja, ik
Ik wel. Ik vind het best vreemd dat een peuter de deur open doet zonder toezicht en mensen binnenlaat.
Ik ook. Vraag me af of er wel een moeder/vader thuis was.
wat mij opvalt aan dit verhaal is dat de juf nu een heel andere kijk heeft op het leven van Davey. ze begrijpt hem nu nog beter. maar tegenwoordig maken juffen geen huisbezoeken meer. mijn juf kwam vroeger 1x per jaar een kopje koffie drinken. dat zouden ze weer terug moeten invoeren! niet om te controleren maar om een betere kijk te geven op het leven van de kinderen en ze beter te begrijpen.
De ouders zijn het grootste probleem. Als je weinig geld hebt, hoef je nog niet in een puinzooi te leven.
Waar ik ook verdrietig en boos van wordt, is dat juist arme gezinnen veel kinderen nemen. Meestal is komt armoe door
ouders die niet snappen dat vaste lasten eerst betaald moeten worden. Heb zeker medelijden met de kinderen. Die krijgen door dit soort labiele ouders weinig kansen in hun leven. Heb er een gemengd gevoel over. Deze kinderen hebben een soort van eten en onderdak. De opvoeding is meestal zeer agressief. Met alle consequenties van dien.
Ik denk dat het een puinhoop is, omdat er niet genoeg (opberg) ruimte is.
Als je in een klein appartementje woont met kinderen met weinig kasten, dan moet je alles wel op de grond opstapelen.
Wojow, wat een vooroordelen, zeg! Kinderen kríjg je, die néém je niet. Zelf heb ik als kind nooit financiele armoede gekend. Emotionele armoede daarentegen meer dan genoeg. Tegenwoordig ben ik Moeder van een prachtige puber van 16 en een half jaar, en al jarenlang gelukkig getrouwd met haar biologische Papa. Met een vrij laag inkomen, maar met innige Liefde voor elkaar zijn we erg blij met elke dag!
Sorry Btje, deze reactie is bedoeld voor Ray!
Dat er chaos is in een huis wil niets zeggen over de liefde of verzorging voor de kids die er is. Rommel is inderdaad iets wat je kan opruimen mist daar natuurlijk ruimte voor is. Zolang het er maar niet smerig is, zoals een baby die niet verschoont wordt of door het hele huis afval ligt, In een huis wonen waar je als kind zijnde niet veilig kan wonen, ja dat maakt de situatie natuurlijk anders. Vuiligheid in huis is niet nodig. Maar tussen rommel, vuiligheid, of veiligheid zit verschil. Dat haal ik in dit verhaal er niet uit. De juf zegt dat Davey altijd schoon naar school komt, en alles heeft wat er nodig is op school, dus de ouders van Davey zorgen er wel voor dat de Kids verzorgd worden. En dat is het belangrijkste.
De reactie van Edith is liefdeloos en komt vanuit een koud hart. Hoeveel kinderen wonen in vrijstaande villa’s maar de ouders doen niks dan ruzie met elkaar maken en elkaar doodzwijgen, het kind wordt iedere keer terug naar zijn kamer gestuurd. Materieel is alles beschikbaar, maar er is geen liefde en warmte. Het kind valt onder de radar van thuiszorg en de kloof met zijn ouders wordt steeds groter tot hij op kamers gaat. Een aantal jaren verder en zijn ouders zijn afhankelijk van de bejaardenverzorgster, want hun eigen kind heeft niet geleerd wat liefde en warmte is en komt nog nauwelijks langs. Een kind is heel gelukkig als hij naast mama op een matras op de vloer ligt, terwijl ze voor hem zingt. Ze doet haar best om hem iedere dag te wassen, schoon aan te kleden en zijn buikje te vullen. Wat voor toegevoegde waarde hebben die dure meubels of dikke auto voor de deur nog? ik denk dat u een tijdje bij gezinnen in Afrika, Marokko, Zuid Amerika, Azië moet logeren. Misschien helpt het u om het leven en om relaties door een andere bril te zien. Jeugdzorg moet er zijn voor kinderen die gevaar lopen of waarvan de ouders afwezig zijn. Jeugdzorg mag nooit een kind van zijn liefhebbende ouders afpakken. Bij uw reactie denk ik aan situaties onder een communistisch of fascistisch regime. Geen respect voor menselijkheid, koud, kil, gemeen. Uw reactie is waarom ik niet meer naar Nederland terug durf te komen met mijn kind. U heeft niets geleerd van het toeslagenschandaal. Met u zijn er miljoenen Nederlanders die ook een materialistische kille kijk op relaties hebben.
♡
Respect voor jullie (leraren). Waar ik tekort schiet, ben ik dankbaar dat jullie er zijn voor mijn kids. ❤️🙏🏽
Nou, merk niks van leraren en juffen die er zijn voor.kinderen, integendeel. Wat ik meemaak is alleen maar wegkijken bij problemen, conflicten niet begrijpen en niet goed oplossen. Het lijkt toch een soort incompetent apart volk wat leraar wordt.
Jij schaart alle juffen en meesters wel heel makkelijk over één kam. Wie is hier nou incompetent?
Bijzonder hoe mensen altijd een negatieve reactie uiten @Edith. Er zijn gewoon mensen ook in Nederland die arm zijn. Die simpelweg geen ruimte hebben om de troep op te ruimen of om nieuwe spullen te kopen. Ook die gezinnen doen hun best voor hun kinderen. Alleen al de gedachte dat er zoveel mensen in armoede leven en anderen hier vooroordelen over hebben, laat zien dat de schaamte die zij dragen terecht is. Ik hoop dat deze kinderen alle liefde van de wereld ontvangen en zelf zullen strijden voor een mooie toekomst.
Wat is de reden dat er vooral zoveel chaos in huis is? Hoe kan het dat dit gezin bij kraamzorg en consultatie bureau onder de radar is gebleven
Een van de redenen dat hier veel eerder bijgesprongen moeten worden. Niet eten en drinken maar die hengel. Hoe krijg ik alles weer op de rit. ik ken toevallig zo’n situatie maar daar vind mama het belangrijker om naar de nagelstudio te gaan dan dat er bedden worden gekocht voor de kinderen. oma en overgroot oma’s portemonnee worden leeggeplunderd voor allerlei onzin maar zowel man als vrouw hebben nog geen dag gewerkt maar wel 4 kinderen op de wereld zetten.
Super sneu voor de kinderen maar hier mag men volgens anderen weer niet bovenop zitten want jeugdzorg is zo slecht. Nee dit is normaal. Bizar gewoon.
Wow… omdat de bank versleten is en ze een kleine woning hebben en groot gezin moet jeugdzorg worden ingeschakeld? Heb je ook gelezen dat er veel liefde is in het gezin, de jongen verzorgd, gevoed en in goede kleding op school komt? Een kind raakt niet getraumatiseerd van een versleten bank of slapen op een matras! Kinderen van rijke ouders, die hele dagen werken, niet aanwezig kunnen zijn bij voorstellingen o.i.d. Omdat ze geen tijd hebben mààr de kinderen hebben wel prachtige slaapkamers en een oppas die kookt en ze naar bed brengt… en geloof mij, die kinderen zijn armer dan in een gezin waar het rijk is aan liefde en aandacht!!
Slapen op een matrasje in de woonkamer, die niet donker te maken is en een complete chaos, is een vorm van armoede. Armoede betekent echter niet automatisch dat ouders hun kind verwaarlozen (of mishandelen).