Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen
Toen ons dochtertje werd geboren, noemden we haar Luna
Greg en ik hadden urenlang over namen gepraat voordat we deze kozen. Luna betekende ‘maan’, en de naam had altijd iets magisch voor me gehad, iets dat haar krachtig en kwetsbaar tegelijk zou maken. Voor ons voelde die naam precies goed toen we ons meisje voor het eerst in onze armen hielden. We stuurden de geboortekaartjes de deur uit, vol trots. De familie feliciteerde ons en iedereen kende haar al snel als Luna. Onze Luna.
Maar het gekke was, dat bij mij de twijfel toesloeg
De eerste paar maanden was ik overrompeld door alles wat het moederschap met zich meebracht: slapeloze nachten, constant voeden, het zoeken naar een nieuw evenwicht in ons leven. Ik dacht dat die onzekerheid normaal was, een fase die wel over zou gaan. Maar naarmate de maanden verstreken, bleef er iets knagen. Het was een klein, ongemakkelijk gevoel, maar het ging niet weg. Elke keer dat ik haar naam uitsprak, aarzelde ik, alsof ik iets uitsprak wat niet klopte. Luna was prachtig, ja, maar was het echt háár naam? Was dit mijn dochters naam?
In het begin probeerde ik het te negeren
“Het hoort erbij,” hield ik mezelf voor. “Je moet gewoon wennen.” Maar ergens diep van binnen voelde ik dat dit niet zomaar een kwestie van wennen was. Ik kon er mijn vinger niet precies op leggen, maar het voelde alsof er iets ontbrak. Alsof er iets niet klopte. Luna leek niet de naam die bij haar paste. Toch hield ik die gevoelens voor mezelf. Ik besprak het geen eens met mijn man Greg. Wat zouden mensen wel niet denken? Wie vindt de naam van haar kind nou niet mooi meer? Wie verandert er nu de naam van haar kind? Maanden werden jaren. Voor ik het wist was onze ‘baby’ net 2 jaar.
Luna was een levendig kindje, altijd nieuwsgierig, met een sterke wil
Jeetje. Ik zag steeds duidelijker dat ze niet het stille, dromerige meisje was dat ik me had voorgesteld toen we haar die naam gaven. Ze was iemand die zich niet zomaar liet leiden, die de wereld wilde ontdekken, zelf. De naam Luna voelde ineens te zacht, te fragiel voor haar stevige persoonlijkheid. Het maakte me nerveus. Had ik dan écht de verkeerde naam gekozen voor mijn dochter? Ik verklaarde mezelf voor gek.
Uiteindelijk kon ik er niet langer omheen
Ik besloot om het Greg te vertellen. Het was moeilijk om de woorden te vinden; het voelde alsof ik hem teleurstelde, alsof ik had gefaald in een van de eerste beslissingen die we samen hadden genomen als ouders. Maar Greg luisterde, en tot mijn verrassing was hij meteen begripvol. Hij vertelde me dat het hem eigenlijk niet zoveel uitmaakte, dat het belangrijkste was dat ik me goed voelde bij haar naam. Hij begreep dat ik iets zocht wat écht bij haar paste, en dat gaf me rust. Zijn steun maakte het mogelijk om de volgende stap te zetten: het zoeken naar een nieuwe naam.
Ik begon grondig te zoeken naar meidennamen
Avondenlang spitte ik naamboeken door en scrolde door eindeloze lijsten op internet. Niets leek precies goed. Ik wilde een naam die sterk was, iets met een diepere betekenis, iets wat het krachtige karakter van ons meisje weerspiegelde. Het was alsof ik een puzzel moest oplossen zonder precies te weten welk stukje ik miste. Tot ik op een avond de naam Zara tegenkwam. Kort, krachtig, en met een prachtige betekenis: “bloeiend”, “prinses” en “stralend.” Deze naam heeft een sterke klank, die goed zou passen bij het eigenzinnige en levendige karakter. Hoe vaker ik het zei, hoe meer ik voelde dat dit de naam was waar ik naar had gezocht.
Ik probeerde de naam voorzichtig uit
In momenten van stilte, als ik haar zachtjes wiegde en in slaap zong. “Zara,” fluisterde ik soms, en elke keer voelde het alsof ik iets diep in mijn hart raakte. Het klonk als een naam die haar ziel omschreef, haar kracht, haar nieuwsgierigheid. Ik kon de naam zelfs al voor me zien, op papier, alsof ze er altijd al had moeten zijn.
Toen ik de naam aan Greg voorstelde, was hij meteen positief
“Zara klinkt prachtig,” zei hij met een glimlach. Hij zag hoe opgelucht ik was en zei dat hij erachter stond, wat er ook moest gebeuren om de naam te veranderen. Zijn steun maakte alles lichter, en ik voelde me voor het eerst sinds lange tijd zeker over mijn beslissing. Zara was onze dochter, en het was tijd om die naam officieel te maken.
Maar de verandering was niet zo simpel als ik had gehoopt
De wereld kijkt raar op van een naamswijziging na 2 jaar. Familieleden vroegen zich af waarom we zo’n drastische stap wilden nemen. Sommigen begrepen het gewoonweg niet en vroegen of ik niet overdreef. Iedereen was aan de naam Luna gewend. Maar ik stond stevig in mijn besluit, sterker dan ooit. Ik wist dat dit voor mij klopte, dat mijn dochter de naam kreeg die ze verdiende.
We besloten om kaartjes te laten drukken met haar naam, als een soort van hergeboorte
Dit keer waren ze simpel en elegant, met de woorden “Welkom, Zara” in sierlijke gouden letters. Het voelde goed om haar naam op die kaartjes te zien staan. Alsof we iets rechtzetten, een nieuw begin gaven aan ons gezinsleven. We verstuurden de kaartjes opnieuw, en de reacties stroomden binnen. Sommigen waren verbaasd, maar de meesten vonden het mooi, of reageerden begripvol. Ze zagen dat dit een beslissing was die ons gelukkig maakte.
In de maanden die volgden, moest ik mezelf soms corrigeren, maar al snel voelde het alsof ze altijd Zara had geheten
Haar naam paste perfect bij haar. Het was alsof ik haar eindelijk écht kon zien en noemen zoals ze bedoeld was. Elke keer dat ik haar naam nu zei, voelde ik een trots. Zara was onze dochter, en ik wist dat dit de juiste keuze was.
Nu, jaren later, kijk ik nog vaak terug op die periode van onzekerheid en twijfel
Het heeft me geleerd om te luisteren naar dat stemmetje van binnen, zelfs als het om iets ongewoons gaat. Soms moet je je eigen weg volgen, ook al begrijpt niet iedereen waarom.
ELISA
mocht je weer gaan twijfelen…je kunt er altijd nog Rara van maken.
Mooi dat je het aandurft om de naam van jullie dochter te wijzigen. Laat iedereen er lekker van vinden wat ze willen. Het gaat om wat jullie bij jullie dochter vinden passen.
Je hebt 9 maanden de tijd om een naam te kiezen….wat een stel sneue ouders dit!
hopelijk blijft het nu bij Zara en verander je niet over een paar jaar opnieuw van gedachten….
Heb je dan de voornaam ook officieel laten wijzigen? Of blijf jft ze op documenten Luna heten?
En hoe doe je dat?
Ik heb spijt van mn kinds tweede voornaam. Had haar toch liever vernoemd en zou dat best willen veranderen
…en dan kun je nog zo je best doen voor een mooie naam, zul je zien dat het kind later zijn/haar naam zelf verandert.
Onze 2 dochters hebben dit allebei gedaan rond hun 16e, onze 2 zoons gelukkig niet.
Overigens kon ik er geen commentaar op leveren, ik heb zelf ook mijn voornaam veranderd op mijn 16e.
ik vond het een goed besluit om een naam te veranderen als je er niet een goed gevoel bij hebt. als ze jong zijn wennen ze er snel aan en ook de omgeving zal er mee moeten. het kan natuurlijk ook zijn dat kinderen zelf niet blij zijn met hun naam en die op latere leeftijd veranderen, dat moet ook kunnen. misschien niet leuk voor de ouders. maar een kind moet er mee leven. vroeger had je vaak ook een heel stel doopnamen en werd de roepnaam totaal iets anders. niets geks aan.
Wat een mooi verhaal. Ik reed met weeën naar het ziekenhuis en had geen enkele meisjesnaam, ondanks wekenlang zoeken. Dat bleek ook niet te hoeven, want het werd een zoon. Waarom kun je een baby niet gewoon registreren en de naamgeving op een later moment doen, als je je kindje beter kent, zodat de naam meer passend is? Soms heb ik kinderen in mijn klas waarbij ik de naam zo niet passend vind. Lente voor een vechtersbaas of Bikkel voor een jongen die liever in zijn schulp kruipt. Dat is bijna pesten. Een naam kan kinderen echt in de weg zitten.
Gh, wat een feest van herkenning. Toen ons zoontje geboren werd kreeg hij de afgesproken naam n.l. Jeffrey. Al vanaf de 1e dag voelde het voor mij niet goed. Uiteindelijk, toen hij 8 maanden was en nog niet zijn naam herkende, toch de knoop door gehakt. We hebben ervoor gekozen om toch zijn 2e naam als roepnaam te gebruiken. Hij is nu 30 jaar en zijn “nieuwe” naam ( Dion) past echt zoveel beter bij hem. We hebben er nog geen seconde spijt van gehad.
Ik vind het geweldig dat je dit – na twee jaar- hebt gedaan, na alle twijfel. Zoals al door Sheila opgemerkt, krijgen kinderen in sommige landen vaak hun naam later (of na hun eerste verjaardag).
Daar zijn dan meestal twee redenen voor: de kans is aanwezig dat het kind het eerste levensjaar niet haalt, maar ook gelooft men dat de persoonlijkheid van dat kind zich pas in de loop van dat eerste jaar openbaart, zodat het kind de naam kan krijgen die bij hem of haar past. En c.e.a.: uw argument over het weghalen van de basis van iemands “zijn” snijdt geen hout (lees: slaat nergens op).
Dat u mijn reactie onderuit wenst te halen mag natuurlijk.
Echter, heb ik aangegeven dat IK niet weet of je de basis van iemands zijn weghaalt.
Dat ik dat aanhaal heeft natuurlijk een reden,aangezien diverse onderzoeken anders laten zien en dat ook de reden is dat je iemands voornaam alleen officieel
via de rechter mag wijzigen als er een zwaarwegend belang is ,te denken valt aan bijvoorbeeld psychische of emotionele schade, wat met de naam Luna absoluut geen steekhoudende onderbouwing zou zijn.Het kind is gezond en was al gewend aan de naam.
Dus ja,u mag het nergens op vinden slaan maar dat is uw mening en niets meer of minder dan dat.En gelukkig mogen we daarin van mening verschillen.
Je kunt officiële voornaam of voornamen via de rechter laten veranderen, dat klopt maar dat is op papier. Maar de roepnaam van iemand kan anders zijn dan de officiële voornaam. Vroeger was dit heel normaal, Je heette officieel Cornelia, werd Corrie, Lia of Nellie genoemd. Bij mannen bv heette Je Hendrikus, werd Je Hent, Hendrik, Dirk genoemd.
Alleen op officiële documenten en brieven staat dan wel Je officiële voornaam of begin letter van je naam.
Je hoeft hier dus niet perse voor naar de rechter.
In veel landen is het normaal om je kind niet eens direct bij geboorte een naam te geven. zij onderzoeken eerst het karakter van het kind, alvorens het een definitieve naam krijgt. Als je het idee hebt dat je je kind een verkeerde naam hebt gegeven, dan moet je vooral lekker naar je gevoel luisteren. Je moet er tenslotte de rest van het leven van je kind naar luisteren/uitspreken. Met 2 jaar zal het even wennen zijn voor je kindje, maar een nieuwe naam pakt het zo op.
Naar mijn mening had Luna prima gepast. Een vriendinnetje van mijn zoontje heet zo en ze is een heerlijk pittig ding met een eigen mening. Maar het is jouw keuze, het doet er niet toe wat de rest denkt.
Dus je hebt je kind nu genoemd naar een modemerk. Misschien was die oude gewoonte om kinderen te vernoemen naar familieleden zo gek nog niet. Toen had je in ieder geval niet dit soort stress.
Ze hadden jou beter Hans (a**skrans) kunnen noemen. Met je genoemd naar een modemerk. Die vrouw beschrijft haar gevoel en is duidelijk niet over 1 nacht ijs gegaan.
Waar kun je je druk om maken….Je hebt een gezonde dochter.
dat vind ik echt onzin om te zeggen ik vind het juist een prachtige beslissing om het wel gewoon te doen kinderen voelen alles aan en het laat naar zien hoe sterk haar moeder was dit gewoon te doen ! in de eerste jaren is zo’n switch veel makkelijker voor een kindje omdat ze er nog geen reden etc achter zoeken als ze de naam luna had gehouden was de moeder waarschijnlijk altijd blijven twijfelen en afvragen wat als we het nu toch anders hadden gedaan de naam is belangrijk en moet gewoon bij je kindje passen een kind is verbonden aan de naam die ze dragen voor heel hun leven
Hoewel ik begrijp dat je kan twijfelen aan een gegeven naam,vind ik niet dat die veranderd had moeten worden.
De eerste vier levensjaren zijn zo belangrijk voor een kind en als een kindje al twee jaar gewend was aan de naam,weet ik niet of je de basis van iemands zijn weghaalt.