Juf Iris: “Deze leerling dreigde naar een andere school te moeten, maar daar stond ik niet achter”

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.

Lees ook de andere delen:

Juf Iris: “Toen ik langs het huis van mijn leerling Davey ging, schrok ik van de complete chaos die ik aantrof”

Juf Iris: “Ik maakte vanwege mijn hechte band met deze leerling een speciale afspraak met zijn moeder”

Dit schooljaar moest er een beslissing worden genomen over Jada

Het schooljaar was net begonnen. Een van mijn leerlingen Jada zat stralend op haar stoel, omringd door al haar vriendinnen, helemaal klaar voor haar eerste schooldag in groep 6. Er was iets speciaals aan haar; vrijwel wel altijd een glimlach en een ontspannen houding die niet altijd vanzelfsprekend is bij kinderen die met een rugzakje binnenkomen. Ik wist dat er een belangrijke kwestie boven haar hoofd hing. Jada was overgegaan naar groep 6 met de kanttekening dat dit het jaar zou worden waarin we moesten beslissen of ze naar het speciaal onderwijs zou gaan vanwege haar leerachterstand. 

In groep 6 nog naar een andere school voelde niet als de juiste keuze

Vanaf de eerste les merkte ik dat het leren voor Jada inderdaad een uitdaging was. Rekenen, taal, begrijpend lezen, het leek allemaal niet vanzelf te gaan. Haar aandacht verslapte snel, en ondanks haar harde werken viel het haar zwaar om de stof bij te benen. Voor rekenen volgde ze al een aangepast programma maar alsnog bleef het een uitdaging. Het voelde wrang; groep 6 leek was aan de late kant voor zo’n grote beslissing. We zaten inmiddels over de helft van de basisschool, een periode waarin kinderen al behoorlijk gevormd zijn binnen hun vaste klassen en vriendengroepen. Toch, zoals het vaak gaat in het onderwijs, moest ik de feiten onder ogen zien.

Sociaal-emotioneel maakte Jada een gelukkige indruk

Bijzonder aan Jada was ook dat ze ondanks haar leeruitdagingen wel opbloeide in de klas. Ze had vriendinnen in overvloed en bracht leven in de brouwerij met haar ideeën tijdens creatieve momenten. Het was niet de leerstof die haar deed stralen, maar de vrijheid om zichzelf te zijn. En haar tekeningen. Al snel viel het op dat ze een ongekend talent had om emoties en verhalen vast te leggen op papier. Tijdens momenten waarin de klas creatief bezig kon zijn, zat ze voorovergebogen, helemaal in haar element, met een concentratie die ik tijdens de reguliere lessen minder vaak zag. Dit was haar sterke kant, haar kracht. 

Ik wilde haar laten ervaren dat ze ook kon uitblinken

Ik besloot om hier iets mee te doen, om Jada te laten ervaren dat ook zij kon uitblinken, zij het op een andere manier dan de standaard vakken voorschreven. Regelmatig gaf ik haar kleine tekenopdrachten, of vroeg haar iets te illustreren voor de klas. Op die momenten zag ik haar genieten, met de waardering van haar klasgenoten als extra glans. Voor Jada leek dit moment van erkenning minstens zo belangrijk als het weten van het antwoord van een som.

We moesten de lastige beslissing maken

Na een paar maanden zat ik samen met de intern begeleider om tafel om de situatie te bespreken. De vraag hing in de lucht: was het speciaal onderwijs de juiste plek voor haar? Haar leerachterstanden waren onmiskenbaar en het reguliere programma zou haar blijven overvragen. De intern begeleider was in eerste instantie voorstander van de overstap naar het speciaal onderwijs. Hoewel ik ook zag dat het op leergebied een grote uitdaging was en nog meer zou gaan worden, voelde ik diep van binnen ook een forse weerstand. Jada was sociaal-emotioneel stabiel en gelukkig in de klas. Ze hoorde erbij, had haar vrienden, en floreerde op haar eigen manier. Het idee om haar uit haar vertrouwde omgeving te halen, weg van de vriendinnen die elkaar al sinds de kleuterklas kenden, voelde niet goed.

We besloten een aangepast programma voor haar op te stellen

Tijdens het gesprek met de intern begeleider kwam de optie op tafel om een aangepaste weg te volgen. Wat als we Jada nu eens volledig zouden loskoppelen van de reguliere lesstof? Wat als we haar de ruimte zouden geven om te leren op haar eigen tempo en niveau, zonder steeds achter de feiten aan te hoeven lopen? Dit vergt naast van Jada, ook een hoop inspanningen van de leerkracht, daar waren we ons erg van bewust. Na lang overleg waarin ik mijn visie nog eens uitvoerig besprak, besloten we het toch te gaan proberen, uiteraard in goed overleg met haar ouders. Zo zouden we Jada de kans geven om haar basisschooltijd op haar eigen manier af te maken, maar wel binnen haar vertrouwde groep.

Vanaf dat moment veranderde er veel

Jada kreeg een eigen programma op haar niveau op alle gebieden, gericht op de dingen die ze aankon en extra opdrachten die haar creatieve kant naar voren brachten. En Jada bloeide verder op. Ze voelde zich gezien en gewaardeerd, niet omdat ze dezelfde prestaties leverde als de anderen, maar omdat ze haar eigen unieke talenten kon laten zien. Haar vriendinnen, haar veilige omgeving, bleven een constante factor. Ze hielpen haar, moedigden haar aan, precies dat duwtje dat ze nodig had om te blijven groeien.

Ik ben heel blij dat we deze keuze hebben gemaakt

Zo vloog de tijd voorbij, en voordat ik het wist, zaten we alweer in groep 8. Het werd steeds duidelijker dat de beslissing om Jada in haar eigen omgeving te laten, ondanks haar leeruitdagingen, de juiste was. Ze had het naar haar zin, groeide binnen haar eigen leerlijn, en bleef het zonnetje in de klas. Haar basisschooltijd werd afgesloten met een mooie herinnering van acht jaar op dezelfde school ondanks haar leermoeilijkheden, een tijd waarin ze zichzelf mocht zijn en zich ondanks alles geen buitenbeentje hoefde te voelen. Ik ben blij dat we haar die ruimte hebben gegeven.

IRIS

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.