Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
Het gebeurde allemaal sneller dan ik had verwacht, het ging veel te snel
Mijn zoon Darius is 6 en echt een heel vrolijk kereltje. Na mijn scheiding van Chris was ik voorbereid op de gebruikelijke hobbels van co-ouderschap. Maar toen Chris vertelde dat hij iemand nieuw had ontmoet, een vrouw genaamd Hazel, voelde ik een steek in mijn buik. Het was geen jaloezie – ik was al jaren over hem heen – maar toch, ergens voelde het alsof er iemand op mijn terrein kwam.
Toen Darius voor het eerst over Hazel begon, was hij best voorzichtig
Hij vertelde dat ze leuke grapjes maakte en dat ze soms snoepjes meebracht als hij bij zijn vader was. Ik glimlachte en knikte, probeerde niets te laten merken. Ik wilde hem die vreugde niet ontnemen. Als ze echt zo leuk was als hij zei, was dat alleen maar goed, toch? Hoe meer liefde, hoe beter.
Na een tijdje merkte ik dat hij steeds vaker over Hazel praatte
Niet zomaar als een bijzaak, maar echt alsof ze een belangrijk persoon in zijn leven was geworden. Zo voelde het in ieder geval. Hij vertelde over haar alsof ze een hele speciale vriendin was die alles wist en alles kon. “Mama, wist je dat Hazel altijd een liedje voor mij zingt? Ze kan echt goed zingen!” vertelde hij, alsof hij een soort heldin beschreef. Ik slikte, voelde een lichte kramp in mijn buik, maar knikte opnieuw. Natuurlijk, wat leuk voor hem. Alles voor mijn zoontje. Ik moet in mijn handjes knijpen van mezelf. Het kon ook onaardige vrouw zijn of iemand die helemaal niets van kinderen wilde. Waarom was het dan toch zo moeilijk voor mij?
De weken gingen voorbij
Hazels aanwezigheid in Darius’ verhalen werd steeds heftiger. Ze had een hele dag met hem geknutseld, ze hadden samen koekjes gebakken, en ze kon “super goed voorlezen”. “Weet je, mama, Hazel leest voor met allemaal gekke stemmetjes. Papa lacht altijd als ze het doet, het is echt grappig” zei hij een keer. Ik voelde me weer enorm shit, maar liet niets merken. Elke keer dat ik hem over haar hoorde, voelde ik een knagende pijn in mijn buik. Het leek alsof ze langzaam maar zeker een plekje innam waar alleen ik hoorde te zijn.
Een keer was ik hem aan het ophalen bij Chris
Terwijl ik voor de deur stond te wachten, hoorde ik binnen gelach. Darius kwam de deur opendoen, zijn gezichtje helemaal opgewekt. Hazel stond achter hem en zwaaide vriendelijk naar me. Ze straalde warmte en vrolijkheid uit, precies het type waar kinderen dol op zijn. We wisselden beleefdheden uit, maar diep vanbinnen voelde ik me zo ongemakkelijk. Dit zat er een keer aan te komen. Ik moest haar natuurlijk ooit ontmoeten. Zij zorgde ook voor mijn zoon. Het was duidelijk dat mijn zoon haar meer dan leuk vond. Zijn juf vond hij ‘gewoon’ leuk. Er was iets aan de manier waarop hij naar haar keek, alsof hij haar net zo blind vertrouwde als mij.
En toen gebeurde het
Op een zondagochtend zat ik met Darius aan het ontbijt. Hij vertelde enthousiast over de dingen die ze de dag ervoor hadden gedaan, samen met zijn vader en Hazel. Ineens zei hij, zonder erover na te denken: “En toen zei mama dat ik een goede tekenaar ben.” Mijn adem stokte. Ik vroeg voorzichtig, “Wie bedoel je met mama?” Hij keek me verward aan en herstelde zich snel: “Oh, ik bedoel Hazel. Natuurlijk. Foutje.”
Hij had het waarschijnlijk niet eens door
Voor hem was het gewoon een vergissing, een woord dat hij verkeerd had gebruikt. Maar voor mij was het alsof de grond onder mijn voeten wegzakte. Hoe kon hij haar zomaar “mama” noemen? Ik wist dat hij nog jong was en dat kinderen dat soort dingen soms door elkaar halen. Maar het deed zoveel pijn. Het voelde alsof ik mijn rol aan het verliezen was, alsof iemand anders langzaam mijn plek aan het innemen was in het leven van mijn eigen kind. En niemand kon er iets aan doen. Ik niet. Chris niet. En Darius niet.
Die hele dag bleef ik aan die ene opmerking denken
Ik probeerde mezelf ervan te overtuigen dat het niks was, dat het gewoon een foutje was. Maar diep vanbinnen voelde ik angst groeien. Wat als hij opgroeide met twee moeders in zijn hart? Wat als Hazel uiteindelijk net zo belangrijk zou worden voor hem als ik? Ik kon dat niet aan. Ik wilde dat niet. Ik deed erg mijn best, maar kon me er niet overheen zetten. Shit, wat was dit moeilijk.
De weken erna lette ik op alles wat hij over haar zei, elke keer dat haar naam viel
Hij sprak over Hazel met een bewondering die me diep raakte. Maar echt. Het was alsof ze een nieuwe ster was in zijn leven, iemand die hem dingen leerde, die hem aan het lachen maakte, die er altijd voor hem was. Op een avond zat ik alleen op de bank, het was stil in huis. Het huis dat anders gevuld was met het gelach van Darius, met onze momenten samen. En nu voelde het leeg, omdat ik wist dat hij ergens anders was, met iemand die misschien net zo belangrijk voor hem aan het worden was als ik. Ik kon wel janken. Dat deed ik dan ook.
Ik wilde niet de moeder zijn die jaloers was
Ik wilde niet dat ik mijn eigen gevoelens boven die van Darius zette. Ik wilde blij voor hem zijn, blij dat hij een vrouw in zijn leven had die hem zo gelukkig maakte. Maar toch, elke keer dat hij terugkwam met nieuwe verhalen over haar, voelde ik scherpe pijn. Het was een strijd tussen mij en een vrouw, die er niets aan kon doen dat ze zo leuk was.
Op een avond sprak ik mijn moeder erover
Ze luisterde geduldig terwijl ik vertelde hoe Darius Hazel “mama” had genoemd. Ze knikte begrijpend en zei: “Filippa, hij houdt van jou, daar verandert niets aan. Hij is jong, en hij is gewoon blij dat er iemand is die hem gelukkig maakt. Probeer zo te zien en los te laten.” Maar het loslaten was moeilijker dan ik had gedacht.
Darius bleef enthousiast over Hazel, en zijn verhalen over haar bleven komen
Hij vertelde me zelfs dat ze een speciale bijnaam voor hem had. “Hazel noemt me ‘Dappere Darius’, mama! Omdat ik altijd zo moedig ben,” zei hij trots. Ik glimlachte naar hem, maar vanbinnen voelde ik me verdrietig. Dappere Darius. Het was zo lief, zo warm, en het voelde alsof ik nooit op die manier met hem verbonden zou kunnen zijn, niet zoals Hazel. Ik voelde me buitengesloten, alsof ik de grip op mijn zoon kwijtraakte aan iemand die alles deed wat ik ook deed, maar dan op een manier die hem nog blijer maakte.
Er was ook die keer dat Darius jarig was
We hadden afgesproken dat hij zijn verjaardag bij mij zou vieren, maar een week later zou hij ook een feestje bij zijn vader hebben, voor zijn vriendjes. Ik had alles klaargezet voor zijn verjaardag – ballonnen, taart, slingers – en het was een mooie dag. Maar toen hij me na het feestje vertelde dat Hazel ook een prachtige taart voor hem had gebakken en dat het “de mooiste taart ooit” was, voelde ik opnieuw dat ik niet kon concurreren. Het leek alsof Hazel altijd een stapje voor was.
Ik wilde Darius natuurlijk niet belasten met mijn gevoelens
Ik wilde hem niet laten merken hoeveel pijn ik had. Dat was niet gezond. Dus elke keer dat hij over haar sprak, glimlachte ik en probeerde ik het van me af te zetten. Maar het vrat aan me. Stukje bij beetje. Telkens meer. Het voelde alsof ik steeds meer afstand moest nemen om hem gelukkig te laten zijn met deze nieuwe vrouw in zijn leven. Het idee dat hij misschien ooit Hazel net zo lief zou hebben als mij, dat hij haar “mama” zou blijven noemen, was een gedachte die ik niet aan kon.
In bed lag ik vaak wakker, met tranen in mijn ogen
Ik vroeg me af hoe andere moeders dit deden, hoe zij het voor elkaar kregen om hun kinderen te laten gaan zonder die jaloezie en pijn. Ik wist dat ik Darius niet voor mezelf kon houden, dat hij een eigen leven zou opbouwen, maar ik had nooit gedacht dat het al zo vroeg zou beginnen. Laat een reactie achter als ik niet de enige ben. Ik zal alle reacties lezen.
Ik begrijp jouw gevoel helemaal. Maar zou me gelukkig prijzen met zo een stiefmama voor mijn kinderen. Hier is het al jaren een grote strijd tussen de kinderen en hun stiefmama. Het klikte vanaf het begin niet tussen mijn kinderen en haar en is er na ruim 10 jaar alles behalve beter op geworden. Hun papa trekt zich hier helaas niks van aan met als gevolg dat mijn kinderen niks meer van haar moeten weten. Kinderen zijn inmiddels pubers en kunnen in haar ogen niks goed doen. Papa trekt altijd partij voor haar. Met als gevolg dat mijn dochter nauwelijks meer bij haar papa komt en mijn zoon ook nooit thuis is als hij bij zijn papa is
Wat een mooi geschreven verhaal over deze pijn.
ik heb geen ervaring zelf met deze situatie, maar weet vanuit mijn werk wel het een en ander.
Ik zie het als megapositief dat Darius dit zó open en eerlijk allemaal aan jou vertelt. Hij lijkt geen enkel loyaliteitsconflict te voelen en wil dit alles met je delen ! Das echt super, als kinderen zo goed blijven na een scheiding met beide ouders.
Zo goed en veilig aan jou gehecht, dat hij geen zorg heeft dat hij jou hiermee kwetst. Pure, veilige, onschuldige gedachten bij een kind
Dat dit wel kwetsend is voor jou, gaat zijn ontwikkelingsniveau te boven. Dus heb geduld met jezelf <3. De jaloezie en pijn die je voelt is legitiem er en mag er zijn. misschien kan je eens met iemand kletsen van kenniscentrum kind en scheiding?
Succes en veel geluk met je lieve kindje
Zelf heb ik eerst kennis gemaakt met de nieuwe partner van mijn ex man. Samen een kopje koffie gedronken om een beetje een beeld van elkaar te krijgen. Dat nam een stukje angst bij mij weg. mijn kinderen praten niet op deze manier over haar, maar het klikt wel heel goed. Ik snap heel goed dat het even slikken is. Je zal altijd tegen dingen aan blijven lopen als je uit elkaar bent. Hopelijk blijft het je lukken om enthousiast te blijven over haar en nooit te laten merken wat het met je doet. Hij verdient het om zo’n band op te bouwen . En niemand zal jou plek innemen er is gelukkig genoeg plek in ieder zijn hart om van meer mensen te houden.
Misschien praat je zoontje als hij bij zijn vader en stiefmoeder is, ook zo over jou.
O ik begrijp je gevoel zo goed!!!
hier een soortgelijke situatie.
Wat mij heeft geholpen is de vrouw beter te leren kennen.
En steeds maar in gedachte te houden hoe erg ik het voor mijn kinderen vond om te gaan scheiden en hoe gelukkig mag ik mezelf prijzen dat ze er zo goed mee om gaan en iemand hebben die zo goed voor ze is.
Ik heb namelijk in de omgeving ook vechtscheidingen meegemaakt of vaders die na de scheiding een nieuwe vriendin hebben en niet meer naar hun kinderen omkijken of de nieuwe partner wil er niks van hebben.
Dus vertel je zelf elke dag dat jij goed genoeg bent. je doet er toe. zeker voor je kind.
Ik las hierboven al , je kind vind wat jij doet waarschijnlijk “normaal”. Jij bent zijn moeder, houd onvoorwaardelijk van hem. Staat altijd op 1, onvervangbaar.
Dat iemand die niet zijn moeder is hem zo leuk vind, om hem geeft en een verrijking aan zijn leven is, is alleen maar geweldig voor je kind.
Helaas kan je gevoel niet uitschakelen. Ik leef met je mee!!
Wat geweldig voor jouw zoon dat hij zo’n leuke stiefmoeder heeft en het zo fijn heeft bij jouw ex en haar!
Dat je deze gevoelens hebt, is niet meer dan logisch. Het is geen wedstrijdje, maar toch moet je gevoelsmatig als mama op nummer 1 staan.
Besef ook dat Hazel waarschijnlijk heel veel van Darius is gaan houden, maar wat ze ook doet, nooit zijn mama kan zijn. Mama’s hebben namelijk een onvervangbare rol voor kinderen (bij normale hechting uiteraard).
Jouw zoon is echt een geluksvogel met twee van deze mooie vrouwen in zijn leven!
Wat jouw gevoelens betreft, zal professionele hulp misschien kunnen helpen. Ik kan namelijk niet voorstellen dat je de enige bent die met deze gevoelens worstelt.
Wat vervelend voor je dat gevoel! En ja natuurlijk ben je blij dat ze lief is voor je zoontje, maar dat doet niets af aan je gevoel.
Ik heb zeker niet de wijsheid in pacht, maar hopelijk heb je iets aan mijn tips.
Probeer het nl ook eens van de andere kant te zien, waarschijnlijk is wat jij (en zijn vader) doen normaal voor hem, dus dat hoeft niet specifiek benoemd te worden. Jullie zijn zijn veilige haven en dat zal altijd zo blijven. Hazel is een extra toevoeging hieraan (zoals een opa of oma bijvoorbeeld). Ze is waarschijnlijk op dit moment geen extra opvoeder, dus doet ook alleen leuke dingen met hem. Jij bent het totaalpakket.
Blijf dicht bij je zelf met de dingen die je met hem doet en ga niet wedijveren met de activiteiten die Hazel met hem doet. Het hoeft niet mooier, beter of wat dan ook. Wat jullie samen doen is goed, ook al is dat samen opruimen. Jij hebt jouw kwaliteiten en zij heeft wellicht andere kwaliteiten die hier wat aan toevoegen.
Misschien kun je wel aangeven bij zijn vader dat je het niet prettig vindt als je zoontje haar mama noemt en of ze daar op willen letten. (vind ik nl heel logisch).
En wellicht is het ook prettig om Hazel zelf wat beter te leren kennen, zodat je met eigen ogen kunt zien dat ook zij naar gewoon een mens is.
Ik heb ook het gevoel dat je heel erg vecht tegen die gevoelens van jaloezie, wat ook logisch is, want dat voelt niet fijn. Maar soms wordt het juist daardoor alleen maar groter. Sta er bij stil en probeer het te accepteren (op momenten dat je alleen bent). Schrijf het van je af, praat erover, huil en schreeuw als je dat wil. Hoe langer het nl in je blijft zitten, zal het je gaan verteren.
En als laatste wil ik je meegeven dat een moeder nooit vervangen kan worden. Ik ben nl naast mama ook een stiefmama. Ondanks de heftige dingen die de biologische moeder van mijn stiefzoon haar zoon heeft aangedaan en dat hij al jaren volledig bij zijn vader en mij woont en ik voor hem ook heel belangrijk ben en hij me als moeder ziet, blijft zij toch altijd de belangrijkste voor hem en dat is goed.
Sterkte ermee en je kunt het!
Wat een ontzettend goede en begripvolle reactie.
Zelfs ìk heb hier iets aan, ook al ben ik al lang geleden gescheiden. Toch voel ik altijd een tikje jaloezie als mijn zoons iets leuks hebben ondernomen met het gezin van m’n ex.
Bedankt voor deze wijze les 😀
lieve mamma van Darius,
ik snap dat dit moeilijk voor je is, maar heb je er wel eens aan gedacht dat jouw zoon misschien wel net zo enthousiast tegen Hazel over jou vertelt? Trek je niet terug, wordt geen mamma die zich achtergesteld voelt, want dat gaat gegarandeerd terugkomen in je gedrag naar je kind toe. Ze merken zoveel die kleintjes! blijf jezelf, de lieve mamma die je altijd was en t zal vanzelf stabiliseren. Niets beter dan een lieve vrouw, die er óók is voor jouw kind.
ï
Ik kan heel goed begrijpen dat deze situatie lastig is. Je eigen kind ‘mama’ horen zeggen over de vrouw die nu met jouw ex is, is echt niet niks. Maar inderdaad, dit is jouw verdriet en niet dat van je zoon. Voor hem is het fijn om bij zijn vader in zo’n warm bad te komen. Ik denk echter dat je jezelf als moeder heel erg tekort doet door jezelf op deze manier steeds minder belangrijk te maken. Jij bent de biologische moeder van Darius en hebt al die jaren van hem meegemaakt en voor het gezorgd. Hazel kan, hoe leuk ze ook is, nooit meer die plaats van jou afpakken. Het is ook jouw taak de band met je zoon gezond en hecht te houden en als ik je verhaal zo hoor is therapie om hier mee om te gaan een heel goed plan. Cijfer jezelf niet weg maar zet je schouders hieronder want het is zo veel waard. Liefs
Geen ervaring mee, maar ik snap heel goed dat je je zo voelt.
Lastig hoe je hiermee om moet gaan…
Jeetje mina zeg. Je zou juist blij moeten zijn dat de ander zo goed met je kind om gaat en niet een valse stiefmoeder is. Had je dan liever gehad dat je zoontje bang was voor haar en constant huilde?
Dat is ze ook, blij met een lieve vrouw, dat komt duidelijk uit het verhaal.
maar aan een nare opkomende gevoel kan niemand iets aan doen helaas Dit zit haar zelf ook dwars.
Je gevoelens kun je niet zomaar opzij zetten als je een mensenmens bent..