15 jaar oud was ze, als ik het me goed herinner
We kenden haar al een tijd. Ze had een aantal maanden bij ons gewoond, crisisopvang, toen was ze een jaar of tien. Een altijd enthousiast kind, dol op dansen en zingen, dol op knuffelen – waar ik erg aan moest wennen.
Ze sprak nog niet zo goed Nederlands
Mijn toenmalige partner ook niet, dus die herkenning was fijn voor haar. We waren veel van haar gaan houden, maar omdat mijn man toen nog geen papieren had, vonden we het niet verstandig om haar bij ons te laten blijven. Wat als hij het land uit moest?
En dus werd er in de crisisperiode een pleeggezin gezocht waar ze kon blijven
Na een aantal maanden was het zover, ze ging verhuizen. Afscheid van school, alle spulletjes ingepakt, ze zou gehaald worden door de voogd. Eigenlijk had ze geen idee, en eerlijk gezegd ik óók niet. Het was ook mijn eerste keer. Het was een zonnige dag en ze vertrok met een lach. Het was veel te lastig om gemis te voelen. Ik herinner me het beeld nóg, en voel de zwaarte in mijn lijf als ik eraan terug denk. Maar het was het beste, voor haar.
We hoopten haar snel weer even te mogen zien maar al snel werd ons verteld dat ze voor onbepaalde tijd geen contact mocht
Zo kon ze wennen aan de nieuwe pleegouders. Ik kon wel janken. Het was toen, vele jaren geleden, veel normaler, maar ik voelde aan alles dat het niet klopte, niet goed was. Er was echter niks aan te doen. We moesten wachten. Ik denk dat we wel twee jaar hebben gewacht voor er een berichtje kwam van haar zelf, een brief. Ze had ons al die tijd gemist.. Na een tijdje konden we elkaar weer zien en kwam ze af en toe logeren. Ze was dol op onze kleintjes die inmiddels ook geboren waren.
Maar ze was stiller
De uitbundigheid was veranderd in onzekerheid. We begonnen ons zorgen te maken. Ze was erg gesloten, maar gaf wel op haar manier aan dat het niet zo goed ging. Op een dag ging de telefoon- of we dit meisje nog een keer als crisisplaatsing zouden kunnen opvangen. Ze maakten zich ook zorgen, maar het was niet duidelijk genoeg. Daar hoefden we niet over na te denken, uiteraard was ze welkom!
Op een maandag, een paar weken later, ging opnieuw de telefoon
Het pleeggezin stopte ermee, ze moest per direct weg – en diezelfde dag stond ze weer bij ons op de stoep. Een jaar of 15 was ze nu. Ze hield nog steeds van dansen, maar zat als een vleugellam vogeltje in het hoekje van de bank. Haar wens was model worden, maar nú was ze het liefst onzichtbaar. Onzeker, beschadigd, tekortgedaan… om te huilen. Dat deed ik dus ook. ’s Avonds, in alle stilte. Het is hartverscheurend om een kind kapot te zien gaan zonder ook maar iets te kunnen doen. Wat was ik dankbaar voor de logeerpartijtjes, voor het contact want daardoor kwam ze nu tenminste weer terug.
Crisisopvang
Maar deze keer konden we haar niet laten gaan. Ze bleef. Ze ging naar school, kreeg vriendinnen, ging op dansles, begon weer te leven, kon steeds vaker weer lachen. Ze begon te vertellen over de jaren dat ze niet bij ons woonde en dat was te verdrietig voor woorden. Ik heb me zo schuldig gevoeld dat ik er niet meer kon zijn, dat ik niks heb kunnen doen, zelfs dat we haar hadden laten gaan. Maar je wéét het niet en het had niet anders gekund. Maar nu wél. Nu was er geen reden om haar naar een nieuwe plek te brengen.
Ze werd onze oudste dochter
We waren dol op haar. Was het makkelijk? Nee. Dat wil zeggen, zij was niet het probleem, maar oh wat kwam ik mezelf tegen, want ik was toch heel geduldig? Verdraagzaam? Lief en kalm? Vergeet het maar, wat heb ik veel over mezelf geleerd. Wat heb ik sowieso veel geleerd. Achteraf ben ik daar alleen maar dankbaar voor. Ik ben gegroeid, met haar en dankzij haar, zonder dat ze het wist. Zij was bezig met haar eigen leventje, haar eigen rugzak en dat deed ze met alle wilskracht die ze kon vinden.
Dat onzichtbare meisje, dat rupsje in de cocon, werd een vlinder
Ze ging naar een kamertrainingscentrum en daarna op kamers. Ze ging werken, danste daarnaast en volgde steeds een niveau hoger onderwijs. Ze leerde zichzelf ook kennen en wist wat ze wilde. Wat een doorzetter. Toen er grote angst ontstond over het feit dat ze het land uit zou moeten, zijn we gaan kijken naar mogelijkheden voor adoptie. Ze had niemand anders. Het was niet meer dan logisch. Ik heb me zoveel zorgen gemaakt om dit kind, maar uiteindelijk is het meer dan goed gekomen. De verblijfsvergunning werd verlengd, de studies gehaald, een lieve vriend, een huisje, én ze is model. En wat voor eentje.
Ik ken niet veel mensen met zo’n sterk doorzettingsvermogen
Vanuit het niets naar wie ze nu is, een diepe buiging krijgt ze van mij. En daar een deel van mogen zijn is een grote eer. Zou ik het weer doen? Direct. En ik heb na haar nog héél veel kinderen van die leeftijd opgevangen. En ja, je maakt van alles mee, maar het is ook leuk. Als ik terugkijk, zijn de oudere kinderen mijn grootste spiegel geweest. Zelf was ik op mijn 15e net zo’n beschadigd, een vleugellam vogeltje en ook ik kreeg een plekje in het nest van een pleeggezin. Ik wéét een beetje hoe het voelt. Ik weet wat ik kan verwachten. Ik heb er zoveel aan gehad. Maar nu, aan deze kant, als pleegmoeder, kan ik geven wat zij nodig hebben. Kan ik zijn wie ik toen nodig had.
Kan ík het verschil maken in het leven van zo’n kind. Dat wil toch iedereen?
Wil jij dat ook? Ga dan eens naar een info avond van pleegzorg in je omgeving.
Je kunt soms echt het verschil maken…
GRIAN
