Laat je email achter via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een bericht zodra er een nieuw deel van deze reeks wordt geplaatst!
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Lees eerst de vorige delen:
Deel 1: Mijn moeder belt mij in paniek: “Lilya haar oogjes draaien weg en ze reageert niet meer”
Deel 3: De verpleging zei dat ik me geen zorgen moest maken, maar ergens wist ik dat het totaal niet goed ging met Lilya (2)
Deel 4: Emily: “Ik huilde het uit, want ik voelde aan alles dat ik mijn dochter Lilya (2) ging verliezen”
Het besef kwam toen we thuis kwamen
Daar gingen we dan naar huis vol verdriet en verslagen, nog niet goed wetende wat er allemaal gebeurd was. Het besef kwam pas toen we thuis kwamen. Haar speelhoekje lag er nog bij zoals zij het achterliet. Alsof de realiteit plots in mijn gezicht sloeg. “Ze komt niet meer terug he?”, vroeg ik mijn man. De dagen daarna sloot ik mezelf op. Ik bleef dagen in bed liggen en wilde niets eten. Ik kon het niet geloven, ik wilde het niet geloven maar toch was het zo.
Drie dagen na haar overlijden werd Lilya begraven
We werden ’s morgens verwacht bij de moskee want omdat wij moslims zijn werd Lilya ook als moslim begraven. We werden heel hartelijk verwelkomd. We werden naar een kamertje gebracht en even later mocht ik, mijn mama en een vriendin mee voor Lilya’s dodenwassing. Toen we binnen kwamen lag Lilya op de tafel. Ik en mijn mama barsten in tranen uit. Haar gezichtje was terug zoals het altijd was, de zwelling was weg getrokken. We zeiden tegen elkaar dat ze haar rust gevonden had.
Lilya kreeg haar lijkwade aan
Ze had allemaal vlekken onderaan haar benen. We vonden het heel moeilijk en confronterend maar ik moest dit doen voor mijn dochter. Lilya kreeg met veel liefde haar doden wassing en werd daarna in een lijkwade gewikkeld of zoals het soms nog wordt genoemd een afscheidswaden. Voor de mensen die het misschien niet kennen: dit is een wit laken zonder naaiwerk op waarin de overledene in gewikkeld wordt. Aan het uiteinde van de voeten knopen ze een touw zodat het dicht is. De bovenkant lieten ze nog open zodat wij nog voor een allerlaatste keer afscheid konden nemen.
We mochten haar een laatste knuffel geven
Ze werd in mijn mama haar armen gelegd. Zo mooi dat ze was, alsof ze gewoon sliep en ieder moment kon wakker worden. Was dat maar zo! Haar haartjes nog nat van haar wassing en daar lag ze. Daarna kreeg ik haar in mijn armen. Ik streelde door haar haartjes, knuffelde met haar en gaf haar nog kusjes. Ik kon het niet geloven dat dit de laatste keer ging zijn dat ik haar zag. Ik wilde haar het liefste gewoon voor altijd in mijn armen houden.
Het was mooi om zoveel mensen voor Lilya bij elkaar te zien
Even later legden ze haar in haar kistje met nog altijd haar gezichtje vrij. Ze reden haar in het kamertje waar een deel van mijn familie afscheid kon nemen van haar. Daarna reden ze haar kistje terug binnen maakten ze alles klaar voor het Duhr gebed en het gebed voor Lilya. De familie mocht in een apart kamertje wachten of mocht langs de kant mee het gebed volgen. Diegene die al wilden konden naar het kerkhof gaan. Mannen en vrouwen apart van elkaar. Eerst reden ze Lilya bij de mannen binnen in de moskee en volgde het gebed voor haar. Ik kreeg het toen heel moeilijk, want het was zo mooi om te zien hoeveel mensen er waren gekomen om te bidden voor mijn kleine meid. Even later moesten we dan naar het kerkhof, waar al onze collega’s, vrienden, vriendinnen en familie ons stonden op te wachten.
Het voelde voor mij niet juist om aarde te strooien
Er werd door de begrafenisondernemer een woordje uitleg gedaan. Mijn man kwam naar mij toe met Lilya in zijn handen, ingewikkeld in haar lijkwade en helemaal dicht dit keer. Hij legde haar samen met zijn vrienden in haar laatste rustplek. Ze werd op haar rechterzijde gelegd en er werd een plank over gelegd zodat de aarde niet op haar zou vallen. Eén voor één mochten de mensen die graag wilden aarde over haar heen strooien. Toch voelde het voor mij niet juist. Ik wilde eerst niet, want hoezo strooi je aarde over je kind? Het voelde zo fout. Maar ik raapte toch de moed bij elkaar. Ik moest dit voor haar doen anders zou ik misschien spijt krijgen.
Ze had het lijstje waar haar foto in zat onlangs nog zelf versierd
Met behulp van mijn man strooide ik het laatste stukje aarde. Iedereen kwam individueel sterkte wensen. We kregen tal van kaartjes en bloemen en vertrokken daarna naar mijn mama. Ze had in de tuin een apart hoekje gemaakt met Lilya’s foto die we enkele weken daarvoor nog in een mooi lijstje hadden gedaan en zij zelf had versierd. Lilya gaf dit als cadeau voor mijn mama. Deze stond nu op de tafel met al haar koesterboekjes bij. Iedereen die wilde mocht er iets in schrijven. We namen allemaal de tijd en haalden herineringen op.
Thuis was het oorverdovend stil
Even later gingen we naar huis. Het was stil, geen spelend meisje, niemand om voor te zorgen. Daar blijf je dan alleen achter. Ik ging haar elke dag bezoeken. De eerste dagen wilde ik haar er gewoon uitgraven. Iets wat weinige denk ik begrijpen. Ik maakte kennis met andere sterrenmama’s van ons perkje en werd toegevoegd aan de Whatsapp groep die ze hebben van ons perkje. Zo konden we allemaal wat steun bij elkaar zoeken, afspreken met elkaar of als er stormschade, diefstal of iets anders zou zijn is dit altijd zeer handig.
Ik leerde lotgenoten kennen
Ik besefte plots dat ik niet alleen was, dat er zoveel kindjes lagen jong en ouder. De dagen nadien werd het clubje waar je niet bij wil horen alleen maar groter en groter. Ondertussen wisten we nog altijd niet waaraan Lilya precies was overleden. Ook moest alles voor haar broertje stilletjes aan in orde worden gebracht. De suikerboontjes had ik gelukkig al gedaan tussen de ziekenhuisopnames door. Maar andere dingen moesten nog gebeuren wat ik niet wilde doen. Want hoe kon ik daar nu mee bezig zijn. Klaar maken voor een nieuw leven terwijl mijn dierbaarste bezit van me is afgenomen? Ik had mij nog nooit zo alleen gevoeld. Ook al kon ik steun vinden bij bepaalde mensen en stond iedereen voor me klaar. Het was alsof er een deel uit mijn borstkast was gerukt. De dag dat jij stierf, stierf een deel van mij mee.
Lees HIER het vervolg
EMILY
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Laat je email achter via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een bericht zodra er een nieuw deel van deze reeks wordt geplaatst!
